Without a Doubt (Tigergaze)

Oceanbreeze rekte zich slaperig en  half geeuwend uit waarna ze het mosbed uit stapte. Haar kittens, bolletjes vacht lagen nog snurkend opgekruld in het nest. Licht snorrend gaf ze elk van hen een klein moederlijk likje voordat ze haar kop afwende en naar de andere kittens keek. Harekit, Mistkit lagen ook nog te slapen, Russetkit lag in de Medicine Cat's den en Silverkit lag nog vredig bij haar jongere broertjes en zusje. Haar kittens, al waren alle kittens wel onder haar verantwoordelijkheid. Geen enkele andere Queen was full-time hier en met de droogte en zorgen was het dan ook behoorlijk zwaar voor de jonge kattin. Ergens nam ze het zichzelf wel kwalijk dat ze niet had kunnen voorkomen dat Russetkit de kitten van Tigergaze en Mousewish was uitgedroogd. Zijzelf had nu ze er over dacht ook wel dorst en echt een nat stuk mos om te drinken kon ze niet vinden dus met een zucht ging ze op zoek naar een kat die wat voor haar kon halen. Ze had er echter niet een op gemerkt toen ze de Nursery uit kwam, pas toen ze met een harde bons tegen iemand, een groot gestalte, op botste bleef ze verrast staan. Een paar slaperige blauwe ogen keken recht in bekende amberkleurige voordat ze hem aangaapte. Het leek niet tot haar door te dringen dat ze een mede Warrior aanstaarde. Nee in plaats daarvan bleef ze stokstijf staan en wreef ze met haar poot wat slaap uit haar ogen voordat ze slaperig en geeuwend de kater nog maals in zich op nam. Oh..eh... Bezoek? Ze sloeg haar ogen hierna neer en stapte om de grote gestreepte kater heen, zonder ook maar een woord te zeggen. Ietwat somber zette ze zich naast de Nursery neer. Daar zat ze dan, twee blauwe en heldere ogen staarden naar de zilverpels. De sterren fonkelden en groetten haar vanuit de verte. Geen wolk was aan de hemel, het weer was redelijk zacht voor Leaffall. Misschien te zacht al was de aanhoudende droogte wel zorgen barend. Rosekit, Mousewish en Cheekykit waren de drie nieuwste fonkelende sterren daar. Drie katten die het niet verdiend hadden en haar met een zwaarmoedig gevoel hadden achter gelaten. Uitgeput maar vol angstige dromen bleef ze buiten zitten. Het was beter zo... Ze wou er verder geen kat, zeker geen kittens mee lastig vallen. De dorst deed haar moeizaam slikken, al was het verdriet misschien ook wel een factor.

De kater was van plan geweest om de nursery te bezoeken, maar hij wilde niet één van de kittens wakker maken op dit tijdstip. Daarom had hij een tijdje buiten gezeten, om naar de sterrenhemel te staren. Misschien zou hij nog even langs Russetkit gaan, om te checken of ze aan het slapen was. Maar net toen hij was gaan lopen botste er iemand tegen hem aan. Het was Oceanbreeze, die voor zijn twee andere dochters zorgde sinds Mousewish er niet langer meer was. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot zijn kaken weer toen de kattin om hem heen liep en naast de nursery ging zitten. Ze zag er somber uit.. iets wat de laatste tijd hem ook wel eens overviel. Een plotselinge somberheid, een schuldgevoel, het besef dat zijn eerste en enige zoon al niet meer onder hen was, dat Mousewish dood was en het allemaal zijn schuld was. Als hij niet te bang was geweest om zich te binden in een relatie, als hij die verrotte bindingsangst niet plotseling had gekregen, dan was alles nu anders geweest. De kans was groot dat Mousewish bij hem was gebleven, dat ze een happy family waren gewoden en wie weet dat hij op een dag wel op de troon zou zitten - daarmee bedoelde hij de high rock van WindClan, de leiderstroon waar hij al van had gedroomd om op te staan sinds hij zijn ogen kon openen. Met Mousewish aan zijn zijde.. met een nest prachtige kittens.. met een zoon die hij zou trainen tot zijn eigen succesvolle evenbeeld.. met drie prachtige dochters.. maar nee.. zo mocht het allemaal niet wezen. Mousewish was er niet meer, Cheekykit was er niet meer. Het leek een beetje alsof zijn hopen op een toekomst samen met hen naar StarClan was gegaan.
