Biting the dust

De jonge kitten liet langzaam een geeuw uit zijn bekje komen terwijl hij zijn pootjes voor een moment uitstrekte. Zijn oogjes waren nog gesloten, maar ze jeukten wel. Langzaam opende hij dan ook zijn oogjes voor de eerste keer, maar sloot ze al snel weer tegen het felle licht dat er bijna meteen op scheen. Hij was echter niet eentje voor opgeven en opende ze al snel nog een keer. Deze keer wendden zijn oogjes langzaam aan het licht en begon hij verschillende dingen te onderscheiden binnen de nursery. Alles waar hij eerst alleen nog maar de geluiden van wist kregen nu vorm. Hij kon het dan ook niet hebben om langzaam te gaan staan en wat klungelig een paar stapjes vooruit te zetten en alles wat beter te bekijken. Althans dat was de bedoeling, maar in plaats daarvan struikelde hij na een paar stapjes en belandde hij met zijn snuit in het stof op de grond.

[Eerste post Ribkit]

De lichtgrijze kitten wreef even in zijn oogjes met zijn pootjes en geeuwde. Hij was moe, ook al had hij niets gedaan. even rekte het katertje zich uit, waarna hij om zich heen keek. Niet vele te beleven - behalve.. Hee, wat was Dustkit aan het doen? Nog steeds identificeerde de jonge kitten zijn siblings vooral aan hun geur, omdat hij nog niet lang genoeg zijn oogjes open had om echt daarop af te kunnen gaan. Hij zag echter wel hoe zijn broertje een paar stapjes leek te zetten en klungelig in het zand hapte. Ribkit liet een piepend lachje horen en kroop wat naar voren, zijn pootjes over de rand van het nest hangend. Haha, Dustkit deed grappige dingen!

Dustkit knipperde een paar keer met zijn oogjes, terwijl hij zich omhoog probeerde te duwen. Het was geen prettige ervaring geweest, maar hij was niet eentje om het op te geven als het een keertje niet lukte. Echter had hij wel piepend lachje van zijn broertje gehoord en hij draaide dan ook zijn kopje in die richting om kort een piepje van protest te geven. Was het echt zo grappig dat hij alleen maar had geprobeerd om een paar stappen te zetten? Hij probeerde te focussen op zijn broertje, ook al merkte hij nog wel dat hij dit meer op het geluid had gedaan dan op wat hij kon zien. Er waren wel verscheidene kleuren te zien, maar om echt te zeggen waar zijn broertje ophield en het volgende startte was nog niet zo makkelijk.

Snowkit werd wakker door het piepende gelach van zijn broertje, Ribkit. De witte kitten die nog steeds blind was gaapte en hief zijn kopje op. Wat gebeurde er? Daarom kwam er ook een vragende piep over zijn lippen heen. Voorzichtig kroop Snowkit naar het geluid van zijn broertje Ribkit en ging naast hem liggen. "Ribkit," piepte hij en grijnsde. Kijk, hij kon de naam nú wel goed uitspreken. Hij snuffelde met zijn neusje in de richting van Dustkit in de hoop zo toch wat op te pikken van wat er was gebeurd. Maar nee, het was nog niet duidelijk voor de blinde Snowkit.

Dustkit reageerde met een soort verontwaardigde piep, al kon Ribkit dat natuurlijk nog niet zo benoemen. Hij keek nieuwsgierig naar wat zijn bruin met witte broertje nog zou doen, al vond hij het nog steeds heel moeilijk om uit te vogelen wat de dingen die hij zag nu eigenlijk betekenden. Hij kon nog geen kleuren of vormen benoemen, en hij wist gewoon wie wie was van zijn siblings aan hun geuren - al begon de lichtgrijze kitten langzaamaan wel te leren hoe ze eruit zagen. Een vragende piep van opzij liet hem omkeken, zijn grijs-blauwe kittenoogjes op zijn witte broertje richten. Die had nog steeds zijn oogjes nog niet open, de tragerd. Ribkit lachte opnieuw toen Snowkit zijn naam zij, maar nu eerder blij dan uitlachend. Ja, dat was hij! Nu kon hij het wel goed uitspreken! Dan moest hij ook zijn broertje's naam mooi kunnen uitspreken, toch? "Ssssnowkit!", piepte Ribkit, zijn nadruk heel erg leggend op de s. Aan zijn broertje besteedde hij nu geen aandacht meer, want de nog jonge kater kon altijd aar aan één ding tegelijk denken en was ondertussen zelfs al vergeten dat Dustkit even buiten het nest op de grond lag te spartelen.

Dustkit merkte dat hij genegeerd leek te worden zodra zijn broertje Snowkit erbij was gekomen. Een licht protest verliet dan ook zijn lippen, terwijl hij wankel weer overeind probeerde te komen, maar zonder succes. Voor hij het wist lag hij weer plat op de grond. Een volgende poging deed hij niet en dus bleef hij maar wat verslagen op de grond liggen. Een klein zuchtje verliet zijn lippen terwijl hij zijn kopje maar op zijn pootjes legde. Het was vermoeiend om elke keer te proberen te lopen en dan te vallen, het was in ieder geval niet iets dat hij graag deed, daar was hij al wel over uit.