I don't Understand why!

Brightpaw liep met haar staart laag en haar ogen op de grond geslagen tussen twee katten door. Moonpaw en Darkfire. Twee katten die haar nu alleen maar raar lieten voelen. Moonpaw die een Riverclan kat vriendin had, en Darkfire die slecht was en maar van alles met hun deed. Ongelukkig maken. Waarom? Ze snapte het niet. 'Brigthpaw, zeg het tegen niemand, Brigthpaw, Brightpaw, Brightpaw!' Waren de stemmen van Darkfire en Moonpaw. Moonpaw ahd geen kwade bedoelingen, maar hij liet haar wel dingen verzwijgen voor haar clan. Darkfire had kwaade bedoelingen, en als zij het door vertelde werd ze af gemaakt. Brightpaw kreunde en huilde in haar slaap. 'Waarom? Waarom? Waarom?' Miauwde ze zielig. 'Waarom moet ik zo lijden!' Was wat ze als volgt piepte. Haar ogen opende zich langzaam en glazig. Ze keek niet om naar de anderen maar liep alleen langzaam en ongelukkig naar de kamp uit gang zonder ook maar één keer om te kijken naar de anderen. Ze liep langzaam langzaam en éénzaam. Ze liep naar de hoog sparren waar ze een plekje voor haar alleen op zou zoeken om daar te huilen, huilen tot ze niet meer kan. Ze snikte en liep door. Ze zag een holletje. Je kon het ook nog maar net zien. Je zou het niet gouw op merken. Ze liep er met haar schriele lijfje naar toe en kroop naar binnen. Ze huilde piepte en wenste. Waarom! Waarom ik? Waarom is het dat ik zo moet leven? Waarom ben ik niet meer zoals toen ik kitten was? Ondeugend, Speels, Gelukkig? Waarom?

[Open voor iedereen! Behalve Moonstripe[paw] en Darkfire (sorry Guys)]

Moonpaw waste ongeduldig zijn vacht. Sinds de Gathering waar Brightpaw erachter was gekomen dat hij al een kennis had bij de Riverclan was hun vriendschap een stuk minder geworden. HIj probeerde steeds om met haar te praten, maar het leek of Starclan expres steeds een Warrior op hem af stuurde met een taak. De peos hield zich afzijdig van hem, en s'avonds was hij zo moe dat hij direct in slaap viel. Soms hoorde hij haar miauwen in haar slaap. Ze zat onder druk, en hij vond het niet fijn om zo zijn beste vriendin te zien lijden. Moonpaw hoorde haar opstaan, en voor het eerst waren er geen taken die hij nog moest doen! Hij kon gewoon haar volgen en praten! Ze liep de uitgang in zonder ook maar een keer om te kijken en liep langzaam naar de Hoogsparren. Moonpaw nam geen tijd om zich verder te wassen of iets te eten, hij stormde haar achterna. Op een gegeven moment rook hij geen vers spoor meer en draaide hij zich om. Ze was niet een andere kant opgelopen, dus ze moest nog in de buurt zijn! Neerslachtig liep hij terug de weg op naar het kamp, als ze zich ergens had gestopt zou hij haar nooit vinden! Moonpaw liet zijn kop hangen en liet terug. Hij stopte op de plek waar hij voor het laatst haar geurspoor had geroken en liep vanaf die plaats steeds grotere rondjes. Moonpaw ou het juist opgeven toen hij een gedempte snik hoorde. Hij spitste zijn oren en hoorde iemand zachtjes na snikken. Hij zakte automatisch in sluiphouding en volgde de bron van het geluid. Een klein hol zat onder een boom met daarin, Brightpaw? Hij snorde opgelucht dat hij haar had gevonden en miauwde toen iest zachter zadat ze hem zou opmerken. 'Brightpaw?' Miauwde hij zahctjes, hij wou haar vooral niet laten schrikken!

