Sickness and sorrow.

Terwijl Thornfang door het woud rende opende hij zijn bek om de geuren in te drinken. Hij rook echter niks alarmerends en hij draaide zijn kop in de richting van de plek waar hij wist dat Carrion Place was. Zijn hart kromp in een bij de gedachte aan de slachtoffers die de vergiftigde ratten al gemaakt hadden. Sommigen hadden rechtstreeks contact gehad met de ratten, anderen hadden het overkregen door andere katten. En dan had je natuurlijk nog Dauntrose die overleden was. Hij zuchtte. Dit waren tijden dat hij het niet leuk vond om in de Clan te zitten: dan zag hij alle verdrietige gezichten en de wanhoop. Maar hij had wel het idee dat het gedoe met de ratten op een gegeven moment op zou houden. Hij mocht van geluk spreken dat hij zelf nog niet geïnfecteerd was geraakt! Hij was benieuwd of de rattenvergiftiging inmiddels andere slachtoffers had gemaakt, maar tot nu toe had hij nog niks alarmerends gehoord en dat wilde hij graag zo houden. Thornfang blies in de richting van de Carrion Place en besloot om verder te wandelen, geen energie verspillend aan de plek die al voor best veel verdriet had gezorgd binnen de Clan. Thornfang opende zijn bek en rook de geur van een muis. Hij ging in de jachthouding zitten en kroop naar voren. De muis had hem niet in de gaten en Thornfang wilde dit graag zo houden, maar plotseling brak er ergens een tak achter hem en Thornfang zette kracht met zijn achterpoten. Omdat hij zo groot was wist hij de muis nog net te raken en doodde het met een klauw tegen het kopje, maar draaide zijn kopje toch wel wat geïrriteerd om te zien wie de kans op prooi voor de Clan bijna ontnomen had. Hij opende zijn bek en rook de geur van Emberspark nog voor hij tevoorschijn kwam. ‘Emberspark,’ groette hij de kater. ‘Wees welkom.’

Zijn blik gleed naar de grijs-witte kater die voor hem stond. De Warrior was nog vrij jong, maar daardoor zeker niet onervaren. Thornfang had nog niet veel gesprekken met hem gehad, maar natuurlijk kwamen ze elkaar wel eens tegen in het kamp of moesten ze samen eens een keer op hunting patrol gaan. Of op border patrol. Hij was echter de laatste tijd niet veel bij Emberspark ingedeeld en dus was het misschien goed dat hij de kater hier eens een keertje sprak. De kater gaf een knikje toen hij begroet werd. Hij moest eerlijk zeggen dat als hij naar al die jonge katers keek in zijn Clan dat hij zich afvroeg hoe het zou zijn als hij weer zo jong zou zijn. Hij zou echter niet meer de ervaring hebben die hij nu had en dus was het misschien maar goed dat hij zo oud was, maar toch… Senior Warrior klonk echt verschrikkelijk oud in zijn oren. Hij was gelukkig nog lang niet op weg naar de leeftijd van Elder, daar had hij nog wel een aantal moons voor te gaan. En als je het uitrekende was hij ook nog maar iets meer dan drie jaar. Nog niet eens drie en een half. Nee, het kon erger. ‘Bedankt,’ sprak hij met een knikje. ‘Als de Elders hem niet hoeven te hebben kunnen we hem straks delen als je wilt?’ Hij keek de kater vragend aan, maar zo belangrijk was het antwoord nu ook weer niet. Hij had wel een belangrijkere vraag op komst. ‘Ik was overigens nog niet klaar met jagen. Zin om mee te jagen?’

Terwijl hij wachtte op de reactie van Emberspark probeerde hij na te denken over hoe oud de tom ongeveer moest zijn. Hij vermoedde dat hij net de leeftijd van young warrior gepasseerd was, dus ongeveer rond de twintig moons. Hij wist nog toen hij zo oud was. Toen had hij nog geen zorgen en ook nog geen partner. En ook geen kittens. Het leven was wel heel mooi voor hem uitgedraaid: hij had een prachtige partner en vier gezonde kittens. Dat hun enige zoon overleden was zou natuurlijk pijn blijven doen, maar hij was StarClan dankbaar dat Feverkit het in elk geval overleefd had en dat ze uit zou groeien tot een prachtige warrior. Een nest van vier eiste natuurlijk wel zijn aandacht op als hij vrije tijd had en hij ze ging bezoeken, maar Thornfang wilde zijn momenten met hun voor niks anders inruilen. De ShadowClanner keek op toen Emberspark antwoordde op zijn vraag en gaf een knikje aan de tom. ‘Laten we in de buurt van the Little Creek gaan jagen,’ stelde hij voor. ‘Als we dan dorst krijgen hebben we een mogelijkheid om te drinken en wat uit te rusten.’ Bovendien was het een gelegenheid om elkaar beter te leren kennen. Thornfang kende natuurlijk wel heel veel ShadowClanners bij naam, maar hij had vooral veel gesprekken met de katten van zijn eigen leeftijd. Het was ook eens interessant om andere katten beter te leren kennen. Hij wenkte de tom met zijn staart en ging hem alvast voor. ‘Hoe gaat het voor de rest met je?’ vroeg hij aan de tom. ‘Heb je al een apprentice toegewezen gekregen door Innerstar?'

Thornfang gaf een kort knikje toen Emberspark het standaardantwoord gaf die iedereen gaf wanneer er gevraagd werd of het goed ging. Hijzelf zou het waarschijnlijk ook zo geantwoord hebben en dan zelfs nog als het niet goed met hem ging. Het was nu niet bepaald zijn stijl om tegen anderen te gaan zeuren over zijn problemen. Deze hield hij liever voor zich of besprak hij in zeldzame gevallen eens met Innerstar of met Sinclaw, maar zelfs tegen hun kwam hij liever over alsof er niks aan de hand was dan dat hij echt liet blijken dat er iets met hem scheelde. Hij werd liever als de sterke senior warrior van ShadowClan gezien die veel kon hebben dan de senior warrior die om elke scheet naar zijn Clanmates ging om wat te praten over zijn eigen vervelende toestanden. Thornfang draaide zijn kopje en verdreef de gedachten uit zijn kopje toen hij wilde luisteren naar wat Emberspark te zeggen had. ‘Gecondoleerd daarmee,’ sprak Thornfang met een zachte stem, hoewel hij zich niet kon inbeelden dat Innerstar daar echt heel veel rekening mee zou houden. Of misschien juist wel omdat veel verdriet de trainingen kon belemmeren en dat iets was wat Innerstar absoluut niet wilde. In de ShadowClan was het echter wel vrij bekend dat er van katten verwacht werden dat ze na een tegenslag gewoon door konden gaan en tot nu toe lukte dat de katten nog vrij goed; Thornfang kende weinig katten die echt in hun eigen problemen bleven hangen. ‘Heel goed,’ snorde hij en hij rechtte zijn rug automatisch wat meer. ‘Ze groeien erg goed en beginnen al een heus karaktertje te ontwikkelen.’ Hij grijnsde. ‘Feverkit heeft het gelukkig gehaald en ik geloof dat ze net zo sterk zal worden als elke andere ShadowClan warrior.’ Je kon de trots gewoon in zijn ogen zien en zijn kopje draaide zich naar Emberspark. ‘Het is echt zo heerlijk om vader te zijn,’ zei hij toen zuchtend.