Blood love and tears

Volgens mij reden we richting de zee, niet dat mij zoveel uitmaakte waar we heen gingen. We gingen jagen dat was het belangrijkste. Ik had vreselijk veel dorst. Naast me zat Shanice 1 van de weinige vampiers die ik wel kon vertrouwen. Net als ik was Shanice haar ouders ook kwijt geraakt… nou ja.. ze was ze gewoon verloren en werd gevonden door iemand die haar naar ons bracht. Mijn ouders daarentegen waren dood, vermoord door mij. Als ik erover nadenk schaam ik me weer. Ik was 4 een klein meisje dat haar ouders vermoord… dat was de enige keer dat ik de krantenkop haalde. Alweer 10 jaar geleden is dat gebeurd, ik ben bijna oud genoeg om het weeshuis te verlaten en in te ruilen voor het overnachting ‘s gebouw.. overdag op straat s’ nachts in een bed. Veel meer vrijheid dus. Zouden ze me gaan missen? Ik glimlachte bij het idee. Gelukkig gingen we allemaal tegelijk: Shanice, Justin, Kaylee, Elien en ik. Ze zouden door het dolle heen zijn als we eindelijk vrij waren. Volgende week zou het zover zijn… Als eerste zou ik de villa opzoeken misschien vond ik wat over mijn verloren broertje, maar dat was voor later.

We kwamen aan bij een groot bos, verderop hoorde ik de zee. De chauffeur stapte uit en deed een stroom band om mijn been. Ik staarde ernaar. Het zou niet veel pijn doen.. net genoeg om terug te komen. Ze verwachte echt dat we zouden wegrennen ofzo. Sha d’r gezicht was 1 smalle streep toen ze de band om haar enkel kreeg. Ze had de schok 1 keer gevoeld een paar jaar geleden, de rest van die maand was ze kapot niet zozeer van pijn maar van dorst namelijk ze had haar schok gekregen vlak voor ze haar eten kon neerhalen en haar tanden in het hert zetten. Het dier greep zijn kans en vluchtte. Sindsdien had ze een hekel aan die band. Ik snoof de heerlijke lucht van de bomen op en staarde tussen het bos. Wat geen mens kon zien had ik al lang in de gaten. Een groot hert stond bij een poeltje wat te drinken. Zijn geur kwam mijn kant op. Ik deed me ogen dicht en snoof het naar binnen. Toen ik mijn ogen opende hadden ze een rood-zwarte kleur. Ik rende het bos in en voor ik het wist zat ik achter een bosje te staren naar mijn eten. Jammer dat me nooit geleerd is netjes te eten. Ik sprong op het hert af en zette mijn tanden vlak naast het dier z’n slagader, ik hield ervan om met mijn eten te spelen. Het dier sloeg een angstkreet toen hij mijn tanden langzaam dichter bij zijn slagader voelde komen. Even keek ik op en zag dat zijn ogen mij doodsbang aan keken. Daar deed ik het voor. Ik boorde mijn tanden door zijn slagader en voelde het verse bloed in mijn mond komen. Ik kon niet stoppen met drinken, tot het grote hert op de grond viel, slap en levenloos. Zijn kop lag onder water. Ik voelde een greintje walging en stond op. Naast me stond Shanice:” goed gedaan, zei ze met een grimas. Toen ik naar haar keek zag ik dat ze het ook op dit hert had gemunt. Ik lachte verontschuldigend:” sorry, zei ik. Ze keek me aan:” ze hebben het gebied kleiner gemaakt.. en jij heb alle herten weggejaagd, ik heb weer niets. Ik lachte en rende naar een boom. Shanice kwam achter me aan zonder wat te zeggen. Ik klom de boom in en vond wat ik wou, een eekhoorn hol maar zonder eekhoorn erin, ik glimlachte: sorry Sha, geen lunch voor jou. Ze glimlachte zwak: ik kan nog wel even zonder. Ik keek weg van haar en keek in de lucht de heldere zon straalde recht naar beneden dus ik nam aan dat het een uur of 12 was. We stonden tussen de bomen maar alsnog scheen de zon dwars door de bladeren heen. Wat wou je dan ook als je in hartje zomer in het bos liep.. wat je nou niet echt een bos kon noemen het waren gewoon een paar bomen toevallig bij elkaar gegroeid.. dit bos had niets bijzonders niets dat een ander bos niet heeft. Maar iets in dit bos was toch wel mysterieus de grote verdwijning van groepen herten bokken en andere bosbewoners… en later allemaal terug gevonden als slappe zakken zonder enigszins bloed in hun lichaam. We zouden onze troep eigenlijk beter moeten opruimen, maar waarom zouden we. We waren bovennatuurlijk, ongelofelijk sterk, behendig, lenig en snel. Niemand zou ons kunnen verslaan of bijhouden. Niemand wist van ons bestaan, ze geloofde allemaal in verhalen als dracula of Twilight. De waarheid lag heel ergens anders. Wij waren niets zoals de vampiers in allebei die verhalen werden vertolkt.. wij waren geen ondode die ’s nachts uit hun graf opstonden en hun bloeddorst alleen op beeldschone jonge meisjes richten.. en tevens waren we ook niet bovennatuurlijk mooi.
Onze huid had een normale kleur wel een beetje lichter als de doorsnee mens maar zeker niet opvallend wit.
Onze tanden waren gewoon normaal geen uitstekende hoektanden ofzo, de gif vaten waren goed verstopt achter onze hoektanden zodat zelfs een tandarts ze niet zou opmerken.
We straalden of verbranden niet in het zonlicht onze huid licht een klein beetje op niets meer. Zoals ik zeker vaker ga herhalen: we zijn geen wandelende discoballen.
We kunnen normaal eten eten sterker nog het is zelfs een behoefte vooral omdat mijn vrienden en ik onszelf op dierenbloed voeden is het belangrijk dat we genoeg vitaminen erbij eten.
Onze huid is net als normale kleur ook normale temperatuur en hardheid.
Niets speciaals dus eigenlijk aan ons zou je denken, dat is dus gewoon de genialiteit van onze soort. O ja wij worden geboren als vampier onze hoektanden bevatten wel gif maar vooral voor het gouw doden van een prooi. Als wij het gif gebruiken op mens in precies de goede hoeveelheid kan het erg leuk er uit zien.. het mens dat het gif in zich heeft zal heel raar gaan doen na mate het gif zich verspreid in het lichaam tot het uiteindelijk het hart heeft bereikt, dan is de show over.

Als je ons bekijkt zie je gewoon het verschil niet tussen mens en vampier, maar er is een verschil, als je maar goed genoeg naar onze ogen kijkt zie je hoe wij naar de wereld kijken, onze ogen gaan eindeloos ver in de duisternis zonder eind. Niet dat wij de mensheid ooit lang laten staren naar ons. We kunnen ons gewoon tussen de mensen voegen zonder dat ze het merken meestal jagen we ’s nachts met de minste kans om betrapt te worden.
O ja nog 1 leuk feitje voordat ik verder ga.. wij worden dus wel ouder omdat wij als vampier geboren zijn. Zou niet erge eerlijk zijn hé om voor eeuwig baby te zijn.
Tot nu toe is nog geen mens achter ons bestaan gekomen maar misschien zal het ooit zo komen. 10 jaar geleden zijn onze leiders vermoord of omgekomen niemand had de moed om het uit te zoeken. De Hykaru’s.. niemand heeft ooit 1 overlevende gezien sommige zeggen dat ze allemaal dood zijn andere zeggen dat 1 van de kinderen het heeft overleefd. Ik kan je het met zekerheid vertellen dat de jongen Timothy Hykaru en het meisje Mariah Hykaru nog leven. Weet je hoe ik dat zo zeker weet.. omdat ik Mariah ben en ik zal je vertellen wat er is gebeurd en hoe ze zijn omgekomen… en k ben niet trots op hoe ze zijn overleden.. maar dat is een gebeurtenis voor later..

