Every Cloud has a Silver Lining of Light.

Lightkit snorde van het enthousiasme die ze hoorde toen ze bij Silverkit stond. Ze zag Silverkit zeker wel als een potentiële vriendin. En die zou ze zeker nodig hebben zodra ze uit de nursery zou gaan en in de apprentices’ den zou intrekken. Ze had immers niet veel aan Blossomkit omdat hun karakters te hard verschilden waardoor het onmogelijk was om vrienden te zijn met elkaar. Blossomkit vond Lightkit zielig en zwak en Lightkit vond Blossomkit gemeen en onfatsoenlijk. Dat ging dus echt niet samen. Stiekem dacht Lightkit dat Blossomkit gefrustreerd was over het feit dat hun vader hun niet vaak kwam bezoeken en zijn aandacht koste wat het kost wilde stelen, maar dat het haar niet lukte. Ze draaide haar kopje toen de zilverkleurige she-cat een paar suggesties deed. Lightkit speelde soms ruwe spelletjes met de toms waarbij ze wel eens lichtelijk gewond raakte en daarvoor op haar kop kreeg, maar ze wilde de pels van Silverkit niet te veel door elkaar halen en dus besloot ze om voor iets rustiger te gaan. ‘Laten we verstoppertje spelen,’ koos ze voor het tweede voorstel. ‘Als we het beu zijn kunnen we nog altijd vechten?’ Ze glimlachte naar de kitten. Als Silverkit zou blijven aandringen dat ze konden vechten dan zou ze dat natuurlijk niet afslaan. Ze wilde immers de beste warrior in heel WindClan worden en dit was een goede training voor haar. De she-cat keek om zich heen en zag al enkele goede verstopplaatjes. ‘Diegene die het stukje mos het verste vooruit kan schoppen mag zich gaan verstoppen.’ Ze pakte twee balletjes met mos en gaf zelf al een harde klap met haar voorpoot tegen het eerste balletje mos. Daarna keek ze triomfantelijk opzij en wachtte ze tot Silverkit hetzelfde zou doen met haar balletje mos.

Lightkit trok lichtelijk met haar oren toen Silverkit echt al een aanloop ging nemen om het balletje mos vooruit te schoppen. Ze was benieuwd hoever ze het zou schoppen. Aan de afstand te zien die ze tussen het balletje mos en zichzelf hield, leek het er duidelijk op dat ze verwachtte dat hij ver zou komen. De she-cat probeerde haar snorharen in bedwang te houden toen Silverkit over het balletje mos tuimelde en op de grond viel. Het balletje mos bewoog niet erg ver, misschien een enkele millimeter omdat Silverkit er tegen botste. Lightkit onderdrukte een lachbui toen de zilvergrijze she-cat aangaf dat zij zich mocht verstoppen en gaf in plaats van heel hard te lachen een kopje aan haar vriendin. ‘Geen zorgen,’ mauwde ze. ‘Niemand heeft het gezien. De volgende keer gaat het wél goed!’ Ze snorde naar de she-cat en besloot toen om zich te gaan verstoppen. Ze wachtte tot Silverkit zich had omgedraaid en begon toen een goed plekje uit te zoeken. Ze keek naar een tom waarvan ze wist dat hij erg nors was en vond het geen goed idee om achter hem te schuilen. Toen viel haar oog op een mosbedje die wat omhoog kantelde. Daar kon ze makkelijk onder kruipen! En dus rende Lightkit zachtjes in de richting van het mosbedje. Ze wierp nog één blik op Silverkit om zich ervan te verzekeren dat de she-cat niet valsspeelde en kroop toen onder het mosbedje door. Ze draaide zich een kwartslag zodat ze naar de uitgang kon kijken en trok haar poten zo goed mogelijk in zodat het mosbedje wat naar beneden viel en het niet direct opviel dat iemand zich er onder had verscholen. Zo. En nu eens zien of Silverkit haar kon vinden!

Het probleem met Lightkit en verstoppen was dat ze zichzelf meestal verried omdat ze de slappe lach kreeg omdat ze haar meestal niet konden vinden. Hoewel haar pels niet bepaald blendde met de kleur van het mos, kreeg ze het toch meer wel dan niet voor elkaar dat katten met wie ze dit spel speelde haar niet konden vinden. Ze wierp een blik op Silverkit die op een struikje sprong en klemde haar kaken op elkaar om niet in lachen uit te barsten. Ze stelde zich ook voor dat het waarschijnlijk pijn zou hebben gedaan als Silverkit op die manier op haar gesprongen was als ze daar wél had gezeten, maar de pijn werd haar dus bespaard. Ze zag Silverkit de nursery uit wandelen en stak haar kopje naar voren zodat ze kon kijken waar de mooie zilverkleurige kitten naartoe ging. Ze grinnikte toen ze werd weggestuurd door een warrior en proestte van het lachen. Ze besloot om de kleine kitten een hint te geven door met haar staart te bewegen waardoor haar mosbedje begon te schudden. Het geluid weerklonk door de nursery waardoor Silverkit in elk geval zou weten dat ze nergens anders in het camp was dan in hun tijdelijke verblijf zelf. Hun tijdelijke verblijf totdat ze warrior zouden worden, that is. Ze schudde nog een kaar met haar staart en toen ze dacht dat ze Silverkit’s aandacht had getrokken, hield ze ermee op en drukte opnieuw haar kaken strak op elkaar zodat de zilveren she-cat misschien weer moeite ging hebben met haar te vinden.

