The cold never bothered me anyway..

Het was donker. Het was koud. Het regende. De kitten was nog te jong om te snappen hoe erg de situatie was. Ze herinnerde zich niet eens echt meer hoe ze erin verzeild geraakt was.. Het was alsof ze het ene moment nog lekker warm in haar nest lag, en het volgende in de koud en de regen hier buiten. Toch besefte ze wel dat het haar eigen schuld was. haar mama sliep en Rosekit was weggeslopen, door een gat aan de rand van het camp. Ze was niet heel ver geraakt, maar nog niemand was voor haar komen zoeken. Mama sliep vast nog.. De kleine rosse kitten sloot haar oogjes. Ze had het zo koud.. Ze had nog niets echt geleerd. Ze had net haar oogjes geopend - kon nog niet eens iets zeggen. Ze piepte eventjes zielig. Opeens kreeg ze het warm. Héél warm. Ze begon te zweten. Diep vanbinnen wist ze dat dit het moment was dat het gedaan was. De koude was te veel voor de oh zo jonge kitten. Al het gevoel leek te stoppen, geen enkele sensatie kwam nog binnen.. En toen hoorde ze opeens een vogeltje fluiten. Ze deed haar ogen open, en als Rosekit neerkeek op haar rosse pootjes zag ze sterretjes in haar vacht. Ze was in Starclan, ze zou het nooit meer koud hebben.

Oceanbreeze was door de uitputting van die dag in een diepe slaap belandt. Normaal gesproken zou ze het meteen door hebben als een kitten van haar uit het nest vertrok, nu was ze echter zo moe dat ze het nauwelijks opmerkte. Niet voldoende in ieder geval om meteen wakker te worden en de kitten achterna te gaan. Pas enkele momenten later werd ze wakker omdat ze voluit besefde dat ze een rode kitten miste. Een van haar dochtertjes, Rosekit. Geschrokken sprong ze op en wierp ze een blik op de andere kittens. Ze telde ze, de rest was er nog. Nu pas glipte ze de Nursery uit en zette ze het op een rennen, ze zocht naar de kitten, haar kitten. De geur van Rosekit was goed te volgen en leek al gauw uit het kamp te verdwijnen. Ze bleef het volgen totdat ze net buiten het kamp in de stromende regen een rood vachtje zag. Ze stormde doodsongerust op de jonge kitten af en drukte haar neus in de koude vacht. Een schreeuw van pijn verliet haar mond voordat ze zich kort om het lijkje heen krulde. Haar kop legde ze op die van de rosse kitten terwijl ze snikte. Rosekit, haar prachtige Rosekit. Waarom had Starclan haar nu van haar afgenomen?! Ze verstopte haar neus in het vachtje voordat ze haar kitten op pakte en de weg terug het kamp in liep. Tranen biggelden over haar wangen waarna ze haar prachtige kitten in het midden van het kamp neer legde. Haar stem trilde toen ze bekend maakte wat er gebeurd was. "Rosekit is heen gegaan. Ze is ongemerkt het nest uit gekropen en waarschijnlijk van de koude gestorven." Mauwde ze hard waarna ze zich trillend om het lijkje krulde en haar ogen sloot. Waarom had ze haar niet kunnen beschermen, was ze echt zo'n slechte moeder. Waarom had ze het niet gemerkt! Ze had het moeten voelen, toch? Uitgeput bleef de door en door natte kattin rouwend bij de kitten liggen. Haar kop beschermend om haar heen.

Open voor de hele clan! Rosekit kitten van Neverland en Oceanbreeze is overleden!

Bronzemask kwam terug van de jacht toen een ze een naar gevoel kreeg. Haar hart ging sneller kloppen toen ze een huilende Oceanbreeze om een van haar kittens gekruld zag liggen. Ze spuugde het gevangen konijn uit en snelde zich naar de jonge queen toe. Nee! Niet weer. Ze deed verslagen haar kop omlaag en mompelde iets onverstaanbaars. Daarna gaf ze haar vriendin, ze was een vriendin geworden de laatste tijd, een treurig kopje. ''Moge Starclan over haar waken.''