Ik weet niet goed waarom de terugreis naar het weeshuis sneller ging als de heenweg. Kon het zijn dat ik nu geen dorst meer had, het feit dat er vannacht weer een overval gepleegd zou worden op de bloedbank. Wat het ook was we waren binnen no time thuis, thuis.. binnenkort zou dit huis mijn thuis niet meer zijn. Ik lachte zacht, Shanice keek me aan, ze wou waarschijnlijk weten wat er zo grappig was, ik schudde mijn hoofd en ze keek weer weg. Shanice begreep mij echt goed misschien komt het doordat we elkaar al zo lang kennen. Kaylee en Elien waren even goede vrienden maar toch was er iets aan sha dat mij altijd echt een thuis gevoel gaf. Ondertussen waren we al lang al weer bij het weeshuis en stapte ik uit de auto. Ik keek omhoog. Iedereen dacht dat in dit gebouw een stel zielige stakkers zaten die geen toekomst zouden hebben. Ze zouden de waarheid eens moeten weten, dit gebouw zat vol met monsters die niets liever wouden dan de hele mensheid ten val brengen. Natuurlijk zouden we ons gedragen, dat was ons immers altijd geleerd. Maar diep in ons hart waren wij monsters met een ongelofelijke dorst voor mensen bloed.

De geur van de anderen drong tot ons door toen we binnen kwamen, ik herkende meteen de geuren van Justin, Kaylee en Elien. Ik wist meteen waar ik zoeken moest en liep recht op de keuken af. Daar stonden ze, ze hadden corvee. Ik pakte mijn schort en kwam bij hun staan, zacht gevolgd door Shanice onze hele kamer had corvee maar sinds het hoofd van het weeshuis wist van mijn verleden kreeg ik ongewild toch meer vrijheid als de anderen. Zodra de meiden mij opmerkte vlogen ze op me af om te vragen hoe de jacht was gegaan. Ik glimlachte alleen en zei dat er vannacht pas echte lol zou komen oftewel we gingen met z’n vijven een overvalletje plegen, ik wou toch nog wat boeken en Kaylee en Shanice vast wat nieuwe tekenspullen. Ik keek wat we moesten bereiden, het was erg simpel.. al het eten was simpel, als je voor 150 vampier kinderen moest koken. We werden volkomen alleen gelaten, wij waren de oudste groep de groep met het meeste verstand, ze vertrouwden ons.

Nog geen half uur daarna zaten we met ze allen aan de grote tafels het eten was zoals gewoonlijk heerlijk als Justin en Elien bezig waren geweest, eigenlijk hadden Shanice, Kaylee en ik maar weinig gedaan we mochten eigenlijk niet echt helpen van die twee. Ik strekte me uit en lachte breed naar Shanice die tegenover me zat, ze grijnsde terug, natuurlijk zei had er al hartstikke veel zin in. Zij zou weer eens wegkomen met mensenbloed terwijl de rest van ons zich op het dierenbloed had gestort.

Het hoofd van het weeshuis kwam binnen en klapte in haar handen, iedereen keek op. Ik zuchten ik had eigenlijk geen zin om naar nog zo’n verhaal te luisteren. Ze schraapte haar keel en zei duidelijk: jullie weten allemaal dat wij binnenkort onze 5 oudste bewoners zullen moeten gaan missen. Het doet mij pijn om hun weg te sturen maar als we iedereen hier laten zou het overvol worden. Ze stopte even voor ze veder ging: ik wil natuurlijk het beste voor hun en heb ze daarom ingeschreven op een middelbare school in …. Verder kwam ze niet want ik stond ruw op en schreeuwde bijna: U heeft wat, bent u niet helemaal lekker ofzo, ik dacht dat u wel een beetje verstand had.. een stel puber vampiers op een school loslaten. Mijn ogen schoten zowat vuur en ze keek me doodsbang aan. Ik was al een keer eerder boos geworden en voor dat ongeluk had ze een paar leerlingen minder. Justin kuchte zacht en zei zo zacht dat alleen ons groepje het kon horen: rustig mim je maakt je druk om niets. Ik keek hem woedend aan, hij kroop meteen bijna tegen Kaylee aan die hem vervolgens wegduwde. Het was een komisch gezicht en bijna liet ik een glimlach over mijn gezicht komen, ik herstelde me net op tijd. Ik voelde alle ogen in mijn rug staan, iedereen was doodsbang, het vorige incident was hun dan ook niet ontgaan. Op een of andere manier vond ik mijn rust weer terug, ademde langzaam in en ging weer zitten.

Nog even stonden de ogen van het hoofd bang maar ook zei herstelde zich. Ze zuchten en keek me aan. Het spijt me Mariah maar dit leek me het beste, ik knikte, maar ik dacht niet dat dit het beste was. Maar misschien was ik gewoon weer aan het doemdenken.
Na het eten rende ik direct naar mijn gedeelde kamer. Ik viel op mijn bed en stopte mijn hoofd in mijn kussen. Hoe kon dit gebeuren wat me eens zo geweldig leek was nu een nachtmerrie. Die hele school “onschuldige” kinderen zou worden afgeslacht. Elien kwam naast me zitten en legde haar hand tussen mijn schouderbladen: rustig maar meisje, zei ze zacht Alles komt goed. Ik wou dat ik haar kon vertellen dat het niet goed zou zijn maar er kwamen gewoon geen woorden over mijn keel. Mijn hele leven in dit oord had ik gewacht op mijn vrijheid en nu hij daar eindelijk leek te zijn, werd hij overspoelt door de grote schaduw. Ik had verhalen op straat gehoord over school, maar alsnog kon ik me niet voorstellen wat het zou inhouden. Nee dit zou in groot probleem worden.

Toen Shanice eenmaal ook naar boven kwam liep ze meteen naar me toe. Ik probeerde te doen alsof ik las, maar ze kende me te goed en rukte het boek uit mijn handen. Ik gromde zacht maar ze lette er niet op, ze wist dat ik haar niets aan zou doen. Ze gooide het boek naar de andere kant van de kamer, Justin vangde ving het op en zei zo lekker sarcastisch als hij kon zijn: He daar zat ik net, hoe weet je dat toch Sha. Nog voor hij helemaal uitgesproken was gromde we allebei en hield hij toch maar z’n mond. Shanice keek in mijn ogen en zei zacht: je liet me schrikken meid, toen glimlachte ze en liet zich achteruit vallen tegen de rand van mijn bed. Op een of andere manier begrepen we elkaar volledig wij hadden geen woorden nodig om met elkaar te spreken, het was alsof onze hersens op de zelfde manier in elkaar zaten. Alsof we ons helen leven lang zusjes waren ofzo, zij voelde gewoon als mijn zus aan. Nee woorden hadden wij niet nodig. Elien en Kaylee kwamen binnengerend en vroegen met een bange ondertoon: gaan we nu nog naar de stad vannacht of gaat het hoofd deze nacht niet overleven, dat laatste had een spoor sarcasme. Ik lachte natuurlijk gaan we op roverstocht en rustig maar ze blijft nog heel even leven. After all we stil need her, terwijl ik dat zei ontblote ik mijn tanden in een glimlach. Ze keken me even vol ongeloof aan en daarna lachte zij ook me. Ik ging veder op een doodse toon tegen Justin: maar maby ben jij degene die deze nacht niet overleefd als je me niet heel snel dat boek terug geeft. Hij gooide hem snel terug en ik ving hem soepel op, hij had hem precies op mijn bladzijde vastgehouden. Ik zei niets maar glimlachte en dacht: zie je wel dat hij om me geeft..

