Undisputed reign

Hm? Ze opende haar bekje en proefde de geuren die haar toe dreven. Iemand had duidelijk zijn of haar best gedaan om aan te tonen dat het diens territorium was. Of beter gezegd, meerdere katten hadden dat gedaan. Normaal deden Farai dergelijke markeringen weinig, maar deze keer vertelde de sterke geur dat ze op de juiste plaats moest zijn gekomen. Het voldeed althans aan de beschrijvingen die meerdere katten haar hadden gegeven. Er gingen de wildste verhalen rond over de rogue groep die zich hier pas had gevestigd. Nu geloofde ze de helft van die verhalen niet, zoals dat hun leider de grote van een vos had, toch had ze wel interesse gekregen in deze groep. De winter was opkomst, wat betekende dat zij als matige jager een moeilijke tijd zou krijgen. Bovendien was ze toe aan verandering, haar dagen werden langzaam aan steeds hetzelfde; zelfs reizen werd uiteindelijk normaal. Daarom dus dat ze aan de grens bleef zitten wachten totdat een van deze katten zich zou laten zien, wetend dat het waarschijnlijk niet goed uit zou pakken wanneer ze zomaar door hun gebied zou gaan walsen, schreeuwend naar hun leider. Eerste indrukken waren belangrijk. Niet dat zij daar nu zo goed in was, maar ze deed haar best.
Het duurde even voordat haar wachten werd beloond. De wind stond haar niet mee, waardoor ze pas iets later zijn grijze vacht kon onderscheiden. Farai stond op en rekte zich kort uit voordat ze op hem af trippelde. Des te dichterbij ze kwam, des te meer ze zich besefte dat het verhaal over zijn lengte wel waar was. Toch stapte ze met een geheven kop op hem af; absoluut niet onderdanig. "Dat werd tijd," sprak ze droogjes maar met een geamuseerde twinkeling in haar ogen en bleef vlak voor hem staan, zich ergens ergerend aan het feit dat ze naar hem op moest kijken. "Farai is de naam, aangenaam. Jij moet wel Tank zijn?" hij voldeed aan de beschrijvingen, at least. "Hoe dan ook, ik had iets gehoord over een rogue groep die zich hier heeft gevestigd, klopt dat?"

Een grijns kroop over zijn grijze gelaat, waarna hij haar vermoeden bevestigde. Niet zo gek ook, aan wie anders dan een flat gebouw op poten zou je de naam 'Tank' geven? "Inderdaad, ik ben Tank, ik heb deze groep bij elkaar gebracht" Ah, mooi. Dan was hij degene die ze moest spreken. De jonge poes zette zichzelf neer en keek hem met haar heldere, blauwe ogen aan. ”Ik neem aan dat je wil joinen? Wat voor voordeel halen wij daar uit?” ze lachte zachtjes voordat ze antwoord gaf. "Niet zo snel, grote beer. Ik zat er inderdaad over na te denken, maar ik heb eerst zo mijn vragen." Ze had zich wel vaker hals over kop in dingen gegooid, en geen van die dingen waren ooit goed uitgepakt. Dus deze keer kwam ze met een iets voorzichtigere aanpak, voor eens. "Wat de groep er voor voordeel aan heeft? Wel, ik ben prima vechter. Ik ben geboren als rogue en heb mezelf altijd wel weten te redden. However, in moeilijke tijden zoals deze gaat mij het jagen niet zo geweldig af. Vandaar dat ik me bij jouw groep wil aansluiten. En het feit dat ik toe ben aan eens wat anders." Farai haalde haar schouders op en keek hem plots strak aan. "Er is ook een andere groep, bekend als ofwel de 'elite' ofwel de 'Bloodclan'. Zij zijn vuile moordenaars, en dat ben ik niet. Vertel me alsjeblieft niet dat jullie vergelijkbaar met hen zijn, Tank."

Oh come on, hij moest toch wel eerder 'grote beer' genoemd zijn geweest? Zo origineel was ze toch ook weer niet? Farai zuchtte mentaal maar wist dat ze bij het punt moest blijven, dus sprak ze over de elite. Toen de grijze kater in de lach schoot wist ze niet precies of ze dat als een belediging moest zien of niet. ”Natuurlijk niet. Als dit een Elite groep was, dan hadden we ons bij Elite gevoegd”, Sceptisch keek ze hem aan, maar hoewel zijn woorden geamuseerd uitgesproken waren leek hij wel oprecht. ”Het enige doel van deze samenwerking is veiligheid voor de jagers die niet zo goed kunnen vechten en makkelijke prooi voor de katten die die veiligheid garanderen”, vervolgde hij. ”Katten die ons territorium ongevraagd binnen stormen en moeilijk doen, kunnen rekenen op een warm welkom” Een kleine glimlach vormde op haar lippen. ”Als daarbij doden vallen, is dat jammer, maar we gaan geen onschuldige katten zomaar zonder reden vermoorden.” Even wiebelde ze wat met haar oren. "Ik moord niet." Nee, het laatste wat ze wilde was zoiets dergelijks op haar geweten hebben. "Maar als er nog plaats is in jouw groep voor een kat zoals mij, dan meld ik me hierbij aan." een kleine grijns sierde haar lippen. "Hoe heet 'de groep' eigenlijk?"