Confession.

Totaal verloren van gedachtes in hoe en wanneer het in helsnaam gebeurt was, liep hij met een klein muisje in zijn mond. Het schéén zo te zijn dat hij die gevangen had. Toch? Of hadden ze hem het laten stelen? Dat was gemeen. Dat zou niet gebeurt zijn, toch? Trots denkend dat hij het gevangen had sprong hij op een stuk muur voor hij even naar het diertje keek. Erm...?

De gifgroene ogen van de kattin staarde recht de zijne aan, en het voelde ongemakkelijk. Wat ze sprak over het kamp boeide hem niet zoveel, hij sliep er ook alleen maar... Veel belangrijks was er niet aan toch? Maar de vraag trok meer zijn aandacht. Hij had deze poes nog nooit van zijn leven gezien, waarom vroeg ze dat? "Ehh? Zou dat moeten?"

Hij trok zijn kopje wat terug door te toon waarin de mevrouw sprak, jeetje. Hij kende zijn huidige clangenoten niet eens, hoe moest hij nou weten wie oude waren? "Geuren en katten zijn nogal moeilijk te onderscheiden voor mij." Mompelde hij met een boze ondertoon. Altijd werd hij de grond maar in gestampt!

Hij hield zijn hoofd kort schuin. Dus ze was wel aardig? "J- uhh, Ja! Graag." Knikte hij met een glimlachje. Misschien konden zijn clangenoten dan een keer wel trots op hem zijn en niet altijd zo boos dat hij hen namen niet kende. Zo'n gedoe altijd.

Hij knikte vrolijk, misschien eindelijk een trainer die hem wel accepteerde voor wie hij was en die hem niet zou mishandelen. "Begrepen!" Riep hij enthousiast uit waarna de poes weer sprak. Velirane. Ze rook en voelde zo bekend. "Ja hoor." Gooide hij er al uit voor hij überhaupt wist wat hij beloofde. Oeps.

Hij fronste even, angst duidelijk in zijn ogen te zien en te ruiken op de plek waar de kattin nu stond maar hij stemde in. Erg moeilijk klonk het niet, toch? "Oké." Knikte hij en slikte toen, een poging om de brok in zijn keel weg te halen. "Oké." Herhaalde hij kort voor zichzelf, een stuk zachter.

Waarom klonk de stem zo eng bekend? Waarom voelde hij vertrouwd? "Sterk worden?" Alles wat mensen uit zijn 'clan' tegen hem konden zeggen was dat hij slap was. Dat hij raar was, en dat hij niet kon vechten. Daar kon best verandering in komen toch?

Hij knikte, dat was wat hij wilde. Een kleine rilling kroop door hem heen toen haar staart om zich heen geslagen werd, wat was er zo bekend aan haar? Hij draaide zijn kop naar haar toe toen ze begon over zijn geest. "Wie ben jij?" Hij was zich er heus van bewust dat ze zich had voorgesteld als Velirane. Aan zijn geheugen was niet veel mis. Maar... Wie was het?