De dagen gingen snel. We hadden niet eens die avond nog even er op uit kunnen gaan en dus was Shanice bloedchagrijnig. Maar goed, niemand kon er wat aan doen. Diezelfde avond was het hoofd nog binnen gekomen en ons doodleuk verteld waar we die ochtend onze boeken moesten ophalen. Ik kon het niet hebben dat we ze nog serieus op moesten halen… ze dwongen ons toch naar school, dan konden ze op ze minst onze boeken nog thuis sturen. Maar nee hoor, we moesten ons de hele nacht lang klaar maken: oftewel geen slaap, geen overval. Alsof ze wisten wat we van plan waren. De volgende dag dat we de boeken haalden leek het alsof iedereen gewoon het bloed onder mijn nagels vandaan probeerde te halen. We kwamen in de 2e en ik wist niet wat ik er van zou moeten denken. Natuurlijk konden wij voor tweedeklassers door gaan ;op zich zou de helft van ons 3e of 4e klassers kunnen spelen, we waren slim en groot genoeg. Nou ja we probeerden ons zo menselijk mogelijk te gedragen, nou is dat wel erg moeilijk als al die kinderen met dat verse ongeschonden bloed vlak naast je liepen maar we hielden ons groot en gingen naar het lokaal. Ik zou met Shanice en Elien in de klas komen Justin en Kaylee zouden in een andere klas komen. Vanaf dat moment wist ik al zeker dat onze groep uit elkaar zou vallen. Maar goed wij onze klas in vielen er meteen 2 kinderen op; een jongen en een meisje. Op een of andere manier voelde ik me aangetrokken tot de jongen. Het meisje had een waar vriendschapsgevoel alsof ik toen al wist dat wij vrienden zouden worden. Ik keek opzij naar Shanice die met grote ogen naar de jongen keek. Ik wist niet zeker of ze hem leuk vond of gewoon honger had maar iets in die blik zag er uit als verlangen. Ik probeerde te ruiken of hij extra lekker rook als de rest maar er was niets bijzonders aan hem behalve een vaag bekende geur ,een nostalgische geur bijna ,het deed me terugdenken aan mijn verleden. Ik schudde mijn hoofd het had er niets mee te maken. Hij was gewoon een mens. Zonder enigszins verband met mijn verleden.
We gingen zitten, de tafels stonden naast elkaar 2 aan 2. Ik zuchtte, dit was duidelijk de hel. We gingen aan de andere kant van de klas zitten als waar die 2 kinderen zaten. Helemaal rechts achter met z’n drieën. Ik wist meteen zeker bij het zien van de gezichten van de medeleerlingen dat de stoel naast Elien leeg zou blijven. Tot er nog een laatste meisje binnenkwam. Alle stoelen waren al vol en ze keek hopeloos rond tot haar ogen op ons bleven rusten. Volgens mij had ze het moeilijk terwijl ze langzaam naast Elien kwam zitten. Ze zei niets en keek voor zich uit. Het zag er zielig uit en uiteindelijk won mijn interesse voor de mens het van de haat. Ik strekte me naar haar uit en zei zo zacht als maar kon: “Hoi”. Het klonk dom menselijk en extreem zielig. Elien en Shanice keken even verbaasd en volgden toen mijn voorbeeld. Elien ging verder waar ik gebleven was. Ze zei op een vriendelijke toon: “Hey ik ben Elien dit zijn Mariah en Shanice. En jij bent?” Ze zei mijn naam zachter en onderdaniger als haar eigen en die van Shanice. Ik zou er ondertussen wel aan gewend moeten zijn maar het was nog moeilijk om me te concentreren als ze zo praatte. Het was het meisje niet opgevallen en zei nog zachter als dat Elien had gepraat: “Ik.. Ik ben Maud.” Ze keek verlegen naar Elien en vervolgens liet ze haar ogen over mij en Shanice dwalen, om vervolgens direct weg te kijken toen onze mentor de klas binnen kwam. Ik lachte zacht.. Zo ,dus Maud zou van af nu bij ons zitten. Ze wist niet met wie ze op dit moment te maken had. Ik was nog niet uitgedacht of de mentor begon ineens met zijn schelle stem te praten: “Wel hallo jongens en meisjes, ik ben meneer Striemersma maar noemen jullie me maar Fred.” Hier een daar lachten een paar jongens en meneer Striemersma keek geïrriteerd. Hij ging verder met een preek over hoe wij ons moesten gedragen en dat wij de vertegenwoordigers waren van de school. Na een kwartier stopte hij eindelijk om de namen te controleren. Ik lette niet echt op maar schrok toen hij mijn naam zei: Mariah Hykaru (hij sprak het heel vreemd uit en er kwam iets als hykarieu of zo. Van de jongen waar wij in het begin naar hadden gekeken trok met een ruk zijn hoofd op en hij staarde ongelovig naar mij. Ik lette niet op hem en luisterde naar de andere namen. Toen kwamen die 2 aan de beurt. Caitlin Tsukurou en Timothy Bomers. Het was vreemd dat ik op dit moment voelde dat hij loog. Het was vreemd maar ik kon hem maar niet loslaten.

We waren nog meer als een uur bezig met de boeken voor we eindelijk weg mochten. Ik zag iedereen kreunen bij het gewicht van die boeken wij hadden er natuurlijk geen last van en gek genoeg leek het alsof die Timothy en Caitlin het ook niet erg vonden. Nou ja ik had me vast vergist. We werden opgehaald door een kleine auto, nou ja een normale auto. Een grote voor de doorsnee mens waar we met ze allen in konden. Ik was er voor de rest van de avond niet bij. Die volgende dag zouden we onze boeken kaften en die dag daarna zou de eerste schooldag zijn. het eten was niet te vreten ;de jonkies hadden moeten koken. Gelukkig wist ik het al voor we begonnen met eten (lang leven de goede neus). Ik trok de rest van de groep mee en we gingen samen naar de eerste de beste snackbar, zelfs patat was nog beter als het spul dat we daar zouden krijgen.

