Playing games

Het was voor hem altijd al een soort horror geweest om hier te koemen weet je... het is gewoon. kijk naar dat vuil, die glibberige kikkers en gewoon Wah... ugh... Walgelijk! Hij begon er haast van te kokhalzen als je het hem zo vroeg. Hij was gewoon niet zo voor al dat slijm en dat vuil en dat alles. Hij was nogal op zich als het om die dingen ging. Hij hield ervan mooi schoon te blijven. Daarom bleef hij kalm op het droge pad lopen, niks zeggende, een strakke blik houdende op de droge grond waar normaal modder lag. Yeah het was beter nu de grond way gekraakt en droog stond, vond hij een heeeel stuk fijner ja... Heel erg veel beter...

-Acorndust

Gevolgen van de droogte begonnen overal te verschijnen. Zo ook hier in de Marshlands. Waar de grond normaal altijd wel nat was, was het nu op sommige plekken droog en gekraakt. Het was misschien fijner dan om je poten nat te krijgen, maar dat nam niet weg dat het nog steeds een teken van droogte was. Terwijl hij zijn blik over het territorium liet gaan viel deze op een andere kat niet al te ver bij hem vandaan. Als hij het goed zag, dan was het Lurkingshade. "Hey!" Begroette hij de kater terwijl hij dichterbij kwam. Hij had geen idee wat de reden van de kater was om hier te zijn, maar veel kon hij niet zeggen, gezien hij zelf ook niet echt een doel voor ogen had gehad toen hij hier naartoe kwam.

Kalm bewogen zijn oortjes even en hij hoorde de pootstappen tegen de droge grond aan voordat de stem van de warrior deze aanvulde. "Hey!" klonk er terwijl de kater dichterbij kwam. De gevlekte kat keek even op en zag een tabby warrior die hij herkende als Acorndust. Hij was ouder dan hem. Hij knikte eve naar hem en keek kalm rond naar de droge Marshlands. "Best zielig niet?" sprak hij met een zachte zucht. yeah, het was geen zicht...

Dat was iets waar hij het zeker mee eens moest zijn. Het zag er zeker niet uit nu de Marshlands droog waren en het was dan ook zeker iets dat hem zorgen baarde. ”Zielig zeker, maar ook zorgelijk." Voegde hij eraan toe. Dit gaf tenslotte aan dat de droogte toch wel vrij serieus was. "Vraag me af hoelang het nog duurt voordat het gaat regenen." Dat was namelijk hetgeen dat ze nodig zouden hebben om de droogte tegen te gaan en waarschijnlijk ook niet een beetje regen als hij het zo zag. Het zou natuurlijk erger zijn als ze helemaal geen bron meer zouden hebben voor water, planten waren tenslotte al aan het doodgaan en de prooi zou dan ook minder worden.

”Zielig zeker, maar ook zorgelijk." VDat bedoelde hij dus. Maar veel zou die ene kat daar niet omgeven. Ugh, sinds zijn laatste aanvaring met Tallshadow had hij nog meer haat voor de ander dan ooit tevoren en dat was te merken aan de spanning die rond hem hing zodra ze bij de ander waren. "Vraag me af hoelang het nog duurt voordat het gaat regenen." Hij keek even op, de lucht was helder, geen goed iets want dat betekende koudere nachten. Als jonge apprentice was hij vaak verveeld geweest en het was hem opgevallen dat een open hemel vaak een koude nacht maakten. "Nog lang denk ik zo," murmelde hij. "En als het nog meer afkoelt zullen de planten sneller afsterven. Zonder water en warmte... Hmpf..." hij sloot even zijn ogen. Beide wisten wat minder planten betekende, minder herbs voor de zieken en ook minder eten voor hun prooi.

Koude nachten waren zeker niet iets dat ze konden gebruiken nu. Het was het beste als de echte kou nog een tijdje weg zou blijven, maar de regen mocht wat hem betreft wel komen. Hij had er een natte vacht wel voor over om alles weer wat natter te maken. Hij werd echter uit zijn gedachten gehaald toen hij het gevoel kreeg dat hij bekeken werd. Hij draaide zijn kop dan ook in de richting waarvan hij dacht dat het vandaan was gekomen, maar zag niks. Misschien verbeeldde hij het zich maar. Hij richtte dan ook weer zijn aandacht op Lurkingschade. "Ben ook bang dat het nog wel een tijd gaat duren, ook al hebben we liever dat de planten niet zouden afsterven." Zei hij, voor er een rilling over zijn rug liep bij hetzelfde gevoel als eerder. "Heb je ook het gevoel dat we bekeken worden?" Hij hoopte niet dat hij de enige was, want dan stond hij nu lekker voor schut, gezien hij ook niks kon zien.