-He had to say sorry D: -

Het was dezelfde droom als altijd.
Hij zag hoe het duistere wolkendek langs de volle maan voorbij gleed in de nachtelijke sterrenhemel. Opeens wakkerde aan de horizon een fel licht op. Sneller en sneller kwam het dichterbij tot de laaiende vlammen zijn clan teisterden. Hij zag hoe iedereen de open plek op rende. Sommige katten schreeuwden in paniek, anderen vluchtten zo snel mogelijk weg, meestal de rivier op. Hij keek om zich heen. Zijn ogen schoten rond en hij hijgde luidkeels, maar hij vond niemand die hem zou kunnen vergezellen. Er was niemand. Niemand hield van hem. Zo snel als hij kon liep hij voorbij de Zandkuil en sprong zonder nadenken het water in. Hij zag hoe de vlammen op het kolkende water zich om hem heen sloten en hem niet meer loslieten.
En altijd op dat moment werd hij wakker. Hij wist dat het iedere nacht weer gebeurde, dus was hij steeds bang om in slaap te raken.
Slaapdronken liep hij de apprentice den uit en besloot te gaan jagen in het dennenbos.
Hij had meteen geluk, want in de verte zag hij een dik konijn. Het vlees deed hem watertanden en zo snel en geruisloos als hij kon spurtte hij er naartoe.
Tot hij iemand hoorde huilen.
Een beetje verdwaasd keken zijn ambere ogen om zich heen. Een andere apprentice liep een beetje doelloos rond, ze leek helemaal van streek. Het was een bruinige gestreepte poes en ze mompelde allerlei dingen die hij liever niet wilde horen. Nog net zag hij haar een holletje binnenglippen en spurtte hij erheen.
"Alles in orde?" hijgde hij meteen buiten adem. Voorzichtig stak hij zijn kop het holletje in. Meteen wilde hij alles weten. Wat was er toch met haar gebeurd? Waarom was ze zo van streek? "Ik heet Lionpaw," stelde hij zichzelf vriendelijk voor. "Het is oke, ik ben het maar. Kan ik iets doen om je te helpen?"
Een andere kater voegde zich bij hun. Opgelucht hapte hij naar adem. Er was nog iemand. Misschien kon hij hem helpen om haar ook te troosten, en dat plannetje lukte ook. Meteen fluisterde Moonpaw haar naam en kwam hij dichterbij.

Brightpaw piepte snikde, was bang en verdrietig, ze kon het allemaal maar niet geloven. Waarom moest dat nou gebeuren? Die dingen, een mentor die domme dingen van plan is. Wat wist ze niet precies. Haar beste vriend, waar ze gedeelte lijkt gevoelens voor had gekregen, had een riverclan vriendin, zou hij haar vaker op zoeken. Waarom moest het allemaal zo gaan? Ze huilde en piepte. Voelde zich misselijk en ziek. Ze hoorde de poot stappen die haar kant op kwamen niet eens komen. Ze rook de geur niet van de kat die haar kant op kwam. Ze voelde rook, en hoorde alleen maar haar eigen verdriet. "Alles in orde?" Hoorde Brightpaw een hijgende stem zeggen. Brightpaw keek op, verbaasd dat iemand haar had gevonden. Ze zweeg alleen maar en haar geel kleurige ogen keek in de oranje ogen van Lionpaw. "Ik heet Lionpaw," dat wist ze al. Maar ze bleef enkel alleen maar kijken. 'Eeh', mompelde ze. "Het is oke, ik ben het maar. Kan ik iets doen om je te helpen?" Vroeg Lionpaw. Een brok nam weer beslag in haar keel. En ze drukte haar kopje in de vacht van Lionpaw. Ze huilde verdriet stak in haar hard. 'Ik weet niet meer wat ik moet doen', snikte ze. 'Ik ben bang', vervolgde ze. 'Brightpaw?' Hoorde ze plots. Het was de vertrouwde stem van Moonpaw. Ze keek op recht in de ogen van Moonpaw. Alles van de vroegere Brightpaw leek vervaagd te zijn als sneeuw voor de zon.

