» what lies ahead [training 1]

“Je zal de slechtste apprentice ooit zijn. Heel ShadowClan zal zich voor je schamen. Ík schaam me al voor je, waarom zouden anderen dat niet doen?” Een klauw vloog haar richting op en Fernpaw opende haar ogen. Ze merkte dat haar ademhaling gejaagd was. Ze draaide haar kopje, maar niemand was wakker. Ze zag dat ze binnen nu en een korte tijd toch op moest gaan staan. Ze durfde het niet aan om terug in slaap te vallen en daardoor haar training te missen. Ze had Emberspark gisteren beloofd dat ze op zijn voorgestelde tijd aan de uitgang van het camp zou staan. Ze vond het jammer dat ze geen trainingen meer met Seversnake kon doen, maar ze moest toch wel echt goed gaan trainen nu wilde ze nog warrior worden met de rest. Dat duurde nog maar een paar moons en de tijd drong. Haar nieuwe trainingen met Emberspark wilde echter ook zeggen dat ze haar tijd met Aspenpaw en Pantherpaw een stuk beter moest gaan indelen. Het was nog maar kortgeleden geweest dat ze met beide toms had afgesproken en de avonden om hun te ontmoeten naderden. Ze hoopte dat Emberspark er nooit achter zou komen dat ze afsprak met WindClanners en RiverClanners, maar voor haar was heel dat gedoe dat ze geen vrienden mochten zijn met andere Clan cats echt zulke onzin. De she-cat keek op toen ze pootstappen hoorde en besefte dat dat Emberspark moest zijn. Snel kwam Fernpaw overeind, likte haar vacht zo netjes mogelijk en ging in de richting van haar nieuwe mentor. De tom zat al te wachten, maar het leek er niet op dat hij er al lang zat en ze kon aan de lucht zien dat ze op het afgesproken tijdstip was gearriveerd. ‘Emberspark,’ sprak ze en ze knikte haar mentor respectvol toe. ‘Ik ben klaar voor de training,’ sprak ze terwijl ze de woorden van haar vader weg probeerde te duwen. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ Ze hield even haar mond, maar keek hem daarna met haar groene ogen aan: ‘Hopelijk geen rondleiding door het territory. Dat heb ik al allemaal achter de rug.’

Fernpaw blies haar onbewust ingehouden adem een beetje uit toen ze merkte dat Emberspark haar op een rustige manier aansprak. Hij klonk alvast minder bruut en direct dan Seversnake. Hoewel ze Seversnake wel als mentor had geapprecieerd, was voor haar een rustige mentor wel fijner. Emberspark leek zo’n kat te zijn. Fernpaw vermoedde dat zij zijn eerste apprentice was, maar ze was er niet zeker van en ze wilde het hem ook niet vragen in geval dat ze hem zou beledigen. Dat kon ze niet maken. Bovendien was dat ook niet het belangrijkste. Het belangrijkste was dat ze nu behoorlijk wat training in zou halen zodat ze nog op tijd warrior kon worden met de rest, maar zoals het er nu uitzag had ze er wel vertrouwen in dat Emberspark dat voor haar ging regelen. Ze keek op toen de tom tegen haar sprak en gaf snel een knikje ten teken dat ze voldoende uitgerust was. Ze zei maar niets over de nachtmerrie, want daar zat de tom ten eerste helemaal niet op te wachten en ten tweede moest ze dan heel het verhaal van haar vader vertellen. Dat zou de training niet alleen nog meer verhinderen, maar ook wilde ze het niet kwijt aan hem. Ze was al blij dat ze het tegen Tallshadow had kunnen zeggen. Misschien was dat ook de reden dat Tallshadow Emberspark als haar mentor had gekozen; omdat hij wist dat ze iemand rustig nodig had. In stilte bedankte ze haar vriend en keek Emberspark aan toen deze haar de verwachte vraag stelde. ‘Ik ken alle geuren van de andere Clans al,’ sprak ze en ze onderdrukte zo goed mogelijk het schuldgevoel dat daarbij kwam opzetten. Sommige kende ze namelijk iets té goed. ‘Ik heb de territory al gezien en op jagen heb ik al veel geoefend met Seversnake. Ik heb enkele vechttrainingen gedaan, maar dat ging nog niet heel goed.’ Ze keek de tom lichtelijk wanhopig aan. ‘Seversnake heeft niet veel op me geoefend met vechten en ik heb het gevoel dat ik totaal geen meerwaarde ben voor de Clan als ik de borders zou moeten verdedigen. Kun je me misschien helpen met beter worden in vechten? Het zou beter zijn als we daar ons tijd aan spenderen dan dat we gaan jagen, hoewel ik ook wel wil jagen als je dat beter vindt.’ Ze hield haar mond en wachtte tot Emberspark haar hopelijk mee zou nemen naar een plek waar ze konden gaan trainen.