Even flikkerde hij met zijn oortjes. Een gevoel die hij niet graag had bekroop hem en met vernauwde ogen keek hij om, zijn nagels uit hu hulsel wat indiceerde dat de jonge kat zich niet veilig en goed voelde hier. Hij was een behoedzaam iemand zeker op dit vlak. Toch zag hij niks. Ondanks alles begon hij toch rond te lopen en alles kalm te onderzoeken. Dit was hoe hij was. "Ben ook bang dat het nog wel een tijd gaat duren, ook al hebben we liever dat de planten niet zouden afsterven." Hij knikte even maar keek niet op naar de tabby. "Heb je ook het gevoel dat we bekeken worden?" Uh? De gevlekte kater keek op en knikte even, een grimmige blik in zijn ogen voordat hij terug wegkeek en bleef zoeken naar iets.

Leek erop dat hij niet de enige was die het gevoel had dat ze bekeken werden. Lurkingshade leek er ook helemaal niet zo kalm onder en ergens kon hij dat wel begrijpen, want zelf vond hij het ook zeker niet prettig. Hij liet zijn blik nu dan ook over de omgeving gaan in de hoop te spotten wat het gevoel veroorzaakte. Was het een andere kat? Of was het mogelijk een vos of iets in die trant? Echter zag hij geen van die dingen en was er ook geen sterke geur die hem vertelde wat het kon zijn. Hij keek dan ook vragend naar Lurkingshade, hopende dat hij wel wist wat het was.

De ander was ook alert en de gevlekte kater bleef rondlopen in het droge gebied, opzoek naar iets dat dit gevoel liet komen. Het was vreemd en helemaal niet aangenaam. Mocht hij de oorzaak van dit vinden zou hij het de nek omdraaien. Het was niet dat het zo moeilijk was voor hem, tenzij het een of ander beest was... Zoals ee beer ofzo, die echt onmogelijk was om neer te halen in het algemeen. Toen hij opkeek zag hij dat Acorndust hem vragend aankeek. "Ik ruik niks... ik denk dat het gewoon... Iets vreemds is," zei hij terwijl hij alert rondkeek en even met zijn staart zwiepte.

Dat was niet echt een antwoord dat hij wilde horen, maar hij had zelf ook geen beter idee, dus hij kon het de jongere kater niet kwalijk nemen. Het was zeker niet prettig dat hij niet wist wat er aan de hand was, maar als ze niks konden vinden moesten ze het misschien laten rusten. "Misschien moeten we het met rust laten als we niks kunnen vinden." Stelde hij dan ook voor. Het was tenslotte niet nuttig als ze niks zouden kunnen vinden, vooral als ze niet verder kwamen dan dat het iets 'vreemds' was.

De ander leek er nog bar weinig op aan te vullen, waardoor de gevlekte kater even zijn kopje naar de oudere kant kantelde. "Misschien moeten we het met rust laten als we niks kunnen vinden." Hij keek even scherp naar hem en vernauwde zijn ogen kalmpjes. Het was als zeggen tegen een overbezorgde vader dat je kind niks kon tegenkomen als je het een ravijn in gooide. Spoiler alert, het kind kreeg wel iets. "Toch vind ik dat we alert moeten blijven," zei hij kalmpjes, maar zich toch lichtjes wegdraaiende van het alles. Het was immers zo dat ze met twee waren, wat dus het dubbel aantal van zintuigen bracht dan een solo man.

Hij moest toegeven dat dat wel een goed idee was. Ze konden wat er aan de hand was niet zomaar de rug toekeren, want straks zou het komen terwijl ze niet aan het opletten waren. "Dat is waar, alert blijven kan geen kwaad." Zei hij dan ook vrijwel meteen. Hij liet dan ook zijn blik nog een keer over de omgeving gaan voor hij een kant uit knikte. "Zullen we die kant uit gaan? Kunnen we altijd kijken of het gevoel zal blijven en of we dus gevolgd worden." Dat konden ze tenslotte niet volledig uitsluiten. Het kon nog altijd zijn dat iets hen aan het volgen was en dan zouden ze het op zijn minst merken als het gevoel er nog steeds was nadat ze verplaatst waren.

