Wild world

Dit was blijkbaar zijn hobby, random rondlopen in het territorium. Ja. Misschien was dat dan het goede antwoord. Maar was dat niet te saai? Even schrok de kater van die gedachte. Al sinds die morgen had hij een lichte midlifecrisis door de onschuldige vraag over wat zijn hobby was. De kater had van alles opgenoemd, maar werd nog steeds achtervolgd door de vraag. Want, klopte wat hij gezegd had? Waren dat zijn hobbies? Of had hij maar iets gezegd om een glimlach op het gezicht van de kleine te krijgen en had hij eigenlijk geen hobbies en was zijn leven een leugen? Confronterende gedachte, bijna net zo confronterend als de stem die plots klonk die Tall deed wijken en oog in oog deed staan met een Bloodclanner. De deputy keek hem even 'are you kidding me'-achtig aan, en merkte toen op: "Ik heb geen hobby, niemand heeft een hobby, hobbies hebben ons," Want was dat niet de waarheid?

De ander leek even vergeten te zijn dat hij zojuist nog vijandig en boos was geweest, en nam in plaats van een aanval te verrichten de tijd om filosofisch terug te praten, het deed Tall even fronsen. Hij had zeker een punt, het bestaan van hobbies zonder katten was een ongegeven iets waar geen antwoord op was, maar er zat een hiaat in want "Bestaan wij dan?" Vroeg hij dus aan de ander, de vraag met een vraag beantwoordende.

De ander liep naar Tall toe en tikte op vacht, waarna hij hetzelfde herhaalde bij zichzelf. Misschien om aan te tonen dat ze bestonden, wat hij daarna ook bevestigde. Daarna echter, stelde hij zelf al een fout op met zijn onderzoek. Tall knikte eens nadenkend, "Wat nou als onze zintuigen ook niet bestaan, en dus niets van wat wij met de zintuigen waarnemen te vertrouwen is, hoe bestaan we dan nog?" Mauwde hij, het antwoord niet per se wetende, maar het gesprek te interessant vindende om het te stoppen.

De ander leek even na te denken over wat Tall gezegd had, wat te begrijpen viel want Tall was zelf ook een beetje verbaasd over de diepte waar ze in beland waren. Het antwoord maakte echter meer sense dan dat de kater verwacht had en hij knikte eens onder de indruk zijnde. "Nadenken kan voorgeprogammeerd zijn.." Begon hij, al denkende over hoe hij verder zou gaan. De ander was hem echter voor met een logische verklaring voor de vreemde gebeurtenissen om hen heen, al was het ook - zoals al zo subtiel erbij uitgedrukt werd - een beangstigend begrip, want als alles van tevoren bedacht was, waarom zou je dan nog wat doen? "Dan is de vraag hoe je daar achter zou moeten komen, en tot welk nut onze 'zelfbedachte', dus voorafbedachte, acties zijn," Mauwde hij, ook gaan zittende en de ander met een schuin hoofd aankijkende.

De ander leek de diepte van hun gesprek nog steeds te vatten, en Tall moest toegeven dat hij daar blij mee was. Niet veel hielden het zo lang vol om met hem te filosoferen, terwijl hij het wel graag deed. Bovendien had deze kat ook nog nuttige inbreng, die de beide katten op een interessant spoor zetten. Tall knikte dan ook nadenkend bij wat de zwarte kater zei. "Dat zou dan betekenen dat er iets is wat macht over ons heeft zonder dat we het weten," Want to wiens leedvermaak moest het anders zijn?

De ander stelde daarop meteen een vraag die de rest van de discussie moeilijker maakte, aangezien het ging over of het dan nog wel zin had om te praten over deze dingen gezien het feit dat het toch van tevoren bedacht was. Hierop keek Tall dan ook even lastig in de verte, maar opende toen langzaam zijn mond. "Maar maakt dat iets uit?" Vroeg hij langzaam, het antwoord op zijn eigen vraag niet zo goed wetende. "Leven wij dan niet om het leven tot de glorie van iets anders?" Het was in ieder geval een lastige kwestie.

De ander stemde bijna meteen met hem in, wat Tall inwendig even een grimas deed trekken, want als zij tweeën, zo anders, het eens waren over dat de zin van het leven misschien niet bestond, wat was het leven dan? De beschrijving als pionnen was daar het teken van, van dat het een pessimistisch beeld was. "Of we zijn als kittypets voor twolegs," Mauwde Tall, de vergelijking die hij al in zijn hoofd genoemd uitsprekende. "Dat we leven om iets anders plezier te bezorgen, in die zin zijn we geen pionnen maar vrije wezens die leven om een ander niet alleen te laten leven," Maar wie was de ander dan? En hoe zouden ze dit moeten weten?

De ander wees erop dat dat wel een heel positieve manier van ernaar kijken was, en Tall moest het met hem eens zijn. Then again, hij was een positief ingestelde kat, dus het paste ook bij hem om dat te opperen. De gedachtegang van de ander was daarentegen een stuk negatiever. "Zo zou je het kunnen zien," Reageerde Tall, "En toch moet het gesprek van waarde zijn, want als het vooraf bedacht is heeft het een reden, en anders halen we er zelf genoegdoening uit," Op die manier maakte het dan weer niet uit of iets van tevoren bedacht was of niet.