De tom antwoordde niet echt met iets, maar zei enkel dat ze hem moest volgen. Wilde dat zeggen dat ze niet gingen jagen? Eigenlijk moest ze Bitterpaw nog eens meenemen voor een jachttraining. Ze vond het geweldig om met de grijze she-cat te gaan jagen en ze waren ook een heel goed team geweest samen. Ze hadden best wel veel prooi kunnen vangen en Fernpaw had op die dag het gevoel gehad dat ze er toch niet meer zo alleen voor stond in haar Clan, dat ze toch niet per se afhankelijk moest zijn van andere Clan cats om vrienden te vinden. Ze had nog niet echt veel vrienden in de ShadowClan, maar wilde dit wel graag veranderen. Ze hoopte dat als ze een band kreeg met Emberspark dat ze met andere katten ook wel een band zou krijgen na verloop van tijd, maar Tallshadow was in elk geval al een vriend van haar en dat was al meer dan dat ze zich kon wensen. Misschien had ze gewoon een voorkeur voor diegene met een rang. Tallshadow en Bitterpaw hadden beiden een rang en met beiden ging het goed. Ze verdreef die gedachte meteen. Bitterpaw had immers nog geen rang gehad toen ze vrienden werden, bedacht ze zich. Ze voelde zich opgelucht. Dat klopte het toch niet dat ze kieskeurig was. Ze schrok op toen Emberspark begon te praten en deed gelijk haar best om goed naar hem te luisteren. Ze siste zacht tussen haar tanden toen hij zijn opdracht gaf aan haar. Shit. Ze kon ook zo wel vertellen aan hem dat ze niet snel was; ze was beter met kracht. Maar toch gaf ze een knikje aan de tom en begon vervolgens te rennen. Bij het eerste rondje voelde ze haar ledematen al moe worden, maar ze klemde haar kaken op elkaar en zette door. Na het tweede rondje vertraagde haar pas al en na het derde rondje stond ze met zwoegende flanken hijgend voor de tom. ‘Rennen is niet mijn ding,’ zei ze hijgend tegen de tom. ‘Volgens mij ligt mijn talent meer bij kracht. Hoewel een beetje sneller zijn ook geen kwaad zou kunnen.’ Ze had geen idee hoe ze het had gedaan, maar naar haar idee was dat rennen toch niet zo heel goed gegaan zoals ze in eerste instantie had gedacht. Of nou ja. Nu moest ze ook weer niet overdrijven. Ze had namelijk geen hoge verwachtingen van zichzelf gehad toen ze aan het rennen begon.

Fernpaw begreep nog niet direct wat voor nut dit had. Ze wilde eigenlijk het liefste vechttechnieken leren zodat ze op dat vlak vooruit kon gaan, maar schijnbaar had Emberspark andere ideeën. Ze mocht echter niet twijfelen aan het oordeel van haar mentor, maar ze zou toch wel graag iets anders doen dan dit. Zelfs toen hij zijn uitleg deed snapte ze het nog niet helemaal. Oké, dat kon allemaal best, maar als ze de juiste technieken niet kon leren om die vaardigheden toe te passen, wat had het dan voor nut om ze überhaupt te leren? Ze ging haar twijfels echter niet hardop zeggen; Emberspark was haar mentor en ze had maar naar hem te luisteren. Toch keek ze hem even vreemd aan toen hij haar de opdracht gaf, maar gaf een knikje en rende vervolgens naar de tak toe. Ze zette haar poten tegen de tak en begon deze te duwen. De tak verschoof enigszins, maar niet op de manier hoe Fernpaw het wilde. En dus verlaagde ze zich een beetje tot ze op het niveau van de tak zat en begon vervolgens met haar schouder te duwen. Dat ging al een stuk beter en Fernpaw voelde de spieren in haar achterpoten protesterend bewegen terwijl ze haar kaken op elkaar klemde. Met haar kracht ging het inderdaad een stuk beter; ze wist haar grip te houden op de bosgrond. Niet veel later lag de in de buurt van Emberspark en keek Fernpaw hem triomfantelijk aan. ‘Dat ging al een stuk beter,’ mauwde ze. Ze negeerde de pijn in haar schouder. ‘Maar Emberspark,’ mauwde ze twijfelachtig. Mocht ze dit wel zeggen? ‘Is het niet zo dat als we op vechten zouden oefenen dat we ook op kracht en snelheid trainen?’ Die taken waren in elk geval leuker dan dit.