Een andere, roodbruine kater had haar nog voor hem gevonden. Het was Lionpaw, een oudere leerling. "Alles in orde?" hijgde hij meteen buiten adem. Het is oke, ik ben het maar. Kan ik iets doen om je te helpen?" Hoorde Moonpaw hem zeggen. De kater merktte hem open haald eopgelucht adem, hij wist blijkbaar niet wat hij met Brightpaw aanmoest. Moonpaw wel, zijn excuzes aanbieden en hun vriendschap herstellen. Snowpaw was ook gewoon een vriendin, net als zij! En dat mocht niet tussen hun oude comfortabele vriendschap komen! Ze huilde verdriet stak in haar hard. 'Ik weet niet meer wat ik moet doen', snikte ze. 'Ik ben bang', vervolgde ze. Ze hoorde hem en ze keken elkaar in de ogen. Hij zag haar staat en had zin om het uit te schreeuwen, als dit enkel al was omdat hij een poes kende, dan was ze wel heel erg aan hem gehecht! Alles van de vroegere Brightpaw leek vervaagd te zijn als sneeuw voor de zon. Moonpaw zuchtte en drukte troostend zijn neus tegen haar flank. 'Brightpaw, wat is er?' Vroeg hij met knipperende ogen. Ze was duidelijk bang, en niet voor hem of Lionpaw, maar voor... Darkfire. De naam riep een hele undel emoties en gedachten met zich mee en Moonpaw ogen werden ijskoud. Hij drukte even die gedachten weg, nu had Brightpaw hem meer nodig. Moonpaw draaide zich om naar Lionpaw. De kater wist niet wat er allemaal gebeurt was tussen hen twee. 'Kom, je moet dat hol uit!' Fluisterde hij tegen zijn beste vriendin. Zachtjes duwde hij met zijn neus tegen haar, zodat ze wel moest opstaan. Moonpaw keek even naar haar. Ze was duidelijk uitgeput en doodmoe van het alleen zijn?! Dit was allemaal zijn schuld! Hij smeet naar zichzelf met verwijten en zijn ogen werden donker van verdriet. De grote kater ging misschien nog van pas komen. Moonpaw twijfelde, of hij ging haar hier troosten, of ze droegen de poes naar de Medicijnkat, om haar met wat papaverzaadjes te laten inslapen. Hij zette zich naast haar neer, en drukte zich tegen haar aan als troost. 'Moeten Lionpaw en ik je naar het kamp brengen of wil je liever hier blijven?' Vroeg hij zachtjes. Hij wist niet wat hij moest doen, dus vroeg hij het maar aan Brightpaw. Ze waren samen apprentices geworden, zouden samen Warrior worden en als ze het nodig had, zou hij haar altijd helpen!

Onzetting en verwarring dwarrelden op in zijn gevoelens toen de jonge poes haar kop in zijn langharige vacht begroef. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen.
"Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben bang," zei ze. Ze klonk verschrikt en helemaal van streek. Hij had goed naar haar geluisterd en elk woord in zich opgenomen, maar hij antwoordde niet en liet haar gewoon even doen.
"Brightpaw, wat is er?" vroeg de andere apprentice aan zijn vriendin.
Hij zag nu ook hoe verdrietig Moonpaw was. Het was duidelijk dat als zij zich ooit slecht voelde, hij zich daar meteen ook niet goed bij voelde. Even besefte hij hoe diep de pijn hem moest zitten en hoe vreselijk hij het vond om zijn vriendin zo te zien lijden.
Een vlaag van medelijden rees op in zijn borst en hij staarde de twee niet-begrijpend aan. Wat was er toch gebeurd? Waarom kon er niet gelachen of gejaagd worden in plaats van gehuild? Hij raakte hier zo van streek door. Hopelijk zou hij iets kunnen doen voor hun om te helpen.
"Kom, je moet dat hol uit!" siste Moonpaw weer. "Moeten Lionpaw en ik je naar het kamp brengen of wil je liever hier blijven?"
Hij had het besef van hoeveel spijt de apprentice had om wat hij haar had aangedaan. Het was duidelijk dat hij alles voor haar zou doen en dat er iets gebeurd was tussen de twee.
"Wil je rusten, Brightpaw?" vulde hij aan op hetgene dat Moonpaw zei. "Wil je dat we bij je blijven? Of wil je alleen zijn? De keuze is volledig aan jou.."