We aten zacht en langzaam op een bankje net buiten de stad. Shanice zuchtte. Ik wist dat ze veel liever wat bloed had dan haar patatje oorlog. Dus stelde ik voor: “We kunnen ook nog even terug gaan hoor, er waren niet veel getuigen. Ze keek glimlachend naar me op en zei: “Ik red me wel zolang we vanavond maar gaan.” “Afgesproken”, zei ik. En iedereen lachte. Ik vond het geweldig dat we over een paar dagen weer zoveel vrijheid zouden kunnen hebben. Alleen het feit dat we naar school zouden moeten gaan deed pijn. We hadden verschillende huizen van ons allemaal een adres opgegeven ,we zouden daar eens in de week heen gaan. De gezinnen in die huizen hadden deals gesloten om voor onze ouders te spelen. Wij zelf zouden gewoon op straat leven. Het ideale leven.

Ik was alleen wel een beetje bang voor overmorgen. Hoe Timothy naar mij had gekeken was best eng op een of andere manier. De pijn die naast het ongeloof op zijn gezicht had gestaan was doodeng. Ik schudde mijn hoofd. Daar mocht ik nu niet aan denken. Dit moest de nacht van mijn leven worden. Ik moest mezelf zover krijgen normaal te doen. Ik mocht deze avond niet voor de anderen verpesten. Ik zou wel eens met hem praten. Maar ik had nog het gevoel dat hij iets wist ;iets van mijn verleden.. Van mijn familie.. Mijn broers.. Ik wist zeker dat mijn broertje nog moesten leven Timothy. Nee het moest toeval zijn dat hun naamgenoten waren want hoeveel Timothy ‘s zijn er nou? Duizend? Nee ,wat kon hij weten. Ik probeerde mezelf met deze woorden gerust te stellen. Maar de zenuwen gierden door mijn lichaam terwijl ik me probeerde te bedenken wie en WAT hij kon zijn. Nee ,slapen zou ik vannacht niet kunnen.

Boeken gekaft en mentaal voorbereid liepen we naar onze eerste les. We zeiden Kaylee en Justin gedag en liepen het lokaal in. Ook al was ik doodop de gedachte van die jongen en wat ik moest weten van hem hielden me op de been. Ik zuchtte vannacht was rampzalig afgelopen ik weet niet waarom maar de laatste tijd kreeg Justin een soort van woede aanvallen ofzo. En ik begin ook steeds prikkelbaarder te worden. Ik zou er binnenkort wel vandoor gaan even terug naar mijn geboorteplaats even terug naar mijn begin. Shanice was super blij ze had gisteravond geweldig gedronken. Ik vond het nog maar een beetje eng maar goed we moesten maar zien wat er van zou komen hé. Dit was in ieder geval beter dan haar zo slapjes erbij te zien hangen. We gingen zitten in onze stoelen. Samantha kwam weer te laat binnen en ging haastig naast Elien zitten. Ze glimlachte even en keek toen weer naar voren. Ik lette niet echt op mijn gedachtes waren nog steeds alleen maar bij die jongen. Timothy… Timothy… kijk uit voor Timothy… Dat was het enige wat ik hoorde. Ik keek naar me boek en kon nog net een gilletje inhouden. Over mijn hele boek stond zijn naam geschreven. Ik scheurde gouw het kaftpapier van mijn boek en propte het in de tas. Niemand had het gezien. Alleen Shanice keek vreemd op bij het horen van mijn zacht gescheld. Opeens zag ik zijn ogen mij aanstaren zijn ogen leken wel oneindig diep en pikzwart. Maar zwart was geen menselijke kleur toch? Ik schudde mijn hoofd en keek opnieuw. Zijn ogen waren donker blauw, ik had het me dus toch vergist. Ik lachte bijna om mijn eigen stommiteiten hij was gewoon net zo menselijk als dat meisje naast hem.

Maar goed zal ik eens wat meer vertellen over onze afkomst.. volgens mij heb ik nog niet veel verteld.
Justin: nou ja we weten nou niet echt veel. Hij laat nooit wat los over zijn verleden. Maar wat ik van het hoofd heb gehoord is dat hij zijn ouders heeft vermoord. Puur in een woede aanval volgens mij. Ik weet zeker dat zijn ouders veel van hem hielden.

Kaylee en Elien zijn weer een verhaal apart. Het begint eigenlijk met Kaylee een jonge vrolijke vamp met ouders waar ze zielsveel van houd. Tot.. op een leeftijd van 2,5 haar moeder omkomt in een gevecht. Haar vader is kapot van verdriet en wil zich wreken op zoveel mogelijk mensen. Waaronder de toekomstige moeder van Elien. Zij was anders als de rest rende niet voor haar leven. Maar stond doodstil. Hij zag haar en kwam op haar af. Ze deed niets en keek hem alleen maar aan. Hij zette zijn nagels diep in haar zachte huid en hield haar zo stevig vast dat zelfs al wou ze het ze niet vrij zou kunnen komen. Wat daar allemaal gebeurd is weet ik niet ( ik wil het niet eens weten) maar je kan wel raden dat ze in een bed zijn geëindigd.. En daar 11 maanden later was ze dan kleine Elien, half mens, half vampier. Ze groeide op samen met Kaylee ze waren elkaars beste vriendinnen. De vader was ook gebleven en samen leken ze een gelukkig gezin. Tot dat er het ongeluk gebeurde. Een aanrijding simpelweg aangereden. Elien overleefde het maar haar moeder was dood. Haar vader was zo boos op haar dat hij haar meerdere malen heeft geprobeerd te vermoorden. Hij dacht dat zij zijn vrouw had vermoord. Kaylee werd ook bang van haar vader en vluchtte samen met Elien naar het weeshuis.

Zoals ik al had verteld was Shanice haar ouders verloren. Zij weet verder niets meer van hun en is daar natuurlijk vreselijk verdrietig over. Wij zijn nu gewoon haar familie dus.

Opeens word ik uit mijn dagdroom verstoord door de bel. Ik kijk op de klok 3 uur word er aangegeven. De dag is al over. Ik zucht en sta op. Pak mijn boeken in en wil weglopen. Als ik bijna bij de deur ben raak ik opeens uit evenwicht en val. Iets heel vreemds voor mij normaal kan ik haast niet uit evenwicht worden gebracht. Ik kijk omhoog op en zie en hand uitreiken. Ik kijk niet wie hem aanbied maar neem hem vrijwillig aan. Als ik bijna weer sta zie ik opeens de ijskoude ogen van Timothy voor me. Ik schrik me rot en laat mezelf los waardoor ik weer val. Een paar kinderen lachen maar ik let er niet op en blijf naar Timothy kijken. Hij kijkt gouw weg maar ik zie zijn mond langzaam krullen. Hij lachte dus ook. Even had ik zin om mijn voet in zijn rug te zetten en al zijn rugwervels te breken. En geloof me ik had het gedaan ook als ik niet Justins gezicht opeens heel dicht bij me zag. Hij trok me overeind en knuffelde me even. Ik kreeg een zacht rode kleur op mijn gezicht en trok me gouw los. Sure ik was er veel liever veel langer blijven staan. Maar we moesten opschieten. Ik liep gouw de gang op waar ik Kaylee bijna op haar nek vloog. Ik lachte breed en vergat even Timothy volkomen. Hij was een probleem voor morgen.

Die nacht was rustig we zaten tot een uur of 1 in het plaatselijke bos te kletsen. Daarna pakte we onze spullen in. Ik ging op mijn rug liggen. Justin vlak naast me, het leek wel alsof hij wou dat ik mijn hand in de zijne legde. Ik keek even naar hem en ik kreeg een raar gevoel in mijn lichaam het begon vanaf mijn tenen en eindigde in mijn hoofd. Hij was alles voor mij en ik hoopte dat ik ook alles voor hem zou zijn.

