A few days

Winddancer haalde diep adem toen ze de nursery binnenliep. Ze besteedde hier tegenwoordig veel tijd, met haar beste vriendin die recent bevallen was en natuurlijk ook met.. Je-weet-wel-wat. Ze dacht er niet graag aan, misschien kon ze zich dan zo ver krijgen dat ze het vergat. Ze waren bijna even oud als hun neefjes en nichtjes.. Maar zei was niet bij hen vierentwintig op zeven, zoals Roughflower wel was. Ze had hier naast haar moeten liggen, in een nest ernaast - en ze had ook een partner moeten hebben, die haar elke dag kwam bezoeken en op de kittens lette terwijl ze samen met haar vriendin prooi van de prooistapel ging halen. Maar ze was egoïstisch, ook al klonk het mooi. Het zou perfect geweest zijn, in een ideale wereld. Een wereld waarin ze een partner had, waarin ze zichzelf genoeg vertrouwde om kittens op te voeden. Nu wist niemand het. Men dacht dat het vier weesjes waren, waar Emberspark vriendelijk genoeg voor was om ze op te nemen als pleegkittens toen hij ze vond in het territorium terwijl hij en zij aan het jagen waren; Wisten ze maar dat beide ouders nog leefden, maar weigerden ervoor te zorgen.. Hoewel de papa het niet eens wist natuurlijk. Winddancer schudde de gedachte weg en forceerde een glimlach op haar snuitje. Ze keek bijna star naar Roughflower, om niet te kijken naar de pleegmoeder die daar lag met de vier kittens. "Hey..", mompelde ze zachtjes toen ze dichtbij genoeg was, om de kittens niet te wekken of te laten schrikken.

Roughflower lag nog te slapen, samen met haar vier jongen. Één katertje en drie poesjes. Finchkit zal het druk krijgen om op vier knappe meisjes te moeten letten. Ze opende haar ogen bij die gedachten en richtte haar blik op de vier jongen. De kleine Deerkit was ook echt overduidelijk de kleinste. Ze merkte op dat ze een droge keel had en hees haar kop op. Opdat moment kwam toevallig ook Winddancer naar binnen. De grote poes kwam op hun afgestapt met een glimlach en begroette haar zachtjes. "Heey," snorde ze ook zachtjes. Ze likte haar lippen. "Heeft Acefray nog mos met water?" Vroeg ze aan haar beste vriendin. De kittens lagen nog vast te slapen, wie wist voor hoe lang nog. Ze waren een aantal dagen oud, bijna een quarter moon. Voor ze het wist zouden de kittens hun oogjes open. De groei zat er ook al in, dat viel nu nog wel op. Maar nog steeds waren het meer haar balletjes dan kleine katjes.

De grote tabby schudde haar kopje en zette zich rechts naast Roughflower, onbewust zichzelf plaatsend tussen de twee queens. Zo kon ze niet per ongeluk naar hen kijken, ja, maar ergens was het ook een beschermende, moederlijke beweging. Zo ver dacht Winddancer natuurlijk niet. "Hij heeft momenteel geen meer, maar hij heeft een patrouille uitgestuurd om wat meer te gaan halen..", mompelde ze zachtjes. Ze wou de stilte in de den niet echt verbreken, en sowieso begon je automatisch stiller te spreken wanneer je in een stille ruimte kwam. "Hoe gaat het nu met je?", vroeg de tabby daarna, haar vier kittens nieuwsgierig aankijkend.

Roughflower was teleurgesteld toen Winddancer haar vertelde dat Acefray geen water op voorraad had. Maar voor nu kon ze wel even volhouden. Winddancer vroeg aan haar hoe het met haar ging en met een glimlachje keek ze op. "Best wel goed, eigenlijk," zei ze naar waarheid. De komst van haar kittens leek haar geholpen te hebben met het verwerken van de dood van Innerstar. Natuurlijk miste ze de leidster en voelde ze verdriet, maar het was niet zo intens meer. Alleen haar zicht ging wat meer achteruit, merkte ze. De bevalling had wat meer van haar gevraagd en dit had zich geuit in haar ogen. Zal ze ooit nog warrior worden na dat de kittens verhuisd zullen zijn naar de apprentices den? "Met jou?" Vroeg ze vervolgens.

Winddancer glimlachte, blij dat het beter ging met Roughflower. Ze had het heel moeilijk met de dood van Innerstar, wat wel begrijpelijk was natuurlijk - ze had meer verdriet ervan dan Winddancer, omdat het natuurlijk haar oma was geweest. Een tijd geleden zat ze in dezelfde positie, toen Shrewstar stierf. Bij de vraag of het goed ging met haar, beet ze eventjes op haar lip. Ze kon het niet vertellen, ze kon het gewoon niet. De schuld en vrat haar al genoeg op, zonder dat ze der nog eens bij moest nemen dat Roughflower het dan ook wist. Toch dacht ze ergens dat ze haar misschien niet zou veroordelen, dat ze misschien haar keuze zou begrijpen.. Het duurde een lange tijd voor de grote warrior antwoordde. Het zachte gepiep van één van haar kittens, nee, van de kittens achter haar, hielp niet veel. Het deed haar er alleen maar meer aan denken. "Goed..", mompelde de poes uiteindelijk, weinig overtuigend.

Het gepiep van het nestje naast haar eigen nest zorgde er voor dat één van haar eigen kittens wakker werd. Ze drukte haar neusje tegen de kitten om deze te kalmeren. Roughflower had gevraagd hoe het met Winddancer ging, maar het duurde even voor de antwoord kreeg. Toen ze antwoord kreeg was het een goed die totaal niet overtuigend was. "Dat geloof ik niet," miauwde ze en probeerde het gezicht van Winddancer te bestuderen. Maar goed, ze kon er niet heel veel vanaf lezen. Alleen aan de houding van de poes kon ze zien dat Winddancer er niet heel lekker bij zat.

De grote poes slikte even toen Roughflower neerboog bij één van haar kittens en die kalmeerde omdat die was wakker geworden van het zachte gepiep van de andere kitten, die nu ook gesusht werd. Winddancer wendde haar blik af en zuchtte eventjes. "Ze zijn zo afhankelijk van jou..", mompelde ze zacht. Ze besloot niet echt in te gaan op het feit dat haar vriendin haar niet geloofde - dat was logisch, ze had het zelf ook nooit geloofd, hoe blind ze dan ook mocht zijn voor signalen zoals deze. Allebei de poezen waren wel slechtziend, al was het bij Roughflower eerder fysiek en bij Winddancer eerder mentaal.

Was dat wat Winddancer dwars zat? Dat de kittens zoa afhankelijk waren? Ze wist het niet. Hier bij haar jongen wou ze het echter niet over al te zware onderwerpen hebben. Dat leek haar niet goed voor haar kleintjes. "Maar ze zijn hier wel veilig, bij mij," snorde ze. "Voor je het weet zullen ze, samen met het andere nestje, rond huppelen door het kamp," lachte ze. "Net als wij vroeger," plakte ze er met een warme glimlach aan vast. Ze knipperde even met haar ogen omdat haar zicht weer enorm wazig werd en daar krijg ze een beetje koppijn van. Ze hoopte dat haar ogen snel weer op zullen knappen en dat het baren van de kittens er niet voor had gezorgd dat haar ogen zo zouden blijven.