I Just Can't Wait to be King

Kittens groeide en werden ouder, zo ook Beekit, wie nu alweer richting de twee moons ging. Hij kon zien, redelijk lopen, al was het nog wat stuntelig, hij kon praten, met zo zijn spreekfoutjes, maar hij kon het. Voor je het wist zou de kitten het kamp gaan terroriseren. Maar nu mocht hij alleen de nursery verlaten als Waspsting of een andere Queen daar toestemming voor was, want hij was nog geen twee moons. Wacht maar, op een dag zou hij de grote leider zijn en de regels bepalen en dan mocht hij doen wat zijn hartje begeerde. Leaders gingen toch relatief snel dood, zoals Innerstar. Hoorde hij wel van de anderen dat Innerstar een super goede leider was geweest. Moest Beekit zich er rot onder voelen? Hij wist het niet, de leidster had hij nauwelijks gekend. Wel wist hij dat zijn mama er heel verdrietig om was. Beekit staarde rond met zijn kitten blauwe oogjes, zou er iets leuks te doen zijn?

Open

Er was tamelijk wat commotie de laatste tijd. r was iemand dood, of zo. het maakte de jonge kitten niet bijster veel uit, ze kende diegene die dood was niet. Ze snapte niet waarom iedereen er zo veel moeite mee leek te hebben, maar ze snapte ook het concept van dood nog niet echt. Dat die kat dan in Starclan was, en nooit meer terug zou komen.. Nectarkit geeuwde en draaide zich wat om, haar broertje aankijkend. Beekit leek zich te vervelen, en dat kwam mooi uit. Zelf verveelde ze zich immers ook. "Beeeee!", riep ze, haar stem luid maar niet zo zeer enthousiast.

Beekit prikte met zijn pootjes aan wat mos, misschien gebeurde er iets. Maar dat leek hem zeer onwaarschijnlijk, tot zijn voorvoegsel heel uitbundig geroepen werd door een maar al te bekende stem. "Nectar!" Piepte hij verontwaardigd uit en draaide zich met een sprongetje naar haar toe. "Oké, ik heb een vraaaag..!" begon Beekit met een grote grijns. "Zou jij mijn deputy willen zijn als ik de leider van Shadowclan woooordt?" vervolgde hij met een nog bredere grijns waarbij zijn oogjes sprankelden bij het idee.

Nectarkit krabbelde wat rechter en knikte. Een opgewekte, ambitieuze grijns lag op haar snuitje. "Jaa!", antwoordde ze piepend. "En als jij dan doowd bent, wojd ik Nectajstaj!" Een r was nog steeds moeilijk om uit te spreken voor de jonge kitten, maar het was verstaanbaar en maar een klein beetje slechter dan haar broertje. Honeykit kon vast zo goed nog niet praten!

Honeykit lag met haar kop op haar poten. Haar ogen waren gesloten maar ze sliep niet. Haar leventje was goed, ook al was het nog maar kort. 1 en een halve moon maar. In die 1 en een halve moon had ze geen vrienden gemaakt en zich afzijdig gehouden van haar siblings. Haar moeder was haar beste vriend, die haar nu pushte om vriendjes te maken. Oké dan. "En als jij dan doowd bent, wojd ik Nectajstaj!" Ze opende haar oogjes en stond op. Met zachte, kittenachtige tred liep ze naar haar zusje en broertje. "Nectarrrstarrr." Ze glimlachte half en pokete haar zus. Ze waren zo gelijk. Drie dezelfde katjes stonden in een kringetje. Ze keek met een stralende glimlach naar haar broertje. Hij was haar grote voorbeeld. "Als jij Beestar bent en Nectarflow jouw deputy dan ben ik je beste en sterkste warrior."

Beekit was nu de leider van Shadowclan en heette Beestar. "Maaaar! Ikke helemaal niet dood gaan! Ikke heb negen levens!" Hij stak zijn borstje vooruit en keek met een grote grijns naar zijn deputy Nectarflow, want Honeykit was erbij genomen en had Nectarkit zo genoemd. "Jij de sterkste warrior is helemaal goed!" Brabbelde Beekit met een grijns. "Ikke Beestar noem jou Honeyfang!" Verklaarde de rode kitten met een grijns. Het enige verschil met zijn twee zusjes was dat hij iets groter was door zijn geslacht. Verder waren ze alle drie exact het zelfde. Beekit vond dit nu al een geweldig spelletje.

Nectarkit keek haar zusje aan met haar kittenblauwe oogjes toen ook zij zich erbij voegde. Ze benoemde Nectarkit Nectarflow, wat ze wel een mooie naam vond. Daarmee ging Honeykit, of Honeyclaw volgens Beestar, meteen weer wat puntjes omhoog in haar boekje. De rood met witte kitten glimlachte blij en fakete toen shock terwijl ze naar een plukje mos keek, neergebogen in een gehurkte houding die een aanvalspositie moest voorstellen. "De vijand ish daaj!", riep ze, haar vrolijke stemmetje hoog. Dit was leuk!