Show me what you've got.

Een zucht gleed over de lippen van de tom. Tallshadow als leader en Acorndust als deputy. Hij kon nog steeds niet geloven dat alles zo snel was gegaan. Het ene moment liep hij vrolijk door het bos aan zijn kittens te denken en het volgende moment rende hij naar de Marshlands toe om daar het half verzopen lijf van zijn moeder te vinden. Niemand had haar kunnen redden en niemand had haar gruwelijke afloop kunnen voorkomen. Vooral zijn partner leek er niet goed van te zijn. Dat toonde aan dat Sinclaw ondanks de moeilijkheden met zijn moeder toch van haar hield, right? Op dit moment was hij nergens meer zeker van. Hij voelde zich geërgerd over het feit dat ze troost was gaan zoeken bij Tallshadow en niet bij hem. Hijzelf zocht vooral troost in het regelen van Clanzaken en zorgen dat zijn kittens niets tekort kwamen. Hij wilde niet het soort vader worden dat door het verlies van een dierbare afstandelijk tegen hun ging reageren. Zijn kittens waren alles voor hem en zijn grootste steunpilaren op dit moment. Sinclaw zocht troost bij Tallshadow dus hij had niet echt het gevoel gehad dat hij troost moest gaan zoeken bij haar. Hij had haar naar het camp willen brengen op de dag dat zijn moeder stierf, maar aan de andere kant was hij best blij dat hij zijn moeder nog één keer naar het camp had kunnen dragen, dat hij haar geur nog één keer in zich op had kunnen nemen voordat hij haar voor eeuwig kwijt zou raken. Hij wist dat ze daar ergens in StarClan moest jagen en op hem neerkeek, maar hij kon geen contact met haar maken en het Bitterpaw vragen vond hij niet leuk voor de grijze she-cat. De tom onderdrukte een tweede zucht en liep in de richting van apprentices’ den. ‘Harepaw, training,’ zei hij iets botter dan hij wilde en hij draaide zich om. Hij ging bij de uitgang van het camp zitten en wachtte tot de apprentice bij hem kwam zitten. ‘Wat weet je al?’ vroeg hij toen hij de apprentice hoorde naderen.

Thornfang kneep geïrriteerd zijnde zijn ogen samen. Aha. Dus dat was de reden waarom Tallshadow hem een apprentice had gegeven. Omdat het weer zo’n jong was dat nergens naar wilde luisteren. Omdat Tallshadow zijn grenzen wilde testen. Hij had nog een hartelijk woordje te spreken met zijn onofficiële leader voordat deze naar de Highstones zou gaan. Zijn klauwen schoten gefrustreerd uit hun hulzen en hij had moeite met zich rustig te houden toen Harepaw voor zich stond. Hij wilde dat hij het ongeïnteresseerde jong een klap kon geven, maar dan zou hij te veel op BloodClan trekken en dat wilde hij nu ook weer niet. ShadowClan strafte hun apprentices op een andere manier. Maar jeetje, wat zat te drang er toch dik in. De tom liep dan ook naar voren en verkleinde de afstand tussen hun in een mum van tijd zodat hij enkel Harepaw’s ogen zag; de rest van zijn gezicht kon hij al niet meer zien. Zo dichtbij stond hij dus. ‘De volgende keer dat ik je roep voor een training ben je op tijd,’ snauwde hij de tom doe. ‘Je draait je niet nog één keer om, je negeert me niet en je laat je al zeker niet wekken door een Clanmate. De volgende keer ben je op tíjd.’ Dat laatste schreeuwde hij zowat. Hij draaide zich met een ruk om en wenste de tom met zijn staart. ‘Durf me het bloed onder mijn nagels vandaan te halen, Harepaw,’ snauwde hij over zijn schouder. ‘Ik ben de laatste tijd niet half zo geduldig zoals je me misschien al wel eerder gekend hebt. En als je geen zin hebt in je training dan schuif ik je verdomme door naar een andere mentor. Dan kan die zijn tijd gaan verdoen met je ongeïnteresseerde gedrag.’ Nijdig liep hij verder en zwiepte met zijn staart. Hij haalde diep adem en werd weer rustiger. ‘Goed,’ ging hij op een toon verder alsof er niets gebeurd was. ‘Je zei dat je alles van jagen weet, right? Vang één prooi voor me. Daarna gaan we oefenen op vechttechnieken.’ Hij nam aan dat Harepaw de geuren van de andere Clans ook wel kende.

