Fade

Vermoeid sjokte de kater door het gebied. Hij had lichtelijke hoofdpijn, voelde zich misselijk en daar bovenop had hij ongelooflijk veel dorst. Hij wist hoe slecht het was om uitgedroogd te geraken, dus zocht hij zijn weg naar het kleine beekje dat door het gebied van Shadowclan liep, hopend dat er nog wat van over zou zijn. De droogte zorgde voor heel wat complicaties in de clan, voornamelijk voor de jongsten, de zieken en oudsten onder hen. In zijn bek had hij wat mos, in de hoop dat er genoeg water zou zijn om het balletje in te drenken. Zo kon hij ook iemand anders voorzien van water, die misschien niet in staat was om het hele eind hierheen te lopen. Toen hij aankwam bij de plaats waar het stroompje was, zag hij echter helemaal niets. Er was niets meer over van hun kleine beekje, hun enige bron van water.

- Minnowpaw eerst -

Uit lichte wanhoop liet hij het bolletje mos uit zijn bek vallen. De enige plaats om te drinken was nu de rivier, maar zoals iedereen wist, behoorde die aan Riverclan. Het zou een flink stuk lopen zijn, als hij daar al mocht drinken. Gelukkig stonden ze op redelijk goede voet met de clan, dus hij geloofde van wel. Met een geïrriteerde zucht begon hij zijn mosballetje weer bij elkaar te rapen. Ze mochten hem naderhand wel bedanken dat hij dit hele eind wilde lopen met mos in zijn bek om de anderen van water te voorzien. Hij nam het groene spul in zijn bek, alleen om het later weer uit zijn mond te laten vallen van de schrik. Iets kwam op hem afgesprongen. Hij ontweek en wilde uithalen, maar merkte al snel dat het zijn zusje was. De lichtgekleurde poes greens breed, maar hij zag er de lol niet van in. "Minnow," sprak hij streng. "Ik schrok me dood." Daarbij hielp het bonkende gevoel in zijn kop ook niet bepaald.

Minnowpaw leek behoorlijk tevreden te zijn met zichzelf, en om haar daarin bij te staan gaf Charpaw haar maar een flauwe grijns. Heel grappig vond hij het niet, omdat hij het slachtoffer was natuurlijk. Toch zag hij zijn zusje graag lachen. Hij wreef even met zijn poot over zijn gesloten ogen in de hoop zo de hoofdpijn weg te kunnen drijven, maar niets was minder waar. Zijn zusje vroeg wat hij aan het uitspoken was, wat hem weer deed denken aan zijn originele bedoelingen. Hij begon het balletje mos dat op de grond lag weer bij elkaar te vegen. "Ik was van plan water te halen bij de kreek," zei de kater rustig. "Maar blijkbaar is er niet veel meer van over." Hij wenkte naar de groeve waar eerst een beekje doorheen liep. "Ik sterf van de dorst," sprak hij geïrriteerd uit. Waarom hadden zij niet zo'n gigantische rivier?

Charpaw likte zijn lippen geïrriteerd, zijn mond voelde aan als een stuk karton. Het idee dat hij nog dat hele roteind moest lopen om ook maar één slokje water binnen te krijgen, maakte alles alleen maar erger. Hij keek even vol verwachting naar Minnowpaw, die een idee leek te hebben. Haar eerste suggestie was om water proberen te halen bij het moeras. Meteen dacht hij aan Innerstar, en de rare omstandigheden rondom haar dood. Was de leider nou echt zo incapabel geweest dat ze een stuk of negen keer in het moeras was verdronken? Nee, het was vast geen ongeluk geweest. Toch had hij niet echt zin om de Marshlands door te spitten. Minnow's tweede optie was om naar de rivier van Riverclan te gaan. De kater haalde zijn schouders op. "Ja, oké, waarom niet?" miauwde hij, volledig overtuigd. Ze stonde op goede voet met Riverclan, zo erg zouden ze het toch niet vinden. "En wat als er zo'n visvreter bij ons komt zeuren?" vroeg hij. Dat was namelijk het enige minpuntje in het plan, al had hij zo'n dorst dat hij het toch wel zou doen.

Minnowpaw zette direct een brede grijns op haar gezicht, iets dat de zwarte bengaal al wel verwacht had. De poes was dol op kattenkwaad, iets dat haar uiterlijk misschien niet meteen zou suggereren. Zijn zusje leek er meteen al op uit te willen gaan, maar sinds Charpaw toch iets van een realist was, begon hij zich zorgen te maken over mogelijke consequenties. Het antwoord van Minnow bevredigde hem echter niet helemaal. Ze was toch niet echt van plan tegen een Riverclanner te gaan vechten? Hij fronste even. Ach, waarom ook niet. Hij haalde even zijn schouders op, het was niet alsof ze een andere optie hadden. "Gelijk heb je," miauwde de kater, waarop hij zijn zusje in haar eerder gemaakte voetsporen volgden. "Daarbij, ik wil jou wel eens tegen een Riverclanner zien vechten." De kater greens bij het idee. Zijn kleine zusje versus een ervaren Warrior. 

Zijn zusje liep alweer door, duidelijk tevreden dat haar kleine missie een succes was geweest. De donkere kater liep er met een diepe zucht achter aan. Zijn zusje kon hier en daar behoorlijk vermoeiend zijn, maar hij vergaf het haar. Ze zorgde er regelmatig voor dat ze in een aparte situatie belandden, en daar was hij haar ergens wel dankbaar voor. Zonder haar gekkigheid was het leven soms ook zo saai. Minnowpaw leek behoorlijk verontwaardigd door zijn opmerking, en wat hij ervoor terug keek, deed hem opkijken. Hij keek even verbijsterd naar zijn zusje, even niet wetend of ze écht van plan was om Riverclanners te villen of niet. "Wow," miauwde de kater even op droge toon. "Nu wil ik het al helemaal zien." De kater zwaaide geamuseerd met zijn staart, terwijl hij Minnowpaw's agressieve scenario voor zich uit liet spelen.

Het duurde even, maar uiteindelijk werd het kabbelende geluid van het water luider en luider. De kater wierp zijn gele blik op de rivier en versnelde zijn pas. Alleen het zien van het water herinnerde hem er al aan hoe dorstig hij was, hoe droog zijn mond op dit moment aanvoelde. Dus zonder pardon liep hij naar de oever, en nam een aantal slokken. Na een tijdje trok hij zijn kop weer omhoog, verzadigd. Wat een heerlijk gevoel.   

Het lichtelijk misplaatste zelfvertrouwen van zijn zusje amuseerde hem behoorlijk. Natuurlijk dacht hij het allerbeste van haar, maar zelfs de domste kat in de clan wist dat Minnowpaw geen ervaren krijger aan zou kunnen. Zelfs niet één uit Riverclan. Toen ze omkeek om haar klauwen aan hem te showen, schudde hij grijnzend met zijn kopje. Wat moest hij toch zonder haar?
De zwarte bengaal likte het overtollige vocht van zijn lippen, sloot vervolgens even zijn ogen om te genieten van het plotselinge verdwijnen van zijn dorst. "Zie je? Ging best goed dit," zei Minnowpaw, die behoorlijk tevreden over zichzelf leek. Charpaw keek haar aan en rolde met zijn ogen. "Oké, je had gelijk. Alweer," miauwde de kater alvorens hij diep zuchtte. "Wel jammer dat er niet zo'n visvreter in de buurt is. Ik had wel willen zien hoe je die zou verslaan." De kater keek even om zich heen. Misschien was het wel zo lief als ze wat mos zouden zoeken en water mee zouden nemen voor de clan.