Cloudy sunset

De dagen werden langzamerhand korter en dus was het al snel donker. Voor de bruine tabby leek zonhoog nog maar net gepasseerd, maar in de verte zag ze de zon al ondergaan. Misschien was het ook omdat ze maar laat opgestaan was - niet omdat ze de vorige dag zo laat was gaan slapen, trouwens. Ze wist niet echt waarom. Ze was gewoon slaperiger. Misschien was het met het veranderen van de seizoenen, dat het regenachtiger werd (ook al had het al eeuwen niet meer geregend), dat de blaadjes van kleuren veranderden en dat ze minder zonlicht kreeg. Want hoewel het niet regende, was het wel bewolkt. Winddancer richtte haar groene blik op de ondergaande zon. De wolken kregen een rode gloed van achter hun, wat het wel mooi maakte. Ze glimlachte lichtjes. De wereld kon toch mooi zijn, zelfs al was de wereld niet altijd zo vredig als nu.

Eerste post Acorndust ^^

Als hij eerlijk was, dan was hij niet eentje die lang sliep en het ook niet nodg had. Natuurlijk was het een ander verhaal mocht hij gewond of ziek zijn, maar dat was niet het geval op het moment en dus had hij tijd zat om een keer het kamp uit te gaan en van de zonsondergang te gaan genieten. Ondanks dat de wolken die nu in de lucht hingen hem eraan deden herinneren dat ze al geen tijden meer regen hadden gehad, gaf het toch een mooie rode gloed door de zon die onderging. Echter waren dit hoogstwaarschijnlijk weer geen regenwolken en zouden ze weer langer moeten wachten voor het echt zou gaan regenen. Hij schudde de gedacht voor nu echter van zich af, want anders zou hij de zonsondergang missen voor hij er echt van had kunnen genieten. Misschien had hij het moeten verwachten, maar na nog een stukje verder gelopen te hebben merkte hij een andere kat op. Winddancer was de poes haar naam, het leek erop dat zij ook naar de zonsondergang aan het kijken was. "Het is mooi, is het niet?" Hij had geen idee of ze er hetzelfde over dacht, maar hij besloot het toch te zeggen. Hij was tenslotte wel iemand die zei wat hij dacht en daar was dit misschien wel een goed voorbeeld van.

Winddancer schrok lichtjes toen er opeens een stem van naast haar klonk, maar ze glimlachte vriendelijk naar de kater naast haar. De grote poes knikte. "Ja..", mompelde ze zachtjes, waarna ze haar blik weer op de hemel richtte. Hoewel de zon altijd heel traag leek te bewegen in de hemel, was dit moment altijd zo snel voorbij. Ze zuchtte eventjes, waarna ze nog kort naar de wolken keek en daarna naar Acorndust. "Ik hoop dat het binnenkort weer gaat regenen.", zei ze, een lichte bezorgde ondertoon in haar stem. Ze had de little creek gezien - het water stond lager dan normaal, en dat was geen goed teken.

Het leek erop dat hij haar had laten schrikken, maar dan had hij misschien ook niet zo plots moeten beginnen met praten. Hij stapte daarom verder naar voren toe en zette zich neer naast de poes. Op deze manier zouden ze makkelijker kunnen praten. Hij was er eigenlijk niet eens meer verbaasd over toen de poes begon over de droogte. Het was tenslotte iets dat maar bleef opvallen als je door het territorium heen liep. "Dat hoop ik ook." Gaf hij dan ook eerlijk toe. "Deze droogte kan niet goed zijn." Hij maakte zich er zeker zorgen over. Minder water betekende tenslotte dat planten zouden uitdrogen en prooi zou ook minder worden, ook al kwam dat ook doordat het al kouder aan het worden was. Dat zouden ze zometeen waarschijnlijk ook wel merken zodra de zon weg was.

De warrior knikte nadenkend, haar blik even op de omgeving richtend. De blaadjes waren droog en dwarrelden op de grond, wat niet alleen te maken had met de droogte maar ook met het feit dat het leaf-fall was. "En straks word het dan ook nog leaf-bare..", mompelde Winddancer, niet echt tegen haarzelf maar ook niet zo zeer tegen de kater naast haar. Het was eerder alsof ze gewoon een gedachte luidop zei, zonder er een reactie op te verwachten van wie dan ook.

Het was beter als Leafbare zo lang mogelijk weg zou blijven, maar hij wist dat het niet te stoppen was en dat het al langzaam kouder aan het worden was. Dat nam echter niet weg dat de zonsondergang mooi bleef om naar te kijken. "We komen er vast wel doorheen." Zei hij dan ook op de poes haar woorden. Ze zouden er vast wel doorheen komen, misschien met minder prooi en kruiden, maar ze zouden het moeten doen met wat ze hadden. "En anders is er altijd een tijdje rust te nemen om naar de zonsondergang te kijken." Zei hij met een lichte glimlach om zijn lippen. Het was tenslotte iets dat niet lang zou duren, maar tegelijkertijd was het toch een moment waarbij je rust kon nemen.

