Are there really snakes here?

Sootpaw had al vele verhalen gehoord over deze plek en de adders die hier zouden moeten zijn. Ondanks dat ze hem hadden gewaarschuwd dat het gevaarlijk kon zijn was hij hier toch naartoe gekomen. Misschien niet direct om de adders te zien, maar wel om te kijken of het hier ook echt zo gevaarlijk was. Hij hield voor nu zijn afstand terwijl hij zijn blik over de rotsen liet gaan. Vanaf hier kon hij de verschillende openingen zien en hij vroeg zich af of in elke een adder zou zitten of dat hier misschien ook prooi zou zitten. Al snel wilde hij dichterbij gaan om te kijken wat er misschien te zien zou zijn, maar zodra hij wat geritsel hoorde bleef hij stijf stilstaan, niet wetende wat het geluid had gemaakt.

[Squirrelpaw]

Vrolijk dartelde Squirrel van links naar rechts en van voor naar achter tot ze zo goed als struikelde over een beginnende rots. Heel rustig keek ze op. Oh hey, kijk, waren dit niet de Snakerocks? Dat moest ze van nader bij verkennen. Misschien waren die adders wel lekker. Hopelijk waren ze alleen niet al te giftig. Zouden ze nog steeds lekker zijn als ze giftig waren? Vrolijk begon ze verder te huppelen, springende van steen naar steen. Tot haar blik zich plots vastzette op een grijze kater. Een grijns verscheen op haar gezicht. De kater had haar duidelijk gehoord, maar nog niet gezien. Stevig duwde ze zich af en sprong op hem af. Ze kwam bovenop hem terecht en samen rolden ze een beetje verder. "Hey!" Riep ze vrolijk, "Wie ben jij? Wat doe jij hier? Kom jij hier ook om adders te vangen? Zouden ze eigenlijk lekker zijn? Ik heb er nog nooit een geproefd. Ik heb ook gehoord dat sommige giftig zijn. Zou het dan niet gevaarlijk zijn om dit terrein in je territorium te hebben zitten? Waarom geven we het niet weg? Zou hier misschien veel prooi zitten? Hey, wat denk je van een adderjacht? We kunnen alle slangen hier uitmoorden en dan kunnen we in alle rust hier zitten. Het zou een prachtige plek zijn, ik bedoel, kijk eens rond. De zon en de bomen. Er is hier alles wat je maar hebben wilt."

Wat Sootpaw niet had verwacht was dat er plots iemand op hem sprong. Hij had niet eens de tijd gehad om te kijken waar het geluid vandaan had gekomen en nu rolde hij een stukje over de grond tot hij uiteindelijk met een plof tot stilstand kwam. Hij knipperde voor een paar keer met zijn ogen voor hij ze richtte op de poes voor hem. De poes begon met een simpele begroeting maar daarna kwam er een vloed van vragen over hem heen. Hij dacht dat hij soms erg was met veel vragen stellen, maar hij had het zelf nog nooit zo over hem heen gekregen. Hij probeerde zo goed mogelijk de vragen te onthouden, zodat hij ze hopelijk zou kunnen beantwoorden. "Oke, dat is genoeg." was het eerste dat hij zei. "Ik had niet gedacht dat iemand erger dan mij kon zijn met het stellen van vragen." Zei hij half lachend. "Maarja, laat ik ze maar proberen te antwoorden." De eerste was het makkelijkst. "Mijn naam is Sootpaw en de jouwe?" Een vraag terugstellen kon geen kwaad toch? "Wat ik hier doe? Ik was nieuwsgierig naar de adders, maar niet om ze te vangen. Ik heb ook geen idee hoe ze smaken en dat ze giftig zijn heb ik ook gehoord." Dat was vast wel een goed genoeg antwoord op de eerste vragen. "Het zou dan inderdaad gevaarlijk zijn, maar geen idee waarom we het hebben zou inderdaad kunnen zijn vanwege de prooi." Een adderjacht? Hij wist niet of dat verstandig was, maar hij kon niet ontkennen dat hij nieuwsgierig was naar de adders. "Oke, eens kijken of er wat te vinden is." Gaf hij uiteindelijk als antwoord. Geen idee of hij het voor elkaar zou kunnen krijgen om er eentje te vangen, maar een poging kon hij altijd doen toch?

