While My Guitar Gently Weeps ll Fernpaw

_{Met rustige en voorzichtige stappen liep de kleine poes langs de grenzen, of tja ze probeerde er zo ver mogelijk vandaan te blijven. Ze was er dicht bij de grens Thunderclan/Shadowclan, en de twee clans werden van elkaar gescheden met een grote... weg waar grote verschrikkelijke monsters voorbij kwamen. Little was verteld om er zo ver mogelijk vandaar te blijven aangezien het erg gevaarlijk scheen te zijn, en Shadowclan ook zijn listige streken kende... Toch moest de poes het met haar eigen ogen zien; de monsters. Ze zou natuurlijk haar afstand houden, maar ze bleef er bij dat de beste manier om je vijand te verslaan was om het beter te leren kennen. Iets wat makkelijker zou gaan als die monsters niet zo snel voorbij gingen... Met een Zucht ging de wit-zwarte poes zitten. Er waaide een koude wind door haar vacht heen. Toen er een geur haar neus gaten vulden keek ze even verbaasd op, er was een shadowclan cat in de buurt. Maar die zou vast niet over de weg gaan, toch?

Fernpaw~!}

Met een snelle beweging doodde Fernpaw de muis en liet deze voor haar op de grond vallen. Ze spitste en luisterde naar eventuele geluiden die ze nog op kon vangen, maar ze ving geen prooigeur en ook geen geluid van prooi op. Ze gromde en begroef de prooi onder wat zand waarna ze haar aandacht richtte op iets anders. Ze hoorde de monsters in de verste langs razen en rilde bij het idee om over het Thunderpath te rennen en dan verstrikt te geraken tussen de poten van zo’n monster. Ze had al gehoord over katten die op die manier waren gestorven en hoewel ze weinig gevoel had voor haar vijanden wenste ze dat toch niemand toe. De she-cat besloot om wat verder in de richting van het Thunderpath te gaan. Het leek nu al wel een tijdje stil te zijn en ze vroeg zich af of er misschien prooi van over de ThunderClan border naar die van hun zou rennen. Dan zou het makkelijk prooi vangen zijn, want met die droogte en het feit dat leaf-bare er aan zat te komen was ze niet veel. Dat liet Fernpaw trouwens er weer aan herinneren dat ze eigenlijk ontzettende dorst had. De she-cat zuchtte en keek op toen ze zag dat ze bij de grens van ShadowClan en ThunderClan was aangekomen. Het Thunderpath zorgde er echter al vele seizoenen voor dat veel katten zo slim waren om niet de border over te steken. Fernpaw bewoog met haar oortje toen ze een ThunderClanner tegenover haar zag staan. De laatste keer dat dit was gebeurd had ze niet bepaald een vriendelijk gesprek gehad. Haar vrienden leken meer in RiverClan of in WindClan te zitten, maar ThunderClanners? Nee, niet echt. ‘Zijn we verdwaald?’ vroeg ze toen de ThunderClanner haar bleef aankijken. Ze kromde haar rug lichtelijk en haar bovenlip trok lichtelijk omhoog, maar niets toonde voorlopig aan dat ze er aan dacht om de ThunderClanner aan te vallen.