Winddancer keek hem aan, een glimlachje om haar lippen. Dat was een goede manier om te denken - helemaal anders dan hoe Lurkingshade dacht, zoveel was zeker. De poes knikte instemmend. De zon was intussen helemaal ondergegaan en het werd steeds donkerder, maar ergens hield ze ook van dit moment. Van de stilte, de rust die het met zich meebracht. De grote poes zei niets, want ze wou de stilte niet doorbreken - de vogeltjes waren al gaan slapen en het was windstil, dus zelfs de blaadjes ritselden niet. Het was alsof de wereld zijn adem inhield.

De stilte die viel na de zon was zeker geen onprettige stilte en hij wilde het dan ook niet verbreken. Het begon dan wel donkerder te worden, maar hij kon nog steeds alles om hem heen onderscheiden. Hij liet zijn kop dan ook kort rondgaan tot hij stopte bij Winddancer. De poes leek ook wel van de stilte te genieten, dus om nu de stilte te gaan verbreken leek hem niet zo'n goed idee. Het was tenslotte ook een moment waarbij het bijna volledig stil was en er niks te horen was, behalve hun eigen ademhaling.

Winddancer draaide haar kopje tot ze hem aankeek. Acorndust keek ook naar haar, dus ze keken nu recht in elkaars ogen. De grote poes glimlachte en hield haar adem in. Als hij dat ook deed, zouden ze niets meer horen. "Hoor je dat?", fluisterde ze, toen ze haar adem niet langer meer kon inhouden. Haar groene ogen glinsterden in het maanlicht. Ze was vrolijk, ze was blij met de stilte - het was bijna magisch, hoe chaotisch de wereld het ene moment kon zijn en hoe rustig het volgende.

Hij had niet verwacht dat Winddancer haar kop zijn kant uit zou draaien en dat ze nu recht in elkaars ogen keken. Een glimlach verscheen nogmaals en ook hij hield zijn adem in, begrijpend waar de poes op doelde. Nu hun eigen ademhaling weg was, was het compleet stil. Geen wind, geen geluiden van vogels of wat dan ook waren nu te horen. Het was zeker bijzonder om voor een moment complete stilte en rust te hebben. "Zeker." Fluisterde hij dan ook terug. Het was tenslotte niet iets dat je vaak voor elkaar kon krijgen en alleen op een moment waarin het windstil was en je je adem inhield was het mogelijk.

Winddancer ging zitten, even de stilte doorbrekend met het geschuifel van haar vacht op de ondergrond. Ze draaide haar kopje weg en bloosde lichtjes toen ze doorhad dat ze elkaar van wel erg dichtbij aankeken. Dat was niet de bedoeling. Soms raakte ze nogal opgewonden over kleine dingen, en dan deed ze soms wel eens dingen die anders opgevat konden worden. De grote warrior keek weer naar de hemel, die nog steeds langzaam maar zeker donkerder werd. Binnenkort zou het helemaal donker zijn.

Acorndust merkte pas dat ze elkaar voor een langere tijd aan het aankijken waren geweest toen Winddancer wegkeek. Zelf draaide hij ook zijn kop weg voor een moment en zette zich neer. Het was niet helemaal zijn bedoeling geweest om haar zo lang aan te staren, maar op de een of andere manier was het toch gebeurd door het moment van stilte dat ze op dat moment hadden gehad. Nadat hij zijn blik weer op de poes had gericht merkte hij dat ze naar de lucht keek die steeds donkerder aan het worden was. Het was jammer van de wolken, want nu zouden ze sterrenpelt slechter kunnen zien.

De wolken blokkeerden haar zicht op Starclan, wat wel jammer was. Ze hield van de sterren, van de lichtjes die zelfs als het heel donker was schenen. Maar Winddancer wist dat ze er waren, achter de donkere wolken. Ze slikte even. Innerstar was één van hen nu.. Ze probeerde er zo min mogelijk aan te denken, maar af en toe drong de gedachte binnen in haar gedachtegang. Ze was nu bij Shrewstar, en bij Wolftail, en bij Thrushdive. Bij haar familie, maar ook bij familie die ze nooit gekend had. Bij Shadowclan katten die ze nooit gekend had, bij katten in het algemeen die ze nooit gekend had. In Starclan waren er immers geen clans meer.