"Dat is waar, alert blijven kan geen kwaad." Klonk er, waarna een scan van de ander volgde en toen een knikje. Hij zuchtte even zachtjes. het was enkel normaal niet? Alert blijven was van alle tijd van noodzaak, moest dat zelfs nog vermeld worden? Ugh... "Zullen we die kant uit gaan? Kunnen we altijd kijken of het gevoel zal blijven en of we dus gevolgd worden." Hij zwiepte even met zijn staart en knikte waarna hij kalm begon te wandelen en kalm voor zich uit bleef kijken, maar zijn oortjes wel alert spitste.

Na het knikje van Lurkingshade begon hij in de richting te lopen die hij had aangegeven. Lichtelijk hoopte hij erop dat het gevoel weg zou gaan en dat ze dus niet gevolgd zouden gaan worden, maar toch bleef hij luisteren of er niks te horen was. "Heb je het gevoel nog steeds?" Besloot hij dan ook te vragen aan de andere kater, voor hij zelf te veel conclusies zou gaan trekken.

Hij bleef stug doorwandelen. Zijn pas was van nature licht, dus het zou zeker geen hindernis zijn hier. "Heb je het gevoel nog steeds?" klonk er echter na een tijdje en hij keek even scherp naar de ander, het een beetje een nutteloze vraag vindende. Hij zou het immers wel opmerken mocht het er niet meer zijn en je aandacht van het echte probleem halen was alles behalve handig. "Ja," zei hij, but then again, Lurk had het gevoel vaak... En hij was koppig... En een beetje paranoïde de laatste tijd...

Een kort antwoord was wat hij terug kreeg. Het enige wat Acorndust dan ook deed was knikken, terwijl hij zijn ogen weer naar voren richtte. Zelf kon hij ook nog niet helemaal zeggen dat hij het gevoel niet meer had, maar zolang hij niet wist wat het was zou hij er ook niks aan kunnen doen. Het beste was dus waarschijnlijk maar om gewoon nog door te lopen en te hopen dat het weg zou gaan. Ze zouden op deze manier in ieder geval niet terug kunnen gaan naar het kamp, want als ze echt gevolgd werden wilden ze dit niet terugbrengen naar het kamp.

De ander knikte enkel een keer. Hm... Hij wandelde kalm door en sloeg even met zijn staart, waarna hij zijn pas versnelde tot een drafje en toen begon hij echt snel te lopen. Hij was immers een snelle kat. mocht het iets zijn dat hen volgde was het slimmer snel te gaan, want het gevoel volgde en als ze het op een ietwat opener gebied konden krijgen waren ze safe. Of dat was tenminste wat Lurk ervan dacht.

Voor hij er erg in had versnelde de ander zijn pas, waardoor Acorndust ook sneller moest gaan om hem bij te houden. Hij kon het wel begrijpen, omdat het gevoel van achtervolgd te worden zeker niet prettig was. Hij vroeg zich echter wel af wat Lurkingshade van plan was, want hij wist dat ze in ieder geval niet in de richting van het kamp aan het gaan waren en dat was goed. Misschien was hij op weg naar een open plek waar ze zouden kunnen zien wat hun achtervolgde. Echter zou het ook kunnen zijn dat ze dan niks zouden zien en dan zou hij niet meer weten wat het zou kunnen zijn. Sowieso vond hij het al niet al te prettig dat niks hem kon vertellen wat het was.

Na een korte sprint kwam de snelle kater tot stilstand en keek hij met een kalm gezicht rond. Hij was aangekomen op een open plek, waar licht de hele plek oplichtte. Hij wandelde verder, tot het midden en keek rond. Het viel hem al minder op, hij voelde zich dus minder bekeken dan eerst. Wat dus goed was. Hij knikte even. Okay dan. Het kon goed zijn dat het een vijandige kat was, geen roofdier die hun wilde aanvallen, maar gewoon een kat of een prooidier. Geen twolegs, want die geur zou hij zo opgevangen hebben. "Het was denk ik een andere kat, ik denk van onze clan, ben het niet zeker, of een prooidier," murmelde hij meer tegen zichzelf dan de ander. De andere opties konden nu uitgesloten worden.