No, I'm not happy

Uren tikten weg, het was zo'n waardeloos iets als hij het even eerlijk mocht zeggen. Je mag hier maar te liggen en wat voor nut had dit voor het algemeen belang van de clan? Juist ja dat was er helemaal niet. Zuchtend neeg hij zijn kop wat waarna hij opstond en zich even uitrekte. Als een over nerveus gevangen dier begon hij cirkeltjes rond zijn nest te lopen. Hij wist dat als hij alleen de den zou verlaten hij wel meteen terug gesleurd zou worden door zijn ome Ace... Ugh geweldig gewoon eigenlijk... Niet dus. Hij zag het helemaal niet zitten als hij eerlijk was en daarbij was het ook zo dat hij nu nog dichter leefde bij die gast dan ooit tevoren. Gelukkig had hij in het verleden nooit een den moeten delen met de kater, maar nu was dat wel dus zo... En vond hij het leuk? Nee, helemaal niet...

-Ember~

Hij keek even op, bijna vluchtig, gehaast en opgefokt, toen hij pootstappen hoorde. gelukkig voor de tabby was hij niet zo gespannen dit hij zou overgaan in een aanval. Hij was niet dom, hij was niet coompleet geke geworden door hier te zitten, nog niet... Nog niet... NOg lang niet hoopte hij tot zichzelf. "Goedemorgen Lurkingshade," klonk er van zijn oudere broer af en hij zuchtte even zachtjes waarna hij knikte, zijn koude blik was niet op hem gericht. "Hmpf," zei hij enkel terwijl hij nog een rondje rond zijn nest wandelde, compleet van de kaart en dergelijke af. Wanneer frustratie de overhand had kon hij nog weinig doen eh.

"Met mij?" Klonk er van de ander af, waarschijnlijk ook een hint naar zijn onbeleefde reactie. Maar zo was hij, bot, onbeleefd en zelfs gemeen soms. Maar waarom zou hij veranderen? Hij zou het niet doen voor iemand anders. No way in hell. "Met mij gaat het prima hoor. Lief dat je het vraagt", Zei zijn gestreepte broer even waarop de gifgroene ogen van de kater even op de ander werden gericht en hij scherp naar hem bleef kijken voordat zijn blik los werd getrokken van de ander. "Whatever," mompelde hij zachtjes waarna hij terug ging liggen in zijn nest. Sigh... "Wat maakt het allemaal zelfs nog uit?"

Het leek erop dat de ander niet echt afgeschrikt was door zijn uitspraak en toon. Ja, daarom was hij ook zijn broer zeker. hij kende hem door en door en het was dan ook geen verassing dat de ander gewoon zou doorgaan. "Waarom ben je zo down?" Klonk er van Emberspark af. Het was vreemd, hoe hun relatie een 180 spin had gemaakt in de andere richting. Hij krulde zich dan ook op en keek kalm naar zijn eigen staart, waarvan het puntje kalm bewoog. "Ik ben bezorgd," gaf hij eerlijk toe, maar de toon in zijn stem veranderde, uiteraard, niet.

De ander ging zitten naast zijn nest, maar hij hechte er niet meteen aandacht aan. Na zijn woorden leek de tabby enkel te kunnen grijnzen en daarvoor moest hij moeite doen om niet pissig erover te zijn. Het was niet dat hij lichtgevoelig hierover was, maar het was ook gewoon niet fijn weet je. "Waarom?" Klonk er enkel van de kater af en even bewoog Lurk kalm met zijn oortjes. "Omdat ik het gevoel heb dat er iets slechts zit aan te komen," zei hij kalm. Het geluk die ze hadden, het was iets dat ongeluk voorspelde, hoe stom het ook klonk.