'Brightpaw, wat is er?' Vroeg Moonpaw. Ik kan het niet langer voor me houden, Darkfire is ene gevaar voor de clan! Dacht ze vol moed. 'Darkfire is een gevaar voor de clan!' Miauwde ze. 'Hij heeft een Windclan kat vermoord! Ik was er bij! hij heeft gezegd, dat als ik het door vertel dat ik net zo eindig als hem!' Zei ze met glazige angstige ogen. Brightpaw kroop stijfjes uit het hol en ging zitten. 'Moeten Lionpaw en ik je naar het kamp brengen of wil je liever hier blijven?' Vroeg Moonpaw. 'I-ik weet het niet', mompelde ze. Alles was zwaar voor haar. Ze wist niet wat Moonpaw allemaal deed met die Riverclan poes, of hoe vaak ze me kaar al hadden gezien. En haar mentor. Hoeveel katten had hij al om het leven gebracht. En wie wisten het al? Was er in de clan een groepje katten die met hem samen werkte? Wie kon ze vertrouwen en wie niet? Ze moest er een antwoord op. "Wil je rusten, Brightpaw?" Vroeg Lionpaw. Brightpaw keek hem aan. 'Ik wil Bluestar vertellen wat ik allemaal al weet van Darkfire, maar ik weet niet of ik het wel kan,' mompelde ze. "Wil je dat we bij je blijven? Of wil je alleen zijn? De keuze is volledig aan jou.." Vroeg Lionpaw. 'Ik weet het niet,' Miauwde ze.

Ik kan het niet langer voor me houden, Darkfire is ene gevaar voor de clan! Dacht ze vol moed. 'Darkfire is een gevaar voor de clan!' Miauwde ze. 'Hij heeft een Windclan kat vermoord! Ik was er bij! hij heeft gezegd, dat als ik het door vertel dat ik net zo eindig als hem!' Zei ze met glazige angstige ogen. Brightpaw kroop stijfjes uit het hol en ging zitten.Moonpaw twijfelde, of hij ging haar hier troosten, of ze droegen de poes naar de Medicijnkat, om haar met wat papaverzaadjes te laten inslapen. Hij zette zich naast haar neer, en drukte zich tegen haar aan als troost. 'Moeten Lionpaw en ik je naar het kamp brengen of wil je liever hier blijven?' Vroeg hij zachtjes. Hij wist niet wat hij moest doen, dus vroeg hij het maar aan Brightpaw. Ze waren samen apprentices geworden, zouden samen Warrior worden en als ze het nodig had, zou hij haar altijd helpen! "Wil je rusten, Brightpaw?" vulde hij aan op hetgene dat Moonpaw zei. "Wil je dat we bij je blijven? Of wil je alleen zijn? De keuze is volledig aan jou.." Brightpaw twijfelde duidelijk. 'Ik weet het niet,' Miauwde ze. 'Ik laat je niet alleen, dat is zeker!' Miauwde Moonpaw. Hij was geschrokken van Brightpaws reactie op de Gathering, maar blijkbaar had Darkfire er weer mee te maken gehad. Zij ogen schoten vol vuur toen de gevlekte poes haar angsten onder woorden bracht. Maar nu was het geen tijd om verdrietig te zijn over hem Snowpaw en Brightpaw. Ze moesten die mentor aanpakken! 'Brightpaw, ik geloof je over Darkfire, ik wil het je al een tijd zeggen, maar er was nooit een gelegheid voor!' Murmelde hij zachtjes. Hij was kwaad, nee woedend op de mentor van zijn beste vriendin! 'En als je het Bluestar wil vertellen, steun ik je en ik zeg ook alles wat ik weet!' Niet veel dus, maar het ging om het punt. Darkfire had een WindClankat vermoord, en Brightpaw had dat gezien! Geen wonder dat ze dodsbang voor de duistere langharige kat was! Hij sloot zijn ogen en kon gewoon zien hoe Darkfire een poes had betrapt bij de grens, zijn bek om haar nek sloot en... Zelfs veilig in het rusitge woud kon hij de krak van de gebroken nek horen die Darkfire had moeten gebroken! Hij hield zijn staart nauwelijks stil van woede. Plots besefde hij dat Lionpaw er niet veel van moest snappen. De roodbruine kater wist niets van wat er allemaal gebeurt was, en dat moest behoorlijk irritant zijn voor hem.

