Well, this is awkward. [&Amare]

De slanke, grijze poes was aan het wandelen door het territorium van een Roque die ze niet kende. Het mate haar niet heel veel uit, meestal ging en stond ze gewoon waar ze wilde, zolang het maar niet het territium van de Elite was. Aangezien Corra altijd zelf jaagde zou je kunnen verwachten dat ze dat nu ook zou doen, echter had ze wel genoeg respect voor anderen om hun eten niet af te pakken. Iets drinken kon echter geen kwaad, toch? Dus toen Corra een smal beekje zag, liep ze er direct op af. De hele tijd lopen had haar dorstig gemaakt en dus boog ze voorover om te gaan drinken van het koele, verfrissende water.

De bleke ochtendzon van de herfst wierp haar licht over het hoogland dat haar territorium vormde. De temperatuur van de lucht was aanzienlijk afgekoeld. Het grassig landschap zou al snel een bijna prooiloze plek worden. Ze zou dus in de bossen moeten gaan jagen, waar de kans groot was dat ze andere Rogues tegen het lijf zou lopen. Iets wat haar erg nostalgische gedachtes gaf over de ontmoeting met haar oude liefde Draco. Zich van deze zorgen afschuddend trippelde de tuxedo kattin haar schuur uit. Zo goed als meteen drong de besmette lucht van Kittypets haar neus binnen. Half walgend volgde ze de lucht van deze indringer. Toen ze de top van een lage heuvel bereikte zag ze de Kittypet, aannemelijk een poes. Ze dronk water uit de beek, haar beek. Irritatie rees in Amare op en ze stormde op de poes af. Niemand, zelfs geen zwakke Kittypet kwam in haar territorium. Ze had de grenzen niets voor niets afgebakend. Met een kwade 'mrauw' wierp ze zich op de grijze kattin.

Ze was bijna klaar met drinken toen Corra plotseling een luide grauw hoorde. Een oogwenk later werd ze tegen de grond gedrukt door een andere kattin, waarschijnlijk de roque waarvan het territorium was waar ze zich in bevond. De grijze poes woog haar kansen af, vechten? Hoogstwaarschijnlijk niet, vluchtten? Nou ja, het was best moeilijk te vluchtten als je ook nog tegen de grond gedrukt woord door een getrainde Roque die een stuk groter is. Nee, Corras beste optie was toch proberen zichzelf zwak op te stellen, of te smeken als het moest. "W-wat? Wat is er?" Vroeg ze op een overtuigende bange toon, hopelijk kon ze de ander ervan overtuigen dat ze niet door had gehad dat ze een grens had overstoken.

"W-wat? Wat is er?" Zei de Kittypet angstig. Bah, het durfde niet eens terug te vechten. Wat was je voor kat als je niet eens de pit had om je te verzetten? Zelfs met woorden niet? De angstgeur van de poes maakte Amare alleen nog maar woester. Als je ongevraagd een territorium betrad, had dan de ballen om dit ook toe te geven. Ze liet haar klauwen heel subtiel door het schoudervel van de Kittypet heen glijden. Dit zou niet veel meer dan een paar schrammetjes voor een dag of twee opleveren. Ze wou gewoon haar punt maken. ''Wat er is?'' siste ze. ''Je bent ongevraagd mijn territorium ingegaan. Ik heb het niet zo op bezoekers.'' Ze vernauwde haar ogen. ''Ik kan niet voor Jan en alleman een uitzondering maken. Straks loopt iedereen hier in en uit. Zie je het al voor je?'' Ze begon heel hard en hysterisch te lachen. Haar lach kapte af toen ze iets geweldigs bedacht. Ze sprong van de grijze kattin af. Als ze nu weg zou rennen dan zou ze dat niet gauw vergeten. En dat begreep ze hopelijk ook. ''Val me aan.'' zei de Rogue, nog steeds geamuseerd. ''Ik wil zien wat jij kan.''

De roque maakte haar punt duidelijk, ze had het niet op bezoek en ze kon niet voor iedereen een uitzondering maken. Toen sprong ze van Corra af, die zich verbaasd afvroeg of ze haar meteen zou laten gaan. Maar nee, de Zwart-witte poes wilde gewoon graag weten wat ze kon, ze wilde dat Corra haar aanviel. Nou, dan had dat toneelstukje om bang te lijken ook niet meer nodig. De grijze kat grinnikte terwijl ze ging staan, ze zou waarschijnlijk niet winnen maar dit zou wel leuk kunnen worden. "Ja, mevrouw" Miauwde ze met een overdreven buiging en ze keek even naar de roque om in te schatten hoe ze dit het best kon aanpakken. Ze had een idee, de slanke kattin sprong op de Roque af op een manier waardoor het leek alsof ze geen enkele ervaring had met vechten. Toen, op het laatste moment week ze behendig uit en haalde met haar achterpoten uit naar de voorpoten van de ander.

