The monsters that haunt me at night

Hoewel Runa moe was, viel ze maar niet in slaap. Ze vond het vervelend, maar voor nu was daar weinig aan te veranderen. Ze wilde steun zoeken bij haar moeder zodat ze hopelijk beter kon slapen, maar wilde ook weer niet overkomen als die ene zielige kitten die constant hulp nodig had. Bovendien ging het wel beter tussen hun, maar wist Runa nog steeds niet wat ze van haar moeder kon verwachten. Dadelijk was het allemaal een redelijk mooie droom geweest, werd ze wakker en hield haar moeder nog altijd niet van haar. En haar vader had ze ook nog niet echt goed ontmoet. Ze wist ongeveer hoe hij er uitzag en had ook wel een beeld van hem, maar daar was alles dan ook mee gezegd. De zwart-witte she-cat zuchtte en besloot in plaats daarvan wat rond te gaan wandelen. Voorzichtig kroop ze weg van haar moeder zodat ze de she-cat niet wakker maakte. Ze was sowieso al verbaasd over het feit dat haar moeder bij haar was komen liggen, maar misschien had ze niet voldoende hondentanden zodat ze niet in een andere barn kon gaan slapen en gaf Runa haar het recht om hier te mogen slapen voor zo lang Runa een kitten was. De she-cat zuchtte en sloop zachtjes langs haar moeder. De oortjes van haar moeder bewogen kort, maar ze werd niet wakker. Runa merkte dat niet iedereen hier aan het slapen was en draaide haar kop. Dankzij het maanlicht dat naar binnen scheen, kon ze de pels van Rascal herkennen. Als ze het zich goed herinnerde was hij de zoon van Shark, de deputy van de Elite. Zou hij ook net zo’n bloeddorstige tom zijn als zijn vader? Zijn gedrag leek er niet bepaald naar. Hij leek veel te vrolijk om het karakter van zijn vader te hebben. Runa liep in de richting van de tom en ging naast hem liggen. ‘Kun je ook niet slapen?’ fluisterde ze zacht tegen hem terwijl ze haar pels wat dichter in de buurt legde van de tom zodat ze wat warmer zou worden.

De tom had zich op zijn buik gedraaid en zijn staart om haar heen geslagen en hoewel haar eerste reflex was geweest om gelijk weg te duiken, genoot ze ook wel van de warmte die het met zich meebracht en bleef ze dus liggen. Misschien zou het voor één keer wel goed zijn als ze eens iemand toe zou laten in haar leven. Ze had tot nu toe alleen maar chagrijnig gereageerd omdat ze haar vader niet kon vinden en omdat haar moeder hem ook niet direct aantoonde. Dan kwam het excuus dat haar vader er gewoon nog niet was en dat ze hem niet kon vinden, maar Runa wist ook weer niet wat ze daarvan moest geloven. De kitten draaide haar kopje naar Rascal toe toen deze zijn antwoord gaf. Het leek er nu wel duidelijker op dat de tom niet kon slapen. Ze nam aan dat hij met heel veel dingen in zijn kopje zat. En zij maar zeggen dat zij veel problemen en gedachten had. Zou dat erger worden naarmate ze ouder zou worden? Ze had eerlijk gezegd geen idee. Haar moeder leek soms ook behoorlijk wat kopzorgen te hebben en zij was niet de enige: Runa zag wel meer katten met een grimmige uitdrukking rondlopen in het camp alsof ze heel veel hadden om aan te denken. Ze vermoedde dat naarmate je ouder werd dat je echt meer en meer kopzorgen kreeg. De she-cat haalde haar schouders op toen Rascal de vraag aan haar stelde. ‘Ik wil weten wie mijn vader is,’ gaf ze zacht toe. ‘Mijn moeder zegt dat ze hem niet kan vinden, maar… ik weet niet of dat waar is. Ik wil hem graag ontmoeten zodat ik weet wie hij is, maar het lijkt er binnen de kortste keren niet op dat ik hem ga ontmoeten.’ Geïrriteerd zijnde zwiepte ze met haar staartje. ‘En mama maakt het er me ook niet gemakkelijker op door soms zo chagrijnig tegen me te doen. Het is net alsof ik niks goed kan doen voor haar of zo.’