Ik sloot mijn ogen en dacht nog even terug aan deze dag er schoten een paar beelden weer door mijn hoofd en dan vooral de enge beelden. Mijn volgeschreven kaft vol van zijn naam. Zijn ogen die wel zwart leken en daarna toch blauw. Zijn hand die zou ijskoud maar toch zo vertrouwd had gevoeld. Ik rilde bij het idee dat ik hem in vertrouwen kon nemen. Op dat moment trok Justin mij naar hem toe. Ik keek hem vragend aan. Hij keek ook naar mij met zijn ogen precies op dezelfde hoogte als de mijne. Even leken we alleen op de wereld. Zijn koele voorhoofd lag tegen de mijne aan en ook al was het midden december voelde het toch alsof we midden in de zomer waren. Zijn warme hand die over mijn wang naar mijn zij ging. Langzaam kwam zijn gezicht dichter bij de mijne zijn mond kwam op de mijne en hij kuste me teder. Ik voelde zijn hele lichaam zich om mij heen vormen en mijn lichaam om de zijne. Terwijl ik net wat wil zeggen hoor ik opeens Timothy ’s stem een vage lach en terwijl Justin mij langzaam loslaat zie ik zijn gezicht veranderen. Zijn ogen veranderden zijn mond veranderde zelfs zijn haar en op dat zelfde moment lag ik oog in oog met mijn vader. Hij legde zijn grote hand om mijn wang en drukte me naar hem toe. Toen liet hij me weer los en zei zacht en dringend: Timothy… Timothy… pas op voor Timothy… ik gilde en kwam overeind. Iedereen keek verschrikt op en ik zag dat Justin vlak naast me lag. Ik slikte, gewoon een droom zei ik zacht.. Gewoon een nare droom. Ik liet me weer naast Justin zakken en verborg mijn hoofd in zijn borst. Ik voelde langzaam een traan over mijn wang gaan maar niemand mocht dat zien. Timothy was dus echt gevaarlijk.

De volgende dag was er nou niet echt iets beters. Het deed steeds meer pijn om Justin los te laten en hem naar dat andere lokaal te laten gaan. Die droom was echt zo realistisch geweest. Het zweet breekt me nu weer uit als ik er over na denk. Maar vooral die kus, zijn zachte lippen op de mijne. En mijn vaders hand die zich om mijn gezicht had gevormd. Zijn waarschuwende woorden zo zacht dat ze nauwelijks als een waarschuwing leken, eerder een smeekbede. hij smeekte me op te passen. Ik kon maar beter naar hem luisteren. Het was niet de eerste keer dat mijn vader me in een droom had gewaarschuwd, maar dit was veruit de engste. Wat kon een mens mij nou aandoen. Ondertussen zaten we weer midden in een les en werd ik weer ruw wakker geschud. Mariah, slapen kan je ook in je bed! Ik schrok op en schudde mijn hoofd. Ik staarde mijn docent koud aan, hij keek woedend terug. Hij kon mij niets doen.. maar ik hem wel. In mijn hoofd zag ik hem uit elkaar gerukt worden. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Mijn ogen werden roder en ik wou bijna opstaan om mijn gedachtes te volgen. Al wat ik voelde op dit moment was pure bloeddorst. Ik wou hem vermoorden. Ik wou de hele klas uitmoorden. Ik wou ze zien gillen, zien schreeuwen. De bel ging. Ik schrok op. ik schelde zacht en pakte mijn spullen in. Zonder dat ik het gemerkt had stond Timothy naast me. Ik moet met je praten, zei hij zacht. Ik lette niet op hem en pakte mijn spullen veder in. Hij zuchtte en wou weglopen. Waarover zei ik, ik schrok zelf van mijn doodse stem. Morgen middag op de open plaats in het bos 5 uur. Ik ben daar.. ik wacht op je, ik knikte. Justin stond opeens naast me en gromde zacht naar Timothy: rot op.. Hij knikte naar Justin en keek mij even aan. Zijn ogen waren zacht. Ik schrok bijna bij het zien van die ogen. Ze waren anders als die harde ogen die ik de hele tijd had gezien. Deze waren nog enger. Het leek alsof hij medelijden had met me. Ik knikte nogmaals. Tot morgen zei ik tegen hem.

Terwijl we even later naar de auto liepen zag ik Timothy nog even lopen. Ik wou eigenlijk naar hem toe gaan maar toen voelde ik een hand die mijne vastpakte ik keek op. Justin had mijn hand gepakt en trok me dicht naar hem toe. Ik vergat Timothy en legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij ging even met zijn hand door mijn haar en we liepen toen weer veder. Hand in hand.

Elien sprong ineens van achter op mijn rug waardoor ik Justins hand wel los moest laten. Ze riep bijna MIMI IS VERLIEFD MIMI IS VERLIEFD. Met een bigsmile op haar gezicht keek ze mij aan. Hou je kop siste ik. Ik kon me echt vreselijk aan Elien irriteren als ze zo deed en ik smeet haar van me rug. Ik ging op haar buik zitten en keek haar vrolijk aan. Zo en wie is de gelukkige dan? Vroeg ik haar met op mijn buurt een glimlach van oor tot oor. Ze duwde me van haar af en ging op haar buurt op mij zitten ze gaf me een knuffel in zei zacht zodat alleen ik het kon horen: 2 jongens he, Justin en dat mensje Timothy toch. Ik smeet haar van me af, ze vloog bijna 10 meter verderop tegen een boom. Au zei ze terwijl ze over haar rug wreef, haar eeuwige lach bleef op haar gezicht staan. Dus het is waar jij bent op hem. Anders had je me nooit zo van je afgesmeten. Ik gromde maar ze had gelijk over de helft dan. Justin.. ik hield van hem en hou nog van hem. Maar Timothy nee van hem zou ik nooit houden. Ik haatte hem ik weet niet waarom maar ik haatte hem gewoon. Al vanaf het moment dat k hem zag. Hij wou me spreken , waarom zou hij me willen spreken. Morgen 5 uur. Ik zuchtte. Ik wist niet of het een goed idee zou zijn, maar ik moest het er op wagen. We liepen gezamenlijk naar het bos waar we sliepen. Dag en nacht op de straat was niet zo erg. We waren samen, ik had het nooit alleen gekund.

Midden in de nacht schrok ik wakker. Waarom was ik de laatste tijd toch zo bang m’n gedachtes lieten me maar niet met rust. Alles wat in m’n hoofd spookte was Justin en Timothy. Ik zuchtte. Ik schudde Shanice wakker. Zij was de enigste die ik kon vertrouwen. Ik kon haar immers altijd vertrouwen. Ze keek me slaperig aan: wat is er? Ik wil slapen. Ik moest lachen van haar gezicht en trok haar overeind. In een gedempte toon ging ik veder. Ik heb morgen een afspraak met die Timothy van onze klas. Ze keek me raar aan. Jij valt toch niet op mensen zei je? Ik sloeg haar op d’r arm. Geen afspraakje. Hij wil me iets vertellen. Vast.. zuchtte Shanice. Ik keek haar saggerijnig aan. Wat zou hij van me willen.. Weet ik veel, ik wil slapen, was haar botte antwoord. Natuurlijk kon ik het weten Sha had een vreselijk humeur als je haar midden in de nacht wakker maakte.