Bronzemask een kattin die in een korte tijd een goede vriendin van haar was geworden kwam er aan. Ze rook de geur door die van Rosekit heen. Ze snoof zachtjes in het vachtje van het nu leveloze lichaampje dat kort geleden nog een van haar dochtertjes was geweest. Ze voelde zich zo schuldig, hoe zou ze het Neverland moeten vertellen dat een van de kittens nu in Starclan joeg? Ze had haar moeten beschermen, ondanks dat ze oneindig veel te doen had en zelf ook nog behoorlijk jong was. Tranen drupten in de rosse vacht waarna ze zwaarmoedig met haar oortjes wiebelde en haar ogen stevig dicht kneep. Ook al had ze haar kitten niet lang gekend, deed het toch enorm veel pijn aan haar groeiende moederhart om er eentje op die manier te verliezen, of überhaupt te verliezen. Al wist ze wel dat de kitten veilig was in Starclan. Hopelijk joeg Rosekit nu veilig samen met Whitelion. Ze schudde haar kop toen ze het kopjr voelde waarna ze Bronzemask met treurige blik aan keek. "Moge Starclan over haar waken." Mauwde de kattin waarna ze langzaam knikte en het lijkje nog een moederlijk en zorgelijk likje gaf. D-dankje B-Bronzemask," mauwde de kattin op treurige en emotionele toon. "Hopelijk waakt een kat over haar. Eentje die haar gelukkig maakt." Fluisterde ze zacht. Ze wou niet dat Rosekit eenzaam was, ze moest sterk zijn voor de andere kittens. Ze had nog zonen en een dochter om over te waken, haar adoptiedochter en de andere kittens niet mee gerekend. Hun vulden haar hart met iets dat haar een sterk doel voor ogen gaf. Ze mocht niet breken, niet zolang ze kittens had die op haar vertrouwden. Ze was niet alleen, Bronzemask's zorgen lieten dat ook blijken. "Waak met me." Fluisterde ze in het oor van haar vriendin. Ze wou niets liever dan Bronzemask bij haar hebben tijdens het afscheid nemen. Rosekit had haar ook gekend.

De geur van verdriet en rouw drong zijn neus binnen toen hij het kamp instapte. Wat is er aan de hand? ging er door hem heen, maar al gauw zag hij Oceanbreeze en Bronzemask over iets heen gebogen zitten. Gesnik kwam van het tweetal vandaan. Snowflame deed een stapje dichterbij om te kunnen zien wat er zo dicht tegen Ocean aanlag. Een klein rood plukje vacht vermengde met de zachte grijze vacht van Oceanbreeze. Rosekit! Het was een van Oceans kittens geweest. Het kleine beestje bewoog niet meer en een koude rilling ging over Snows vacht. Hij kon zich onmogelijk indenken hoe de jonge moeder zich moest voelen. De rode kater liep voorzichtig naar de snikkende moeder toe en drukte zachtjes zijn neus tegen haar aan. Woorden voor dit verlies kon hij niet vinden.

Everstar sprong op toen ze de schreeuw hoorde, onmiddellijk klaarwakker. Het was nog donker en het regende buiten, waardoor de kat die het kamp binnenstapte niet meer leek dan een schim. Al gauw herkende Everstar haar echter en ze zag ook het kleine lichaampje dat ze droeg en nu op de grond legde, in het midden van het kamp. Everstars adem stokte. Na een moment van schok kwam ze in beweging om haar vermoedens bevestigd te zien. Rosekit, die nog maar net haar oogjes had geopend, die nog niet eens had geleerd te praten, lag daar, levenloos. Voor Everstar iets kon vragen zei Oceanbreeze wat er was gebeurd, waarna ze zich om haar kitten heen krulde. Everstar voelde een steek van pijn bij deze tragische aanblik. Ze was nog nauwelijks gewend geraakt aan het idee dat ze nu neefjes en nichtjes was en nu was er al een van hen weggenomen. Ongerust keek ze naar de warriors den. Daar zou haar broer nu wel gauw verschijnen en ze wist hoe veel pijn het zien van zijn dode dochter en zijn rouwende partner hem zou doen. Ze kon het zelf bijna voelen. Oceanbreeze kon ze niet troosten, ze had geen idee hoe. Als katten stierven in een gevecht, kon ze nog bemoedigende woorden spreken, praten over hoe dapper ze geweest waren, hoe ze niet voor niets waren gestorven. Maar dit? Ze schudde haar hoofd. Rosekit had nog niet de kans gehad om iets te doen in haar leven. Ze was geboren om weer te sterven. Het was treurig. Het was gewoon intens treurig.
Everstar stapte naar haar toe. Bronzemask en Snowflame waren al naar Oceanbreeze gelopen om hun medeleven te tonen. "De katten in StarClan zullen voor haar zorgen", miauwde ze, hopend dat de queen daar nog iets van troost uit zou kunnen putten. "We zullen allemaal voor haar waken." Daarna zocht ze met haar ogen naar haar Neverland.