"Oke, dat is genoeg." Direct klapte ze haar mond dicht en keek even een beetje onschuldig rond. Ze wist dat ze teveel babbelde, maar ach. "Ik had niet gedacht dat iemand erger dan mij kon zijn met het stellen van vragen." De half lachende toon deed een glimlach op haar gezicht verschijnen en een beetje grijnzend sprong ze van de kater af. "Maarja, laat ik ze maar proberen te antwoorden. Mijn naam is Sootpaw en de jouwe?" "Squirrelpaw" antwoordde de poes toen direct enthousiast. Het was maar goed toen hij daarna direct verder ging, anders had ze er weer een heel verhaal aan gebreid. "Wat ik hier doe? Ik was nieuwsgierig naar de adders, maar niet om ze te vangen. Ik heb ook geen idee hoe ze smaken en dat ze giftig zijn heb ik ook gehoord. Het zou dan inderdaad gevaarlijk zijn, maar geen idee waarom we het hebben zou inderdaad kunnen zijn vanwege de prooi." Hij was even stil, maar antwoordde toen, "Oke, eens kijken of er wat te vinden is." Toen verscheen er een brede grijns op haar gezicht. Direct draaide ze zich om en keek rond. "Oke, waar beginnen we? Zouden ze het makkelijkst samen te vangen zijn? Tussen die stenen lijkt het me nogal lastig jagen. Misschien moeten we er bovenop kruipen en kijken of er daar niet toevallig wat rond kruipen? Of misschien een diepere spleet? Waar we in kunnen? Zou het lijken op eekhoorns vangen of eerder vogels? Niet dat ze kunnen vliegen, maar je weet het nooit natuurlijk. Of muizen misschien? Waarschijnlijk eerder muizen. Van die beesten die altijd net weg zijn. Of... Of.. Misschien lijkt het wel helemaal nergens op." Toen was de poes twee tellen stil en keek even opzij naar de kater. "Kom op, let's go! We kunnen hier niet de hele dag blijven staan. Eerst naar boven. Dat lijkt mij toch het beste plan. Of heb jij misschien een plan dat kan werken? Ik heb nog nooit echt op ze gejaagd, dus misschien is een ander idee beter." Ging ze ondertussen verder, terwijl ze beetje bij beetje van steen naar steen, terug omhoog begon te springen.

Squirrelpaw, dat was dus haar naam, dat moest hij onthouden. Ergens maakte hij zich al klaar voor de volgende stroom aan woorden, hij verachtte het tenslotte en dat was dan ook precies dat hij kreeg. Het was echter soms nog best lastig te volgen met wat ze allemaal zei. Of hij nog geduldig aan het wachten was tot ze klaar was kon hij niet echt zeggen, maar hij merkte in ieder geval op dat Squirrelpaw al half had besloten dat ze bovenaan zouden beginnen. Zelf had hij ook geen enkel idee van hoe ze een adder zouden moeten vangen of waar ze zouden moeten beginnen, dus echt erg vond hij het niet om haar de beslissingen te laten nemen. "Ik heb ook nog nooit op ze gejaagd, dus ik kan je vragen niet echt beantwoorden." Begon hij. "Laten we dus maar met jouw plan gaan om bovenaan te beginnen en misschien later in de spleten kijken als we bovenaan niks kunnen vinden." Dat leek hem tenminste het beste, want voor nu zag hij hier niks. Hij volgde dan ook snel achter haar aan, steen voor steen omhoog tot hij uiteindelijk bovenaan kwam. Hij liet zijn blik al snel rondgaan in de hoop al een adder te kunnen spotten.

Sootpaw liet merken dat ook hij nog nooit op adders had gejaagd en telde dus voor om maar gewoon haar idee uit te voeren. "Is goed," ratelde de apprentice vrolijk door, "Misschien zou ik niet zoveel moeten praten. Straks jaag ik de adders nog weg. Denk je dat ze daarvan weg zouden schieten? Zouden ze me eigenlijk kunnen verstaan? Misschien denken ze wel dat ik zeg dat ik een kopje thee met ze wil drinken. Zouden ze dan niet direct komen? Of misschien moeten we addertaal leren spreken. Misschien dat ze ons dan vriendelijk vinden en ons ze direct laten vanen. Ze zouden dat toch niet erg vinden? Ze zijn toch met zoveel. Of tenminste, dat heb ik gehoord, ik weet het eigenlijk niet, misschien zijn er maar wel een paar, maar zijn ze zo snel dat het er heel veel lijken." Terwijl ze dit allemaal zat te vertellen, klom ze verder naar boven. Uiteindelijk bereikte ook zij de bovenste laag stenen. "Dus.. Die adders.." Daarmee sloot ze eindelijk haar verhaal af. Ze kon nog niet babbelen en zoeken naar dieren tegelijkertijd. Dat kwam nog wel. Ooit zou het haar lukken.