Amare was even verbaasd toen ze besefte dat de Kittypet het had gespeeld. Maar ze herstelde zich snel. Ze had wel gekkere dingen meegemaakt. "Ja, mevrouw" mauwde de kattin terwijl ze veel te geforceerd boog. Een geïrriteerde grom ontsnapte uit Amare's keel. Ze liet niet met zich spelen door een zwak stuk twolegspeelgoed. Plotseling sprong de kattin op haar af en dat liet een sarcastisch glimlachje op haar gezicht sieren. Zoals ze al dacht: zwak. Hoe moest een Kittypet überhaupt aan ervaring komen. Met een speeltje stoeien? Maar haar overmoed verzwakte haar reactievermogen en dat zorgde ervoor dat de poes haar voorpoten vol trof en ze vol met haar gezicht op de grond terecht kwam. Woedend sprong ze op en ze wierp zich meteen op de grijze kattin. Pogend om haar tegen de grond te pinnen. ''Goed, je bent niet zo zwak als een doorsnee twolegspeeltje,'' siste ze. Het was beschamend dat ze zojuist was gevloerd door zo'n zwakke kat. Dit liet ze echter niet merken. ''maar dat maakt het nog niet goed dat je hier nu bent. Vertel me. Wat doe jij hier.''

Goed zo, de roque was zo zeker van haarzelf dat haar verdediging minder was dan het zou kunnen zijn. De zwart-witte poes kwam met haar gezicht tegen de grond, Corra voelde zich er best goed door totdat de Roque snel overeind kwam en haar tegen de grond pinde. ''Goed, je bent niet zo zwak als een doorsnee twolegspeeltje,'' Siste ze en daardoor voelde Corra zich nog beter ookal werd ze hard tegen de grond gedrukt. ''maar dat maakt het nog niet goed dat je hier nu bent. Vertel me. Wat doe jij hier.'' Miauwde ze toen. Eigenlijk was Corra aan het rondlopen geweest omdat ze Ash wilde bezoeken maar in hun nachtelijke afspraakje was het moeilijk om de weg te onthouden. "Ohw ik wilde mijn schatje opzoeken" Grijnsde ze.

Aan zo'n soort optie had ze nog niet gedacht en ze wist ook niet zeker of ze de Kittypet wel kon geloven. Ze leek niet veel minder gestoord dan wat ze eerder al voorbij had zien komen. Plots herinnerde ze zich een vreemd geurspoor een aantal dagen geleden. Er was inderdaad een Rogue langsgekomen. Maar dat was wel helemaal aan de andere kant van haar territory. Ze had de poes ook niet geroken. Misschien waren ze toen nog niet samen? ''A, je schatje dus'' begon ze ongeïnteresseerd. ''Vertel me eens wat over je schatje.'' Je moest altijd eerst informatie nagaan voordat je deze aannam als de waarheid. Misschien lulde de poes wel gewoon wat uit haar nek en was ze gewoon een ordinaire prooidief. Daarvan had ze er wel meer weggejaagd. Vaak waren dat jonge Rogues of Kittypets die uit hun nest getrapt waren. Misschien was de poes pas nog weggegaan en droeg ze daarom nog de misselijkmakende geur. Je wist zoiets nooit.

Oh, blijkbaar moest ze gaan bewijzen dat hij bestond, nou dat deed hij. En natuurlijk moest Corra dit op haar manier gaan uitleggen. "Nou, om te beginnen zijn naam is Ash hij is een donkergrijze kater, ongeveer even uit als ik, Ehm, wat was er nog meer? Ohw ja, hij is echt het meest prachtige, perfecte, geweldige, slimme, prachtige wezen ooit." Grijnsde de kattin "Zei ik prachtig twee keer? nou ja hij is het waard" Lachte ze terwijl ze nog steeds probeerde onder de ander uit te komen om weer te gaan staan. Hopelijk geloofde ze dit, zo niet? ah joh, dan vertelde ze iets anders.

Amare zuchtte duidelijk geïrriteerd. Wat waren Kittypets toch ook zwakzinnig. De liefde was enkel bedoelt om je voort te planten en te wennen aan pijn. Wie het verdriet niet aankon dat je liefde je gaf zou het in deze uitzichtloze wereld niet erg lang volhouden. Het was dat Kittypets door Twolegs werden verzorgd. Anders zou hun ''soort'' allang uitgestorven zijn. Zijzelf hechtte ze niet veel waarde meer aan liefde. Natuurlijk, er waren enkele uitzonderingen. Zoals haar halfbroer Amberhunt en voorheen ook haar soortvan-maatje Draco. Maar dat was omdat ze haar iets hadden geleerd of omdat ze er voor haar waren. Niet omdat ze zoiets stoms als het ''goede'' in ze zag of omdat ze zich er gewoon prettig bij voelde. In iedereen zat wel iets goeds en kwaads. Het was oppervlakkig om daar je katten op uit te kiezen. Amare bedacht zich dat ze al veel te lang aan het nadenken was. ''Dat is allemaal nog geen rede om je op mijn territorium te begeven.'' Siste ze. Ze was duidelijk overgehaald door haar filosofische gedachten. ''En dat geldt ook voor je vriendje.'' Ze spuugde op de grond. ''Ik laat mijn grenzen niet open voor zoiets stoms als verliefdheid. Als ik jou of die Ash van je nog één keer op mijn territorium betrap zal ik jullie doden.'' Dat zou ze niet doen. Zelfs haar sadisme ging niet zover. Ze zou ze waarschuwen met een ernstige vleeswond. Natuurlijk. Maar het voelde nu gewoon erg goed om haar zo te bedreigen.