Neverland werd meteen klaarwakker toen hij een schreeuw hoorde die van niemand anders kon komen dan van Oceanbreeze. Hij zou haar stem herkennen uit duizenden. Zijn groene ogen schoten open, een blik van pijn erin gegroefd. Hij had nog niet echt verstaan wat ze geroepen had. Hij had willen zeggen dat hij meteen naar buiten gesneld was, maar dat zou een leugen zijn. Zijn ledematen bewogen zich traag, als door moeraswater, en de tranen die ongemerkt uit zijn ogen gleden deden ook zijn zicht lijken alsof hij over de bodem van een moeras strompelde. Vaag merkte hij de andere katten in het camp op, kleurrijke plekken in het donkere water. Sensaties van koude bereikten hem niet meer, al was hij vaag gewaar dat hij het koud zou moeten hebben. In het midden van het camp lag ze, beschermend om iets heen gekruld. Maar wat? Wat was het, dat haar zo erg kon laten schreeuwen? Nog altijd waren haar woorden nog niet doorgedrongen. Het was alsof zijn brein een muur gebouwd had om ze buiten te houden. Ze konden proberen erover te klimmen, maar ze werden altijd weer naar beneden geduwd. Neverland stapte nog altijd dichterbij, trager dan hij ooit geweest was - zelfs voor de katten in het camp moest het eruit gezien hebben alsof het in slow-motion was. Hij zag het kleine lichaampje waar Oceanbreeze zich omheen gekruld had. Een rosse vacht.. Een klein lichaampje waar geen warmte meer uitkwam, dat geen adem meer haalde. Dat nu joeg in Starclan. Hij gaf geen enkele reactie en stond daar meer, bewegingloos, tot iets of iemand hem uit deze nachtmerrie zou halen.

Neverland zag eruit alsof hij zich door een dikke laag modder probeerde te werken. Op het zien van zijn partner en zijn kitten gaf hij geen enkele reactie, alsof het niet tot hem doordrong wat hij zag. Everstar kon het nauwelijks aan om hem zo te zien en ze wist dat het alleen maar erger zou worden zodra zijn hersenen hadden verwerkt waar hij naar keek. Ze ging naast hem staan en drukte zwijgend haar schouder tegen de zijne. Ze had geen woorden om te zeggen en keek opzij om zijn gezicht te zien. "Neverland", begon ze, maar ze wist niet hoe ze verder kon praten. Geen woorden konden dit beter maken. Zolang hij geen reactie gaf had het ook geen zin om iets te zeggen, woorden zouden niet tot hem doordringen voor het feit zelf doorgedrongen was. StarClan, waarom? dacht ze. Waarom moet dit hem overkomen?