[Arme Brighty! D'ont let her go down! D;]

Winterstorm opende haar ogen. Het was nog vroeg voor zover ze kon zien en de meeste waren nog aan het slapen. Ze stond rustig op, want ze wilde niemand storen en liep de den uit. Ze wist niet goed of ze wel het kamp al uit moest gaan of dat ze beter in het kamp kon blijven, maar ze wist wel dat ze een beslissing moest maken. Ze strekte haar lichaam even uit zodra ze de den uit was en liet het zwakke ochtendlicht haar vacht verwarmen. Ze sloot even haar ogen en deed ze toen weer open, ze voelde gewoon dat ze iets moest doen, want wat zou de clan wel niet denken als ze hier niks deed? Ze deed al haar uiterste best om haar clan tevreden te stellen en wat nou als ze haar zouden betrappen met niks doen? Ze wilde niet dat dat zou gebeuren, het kon gewoon niet. Ze stond op en ging richting de ingang van het kamp, ze ging erdoorheen en stopte daar even, ze was nu wel het kamp uit, maar ze had nog niet besloten wat ze zou gaan doen. Dat was natuurlijk weer niet zo slim geweest. Ze rook in de lucht, want ze dacht een bekende geur te ruiken, het was ook logisch dat ze een bekende geur rook, want ze was vlak bij de ingang, maar er was meer dan dat. De geur droeg iets met zich mee wat haar bezorgd maakte. Het was verdriet en angst. Ze kon het gewoon ruiken. Ze besloot dat ze het spoor misschien beter kon gaan volgen, ook al wist ze nog niet van wie het was. Er waren nog te veel andere geuren om het niet duidelijk genoeg te maken, maar naarmate ze verder kwam werd de geur sterker en ze besefte ook van wie het was geweest. Ze versnelde haar pas iets en het duurde niet lang voor ze de geur nog sterker werd en voor ze de kat zag. Brightpaw zat daar en ze leek totaal niet gelukkig, ze had onderweg al wel beseft dat het Brightpaw was geweest, maar ze wist niet waarom en dat wist ze eigenlijk nog steeds niet. Ze was zo geconcentreerd op Brightpaw's geur geweest dat ze niet had gemerkt dat ook Brightpaw en Lionpaw er waren. Ze stapte de bosjes uit en keek de drie apprentices één voor één vragend aan, alleen ze liet haar blik op Brightpaw rusten. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze rustig. Ze wilde het weten, ze wilde weten wat er aan de hand was en ze zou haar mond houden als het moest, maar ze wilde het gewoon weten.

Moonpaw zou haar helpen, en dat deed haar zo goed. Ze drukte haar kop in de vacht van Moonpaw en liet zijn geur haar troosten. Moonpaw wouw haar helpen Ze wist wel dat Lionpaw er niks van snapte. "Wat is er aan de hand?" Hoorde ze toen. Het was een heel erg vertrouwde stem. Een stem die ze al kende van af haar geboorte. Een stem die ze nooit vergeten zou. 'Mama', snikte ze. Ze haalde haar kop uit de vacht van Moonpaw en keek haar aan met haar ogen die pure verdriet uit straade erge angst. Ogen waar niemand lang in zou kunnen kijken zonder zelf een stem van verdriet te voelen. Ze rende naar haar moeder toe en huilde. 'Mama, help me, ik ben bang', zei ze stotterend van de angst en verdriet. Ze hijgde en huilde, snikte, en toonde pure angst. 'D-Darkfire, hij heeft iets ergs gedaan', zei ze. 'Hij heeft een windclan kat vermoord waar ik bij was, en ik ben nu de volgende om dat ik het nu vetelt heb, mama help me, wat moet ik doen, mama', snikte ze terwijl ze zich tegen haar moeder aan bleef zitten. Ze was zo bang.

