The world can be a nasty place.

Een zucht rolde over zijn lippen toen hij probeerde te slikken, maar merkte dat dat moeizaam ging omdat zijn keel veel te droog aanvoelde. Hoe lang ging die stomme droogte nog aanhouden? Hij had moeite met slikken en verlangde constant naar vocht, maar eerst moest hij er voor zorgen dat zijn Clanmates konden drinken voordat hij dat zelf kon. Hij dacht echter dat de elders en de queens wel van voldoende vocht voorzien waren. En dus kon hij het niet laten om zich over een klein plasje water te buigen en gulzig te drinken. Hij zou in elk geval drinken tot de ergste pijn bij het slikken verdwenen was. Op dit moment wenste hij dat hij even naar RiverClan territory kon gaan om wat te gaan drinken. Hij wist zeker dat die Clan het minste problemen had met de droogte. Hij vermoedde dat ShadowClan en ThunderClan er ook erg onder moesten lijden, maar dat kon hij niet met zekerheid zeggen. ShadowClan was te trots om hun zwakte aan te geven en met een ThunderClanner had hij ook nog niet gesproken. Eigenlijk had hij nog nooit van zijn leven met een ThunderClanner gesproken. Met de RiverClanners had hij iets te veel gesproken, dacht hij bitter. Toen het ergste gevoel in zijn keel voorbij was, tilde Crowfur zijn kop op en dwong zichzelf om naar de Heatherfields te gaan zodat hij daar kon jagen. Hij begaf zich in het hoge gras en met zijn blauwe ogen speurde hij de omgeving rond. Hij opende zijn bek zodat hij de verschillende geuren kon indrinken en hield zich zo stil mogelijk. Daar! Zijn blik volgde een muis die zich in het hoge gras durfde te begeven en zachtjes liet Crowfur zich zakken door zijn poten, maar het muisje richtte zich gealarmeerd op toen het gras bewoog. Crowfur sneed zichzelf aan de grassprieten die aan weerszijden van hem stonden toen hij naar voren wilde rennen om de muis alsnog te vangen. De kat die het verstoord had had echter geluk, want de muis kwam de richting van de kat in. Crowfur herkende de kat niet direct, maar verhief zijn stem om te roepen: ‘Er komt nu een muis jouw richting op! Spring naar voren!'

Doordat hij het commando zo snel had geroepen, had Crowfur geen tijd gehad om te zien naar wie hij had het had geroepen. Hij rende echter snel naar voren toe, want hij was nu wel benieuwd of de vangst ook daadwerkelijk zou gebeuren. Het zou hem immers niets verbazen als de kat naar wie hij het had geroepen er totaal niet bij was geweest met zijn gedachten waardoor ze nu een kleine muis hadden gemist. Maar tot zijn verrassing hoorde hij het gepiep van de muis dat aantoonde dat de vangst weldegelijk was gemaakt. ‘Goed gedaan,’ mauwde hij tevreden zijnde. Toen zag hij pas dat het Quietstep was. Hij kon zich herinneren dat hun vorige gesprek nogal awkward was verlopen, maar hij had sowieso geen zin meer om een serieus gesprek te beginnen. Ze hadden wel betere dingen te doen dan zich nu op het verleden te richten en bovendien had Quietstep al duidelijk gemaakt aan hem er niet over te willen praten. En dus negeerde hij hun vorige afgekapte gesprek en liep nu wat meer op zijn gemakje naar de tom toe. Hij keek tevreden zijnde naar de dode muis. Het was klein, maar het was in elk geval al iets. ‘Hier hebben we in elk geval al één iemand in de Clan blij mee gemaakt,’ mauwde hij. ‘Die stomme droogte dan ook. De prooi verstopt zich dankzij de tijd van het jaar en dan deze droogte heel goed, dus we mogen blij zijn als we al niet uitdrogen dat we ook nog niet verhongeren.’ Hij onderdrukte een zucht. ‘Ik heb dit echt nog nooit meegemaakt. Waar komt die droogte toch vandaan?’ Hij keek naar de hemel, maar dacht niet daar een antwoord te krijgen, noch van Quietstep zelf.

Quietstep deed misschien zijn best om het te verbergen, maar Crowfur hoefde geen expert te zijn om te weten dat de tom net zo blij was als hijzelf dat beiden geen goesting meer hadden om over het verleden te praten. Dat ze beiden geen zin hadden om geheimen aan te halen die de ander in een slechte positie zou kunnen brengen. Hij wist namelijk nog steeds niet wat hij al te veel had gezegd zodat hij dus ook niet wist of de tom wel al Leopardkit’s echte identiteit had achterhaald of niet. Crowfur keek ontzettend op tegen het moment dat hij het haar moest gaan vertellen. Hij dacht niet dat ze voor haar moeder zou kiezen, maar hij wist niet of ze anders tegen hem ging kijken of tegen haar Clan. Hij wist dat ze een grote mond had en dat ze er snel dingen uit kon flappen, dus hij hoopte dat ze tegen die tijd al wat meer in de gaten had dat sommige dingen echt niet gedeeld mochten worden met Clanmates en al zeker niet met de high ranks. Hoewel hij er waarschijnlijk wel achter zou staan als ze het gewoon zou zeggen, want dat zou betekenen dat bijna heel zijn leven ook niet meer een leugen hoefde te zijn. ‘Moeten ze dat per se weer op deze manier laten zien?’ mopperde hij. ‘Ze konden ook makkelijk een bezoekje aan de medicine cats brengen en vertellen wat we verkeerd doen.’ Hij zuchtte. ‘Ik hoop niet dat het om dat gevecht is met de ShadowClan laatst aan de border, want dat hadden ze toch echt zélf gezocht en StarClan weet toch ook wel dat border fights soms voorkomen?’ Bovendien was het niet dat er echt iemand gestorven was tijdens het gevecht, dus hij snapte niet waarom het anders kon zijn. ‘Tenzij StarClan hier misschien helemaal geen vat op heeft?’ Hij keek de tom fronsend aan. Was dat zelfs wel mogelijk?