Snowflame, een wit en rood gevlekte kater kwam op haar af gelopen zodra hij doorhad wat er gebeurd was. Zonder ook maar iets te zeggen drukte haar clangenoot zijn neus even in haar vacht waarna ze hem aan keek. De tranen drupten nog steeds op de grond, ze was zo geschokt met de dood van haar oudste dochter. Haar kitten, ze had haar kitten willen beschermen, een goede jeugd gewenst. Een toekomst in de clan, de clan die ze met hart en nieren bij zou staan. Haar blauwe ogen glansden onnatuurlijk toen ze ook Neverland uit de Warrior den zag komen. Zijn passen waren langzaam, bijna te langzaam en het leek niet tot hem door te dringen waarom de jonge kattin zo van slag was. Totdat hij waarschijnlijk haar en het levenloze bolletje vacht zag. Het bolletje vacht dat hun trots was geweest, samen met de andere kittens. Haar schreeuw had waarschijnlijk door het kamp weerklonken want vanaf het moment dat ze de kitten had neergelegd leek ook Everstar, de tante van de kittens, haar op te merken met het arme dode diertje dat ooit misschien de toekomst voor deze clan zou zijn geweest. Op het moment dat Neverland er aan kwam, was Everstar naast haar komen staan. Haar blauwe ontroostbare blik was duidelijk, het voelde alsof haar ziel een gedeelte was gescheurd. Iets dat nooit meer terug zou komen, ze beet haar kaken stevig op elkaar waarna ze de zus van haar partner een ongemakkelijke blik gunde. Ze wist dat Everstar meestal redelijk op zichzelf was, ze had zover Oceanbreeze het wist nog nooit een partner gehad en sprak ook niet al te vaak met andere katten. Een beetje afzijdig maar desalniettemin een geweldige Leader. Misschien juist omdat ze zich nergens te ver in mee liet slepen. "De katten in Starclan zullen voor haar zorgen," mauwde de rosse Leader waarna de jonge Queen moeizaam haar aan keek, haar ogen sprankelden met iets van rust en spijt. Ze had beter op moeten letten, zou ze het zichzelf ooit kunnen vergeven dat haar kitten was overleden? "We zullen allemaal voor haar waken." Mauwde de kattin daarna waarna Oceanbreeze heel iets bewoog. Ze rechtte haar schouders met moeite en drukte haar kop heel kort tegen de Leader aan, dankbaar voor haar woorden voordat ze net als Everstar naar Neverland zocht. Gelukkig hoefde ze hem niet te troosten, zelf was ze al nauwelijks of helemaal niet te troosten, laat staan dat ze haar partner zou kunnen bijstaan. Everstar kende hem goed en zou hem vast ook wat troost kunnen bieden, zodra het tot hem door gedrongen was dat zijn eerst geboren dochtertje overleden was. Er was nog steeds geen reactie van hem gekomen en ergens maakte dat de jonge Queen wel bezorgd. Immers wist ze niet of de stilte wel goed was, wat zal er gebeuren wanneer het verlies hem duidelijk werd? Zwijgend leek Everstar hem te willen troosten met haar houding, ze drukte haar schouder tegen de Warrior aan waarna ze zijn naam sprak. "Neverland," begon ze, enkel sprak ze niet verder. Oceanbreeze stond langzaam op, vertrouwde haar kitten aan Bronzemask toe en liep onhandig naar Everstar en Neverland toe. Haar ogen richtte ze op haar poten waarna ze voorzichtig sprak. "Neverland, Everstar." Haar stem klonk zelfs zwak in haar oren, ze keek hun beiden uitgeput aan. "Ik moet de andere kittens checken." Murmelde ze, wetende dat ze niet zou rusten voordat ze wist dat al haar kroost veilig was, zeker nu Rosekit in Starclan joeg. Hierna drukte ze haar kop voorzichtig tegen de rosse kater aan terwijl de tranen nog vrij over haar wangen stroomden. Of het slim was dat ze nu de kittens op zou zoeken terwijl ze zo van slag was, wist ze niet. Ze moest weten of ze in orde waren. "Pas op Rosekit, voor één laatste keer," mauwde ze beide katten toe. Bescherm haar, ondanks dat ze niet meer leefde. Rosekit zou hopelijk weten hoeveel ze van haar gehouden had, dat ze geliefd was geweest en niet vergeten zou worden. Dat ze als Clan voor haar zouden zorgen, haar lichaam het beste afscheid zouden geven die ze konden.