Runa zag de uitdrukking op Rascal’s gezicht veranderen en wist dat de tom aan zijn eigen vader dacht. Het leek erop dat de tom dan toch niet zo bloeddorstig zou worden als zijn vader. Runa vond dat zijn zus – wiens naam ze even vergeten was – er ook niet bepaald bloeddorstig uitzag. Hoewel ze zich kon inbeelden dat zo’n bloeddorstige tom als vader hebben niet echt geweldig kon zijn, was het toch wel cool dat Rascal kon opscheppen tegen zijn vriendjes dat zijn vader de deputy was. Natuurlijk wist Runa niet hoe Shark in omgang was met zijn zoon. Ze had Shark altijd als iemand gezien die niet veel erger dan Claw kon zijn, maar daar kon ze zich natuurlijk ook in vergissen. En dat werd extra bevestigd toen Rascal aantoonde dat hij van vader wilde ruilen. ‘Is hij echt zo erg?’ Ze keek hem vragend aan. ‘Ik weet dat zijn karakter niet bepaald de gezelligste is, maar is hij echt zo’n slechte vader?’ Ze kon zich namelijk niet voorstellen dat er een slechtere vader was dan eentje die zich niet eens om haar bekommerde. Hij kon misschien niet weten van haar bestaan, maar als ze haar moeder moest geloven dan werd er alles aan gedaan zodat hij op de hoogte werd gesteld van haar bestaan. Shark keek tenminste om naar Rascal; ze zag hem vaak bezig tegen zijn zoon als de twee bij elkaar waren. Maar zo’n gezellige gesprekken waren dat dus niet. Ze haalde haar schouders op. ‘Het rare was dat we laatst samen tegen Claw in leken te gaan. Claw wist nog niet van mijn bestaan af en zei daar iets van tegen haar. Toen ben ik voor haar opgekomen. En dat terwijl ik het niet eens wilde.’ Ze keek de tom met een rare blik aan. ‘Zou jij voor je vader opkomen als hij in de problemen raakte met een andere kat? Ik heb ergens een hekel aan mijn moeder, maar ik wil ook weer niet dat ze pijn lijdt. Kun je dat snappen? Ik althans niet echt.’

Het leek erop dat hun situaties ongeveer vergelijkbaar waren. Uitgezonderd het feit dat Runa’s vader nog altijd niet geprobeerd had om contact met haar te zoeken, hoewel Runa vermoedde dat haar moeder daar ook wel voor een deel tussenkwam. Ze slikte. Wat als haar moeder loog en haar vader juist van haar weg wilde houden? Maar dat zou vreemd zijn. Haar moeder had in het begin juist geleken alsof ze zo snel mogelijk van Runa af wilde zijn. Waarom had ze dan niet meer moeite gedaan om Runa’s vader te vinden? Ze schudde haar kopje. Het had geen zin om hier nog eens over na te denken. De band met haar moeder ging een betere kant op en haar vader zou er waarschijnlijk nooit meer voor haar zijn. Zou zij hém een tweede kans geven? Ze dacht na. Misschien enkel als hij echt met een heel erg goede reden aan kwam zetten. Ze haalde haar schouders op toen hij vroeg of ze echt tegen Claw in was gegaan. ‘Hij beschuldigde mijn moeder ervan dat ze hem eerder had moeten vertellen dat er een nieuw nestje rondliep in de Elite en volgens mij heb ik toen iets in de trant gezegd van dat hij beter op had moeten letten omdat het nu ook weer niet zo onopvallend was als er een nieuw nestje in de Elite was.’ Het was nu ook weer niet dat de Elite zo groot was dat Claw het overzicht makkelijk kon verliezen. En dan zeker niet met zo’n bemoeial van een deputy erbij. Nee, ze vulden elkaar altijd prima aan op dat vlak. Ze waren even bemoeizuchtig. Er viel even een korte stilte toen Rascal zijn uiteindelijke antwoord gaf. ‘Dat zeg je nu,’ mauwde ze. ‘Ik heb mijn moeder in het begin ook heel erg gehaat en apprecieerde haar aanwezigheid absoluut niet. Maar als je dan ziet dat iemand je ouder pijn probeert te doen…’ Ze haalde haar schouders op. ‘Dan is dat toch weer heel anders dan als je het je voor probeerde te stellen. Ik dacht ook dat ik het aangenaam zou vinden als mijn moeder aangevallen zou worden door Claw, maar het tegendeel bewees zich toen hij haar daadwerkelijk pijn deed en ik voor haar ging staan.’ Ze kon zich ook nog herinneren dat haar moeder dan op haar beurt Runa had proberen te beschermen tegenover Claw. ‘Soms kan het leven gewoon heel raar lopen,’ mompelde ze.