Eerlijk waar hij begon zich met gemak af te vragen of Squirrelpaw niet voor een moment stil kon zijn. Hij was echter niet van plan om er wat van te zeggen, want hij wist dat hij zelf soms bijna net zo erg kon zijn, alleen door deze poes werd hij een beetje overrompeld. Of adders weg zouden gaan van geluid of dat ze er juist op af kwam had hij geen idee van. "Adders inderdaad," Zei hij dan ook uiteindelijk toen het erop leek dat Squirrelpaw stil was voor een moment. "Ik heb geen idee of ze op geluid afkomen of juist weggejaagd worden erdoor, maar ik denk dat we het gewoon moeten uitvinden." Hij wist niet eens of het zou lukken om er eentje te vangen. Erdoor gebeten worden was tenminste niet iets dat hij van plan was. Wie weet wat er dan zou kunnen gebeuren en hij hoopte ook niet dat hetzelfde zou gebeuren met Squirrelpaw. "We moeten wel oppassen dat we niet gebeten worden." Hij had geen idee hoeveel er giftig waren en of je er onderscheid tussen kon maken, maar hij nam dat risico liever niet. Dat was iets te ver voor hem, dit was niet iets waar hij nieuwsgierig naar was.

"Ik heb geen idee of ze op geluid afkomen of juist weggejaagd worden erdoor, maar ik denk dat we het gewoon moeten uitvinden." Ze keek even opzij en glimlachte toen een beetje, "Dan gaan we dat nu uitvinden!" Zei ze vrolijk, "Tenminste, ze moeten er eerst een vinden, want we kunnen het niet uittesten als we er geen zien." Ze was zeker opgewekt vandaag. Niet dat ze meer brabbelde dan normaal, maar haar humeur deed er niet voor onder. "We moeten wel oppassen dat we niet gebeten worden." Klonk het toen. Opnieuw keek ze opzij. Gebeten? Daar had ze nog niet eens over nagedacht. "Dat klinkt als een goed idee," lachte ze, "Wat moeten we doen als we wel gebeten worden? Zou het sterk gif zijn? Misschien zouden we wel iets van voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Zouden we naar de Medicine Den moeten? Zou je dan zelfs nog wel kunnen lopen? Of moeten we dan de Medicine Cat gaan halen? Wat als we dan allebei gebeten worden? Dat zou problematisch worden. Laten we dat maar niet doen. Laten we eigenlijk maar helemaal niet gebeten worden. Dat klinkt nog het best. Of hopen dat we enkel gebeten worden door de niet-giftige adders. Dan is het enkel een beet. Daar kan ik nog tegen. Hopelijk. Of het moet een mega-adder zijn. Dan weet ik het nog niet zo net."

Dat klopte wel, zolang ze niks zagen zouden ze het ook niet kunnen uittesten, hij had echter geen idee hoe er een te vinden of wat voor een geur ze hadden, dat was iets waar hij nog niets over had geleerd en hij had ook geen idee of hij het ooit zou leren. Wat moesten ze doen als ze gebeten werden? Hij wist zelf niet wat te doen tegen gif, dus ze zouden terug moeten gaan naar de Medicine Cat, ook al was het dan inderdaad de vraag of degene die gebeten zou zijn nog zou kunnen lopen en wat zouden ze dan moeten doen als ze allebei gebeten werden? Hij schudde zijn kop voor een moment, gezien hij geen antwoorden op deze vragen zou hebben. "Het is beter als we niet gebeten worden," Concludeerde hij dan ook. "En anders moeten we op de één of andere manier bij de Medicine Cat zien te komen." Dat was niet echt een plan, maar iets beters had hij ook weer niet. "Heb je een plan om een adder te vinden?" Was zijn volgende vraag, misschien had Squirrelpaw er wel een plan voor, want hijzelf had er niet echt een.

"Het is beter als we niet gebeten worden, en anders moeten we op de één of andere manier bij de Medicine Cat zien te komen." De apprentice knikte instemmend. "Dat klinkt goed en anders zullen we elkaar wel ergens naar toe helpen! Maar dus die adder.." "Heb je een plan om een adder te vinden?" Toen was de kattin even stil en dacht na. "Rondkijken? Onze ogen goed open houden? Een ander idee heb ik niet echt. Of misschien kunnen we proberen veel lawaai te maken of een andere prooi als prooi te gebruiken of misschien moeten we juist extra stil zijn. Ik zou zeggen dat rondkijken of we er een zien, misschien onze eerste optie zou zijn. Want als we er een zien, kunnen we hem proberen te vangen. Ik weet niet hoe we een adder vangen. Doodbijten? Klauwen? Hoe ziet hij er zelfs uit? Zijn dat die lange dingen? Die lange wezens die warriors soms meenemen? Ja toch? Dat zijn toch adders? Gewoon zodat ik zeker ben wat ik eigenlijk zoek. Zijn ze normaal groen? Zouden hier grote adders zitten of voornamelijk kleine?"