Met een zachte zucht draaide de kater zich om en plofte naast Oceanbreeze neer. Hij wist dat hij als kitten een vervelende etterbak geweest was, hij was de kleine terror in de nursery geweest samen met Raptorecho, ooit zijn beste maat. Tiger had toen een hekel aan alles en iedereen gehad, zelfs tegen Mouse was hij nooit aardig geweest als kitten. Ook tegen Ocean niet, en in zijn tijd als apprentice ook niet. Maar uiteindelijk leek alles met een sisser te zijn afgelopen, ze leken zelfs een soort van vrienden geworden te zijn. En nu had ze de zorg van zijn kittens op zich genomen. De kater sloeg zijn staart om haar heen en drukte zijn lichaam kort tegen die van haar aan, als een trieste troost. "Ik weet hoe je je voelt." Ocean was zelf ook één van haar kittens verloren. Rosekit.

Tigergaze en zij hadden elkaar nooit honder procent gelegen. Dit kwam natuurlijk door het natuurlijke zachtaardige karakter van Oceanbreeze en het felle ongebonden karakter van Tigergaze, beide botsten hierdoor nog wel eens. Immer waren ze uit ander hout gesneden. Dit betekende echter niet dat ze elkaar nog steeds niet konden uitstaan, kort voordat Oceanbreeze, Warrior was geworden hadden beide katten het aan elkaar goed gemaakt. Ze waren misschien ook wel een beetje vrienden geworden met elkaar. Iets dat manen geleden nooit in iemand op gekomen zou zijn. Het was dan ook vast voor Tigergaze geen verrassing geweest dat Oceanbreeze zijn kittens onder haar hoede had genomen, in haar standaard liefdevolle manier en moederlijke kijk op de wereld. Ze was een moeder, een moeder voor kittens. Het was nu haar taak om voor ze te zorgen, echter twijfelde ze wel of ze de juiste kattin was voor die zware en toch niet onbelangrijke taak. Immers had ze niet kunnen voorkomen dat Rosekit in de koude was gestorven. Ze had nu echter niet echt veel zin in veel gezelschap waardoor ze hem volkomen negeerde toen ze weg stapte. Ze had hem niet willen laten zien hoeveel pijn ze bij zich droeg en de hoeveelheid angst die elke dag naar boven kwam. Kon ze ooit nog zonder al te veel angst de kittens aankijken of zou ze altijd bang blijven dat het niet voldoende was. Dat zij niet voldoende was...Ze slikte nog maals toen de kater naast haar kwam zitten, zijn warme vacht trok in haar samengetrokken spieren en liet haar met een zuchtje ontspannen. Ze leunde iets tegen zijn vriendelijke steun aan, iets wat ze normaal niet van hem verwacht had en sloeg haar ogen neer. Ze keek onzeker naar haar poten terwijl ze luisterde naar de zware stem van Tigergaze. Zijn staart was nog om haar verslagen houding heen geslagen terwijl hij sprak. "Ik weet hoe je je voelt." Mauwde hij, immers hadden ze beide een jonge kitten verloren. "Weet ik," mauwde de kattin met schorre stem, haar zachte stem was misschien ook wel een tikkeltje donker geweest. Ze was niet zo geschoold in het verschuilen van emoties, vele katten konden haar immers lezen. Al was het wel duidelijk dat ze zichzelf bijeengeraapt had en niet zo snel in tranen uit zou barsten. "Ik maak me zorgen om Harekit en Mistkit." Mauwde ze serieus met een sombere ondertoon, ergens ook wel erg bezorgd en moederlijk. De warmte klonk er ook in, ze had zichzelf er toe gezet om ze te verwelkomen met liefde. Ondanks dat ze hun moeder niet wou en kon vervangen. "Harekit lijkt niet alles te horen, ik denk dat we binnenkort met haar langs Lizard moeten. Mistkit is emotioneel misschien niet al te stabiel en ik weet niet of ik haar wel kan geven wat ze nodig heeft. Of ik überhaupt de kittens kan geven wat ze nodig hebben." Mauwde ze, haar stem trilde onnatuurlijk. Als ze een betere moeder was geweest was Rosekit nu niet in Starclan. Dan zou die nog de wereld ontdekken op die enorm speelse manier die elke kitten leek te hebben.