Hij wist wel dat de sterren achter de wolken waren, maar toch was het anders als er wolken voor zaten. Dan voelde het toch alsof er iets tussen hen en Starclan in zat. Daarom was het ook altijd wel helder tijdens een gathering tenzij Starclan het ergens niet mee eens was. "Het is een beetje jammer dat het bewolkt is." Zei hij zachtjes, niet harder sprekend dan nodig was voor de poes om hem te horen. Tijdens de zonsondergang was het nog best mooi geweest, maar nu blokkeerde het hun zicht met de sterren. Het was nu überhaupt anders gezien Innerstar daar nu ook was. Het was iets waar hij aan de ene kant niet te veel aan wilde denken, maar aan de andere kant wist hij dat hij het ook niet kon vergeten. Alleen de beelden wilde hij het liefst vergeten, het deed hem namelijk beseffen hoe gruwelijk het allemaal was geweest.

Winddancer knikte. Het was jammer. Ze keek graag naar Starclan, ze was gefascineerd door de sterren en het feit dat elk van hen ooit een leven was, een warrior of een queen of een kitten, een apprentice, een elder, een leider, een deputy, een medicine cat. Het was bijna onmogenlijk te bevatten dat het er zo veel waren - en ergens had ze het gevoel dat het er meer moesten zijn. Maar misschien vaagde je weg wanneer te weinig katten je nog kenden, wanneer je vergeten was.. Ze vroeg zich af of dat mogelijk was, of leiders zoals Shrewstar en Innerstar ooit vergeten konden worden. Aan de andere kant, wist ze wel niet meer wie leider was voor Shrewstar..

Al die vele sterren waarvan er elk zou staan voor een kat die overleden was. Als hij eerlijk was, waren er dan al veel katten overleden en het viel hem eigenlijk ook niet eens op of er een nieuwe ster bij was gekomen, nu dat Innerstar bijvoorbeeld dood was gegaan. Zouden ze eigenlijk ook vervagen? Want dan vroeg hij zich af of de katten ook zouden vervagen als ze langzaamaan vergeten zouden worden door de katten die nog leefden. Hoe zou het überhaupt zijn om vergeten te worden? Dat was niet iets dat hij over na wilde denken.

Winddancer rukte zichzelf los uit haar gedachten en liet haar groene blik afdwalen naar de kater naast haar, die ook verloren leek te zijn in zijn gedachten. Ze staarde hem aan, misschien was het een beetje raar - maar ze nam hem in zich op. Hij was ouder dan haar, bijna 20 manen, maar hij zag er niet veel ouder uit. Misschien was dat omdat ze zelf zo'n grote poes was, misschien omdat ze twee toch wel duidelijke littekens had op haar snuitje die haar ouder deden lijken. Iemand die haar niet kende, zou nooit verwachten dat de grote warrior zo'n vriendelijk karakter had.

Hij trok zichzelf uit zijn gedachten, gezien ze ergens heen leken te gaan waar ze beter niet heen konden gaan. Hij probeerde de meeste dingen te vergeten of nouja, niet volledig te vergeten, maar meer weg te stoppen. Echter kwamen er tijden dat alles weer boven kwam borrelen en dit leek nou net zo'n moment te zijn. Misschien kwam het doordat Innerstar nog maar pas overleden was, maar toch kon hij het niet helpen om weer te denken aan alles dat hij al verloren had. Daarom trok hij zich er ook uit weg en liet hij zijn blik weer naar Winddancer gaan. Hij merkte dat de poes naar hem aan het kijken was, maar besloot er niet naar te vragen. Hij deed nu tenslotte hetzelfde. Hij wist dat hij toch wel een aardig aantal manen ouder was dan de poes, maar dat nam niet weg dat ze er toch ouder uit leek te zien dan ze was. Hij had tenslotte nog geluk gehad om niet echt grote littekens opgelopen te hebben, maar bij Winddancer was het duidelijk dat ze twee littekens had op haar snuit. Hij was echter niet eentje om vragen te stellen over hoe dingen gebeurd waren en hij hield dan ook zijn mond.

Winddancer keek niet meteen weg van de kater. Ze vond het niet raar om een andere kat aan te kijken, zoals katten die verlegen waren misschien wel deden. Het was normaal. "We zouden eigenlijk terug moeten naar het camp.", zei de grote poes uiteindelijk, waarna ze opstond. Het begon frisser te worden en het was donker, zeker omdat de wolken het sterrenlicht en het maanlicht grotendeels tegenhielden.

(kort, sorry ^^)

Hij had nauwelijks doorgehad dat het al helemaal donker was geworden, zijn ogen waren er waarschijnlijk al aan gewend geraakt, maar zodra de poes zei dat het misschien beter was om terug te gaan naar het kamp merkte hij pas hoe donker het al geworden was. "Lijkt me ook." Zei hij, waarna hij ook zelf opstond. Het was niet dat hij echt last had van dat het al kouder aan het worden was, maar nu hij merkte hoe donker het al was, was het toch beter om terug te gaan naar het kamp. Ze zouden hen anders misschien missen en iemand sturen om hen te zoeken en dat vond hij niet nodig, dus was het beter om terug te gaan.