Thornfang keek geërgerd zijnde naar de witte tom. Rotverwende achterlijke tom dat het dan ook was. Ongeduldig schoten zijn klauwen uit zijn hulzen terwijl hij de tom achtervolgde in het territory. Hij wilde dat hij helemaal geen apprentice had gekregen, maar natuurlijk moest Tallshadow hem weer ontzettend Furball. En Thornfang eerst maar denken dat de tom het gewoon goed wilde maken, maar stiekem wist Tallshadow wat voor rotkat Harepaw was en had hij om die reden de grijs-witte kater uitgekozen om mentor te zijn. Nog even en Harepaw mocht StarClan joinen van zijn part als hij zo verder ging. Met een strakke brok in zijn keel besefte hij zich dat hij het idee om StarClan zelf te voegen nog niet eens zo slecht vond klinken. Hij wilde gewoon bij zijn moeder zijn. Hij wenste dat hij meer tijd met haar had doorgebracht. Hij wenste dat hij wat tegen haar had kunnen zeggen voordat ze op patrol vertrok naar de border van de WindClan. Want hij had haar het laatste gezien vlak voordat ze op fight patrol trok met een paar anderen. Thornfang wilde dat hij bij de patrol was geweest zodat hij zijn laatste woorden tegen zijn moeder had kunnen zeggen. Over zijn moeder gesproken… Thornfang klemde zijn kaken op elkaar en keek de witte apprentice strak aan toen hij merkte dat deze hem voor was gegaan naar de Marshlands toe. Vooral ook niet expres of zo. Zijn staart ging even over de grond en voor een moment wilde Thornfang zich écht klaarmaken om op de tom te springen, maar toen hield hij zichzelf in. Als de tom zich zo ging blijven gedragen kon hij echt geen goede training verwachten en zou Thornfang zijn leven nog heel zuur maken. ‘Prima gevangen,’ zei hij, maar er klonk niet echt trots in zijn stem en hij keek de tom met een strakke blik aan. ‘Hoewel de Marshlands wel de laatste blik is waar ik iemand naartoe zou hebben gebracht sinds wat er laatst is gebeurd.’ Hij keek de tom haast beschuldigend aan en draaide zich daarna om. ‘Meekomen,’ zei hij bot tegen de tom. Aan de diepe groeven die Thornfang achterliet in de bosgrond was te merken dat hij zijn klauwen uit zijn hulzen had laten gaan. Plotseling bleef hij stilstaan en draaide zich daarna met een ruk naar de witte apprentice om. ‘Wat heb ik jou aangedaan?’ vroeg hij kwaad. ‘Wat heb ik jou aangedaan om zo’n gedrag naar mij toe te vertonen? Je was al niet enthousiast toen je mijn naam hoorde tijdens de ceremony en ik zou graag willen weten waarom. Ik ben écht niet de slechtste van de Clan, hoor. Maar je moet het er ook weer niet zo naar gaan maken dat ik dat wél word, want dat wil je écht niet.’ Hij keek de tom strak aan. ‘Je kunt oftewel normaal doen en je training op een normale manier aanpakken of ik zorg dat je verdomme nog héél veel moons apprentice blijft. Ik ben niet van dit soort gedrag verdiend. Ik verdien als senior warrior wel wat meer respect dan een apprentice die me opzettelijk naar een plaats brengt waar ik een dierbare verloren heb en die zich rotverwend gedraagt in mijn buurt.'

Thornfang zag dat Harepaw zijn kop neeg, maar betwijfelde of het allemaal wel oprecht was. Hij kende deze apprentice immers langer dan vandaag en had heus wel wat dingen over hem gehoord. Harepaw moest niet denken dat hij dom was of zo. Hij zwiepte geërgerd zijnde met zijn staart. Waarom had Tallshadow nu juist deze apprentice voor hem uitgekozen? Stiekem wilde ook hij gewoon het bloed onder zijn nagels vandaan kwamen. Misschien was dit zelfs wel een complot tussen Harepaw en Tallshadow; had Tallshadow de apprentice letterlijk opdracht gegeven om Thornfang eens goed te Furball. Wat het ook was, het was niet leuk en hij wilde dat het ophield. Hij wilde op een fatsoenlijke manier training geven zonder dat hij steeds kwaad moest worden op de tom. En hij wilde dat de tom ook een beetje normaal tegen hem zou doen, want hier was hij absoluut niet van gediend. Hij had zijn Clan niet jaren gediend om zo’n ondankbare apprentice te mogen trainen. Hij wilde dat hij Bitterpaw nog steeds als apprentice had, maar zij was nu een medicine cat’s apprentice en bewandelde een ander pad dan hijzelf. En dus wierp de tom een norse blik op de apprentice toen deze begon te spreken. ‘Houd toch op met die onzin,’ siste hij de tom toe. ‘Anderen mag je misschien wel strikken daarmee, maar mij niet.’ Hij hield echter kort een pauze en hij ontspande zijn blik. ‘Maar als je kan aantonen, zonder overdreven te slijmen, dat je het kunt, dan neem ik aan dat ik voor nu je excuses aanvaard. Al betwijfel ik de oprechtheid ervan.’ Dat laatste murmelde hij wat en hij draaide zich met een ruk om. De tom liep naar voren en zwiepte met zijn staart ten teken dat Harepaw mee kon komen. Voor nu leek het er op dat de tom inderdaad kon jagen, dus zouden ze maar direct overgaan naar de vechttechnieken. ‘Ik kon van je uitleg afleiden dat je niks van vechten weet?’ Zijn stem eindigde hoog zodat het een vragende toon werd. ‘Of heb je toevallig wel al enkele vechttechnieken geleerd?’ Hij gaf de tom tijd om te antwoorden door het laatste beetje naar the Little Creek te lopen. Het was inderdaad zo goed als opgedroogd, maar dat maakte het wel een goede vechtplek. Hij draaide zijn kop naar Harepaw. ‘Ik ga je enkele vechttechnieken laten zien en jij doet ze na. We eindigen onze training voor vandaag met een klein schijngevechtje waarin je alles toepast wat je tot nu toe geleerd hebt.’