Hij kon nog altijd niet geloven wat voor een transformatie hij had ondergaan de laatste tijd. Eerst was hij een enorme zak geweest, had hij ervan genoten om muizen te ontleden en andere leeftijdsgenootjes pijn te doen. Hij wilde tranen zien bij de poezen wanneer hij hen een klap voor hun kop had gegeven, hij wilde de katers om genade horen smeken. Zo was hij geweest in het begin van zijn leven, verzuurt door het feit dat hij nooit een fatsoenlijke familie had gehad. Nog altijd was de kater verzuurt, dat was iets wat hij nooit meer zou kunnen veranderen.. maar hij was toch wel een klein beetje veranderd. Pijn wilde hij enkel nog doen tegen katten die niet loyaal waren aan WindClan, aan katten uit de andere clans. Tigergaze wist nog hoe het ooit zijn doel was geweest om WindClan een gevreesde clan te maken, om van die stempel van zwakste van het woud af te komen. Hij was loyaal aan zijn clan, hij wilde de clan groots maken. Die dromen waren nog altijd niet vervlogen, elke nacht spookte ze rond in zijn kop. Want dat was wie hij was. Hij was enorm bezig geweest met sterker worden, om boven alles en iedereen uit te torenen. Zeker boven Raptorecho, een kater die net zoals hijzelf enorm naar macht streefde. Hij zou het niet ontkennen, Tigergaze was altijd al uit geweest naar macht en als hij de kans ooit zou krijgen zou hij het met al zijn klauwen aan willen nemen. Maar net toen alles goed leek te gaan, hij een enorme reputatie had opgebouwd.. kwam Mousewish. Zijn eerste liefde, de eerste kattin die op de één of andere manier door zijn verrotte laag heen leek te kunnen zien. En die eerste liefde was bekroond met een nest kittens. Hij had ze niet gewild in het begin. Het maakte hem zwak, het maakte hem een doelwit. Maar nu had hij geaccepteerd dat ze er waren, hij had geaccepteerd dat hij een vader was en hij zou de taken voortaan op zich nemen. Dan maar zwak zijn. Maar hij zou alles doen voor zijn drie dochters. De drie dochters die hun broertje en moeder verloren hadden.. en het was zijn schuld. Nee, Tigergaze zou er alles aan doen om de familie die hij nog had bij elkaar te houden. En ondanks dat was er een enorm gat, een gat dat zichzelf niet zomaar op zou vullen.
Oceanbreeze was ook een kitten verloren, Rosekit was haar naam geweest. Tigergaze had alles vanaf een afstandje meegemaakt, hij kwam toen namelijk nog niet zoveel in de nursery. De bengaal was naast de jonge Queen gaan zitten, zijn vacht tegen de hare gedrukt en zijn staart om haar heengeslagen. Ze zag er triest uit, en hij was haar aardig wat verschuldigd. Haar stem was schor, een tikkeltje donker misschien zelfs. Tigergaze was goed in het lezen van andermans emoties, ondanks dat hij ze zelf nooit toonde. De enige bij wie hij openbaar had gehuild was Mousewish. En Mousewish was nu dood. Oceanbreeze maakte zich zorgen om Harekit en Mistkit. De kater spitste zijn oren en keek haar zijdelings aan, terwijl hij zijn kop wel wat omhoog hield om naar de sterrenhemel te kijken. "Oh.." was het enige wat er voor zinnigs uit zijn mond kwam. Hij fronste een beetje en keek naar de sterrenhemel. Harekit kon niet goed horen.. het kwam aan als een enorme klap bij hen. "Alsof StarClan nog niet genoeg van ons genomen heeft.." mompelde hij zacht tegen zichzelf. Maar iets anders wat hem ook had laten fronzen beantwoordde hij wel hardop. "Oceanbreeze, zonder jou weet ik niet eens of mijn kittens nog wel in leven geweest waren," mauwde hij met zijn zware stem, duidelijk serieus. "Je bent een goede moeder, twijfel niet zo aan jezelf." Hij was misschien hard, het was makkelijk om te zeggen, maar Tigergaze was nogal direct in het geven van de waarheid. "Ik ga proberen om de vaderrol meer op mij te nemen.. misschien helpt dat ook nog wel een beetje." Hij had kort haar kant op gekeken terwijl hij sprak, maar wendde nu zijn goudkleurige ogen weer naar de sterrenhemel.