De rest van de nacht kon ik maar niet slapen. Dus begon ik maar vroeg met ontbijt maken. Het rook ondertussen heerlijk op onze open plek. Ik voelde opeens een zachte adem in mijn nek. Justin zei ik zacht. Hij grinnikte en gaf me een kus in mijn nek. Ik voelde het schaamrood over mijn wangen kruipen terwijl hij zijn arm om me heen legde. Ik zag voor mijn ogen gewoon mijn eieren zachtjes kapot gaan door de hitte en probeerde ze lager te zetten wat niet lukte. Justin zei ik zacht en dringen.
Hij liet me niet los maar draaide me naar hem toe. Ondertussen kon ik al de geur van het verbrande brood ruiken wat ik niet op tijd van het primitieve roostertje had kunnen halen. Hij staarde me diep in mijn ogen en er kwam een oprechte glimlach op zijn gezicht. Hij bracht zijn mond naar de mijne en legde zijn handen in mijn nek. Hij kuste me, eerst zacht daarna steeds harder. Hij liet mijn gezicht niet los met zijn ene hand en met zijn ander ging hij zacht over mijn rug. Ik lette op niets anders meer niet op mijn steeds zwarter wordende brood of op mijn uitgekakte eieren die vast nergens meer naar zouden smaken. Alleen maar op Justin ik voelde zijn adem langs mijn gezicht glijden terwijl hij nog steeds me kuste. Tot ik opeens iemand hoorde omdraaien en een ander zijn neus hoorde ophalen. Justin liet me ineens los en ik draaide me om naar mijn verpeste eten. Ik hoorde Kaylee achter me grommen die ook in de gaten had dat we niets zouden ontbijten vandaag. Mijn wangen werden nog roder zodra Shanice Elien en Kaylee slaperig en saggerijnig naast me kwamen staan. Ik prikte met de spatel in de pan met eieren waardoor de eieren gewoon uit elkaar vielen. Ik kon wel janken. Ik hoorde Justin zacht lachen van mijn rode wangen en Shanice gaf me een por in mijn rug. Lekker gedaan Mariah zei Kaylee terwijl Elien het brood pakte en in haar hand gewoon verkruimelde. Ze kreeg een traan in haar oog en keek me aan. Ik had honger zei ze zo zielig dat ik bijna medelijden met haar kreeg. Tot haar verdrietige gezicht een bigsmile werd en Justin nog harder moest lachen. Ik liet mezelf op de grond zakken en keek omhoog naar Shanice en Kaylee die nog met hun vreselijke ochtendhumeur me saggie aanstaarde. Ik haalde me schouders op. Op naar de bakker zei ik zo nonchalant mogelijk. En er kwam zelfs een kleine glimlach op mijn gezicht.

Over een uurtje zou ik naar hem toe gaan. Ik slikte, ik had geen idee wat hij van me wou.
Ik voelde een steek van pijn door mijn buik. Ik kon even niet ademen maar lette er verder niet op ik had het wel vaker. Sinds….die dag. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik er aan terug dacht. Het waren nu niets meer als schaduwen, een pijnlijk verleden. Ik schudde m’n hoofd toen Shanice bezorgd naast me kwam staan. Het is niets wist ik uit te brengen. Mijn keel werd verscheurd terwijl ik terug ging in mijn verleden. Tot nu toe was ik er altijd voor weggelopen. Ik stond op: ik moet me klaarmaken, zei ik terwijl ik Shanice haar hand van me afschudden.

Ik liep verder het bos in. Mijn gedachtes dwaalde weer af naar het verleden. Ik slikte terwijl ik de duistere herinneringen weer over me heen kreeg. Ik voelde een traan over mijn wang gaan terwijl mijn ogen wezenloos naar iets staarde wat niemand anders zou kunnen zien. Ik zag voor me hoe mijn ouders het uitschreeuwden van pijn en verdriet. Hoe ik van hun werd losgetrokken en meegenomen. Een vriendelijk gezicht dat eng leek door de pijn die er onder verscholen lag. En … de laatste glimp van mijn kleine tweelingbroertje Timothy ik was nog nooit zonder hem geweest. Ik schreeuwde het openlijk uit toen ik mijn vader opnieuw voor de laatste keer zijn koosnaampje voor mij hoorde zeggen tegen de onverwachte hulp die mij meenam van dit slachtveld: bescherm mijn kleine Misheru bescherm haar. Papa mijn papa ik rukte me los en rende naar hem toe, sloeg mijn armen om zijn nek en drukte hem tegen me aan. Ik was 4, een klein meisje van 4 wiens vader in haar armen zijn laatste adem uitblies. NEEEE schreeuwde ik en viel neer ik bedekte met mijn handen mijn gezicht. Nee papa niet gaan schreeuwde ik nog. Mama.. MAMA ik zag mijn moeder naast hem liggen ze had mij bij mijn been gepakt. Ren Mariah ren ze komen ren meisje. Mama ik snikte: waarom antwoord papa niet. Ik heb hem nodig. Haal haar hier weg. Schreeuwde mijn moeder schel tegen de schaduw. Hij pakte mij op en ik probeerde me los te rukken. Nee MAMA help me PAPA.. ik begon te huilen toen ik zag hoe zij zijn hand pakte en fluisterde vaarwel mijn Timothy vaarwel mijn… mijn.. Misheru. Alles werd zwart ik voelde hoe mijn voeten het onder me begaven en ik viel neer. Alles liep in stroomversnelling de jaren daarna de pijn. Toen ik me realiseerde wat ik had gedaan. Ik had maanden niet mijn handen willen wassen. Het bloed vervaagde en zo ook de herinneringen aan mijn ouders. Hun gezichten begonnen vaag te worden. En de moord begon uit het nieuws te raken. Ze konden mij niet vinden. Ik zat ondergedoken. Ik wenste dat ik dood was gegaan in plaats van mijn ouders. Ik had er maar 1 woordje tegen hoeven zeggen. Waarom had mijn vader gezegd dat ik het moest doen waarom had mijn vader toegestemd met die… die moordenaar. En waarom had ik het gedaan. Ik was bang ik zou het overleven en ze zouden meteen weggaan als ik het deed. Ik had in mijn broertje zijn ogen gekeken. Hij was doodsbang. Ik deed wat ik dacht dat juist was. Ik stak het mes recht door mijn vaders hart. Tranen stromen over mijn wangen terwijl ik terug denk aan hoe mijn vader langzaam bloed ophoestte en zijn grote hand op mijn wang legde en door zijn knieën zakte. Ik stond op. Het mes vol bloed in mijn hand. De pijn en verdriet had mijn geest overgenomen. Ik moest mijn huis en mijn broertje redden. Ik liep naar mijn moeder. Ze knielde neer voor mij. Ze gaf me een kus op mijn voorhoofd en ik stak het mes in haar schouder. Ik hoorde haar een klein beetje gillen en voelde haar hand van mijn schouder glijden en zag haar langzaam achterover vallen. De grote schaduw riep iets tegen de anderen en duwde mij bovenop mijn vader. Ik zag hoe de schaduwen wegrende. Mijn vader riep met zijn laatste kracht in zijn stem iemand die mij bij m’n hand pakte. Kom prinses we moeten hier weg. Ik schrok op van de kerkklok die 5 uur sloeg. Timothy, shit schold ik zacht in mezelf. Ik stond op. Mijn benen waren wankel en ik moest me een paar keer aan een boom vastgrijpen maar het ging. In de verte zag ik de open plek al. Een lange schaduw die over het gras viel kon ik plaatsen bij Timothy. Hij was er dus al. Ik was ondertussen al bijna bij de boomrand als ik opeens nog een schaduw zie. Ik kon zijn gestalte niet onderscheiden tussen de donkere bomen in de avond zon. Maar ik zag aan de houding van zijn schaduw dat het ongetwijfeld Justin was. Ik hoorde Timothy zacht schelden, die had Justin dus ook al gezien. Ik verstopte me achter een dikke boom die niet direct aan de rand van het open plekje stond. Ik wou weten wat Justin hier deed. Hij kwam langzaam in het zonlicht. De zon raakte zijn huid en hij leek wel nog mooier als dat ik ooit had gedacht. Mijn Justin, maar wat deed hij hier. Aan de andere kant kwam er ook een gestalte in het licht. Hij zag er sterk uit en doel bewust. Maar ergens voelde ik toch angst in het hart van Timothy. Alsof hij ergens echt bang voor was. Hij schraapte zijn keel en zei: wat doe jij hier, heeft Mariah jou gestuurd? Hij had een lichte walging in zijn stem denkend dat ik Justin op hem af zou sturen. Is ze zelf bang ofzo. Timothy glimlachte bij die gedachte. Mariah heeft hier niets mee te maken. Zei Justin rustig. Wat moet je van haar mens? Timothy trok een grimas alsof hij het er niet mee eens was dat hij mens genoemd werd. Justin lachte: vind je het niet leuk dat ik je zo noem hé. Timothy gromde een klein beetje. Zou een mens in jouw ogen dit kunnen doet. Hij trok een revolver uit de binnenzak van zijn jas en richtte hem op Justin. Ik hoorde Justin zijn adem inhouden van schrik. Op zijn beurt lachte Timothy. Wat is er vampiertje bang voor mijn vriend. Ik voelde hoe mijn ogen groot werden. Hoe wist Timothy van vampiers, hoe kon hij als hij het al wist zo zonder angst een revolver op zo’n sterke vampier als Justin richten. Wie was Timothy. Ik zag opeens weer het beeld dat mij zo lang had achtervolgd. Mijn kleine tweeling broertje die van mij vandaan werd getrokken. We waren nooit bij elkaar uit de buurt geweest. Het was een wonder hoe een vampier tweeling had kunnen overleven dat sowieso tot nu toe had alleen de sterkste vampier levend uit de baarmoeder van zijn of haar moeder gekomen. Ik was de sterkere. Maar ik had mijn broertje niet vermoord. En wij waren nooit uit elkaar te krijgen. Wij twee waren altijd samen. Tot die dag. Sinds die dag heb ik mijn kleine broertje nooit meer gezien. ik keek naar het schouwspel voor me. Zou het kunnen? Zou er een mogelijkheid zijn? Maar dan zou ik het allang al gevoeld moeten hebben. Nee, deze jongen die zijn revolver op mijn liefde richtte kon Timothy niet zijn. Dat kon niet, dat mocht niet.