Crowfur moest eerlijk toegeven dat, als hij ging kijken naar het evolueren van hun gesprek van hun geheimen naar een wat lichtere gespreksstof, ze niet echt vooruit waren gegaan als het over het behandelen van lichte onderwerpen ging. Op de één of andere manier hadden ze het nu weer voor elkaar gekregen om over de wil van StarClan te spreken. En dat was misschien nog wel tien keer moeilijk te ontcijferen dan het geheim van Quietstep die de tom angstvallig voor hem verborgen hield. De zwarte tom had geen idee wat hij uit het gedrag van StarClan kon halen en Quietstep had dat evenmin. Moesten ze dingen op een andere manier aanpakken? En waar ging die profetie nu eigenlijk over? Ze hadden er als Clanleden heel vaag uitleg over gekregen, maar het fijne wist hij er ook niet van. Hij had zich er tot dusver ook niet zo harstikke erg mee bezig gehouden omdat hij niet wilde dat zijn dochter iets aan hem zou merken. Ze merkte het namelijk vrij snel als hij ergens mee inzat. Hij haalde zijn schouders op toen Quietstep zijn mening in verband met StarClan uitsprak. ‘Ik hoop dat je ongelijk hebt,’ mauwde hij. ‘Ik zou immers niet begrijpen waarom StarClan zich nu opeens tegen ons zou keren na ons seizoenenlang begeleid te hebben door alle zware periodes heen. Als ze echt niet het beste met ons voor zouden willen hebben, hoe kan het dan zijn dat BloodClan geen van de Clans in hun macht heeft? Ik denk dat als StarClan ons echt zou willen verbannen of iets duidelijk zou willen maken, dat er wel ergere dingen zouden gebeuren dan een beetje droogte.’ En hij hoopte dat hij zelfverzekerder over zou komen dan dat hij zich voelde, want op dit moment was hij helemaal niet zeker van de woorden die hij sprak tegen zijn Clanmate.

Crowfur keek licht verrast zijnde opzij naar Quietstep toen deze op een barse toon over StarClan sprak. Het was niet dat hij de frustratie van de tom niet begreep, maar hij had Quietstap altijd als een rustige kat gezien die het niet veel kon schelen wat er om hem heen gebeurde. Of nee. Dat zei hij verkeerd. Dat het de tom misschien wel wat kon schelen, maar dat hij dat gewoon minder goed toonde aan de katten om hem heen. Zo bedoelde hij het. Tijdens hun allereerste gesprek had er ook iets gescheeld met de tom, maar had hij daar verder ook niet over gesproken. Nu liet hij duidelijk merken dat hij het niet eens was met StarClan. Maar ja. Er was ook zo veel gebeurd dat het lastig was om niet kwaad te zijn op StarClan en wat ze deden. “Ik hoop het ook,” zei hij enkel waarna hij een stilte tussen hun liet komen omdat hij weer het idee kreeg dat dit een onderwerp was waar zijn Clanmate niet graag over sprak. En dat gevoel bleek juist te zijn, want plotseling liet Quietstep het onderwerp gaan naar zijn dochter. Crowfur kon een glimlach niet tegenhouden die om zijn lippen speelde terwijl hij aan zijn dochter dacht. “Goed, dankjewel,” mauwde hij dankbaar zijnde voor de interesse en gaf een respectvol knikje naar zijn Clanmate. “Ze kan niet wachten totdat ze warrior wordt en ze klaagt elke dag wel dat haar poten vies zijn. Soms gaat ze ook buiten zitten als de queens haar niet zinnen en dan gaat ze zo op me wachten omdat ze weet dat ik het niet graag heb.” Hij grinnikte even. “Ze is een echte rebel aan het worden en ik wens haar toekomstige mentor heel erg veel succes toe, maar ik denk dat ze uiteindelijk wel zal bijdraaien. Alleen moet het even tot haar doordringen dat mijn wereld niet alleen om haar draait en dat ik ook andere Clanzaken heb waar ik me op moet richten. Ze kan het al vooral niet hebben als ik ook maar even aandacht geef aan een andere kitten.” Leuk dat ze zo geïnteresseerd in hem was, maar vermoeiend was het toch ook wel, hoor.