Brightpaw was helemaal van streek en dat voelde echt niet goed aan.
Haar beste vriend probeerde haar duidelijk zoveel mogelijk te troosten door haar te steunen en te troosten. Hij vertelde haar dat hij haar zou helpen.
Even deinsde hij achteruit om de twee de ruimte te geven en zodat Moonpaw zijn vriendin wat kon opbeuren. Toen hij de twee zo samen zag, twee beste vrienden voor het leven - veronderstelde hij, omdat dat echt wel duidelijk was - samen knuffelend en troostend en alle emoties uit zich laten vloeien, kreeg hij warme gevoelens. Maar hij voelde zich ook weer zoals hij zich altijd voelde... Het vijfde wiel aan de wagen.
Ineens weerklonk een stem vanuit de bosjes. "Wat is er aan de hand?" Het was Winterstorm, de warrior met felle blauwe ogen en een hagelwitte pels. Verdwaasd voegde ze zich bij hun en zag ze hoe haar dochter snikte en haar verhaal deed.
Voor het eerst luisterde hij goed naar wat ze zeiden. Hij wist niks van hetgene dat er zich tussen Moonpaw en haar afspeelde, maar hij had begrepen dat Darkfire iets vreselijks had gedaan met een windclanwarrior waar ze bij stond en dat hij dreigde om haar te doden als ze het ooit verder zou vertellen. Een rilling liep hem over de rug. Dat verbaasde hem niks, hij vond Darkfire al altijd eng.
"Je moet het vertellen," het klonk doodstil, maar hij zag dat de andere drie het duidelijk gehoord hadden en hem aanstaarden. "Vertel het, Brightpaw. Vertel het aan Bluestar. Voor het te laat is! Dit is van groot belang. Onze hele clan is in gevaar..."

Hij was geschrokken van Brightpaws reactie op de Gathering, maar blijkbaar had Darkfire er weer mee te maken gehad. Zij ogen schoten vol vuur toen de gevlekte poes haar angsten onder woorden bracht. Maar nu was het geen tijd om verdrietig te zijn over hem Snowpaw en Brightpaw. Ze moesten die mentor aanpakken! 'Brightpaw, ik geloof je over Darkfire, ik wil het je al een tijd zeggen, maar er was nooit een gelegheid voor!' Murmelde hij zachtjes. Hij was kwaad, nee woedend op de mentor van zijn beste vriendin! 'En als je het Bluestar wil vertellen, steun ik je en ik zeg ook alles wat ik weet!' Niet veel dus, maar het ging om het punt. Darkfire had een WindClankat vermoord, en Brightpaw had dat gezien! Geen wonder dat ze dodsbang voor de duistere langharige kat was! Hij sloot zijn ogen en kon gewoon zien hoe Darkfire een poes had betrapt bij de grens, zijn bek om haar nek sloot en... Zelfs veilig in het rusitge woud kon hij de krak van de gebroken nek horen die Darkfire had moeten gebroken! Hij hield zijn staart nauwelijks stil van woede. Plots besefde hij dat Lionpaw er niet veel van moest snappen. De roodbruine kater wist niets van wat er allemaal gebeurt was, en dat moest behoorlijk irritant zijn voor hem. Ze drukte haar kop in de vacht van Moonpaw. Een nieuwe vlaag ThunderClangeur kwam hem tegenmoet, en een sneeuwwitte poes stapte door de struiken. Ze stapte de bosjes uit en keek de drie apprentices één voor één vragend aan, alleen ze liet haar blik op Brightpaw rusten. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze rustig. 'Mama', snikte ze. Ze haalde haar kop uit de vacht van Moonpaw en keek haar aan met haar ogen die pure verdriet uit straade erge angst. Ogen waar niemand lang in zou kunnen kijken zonder zelf een stem van verdriet te voelen. Ze rende naar haar moeder toe en huilde. 'Mama, help me, ik ben bang', zei ze stotterend van de angst en verdriet. Ze hijgde en huilde, snikte, en toonde pure angst. 'D-Darkfire, hij heeft iets ergs gedaan', zei ze. 'Hij heeft een windclan kat vermoord waar ik bij was, en ik ben nu de volgende om dat ik het nu vetelt heb, mama help me, wat moet ik doen, mama', snikte ze terwijl ze zich tegen haar moeder aan bleef zitten. Je moet het vertellen," het klonk doodstil, "Vertel het, Brightpaw. Vertel het aan Bluestar. Voor het te laat is! Dit is van groot belang. Onze hele clan is in gevaar..." Lionpaw had voor het eerst weer iets gezegd. Moonpaw staarde hem aan, maar misschien konden ze beter iets anders doen. 'Nee, het idee is goed, maar we kunnen het beter aan Fireheart vertellen.' Miauwde hij, 'Als hij ons geloofd, zal hij ook waarschijnlijker zijn voor Bluestar.' Moonpaw sloot zijn ogen. Het was, moeilijk.