Ik staarde beter kan ik het niet omschrijven, ik kon niet anders als staren. Ik dwong mezelf om mijn ogen van Justin af te halen en naar Timothy te kijken. Zijn revolver glom in het zonlicht en ik kon met moeite Japanse tekens er op onderscheiden. Mijn ogen sperde zich wijd open toen ik las wat er op stond. Het was mijn vaders revolver. De Japanse tekens stonden voor: Koningschap der Vampiers, ik pakte automatisch naar mijn mes waar hetzelfde op stond. Maar alleen een Hykaru zou zo’n wapen als dit kunnen dragen. En mijn broertje was er mee gevlucht, zoals ik met het mes. Ik wist wie Timothy was, en ik wist wat hij hier kwam doen. Hij nam mij waarschijnlijk verantwoordelijk voor de dood van onze ouders. Hij wou wraak. Maar hij mocht zijn wraak niet op Justin pleten. Ik deed een stap naar voren. Ik zag hoe Timothy zijn geweer herlaadde en ik hield m’n adem in. Al zou ik kunnen bewegen, zou ik nooit op tijd er zijn. Alleen een wonder kon Justin nu redden. Alsof god mij zou verhoren. Ik rende in Timothy’s richting, wetend dat ik te laat zou zijn soms hoop je gewoon dingen. ik stond abrupt stil de suis van de revolver piepte nog in m’n oren. Ik zag Justin geschrokken stilstaan maar kon geen wond op zijn lichaam ontdekken. Toen zag ik dat Timothy razendsnel zijn hele houding in mijn richting had gedraaid. Ik voelde warm vocht over mijn schouder lopen en slikte. De geur van mijn bloed overheerste in de lucht hier. Voor ik het wist stonden Kaylee en Shanice achter me. Een honderdste van een seconde later voelde ik Elien’s verzorgende hand op m’n schouder. Ik zag hoe Justin zich langzaam richting mij bewoog maar nogsteeds zorgvuldig naar Timothy keek. Timothy was helemaal bleek geworden. Zijn ogen stonden leeg en toch staarde hij me nog aan. Hij slikte en deed een stap in mijn richting. Shanice ging beschermend voor me staan en gromde licht. Timothy deed geschrokken een stap naar achteren. Ik schudde mijn hoofd. Mijn schouder begon al te helen het enigste vervelende was het patroon die er nog in mijn schouder zat. Ik kreeg een stuiptrekking over mijn hele lichaam toen Elien zachtjes in de wond poerde om het patroon er uit te halen, zodra ze hem er uit had voelde ik een hele opluchting in de groep. Wat me opviel was dat Timothy ook zichtbaar opgelucht was. De enige die nog angstig naar Timothy staarde was Shanice. Ik dacht dat ze me gewoon wou beschermen, tot ik de blik in haar ogen zag. Zo’n blik als dat had ik nog nooit gezien. En Timothy keek met dezelfde blik terug. Ik schrok toen er een beeld door mijn hoofd raasde. Timothy en Shanice? Was het mogelijk? Ik keek naar Justin, zou Shanice hetzelfde gevoel krijgen als ze naar Timothy keek zoals ik kreeg als ik naar Justin keek? Ik zuchte zacht een keek naar Timothy, hoe langer ik naar hem keek hoe meer ik mijn moeder in hem zag. Zo was het altijd geweest, ik leek veel op mijn vader, hij op onze moeder. Ik trok mezelf los van iedereen die nogsteeds beschermend om me heen stond. Ik deed een stap naar voren. Ik keek even naar de grond en met een lichte schok zag ik dat het gras helemaal roodkleurig was. Ik dwong mezelf om weer naar Timothy te kijken en niet naar het rode gras. Ik maakte nog een stap, en nog een. Ik was veel sneller dan ik verwacht had voorbij Shanice, ik hoorde hoe Justin angstig met zijn voeten heen en weer ging. Als Timothy mij dood wou zou hij mij nu vermoorden. Dan zou hij de andere met rust laten. Timothy’s blik was nogsteeds op Shanice gericht. Hij zag er uit alsof hij zo de rest van zijn leven als standbeeld zou staan. Ik deed nog een stap naar voren waardoor ik erg dicht in zijn buurt kwam. Justin gromde zacht en beet op zijn lip achter me. Ik lette niet op hem en deed nog een stap in de buurt van Timothy. Justin gromde nu harden en wou naar me toe lopen. Ik stak m’n hand naar hem op om te zeggen dat hij niet dichterbij moest komen. Justin bleef grommend staan. Elien pakte me bij mijn schouder maar ik duwde haar weg. Ze bleef een meter van mij vandaan staan. Opeens trok Timothy met een ruk zijn hoofd om naar mij en fluisterde iets: Monster Hij richtte zijn revolver bliksemsnel op mij voor ik hoorde zijn wapen overgaan en ik verwachte een vreselijke pijn. Maar de pijn bleef uit. Voor een enkele seconde stond ik doodstil. Geen pijn. Toen kwam ik bij zinnen. Ik zag iedereen om me heen staan. Ze riepen wat naar elkaar. Ze scholden op elkaar voor iets. Ik begreep het niet. Tot ik naar beneden keek. Er lag bloed, veel bloed. Toen ik verder keek zag ik Elien liggen in het gras. Ze had het patroon voor me opgevangen. Hij was akelig goed gemikt en hij zat recht in haar keel. Haar luchtpijp was doorboord en ze lag daar naar adem te happen. Ik liet mezelf op m’n knieën vallen, ik zag het meteen. Ze had al teveel bloed veloren, ze zou hier doodbloeden. Dit was