Het is eerste wat ze dacht bij het beeld dat ze voor haar zag was dat het niet waar was. Ze wist hoe moeilijk het was om een kitten te verliezen en dit was dan ook zeker niet iets dat ze zou willen voor Oceanbreeze. Ze wilde eigenlijk niet toekijken hoe haar dochter om het kleine lichaampje van Rosekit gekruld lag, maar ze wist dat ze nu sterk moest zijn en dat Oceanbreeze haar hoogstwaarschijnlijk nodig zou hebben. Toen de queen dan ook opstond en naar Everstar en Neverland liep volgde ze haar. Ze wist dat ze nog afscheid van Rosekit moest nemen, maar op dit moment was het ook belangrijk dat ze bij haar dochter zou blijven. "Zal ik met je meegaan?" Vroeg ze dan ook vrijwel meteen. Misschien had ze beter kunnen voorstellen om zelf bij de kittens te gaan kijken, maar ze wist dat Oceanbreeze dit nu nodig zou hebben en als ze daarbij kon helpen was dat alleen maar wat ze wilde. Ze wachtte dan ook op het antwoord van haar dochter voor ze iets verder zou gaan doen.

Een bekende geur kwam dichterbij. Eentje die ze als jonge kitten elke dag had geroken, behalve toen ze in Rogue gebied had vast gezeten. Haar moeder had haar overduidelijk gevolgd toen ze richting Everstar en Neverland was gelopen. Beide katten hadden haar respect, daarbij was Neverland de vader van de kittens en dus ook iemand die ze het gunde even tijd door te brengen met hun overleden dochter. Ook kon ze haar andere kittens niet laten, ze moest ze zien even controleren dat alles goed met ze ging. Ze kon het echt niet aan als nog een van hen bleek te zijn verdwenen of bezweken aan de koude. Ze voelde zich zo wanhopig en hopeloos, zo had ze zich zelfs niet in Rogue gebied gevoeld. Alles was beter dan een kitten verliezen, een prachtige kitten. Zo puur en mooi als Neverland was geweest. Ze murmelde het dan ook richting haar Leader en haar partner voordat ze een glinsterende blik op de Nursery wierp. Ze had ook nog zo gedacht en gehoopt dat al die overlijdens zouden stoppen, dat ze even genoeg katten bij de Starclan hadden zien voegen. Blijkbaar was dat niet het geval geweest. Tranen stroomden nog over haar wangen maar de jonge Queen had dat niet door. Ze had zich kort tegen Neverland gedrukt en hoopte maar dat hierna alles goed zou komen, als het nog goed kon komen. Ze keek bezorgd richting Everstar, wetende dat dit ook een harde klap op haar stille en terug getrokken partner kon zijn, zou zijn. "Zal ik met je meegaan?" Vroeg haar moeder ook wel meteen, waardoor de jonge Queen langzaam knikte. Ze wist bijna zeker dat ze haar moeder nodig zou hebben. Waardoor ze dankbaar haar moeder een blik gunde en richting de Nursery trippelde. Neverland en Everstar hadden elkaar, Bronzemask een van haar betere vrienden zat nog bij Rosekit, alle katten waarvan ze hield waren nu bij elkaar. Dat was het belangrijkste, ze zou zo weer haar plek innemen bij Rosekit, over haar waken zoals ze nog gedaan zou hebben als de kitten nog leefde. Ze trilde op haar poten toen ze dichter naar de kittens toe liep. Ze wist dat Icecloud haar zou begrijpen, haar moeder het zou begrijpen. Ze kon geen woorden meer over haar lippen krijgen totdat ze zeker wist dat alle kittens in orde waren, nu alle min Rosekit. Arme Rosekit, hoe bang was haar lieve kitten geweest? Zou ze zich ooit kunnen vergeven?

Na het knikje van haar dochter volgde ze de kattin richting de nursery. Ze kon zien hoe de queen aan het trillen was en ze kon het zeker begrijpen. Ze wist hoe het voelde om een kitten te verliezen en daarbij maakte het niet uit hoe oud ze waren. Het voelde gewoon niet goed om ze eerst te zien gaan, het was de taak van de ouder om voor hun kittens te gaan en niet omgekeerd. Ze zorgde er dan ook voor dat ze er zeker van was dat Oceanbreeze veilig naar de nursery kwam, maar hield ondertussen haar mond dicht. Ze wist dat er niet veel gezegd kon worden om de queen te troosten, dit was gewoon iets waar niet makkelijk overheen gegaan kon worden en het zou je ook altijd bijblijven.

Onderwerp: Re: The cold never bothered me anyway..