Winterstorm wachtte geduldig af, want het was duidelijk dat er iets aan de hand was en dat Brightpaw van streek was. Ze wilde Brightpaw troosten, maar ze wist niet hoe zonder te weten wat er aan de hand was. "Mama" Hoorde ze Brightpaw zeggen en zag de ogen vol van verdriet en angst. Brightpaw rende op haar af en begon te huilen. Ze drukte haar vacht tegen die van haar dochter aan en wachtte geduldig tot ze zou vertellen wat er aan de hand was. Ze wilde het graag weten, want ze kon zo geen volledige steun bieden. "Mama, help me, ik ben bang." Hoorde ze Brightpaw weer snikken. "Het komt wel goed. Je kunt me alles vertellen." Zei ze rustig en wachtte af. "D-Darkfire, hij heeft iets ergs gedaan" Bij die woorden keek ze haar dochter aan, wat kon Darkfire nou gedaan hebben? Ze schudde de gedachte weg en wachtte geduldig tot er een antwoord zou komen op die vraag. "Hij heeft een windclan kat vermoord waar ik bij was, en ik ben nu de volgende om dat ik het nu vertelt heb, mama help me, wat moet ik doen, mama" Ze merkte dat Brightpaw echt bang was en ze sloeg haar staart om Brightpaw heen, proberend haar steun te geven. Het was niet niks en ze wist dat ze haar dochter moest geloven, die zou niet zomaar iets zeggen zonder er goed over na te denken en vooral niet als ze het met eigen ogen had gezien. Het moest echt vreselijk zijn geweest voor haar. Een golf van verdriet ging door haar heen, ze had zelf ook moeten zien hoe een kat vermoord werd toen ze een apprentice was, ze kon niks doen, maar ze had zo graag iets gedaan, die kat was tenslotte haar moeder geweest, alleen dat had ze te laat beseft en ze kon niet meer terug, nooit niet en het deed haar nog steeds pijn als ze er aan terugdacht. "Het komt goed Brightpaw en misschien is het inderdaad beter als je het eerst aan Fireheart verteld en het er met hem over hebt, maar het is aan jou om dat te beslissen." Zei ze zo rustig mogelijk. Ze moest haar eigen verdriet verbergen, het ging nu om wat Brightpaw had meegemaakt en niet wat zij had meegemaakt. Ze keek even naar de twee andere apprentices, het was duidelijk dat hun zich ook zorgen maakten en haar ook wilden helpen, ze begreep het wel, het was nooit makkelijk om met zoiets om te gaan.