mijn schuld, mijn fout. Ik stond weer op met wat bloed aan mijn handen. Ik zuchtte en keek naar Timothy, hij was lijkbleek geworden. Ik keek naar m’n hand. Het bloed droop er van af. De wereld aan m’n voeten vervaagde en ik hoorde de anderen niet meer druk praten over hoe ze Elien weer bij zinnen konden krijgen. Ik sloot mijn ogen en snuivde de lucht op. De geur van mijn bloed was al vervaagd en overheerst door de verse geur van het onschuldige bloed van Elien. Zij had nooit iemand vermoord. Zij had het meeste respect voor mensen van ons allemaal. Zij had nooit iemand opzettelijk pijn gedaan. En nu, nu bloedde ze hier dood, voor mijn voeten, ik kon niets doen. Ik kon alleen maar naar Timothy kijken. Zijn ogen die vol stonden van ongeloof. Ik zuchtte en wist mijn stem zo neutraal mogelijk te houden, ik wou nu huilen, schreeuwen, gillen, maar ik hield me in. Jij zegt dat ik een monster ben Timothy.. maar je hebt net een moord gepleegd op het meest onschuldige meisje dat ik ken. Iedereen onder me keek op, ze wisten dat ik gelijk had, dat Elien niet meer te redden was. Niemand wou het toegeven, ik eigenlijk ook niet maar ik moest wel. Ik moest me verdedigen tegenover Timothy, ik mocht nu niet instorten. Waarom wou je mij vermoorden? Ik hoorde mijn schelle stem vol boosheid over het open veldje galmen. Jij jij.. meer kon Timothy niet uitbrengen. Naast me stond Kaylee op. Ik wist dat ze zichzelf niet meer was van woede en verdriet. Haar zusje lag daar te sterven en zei kon niets doen. Ik pakte haar hand en kneep er in. Ik wist dat zei wist wat ik wou zeggen. Met nog een moord krijg je Elien niet terug. Ze trilde over haar hele lichaam maar bleef wel stilstaan. Waarom heb je dit gedaan Timothy WAAROM HEB JE HAAR VERMOORD! Ik voelde hoe ik nu zelf ook begon te schreeuwen. Ik trok het niet meer dat hij geen antwoord gaf. Er gebeurde iets wat ik totaal niet had verwacht. Timothy stortte voor mijn ogen in elkaar hij verborg zijn gezicht in zijn handen. Ik voelde een steek van pijn door me heen gaan. Timothy had pijn, dus ik ook. Ik schudde mijn hoofd. Hij was mijn broertje, wie ik zou moeten beschermen. Op dit moment kon ik me toch vreselijk goed in Kaylee verplaatsen, zij had altijd Elien willen beschermen. Zelfs tegen hun eigen vader. En nu, nu was Elien er ineens niet meer. Justin en Shanice stonden ook op. Justin legde zijn hand op mijn schouder en Shanice kwam schuin voor me staan. Ik begreep het. Elien was weg. Ik zag hoe Kaylee nog een schok kreeg over haar hele lichaam. Elien had haar leven voor mij gegeven. Mij. Timothy had gelijk. Ik was gewoon een Monster. Ik verdiende het niet om zulke vrienden als hun te hebben. Elien had het dichts bij me gestaan. Als Shanice zo dicht bij me had gestaan was zij voor me gesprongen. Ik verdiende dit niet. Ik liet me op de grond zakken. Iedereen keek naar me. Met een ruk stond ik weer op. Ik was totaal gedesoriënteerd en wist niet wat ik moest doen. Ik draaide mijn rug naar Timothy en keek Justin aan. Breng hem naar onze slaapplaats. Ik praat zo met hem. Justin gromde maar knikte ook. Hij gaf me een kus in mijn nek en liep naar Timothy toe. Kaylee wil jij met ze mee gaan. Ik probeerde in mijn stem zo min mogelijk medelijden te laten klinken. Ze knikte. Ik draaide me naar Shanice. Sha vroeg ik op een fluistertoon. Wil jij het hier een beetje opruimen. Als de boswachter dit zo ziet krijgen we problemen met de politie. Ze knikte. En Elien? Vroeg ze zacht. Ik schudde mijn hoofd. Ik weet het niet zei ik zacht. Ik wist dat haar lichaam verbrand moest worden omdat ze anders een zielloos monster zou worden. Dat was het laatste wat ik wou dat er van haar zou gebeuren. Maar ik wist gewoon niet wat te doen. Ik pakte mijn aansteker en gaf hem aan Shanice. Ze knikte en zei: het is beter als Kaylee dit niet ook ziet hè. Ik knikte. Ik moet even nadenken. Ik liep het bos in. Ik liet Shanice alleen achter met het levenloze lichaam. Ik hoorde hoe de aansteker aanging en even later hoorde ik het vuur knetteren en rook ik de weeïge lucht. In de verte hoorde ik Kaylee schreeuwen. Zij had het ook geroken. Ik deed mijn ogen dicht en liet me op de grond vallen. Ik hield me hoofd naar de hemel en voelde de tranen over mijn wangen vallen glijden. Ik huilde en de hemel huilde mee. Regen viel uit de lucht. Regen.. ik hoorde niets meer. Langzaam viel ik in slaap. In een angstige pijnlijke slaap. De slaap was niet genoeg om haar af te leiden van de pijn die ik zo diep voelde. Ik werd waker door de zon die mijn gezicht verwarmde. Ik legde mijn hand op mijn hoofd en schudde licht. Voor het eerst sinds tijden werd ik wakker in een leegte. Een leegte die niet gevuld was. Angstig keek ik rond en zocht ik mijn vrienden. Plotseling besefte ik dat er niemand was. Niemand behalve dit onbehagelijke gevoel van pijn.