Eerlijk waar, hij had nooit verwacht dat hij iemand zou tegenkomen die zo veel praatte. Het was zelfs bijna zo erg dat hij moeite had met alles te volgen wat ze zei. Wat hij er in ieder geval uithaalde was dat ze niet wist hoe een adder te vinden en ze was er zelfs niet zeker van hoe deze eruit zagen. Dan moest hij ook eerlijk toegeven dat hij er zelf ook nog nooit eentje had gezien en het alleen uit verhalen had gehoord, maar dat was hij niet van plan om te zeggen. "Rondkijken lijkt me het beste dan," Zei hij dan ook. "En hoe ze eruit zien? Ze zijn inderdaad die lange dingen en ze kunnen verschillen in grootte geloof ik." Hoe zouden ze ze moeten vangen? Dat was een goede, want hij had niet echt een idee, doodbijten leek hem het beste. "Doodbijten lijkt me het beste om ze te vangen, maar geen idee of je dan makkelijk gebeten kan worden." Dat leek hem namelijk wel, misschien was klauwen gebruiken een beter idee.

Ergens wilde hij helemaal niet voorstellen dat ze aangevallen zouden worden door meerdere adders, maar door de manier waarop Squirrelpaw het zei begon hij er toch over na te denken. Konden adders anderen waarschuwen? Want dan zouden ze echt een probleem hebben. Kort schudde hij zijn kop heen en weer om het te ontkennen, ze zouden vast niet met zijn allen op hun afkomen. Het enige wat ze dan nog zouden kunnen doen was rennen waarschijnlijk. "Ik hoop niet dat we ineens aangevallen gaan worden door allemaal adders." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Er liep al een rilling over zijn rug bij de gedachte alleen al. "Laten we er inderdaad eerst één vinden en dan kunnen we dan bespreken wat te doen." Hij wilde de adder eerst zien, want misschien was het wel een heel klein ding en zou het niet veel kwaad kunnen, maar het kon natuurlijk ook zijn dat het een grote was. Hij spitste zijn oren toen hij een geluid hoorde, het was een soort van gesis. "Hoor jij dat ook?" Hij keek om zich heen, proberend uit te vogelen waar het gesis vandaan kwam. Het kon tenslotte zijn dat een adder dat geluid maakte en dan zouden ze er al eentje gevonden hebben!

Ze keek even opzij naar de kater. "Ik hoop niet dat we ineens aangevallen gaan worden door allemaal adders." Sprak hij, "Laten we er inderdaad eerst één vinden en dan kunnen we dan bespreken wat te doen." De poes knikte vrolijk en ging toen even zitten, terwijl ze om zich heen keek. Net toen ze op wou staan om iets verder te kijken, hoorde ze de stem van haar clangenoot weer. "Hoor jij dat ook?" Vroeg hij. Direct spitste de poes haar oren. Voor een keer zweeg ze en luisterde enkel. Geconcentreerd zocht ze naar eender welk vreemd geluid. Toen hoorde ze het. Een gesis, eerst zacht, maar langzaam, heel langzaam luider wordende. "Hij komt dichterbij," fluisterde ze, "Maar waar zit hij precies? Hij zou toch niet in een van die spleten zitten he? Straks valt hij ons nog aan voor wij hem aanvallen! Dat zou nogal... Naar zijn. We moeten hem vinden. Liefst zo snel mogelijk. Ik geloof dat hij ergens links van ons zit, maar ik weet niet waar precies. Heb jij enig idee? Straks is hij al hier! Of zou het een zij zijn? Misschien is het wel een zij. Wel... We noemen het gewoon adder. Of het. Of hij. Of zij. Wat ook maar het beste uitkomt." Ze bleef alles in een zachte fluistertoon brabbelen.

Het gesis leek luider te worden, wat moest betekenen dat het dichterbij aan het komen was. Hij probeerde ondertussen te luisteren naar wat Squirrelpaw allemaal zei en tegelijkertijd probeerde hij in de gaten te houden waar het gesis vandaan leek te komen. Het leek erop dat het inderdaad van de linkerkant was, maar waar precies was niet iets dat hij zo snel wist. "Misschien als we wat heen en weer bewegen weten we waar hij zit?" Stelde hij voor. Hij was ook niet bereid om te gaan wachten tot ze verrast zouden worden door de adder. Hij begon dan ook al wat heen en weer te lopen en probeerde zo te luisteren waar het geluid precies vandaan kwam. Ondertussen bleef hij zijn blik ook richten op waar het ongeveer vandaan kwam, zodat hij door zou hebben waar de adder zou zitten.