Het leek er inderdaad op dat ze Silverkit’s aandacht had getrokken, want het duurde niet al te voordat ze de pootstappen van de kitten hoorde die in haar richting kwamen. Lightkit deed haar uiterste best om haar lachen in te houden, maar deze keer leek Silverkit wel te weten waar ze was. Of misschien toch niet helemaal, maar haar gok was wel in de goede richting. Ze hoorde de pootstappen van de she-cat wel, maar was dan ook wel zo slim om niet te gaan kijken. Ze hoorde dat de pootstappen haar richting op kwamen, maar dat het nog heel twijfelachtig was. Silverkit was dus niet zeker of Lightkit hier weldegelijk zat. Dat zorgde ervoor dat Lightkit haar lach niet langer meer in kon houden waardoor haar mosbed opnieuw begon te schudden, maar deze keer door haar flanken die bewogen omdat ze dus moest lachen. Door het schudden van het mosbed moest Lightkit wel hardop lachen waardoor ze haar positie natuurlijk helemaal verried. Al lachend kwam ze tevoorschijn en merkte dat Silverkit echt maar een vossenlengte van haar verwijderd stond of zo. ‘Ik ben hier vreselijk in,’ gaf ze toe. ‘Ik moet altijd lachen als ik denk dat ik ontdekt ga worden. Ze gaan later echt helemaal niets aan me hebben tijdens stille patrols waarbij we ons moeten verstoppen.’ Ze dacht echter dat ze dan wel gewoon gefocust kon blijven, maar je wist natuurlijk maar nooit met haar. ‘Oké,’ ging ze verder. ‘Nu mag jij je verstoppen en ga ik je zoeken. Ik denk dat je het wel beter kunt dan mij.’ Ze lachte en ging een eindje verderop staan. ‘Ik ga tellen!’ kondigde ze aan en ze kneep haar oogjes dicht.

Lightkit voelde even een rilling over zich heengaan. Een ShadowClanner! Ze had akelige verhalen over hun gehoord. De elders zeiden dat het een gevaarlijke Clan was die zelfs kittens durfde te stelen. Lightkit kon zich niet inbeelden dat er katten waren die dat echt wilden doen, maar ze durfde ook weer niet aan het oordeel van een elder te twijfelen en dus had ze het maar geloofd. Misschien moest ze het eens aan papa vragen als hij in de buurt was. Hij was immers ouder dan haar biologische vader en had meer ervaring. Hij wist vast wel wat waar was en wat niet. Maar goed, dat was nu niet interessant. Nu moest ze zich namelijk focussen op het vinden van Silverkit. Nadat ze het idee had dat ze de she-cat genoeg tijd had gegeven, draaide de crèmekleurige kitten zich om en opende haar bek. Hoewel ze al iets meer geuren in kon drinken dan vlak nadat ze geboren was, was het nu ook weer niet zo dat ze echt een geweldige spoorzoeker was. Ach ja. Dan moest ze haar ogen maar gebruiken. En haar gezond verstand. Als ze haar intuïtie moest volgen dan was ze er vrij zeker van dat Silverkit niet meer in de nursery was. Dat wilde dus zeggen dat ze buiten de nursery moest gaan zoeken. Lightkit stapte naar buiten en keek rond, maar zag haar vriendin nu niet bepaald ergens zitten. Hm. Ze dacht aan de rare bewegingen die een tom in de nursery had gemaakt een paar dagen geleden en waarmee ze best wel hard had moeten lachen. Als Silverkit ergens verstopt zat, was dat sowieso op een plek waar ze Lightkit kon zien. Misschien kon Lightkit haar wel aan het lachen brengen zodat ze zichzelf zou verraden! En dus begon ze de bewegingen na te doen die ze zich nog kon herinneren. Ze bewoog wat op en neer op haar vier poten en schudde wat met haar gat zodat haar staart heen en weer sloeg. Wacht… Linkerpoot naar voor en dan weer terug, gevolgd door haar rechterpoot… Ze giechelde terwijl ze een rondje maakte. Dit was leuk!