Ze wist dat ze het hem ooit had moeten vertellen, het was niet zo dat Harekit totaal doof was, ze hoorde zeker aan een kant nog wel, maar aan de andere kant misschien minder. Dit was een kleinere handicap dan blindheid en ze had er dan ook alle vertrouwen in dat Harekit misschien de kans zou krijgen om Warrior te worden. Immers kon ze nog horen, zag ze goed en was haar neus ook in orde. Ze maakte zich er dan ook niet te veel zorgen om, al wist ze wel zeker dat ze met Harekit naar Lizardpath moest, gewoon om zeker te zijn dat haar conclusies klopten. De kater leek het nieuws echter lastig te vinden, immers was hij nog niet lang genoeg bij de kittens geweest, zijn kittens geweest om dat soort dingen uit te vinden. Waarschijnlijk was de kater hartgebroken, en nu legde ze een nog zwaardere pak op zijn hart. Geen enkele ouder wenste zijn of haar kittens problemen toe, zeker niet van deze graad. Oceanbreeze zat comfortabel tegen de kater aan gedrukt, haar warme vacht gemengt met die van hem. Haar blauwe ogen hadden een vriendelijkheid en moederlijkheid in zich wanneer ze sprak, ze was duidelijk volwassen geworden en droeg geen enkel negatief gevoel meer jegens hem. Zelfs als ze dat nog had gedaan, zou ze nog steeds voor zijn kittens hebben klaar gestaan. Immers was geen enkele kitten verantwoordelijk voor zijn of haar ouders daden. Alle kittens waren onschuldige wezens, moesten nog veel leren en zouden een druk leven krijgen. Eentje die Oceanbreeze nu al maar al te goed ervoer. De kater had zijn oren gespitst en keek haar zijdelings aan, al was zijn blik ook gedeeltelijk op de sterrenhemel gericht. De plek waar hun geliefden huisden. "Oh.." Was het enige zinnige en intelligente antwoord dat uit zijn mond kwam, iets waardoor ze wist dat ze hem toch wel met iets had opgezadeld waarvan hij nog niet geweten had. Dus liet ze hem rustig de nieuwe informatie in zich opnemen. "Alsof Starclan nog niet genoeg van ons genomen heeft.." Mompelde hij zachtjes, waarschijnlijk tegen zichzelf al kon de jonge kattin hem wel horen. Immers zat de Queen dicht naast hem en had hij altijd wel een zware stem gehad, een stem die makkelijk te verstaan was, ondanks zijn lage volume. "Harekit zou vast nog wel Warrior kunnen worden Tigergaze. Ze hoort wel wat, alleen lijkt ze aan een kant minder te horen. Ik wil daarom ook graag met haar naar Lizardpath, misschien dat die wat meer informatie kan geven over haar toekomst en mogelijkheden," mauwde ze zacht en geruststellend richting de robuuste kater. Een krachtige vechter, die soms moeite had liefde en steun te ontvangen. Al was er ook wel wat over haar te zeggen, immers was zij de onzekere Queen, niet wetende of ze de kittens wel kon bieden wat ze nodig hadden. Emotioneel gezien en natuurlijk ook in voeding. Ze had een overvol nest, had vele kittens die haar aandacht nodig hadden en verdiende en dus vroeg ze zich ook af of ze wel aan elk van hen toe kwam en ze genoeg kon steunen. Daarbij voelde ze zich ergens ook wel schuldig naar haar kittens toe, immers had ze minder tijd voor ze dan ze wou. Ze was bijna 13 manen, nog te jong om echt tot een wijze kat gerekend te worden, en toch had ze de verantwoordelijkheid van een. Ze wist nu meer dan ooit dat ze Everstar bewonderde, immers had zij een hele clan om voor te zorgen, niet een aantal kittens die speels en ondeugend waren. "Oceanbreeze, zonder jou weet ik niet eens of mijn kittens nog wel in leven geweest waren," mauwde de kater op zijn gewoonlijke zware toon, al klonk hij erg eerlijk. Hij klonk behoorlijk serieus waardoor Oceanbreeze hem pijlend aan keek. Immers had ze hem nog haast nooit zo gehoord, hij was geen kater van complimenten, hij was trots en gehard. Ergens deed hij haar wel aan haar broer denken, Whitelion. Wat miste ze hem nog steeds, die beschermende sterke kat die haar altijd op haar gemak had kunnen stellen. Zorgde hij voor Rosekit, zijn kleine nichtje? Misschien wel, dat zou wel iets zijn dat ze voor haar kitten gewenst zou hebben. Immers was het een goede broer geweest en vast ook wel een goede oom; als hij de kans gekregen had dat mee te krijgen."Je bent een goede moeder, twijfel niet zo aan jezelf." Mauwde de kater verder, misschien een beetje op een harde manier maar hij was in ieder geval eerlijk. Als hij dat zei zou dat vast de waarheid zijn, toch? Twijfelend keek ze de grote kater naast haar aan terwijl ze de ambere ogen in zich op nam. Amberkleurige ogen die haar deden denken aan Amberpaw, waarom wist ze even niet. Beide hadden wel eens een emotionele uitstraling en ook Amberpaw leek veel van haar verdriet in zich op te proppen, niet openlijk te willen huilen. "Ik ga proberen om de vaderrol meer op mij te nemen.. misschien helpt dat ook nog wel een beetje." Mauwde hij uiteindelijk, waarna zijn kop weer afgewend werd, hij had haar even aangekeken toen ze spraken, maar nu was al zijn aandacht weer bij de sterrenhemel. "Dat zal de kittens vast goed doen," murmelde ze uiteindelijk zacht. "Elke kitten verdiend een ouder, zoniet meer..." Fluisterde ze zachtjes. Zijzelf was ook zonder een van haar ouders opgegroeid en op zich had dat voor haar geen verschil gemaakt. Ze had een liefdevolle moeder gekend en die had haar goede normen en waarden geleerd. Normen en waarden die haar nu een liefdevolle en moederlijke Queen hadden gemaakt, eentje die niet bang was haar nek boven het gras uit te laten steken.