We keep living anyway

Aspenpaw was wat down na het gevecht met ThunderClan. Zijn schrammen waren snel geheeld, maar alsnog voelde hij zich nutteloos. Daarom bracht hij zoveel mogelijk tijd door buiten kamp, jaagde hij wat hij kon en bracht steeds meer tijd door bij de grenzen, op zoek naar zijn vrienden uit andere clans en om misschien weer nieuwe vrienden te maken. In RiverClan voelde hij zich voorlopig even een buitenstaander. Hij hoopte dat niemand het hem verweet, ze waren in de minderheid geweest en Futeresong had er al snel een einde aan gemaakt. Maar toch was hij teleurgesteld in zichzelf. De helft van het gevecht had hij gewoon bevroren gestaan en geen poot uitgestoken om ook echt zijn best te doen om het gevecht te winnen, enkel om zichzelf te verdedigen. Stom, stom, stom! Hij wilde het niet meer meemaken.
Aspenpaw was afgedwaald naar de watervallen. Soms zwommen hier nog wel eens dappere vissen, maar Aspenpaw had vandaag geen zin om zijn leven te riskeren en de steile afgrond af te vallen. Zijn herinneringen gingen weer terug naar de tijd toen Futeresong de waterval af was geduwd door Luvon. Het was tegenslag na tegenslag. Aspenpaw keek verbitterd weer weg en ging met zijn rug naar het vallende water zitten. RiverClan was een rotzooi en hij wist niet wat hij er middenin moest doen.

- Eerste post Robinsong

Ook Robinsong had het gevecht nog niet helemaal uit zijn hoofd gezet. Hij wist best dat een warrior het verschil niet had kunnen maken, maar toch. Hij kon niet zeggen dat hij al eens eerder had gevochten, en het begin van het gevecht was niet bepaald soepel voor hem verlopen. Geschokt en verstijfd door al het geweld door hem heen was hij bijna gelijk uitgeschakeld door een van de Thunderclan warriors. Uiteindelijk had hij een goed gevecht geleverd, maar toch drukte het verlies zwaar op hen. Hij kon zich geen tijd herinneren waarin de sunningrocks niet aan Riverclan behoorden, en de clan zal het verlies nog erger voelen als de winter kwam.

Hij keek een beetje verrast op toen hij de apprentice zag zitten. De waterval was niet bepaald een veilige plek om rond te hangen. Robinsong knikte vriendelijk voordat hij de andere kater naderde. "Hey, Aspenpaw." Zei hij vriendelijk. Hij kende de ander niet echt goed, maar dat weerhield hem er niet van om hem aan te spreken. "Hoe gaat het met je. Na je weet wel, sunningrocks?"

Een grijze kater naderde hem en hij herkende hem al snel als Robinsong. Dat was een kater die dapper was, hij durfde voor Futeresong op te komen, zich te mengen in een gesprek van Senior Warriors. Aspenpaw was de muisbrein geweest die het liefst wilde verdwijnen. Ugh, deze hele oorlog had hem van zijn poten gebracht. Waarom kon hij gewoon niet vergeten en doorleven alsof niets gebeurd was. Aspenpaw begroette de kater met een knikje. ‘Hey,’ antwoordde hij de vriendelijke begroeting. Hij had eigenlijk nog nooit eerder met Robinsong gesproken. Hij wist toevallig dat hij een zoon van Butterstar was, maar daar stopte het ook mee. Hij vroeg meteen wat hem dwars zat. Was het zo makkelijk van hem te lezen dat hij zich simpelweg verschrikkelijk voelde. ‘Mm,’ bromde hij vervolgens kortaf, zijn schouders ophalend. Hij had geen zin om zijn problemen bij Robinsong op te hangen, maar hij ging ook niet liegen door te zeggen dat hij zich prima voelde. ‘We hebben verloren, ik heb mijn eerste gevecht verloren, dus je kan je voorstellen,’ mopperde hij een beetje. En dan ging hij tóch klagen bij slechts een kennis. Maar hij voelde zich slechter dan slechts een verliezer, maar hopelijk zou Robinsong het hierbij laten. ‘Hoe gaat het met jou poot? Ik zag dat je een klap had gehad,’ vroeg hij vervolgens aan de kater om de aandacht bij hem weg te halen. Zijn ogen gingen vervolgens ook naar de poot van de kater. Gelukkig was hij weggekomen met een paar schrammen.