It's like we don't matter at all

Het was alleen maar eerlijk om toe te geven dat Amberpaw niet altijd de leukste kat was om mee op te trekken. Zoals zo vaak lachte ze niet, maar stond er een frons op haar tabby gezichtje gebeiteld. De poes stampte door het territorium - wat nou als ze de prooien wegjoeg? Ze kon hen toch nog niet vangen. Misschien joeg ze ze zelfs recht in de poten van clangenoten - oh, wat zouden ze dan vrolijk zijn. Niet dat dat haar op dit moment veel kon schelen. De lichtbruine tabby schopte wat zand weg en keek om zich heen, geen vriendelijke blik in haar groene ogen maar eerder eentje die geïrriteerd was. Ze wou iets of iemand om zich op af te reageren, en natuurlijk kwam er net op dat moment een kat aan. Haar geluk kon niet op.

Eerste post Leopardpaw!

Zijn moeder was weg. Zijn oudere zus had zelfmoord gepleegd. Zijn neefje was om het leven gekomen. Het leek alsof zijn hele familie één voor één uit WindClan verdween. Aan zijn vader had hij ook niets, met niemand specifiek in de clan had hij een goede band en vrienden waren ook ver te zoeken. Tevens had hij ook geen mentor meer, deze was ziek geworden en zijn trainingen lagen na een paar dagen alweer stil. Zo schoot hij al helemaal niets op. Straks eindigde hij nog precies zoals zijn vader, als een elder die zichzelf niet bepaald populair had gemaakt onder de katten. Een bekende kat trok plotseling zijn aandacht. "Ik zie dat ik niet de enige ben met een slecht humeur?" vroeg hij sceptisch aan de gestreepte kattin die woest met haar poot in het zand sloeg. Het was Amberpaw, zijn sibling.

Amberpaw staarde haar broer hard aan en rolde met haar ogen. "Je meent het.", antwoordde ze knarsetandend, en met een demonstratief gebaard plofte ze neer in het zand. vanuit haar zittende positie keek ze naar Leopardpaw. "Waarom zou ik nu een goed humeur hebben? Omdat ik een dag vrij heb vandaag? Jippie-ja-jeej." Sarcasme droop van haar stem en van haar hele houding. Jee, ze was een dag vrij. Wauw. Niet dat ze echt zin had in een dag vrij, mar blijkbaar had Bronzemask andere verantwoordelijkheden. Een dag vrij betekende nadenken, aangezien ze nog niet kon jagen - een dag vrij betekende ook stomme klusjes, zoals de elders verzorgen of ergens water gaan zoeken, of helpen bij de kittens zoals Bronzemask zo graag deed. Maar Amberpaw was niet graag in de nursery, want het deed haar denken aan vroeger - en de manier waarop Oceanbreeze omging met haar kittens, deed haar denken aan Brindleleaf. Nee, daar bleef ze liever weg.

Hij ademde een keer luid door zijn neus uit waardoor het op een soort snuif leek, terwijl hij grijnzend zijn blik op zijn zusje gericht had. De grote kater was niet verbaasd van dit humeur, hij was het wel gewend als hij eerlijk moest zijn. "Even positief als altijd," overdreef hij vervolgens. "Waarom niet? Geniet van een dag vrij zou ik zeggen," begon hij vervolgens, "je zou eens wat nuttigs moeten doen." Leopardpaw zou Leopardpaw niet zijn als hij niet zou proberen om zijn zusje in een nog slechter humeur te brengen. Maar je moest het niet verkeerd begrijpen, hij echt was de slechtste niet.
"Hoe gaan je trainingen?" vroeg hij vervolgens. Het onderwerp over hun familie vermeed hij liever. Hij praatte er niet over, had ze zowat allemaal uit zijn hoofd verbannen en focuste zich op andere belangrijke dingen in het leven. Hun moeder had hen verlaten, en als hij er alleen al aan dacht voelde hij weer een woedde in zich opborrelen. Een moeder had haar kittens verlaten, iets wat hij haar nooit zou vergeven als hij eerlijk moest zijn. Want zo was hij.

Amberpaw negeerde de woorden van haar broer over dat ze maar iets nuttigs moest gaan doen en schopte in plaats daarvan nog eens in het zand. Het stoof op, waardoor ze even moest kuchen - nee, dat hielp haar humeur ook niet. Bij Leopardpaw's vraag haalde ze wat haar schouders op. "Niet snel genoeg.", mompelde ze fronsend. Ze haatte het dat Bronzemask haar mentor was, de poes die geweten had dat haar mama weg zou gaan maar haar niet had tegengehouden. Die haar gewoon had laten gaan. Alsof ze helemaal niets uitmaakten, alsof mama geen enkele reden had om hier te blijven. Hoewel dat misschien beleefd geweest was, vroeg de lichtbruine tabby niet aan haar broer hoe zijn trainingen gingen. Als hij dat wou vertellen, zou hij dat wel zeggen. Het interesseerde haar niet echt.

Onderwerp: Re: It's like we don't matter at all