Things I wanted to show you (Acefray)

Het was niet zo alsof de sterren altijd antwoord zouden geven aan de jong Queen. Waarom hadden ze haar prachtige dochter afgenomen. Ze had haar niet mogen kennen, mogen zien groeien en sterk worden. Ze had haar niet kunnen vertellen over Whitelion, haar moeder en andere katten die ze kende. Ze had haar dochter nooit naar het Apprenticeschap uit zien kijken, zien stralen wanneer die Warrior werd, tenzij ze door Starclan werd gekozen als Medicine Cat Apprentice. Ze had nooit geweten hoeveel Oceanbreeze van haar hield, ondanks het feit dat ze niet altijd even veel tijd had. Het was haar kitten geweest, samen met Neverland, ze was een nichtje van Everstar geweest. Een groots leider, dat had ze echter niet geweten. Ondanks dat ze wist dat Starclan katten veel wisten, had ze niets liever gewild dan vele dingen aan haar dochter te vertellen en leren. Dat alles kon ze nu niet meer, ze was weg, zou nooit meer terug komen. Het was haar schuld, ze had beter op moeten letten, had het moeten voelen. Had zichzelf niet uit moeten putten voor de bestwil van anderen, van jonge kittens. Tranen drupten over haar zilvere glinsterende pels, wat duidelijk maakte hoezeer ze de pijn voelde. Misschien was het makkelijker om afscheid te nemen, dan zag ze Rosekit weer. Dan zou ze het haar kunnen vertellen, maar kon ze ook afscheid nemen van de rest van haar kittens en familie. Die zou ze dan niet meer zien, nee ze had te veel kittens te veel katten die op haar zorg en steun vertrouwden, ze moest sterk zijn. De nursery moest in zijn oude glorie komen. Ze had Bronzemask nog en de rest van haar familie, ze zou het wel redden, toch? Oh, wat wou ze toch graag dat de nachtmerries op zouden houden, dat ze niet telkens weer elke nacht eraan herinnerd werd dat ze had gefaald als Queen. Ze kon het niet, ze was te jong. Misschien was haar zwangerschap toch te vroeg geweest, misschien had ze eerst langer Warrior moeten zijn. Silencepaw had haar ook nodig gehad, waarschijnlijk. Ze schudde verwilderd haar kop terwijl ze automatisch richting de sterren en de maan schreeuwde. Oceanbreeze schreeuwde en snikte totdat haar stem ruw was en haar keel zeer deed. Totdat haar lichaam uitputte en ze niets anders meer kon dan haar kop neer leggen en haar ogen sluiten. Had ze het nu werkelijk opgegeven, ze was altijd zo sterk geweest. Altijd zo snel mogelijk weer op de poten gaan staan, echter was dit een zet te veel. Had Starclan haar verlaten, haar clan verlaten of was het gewoon domme pech, een samenspel van verkeerde beslissingen. Oceanbreeze zou het waarschijnlijk nooit weten, als ze het al wou weten. Zoveel was er gebeurd en ze wist niet of het ooit beter zou worden, wat had ze toch een lichtpuntje nodig. Haar kittens waren lichtpuntjes maar deden haar ook denken aan dat wat ze verloren had. Rosekit, de kitten die naar de rosse vacht en de liefde genoemd was. Safekit, was een van haar kittens andere namen, dat al haar kroost veilig mocht zijn. Rosekit was veilig geweest, zolang ze in de Nursery was, maar zodra ze weg was geslopen terwijl ze sliep had ze haar nooit meer terug gezien. De koude had haar kitten genomen, ze had haar niet kunnen vertellen dat ze veilig was, dat alles goed zou komen. Dat Starclan haar nieuwe thuis zou worden, dat ze daar veilig zou zijn. Dat ze daar ook geliefd zou zijn. Ze had haar überhaupt niets over Starclan kunnen vertellen. Ze sloeg haar ogen neer en voelde hoe de koude haar in zijn greep nam, net zoals bij haar dochtertje. Zou zijzelf ook naar Starclan gaan nu? Ze had nog zoveel te doen, ze kon nog niet gaan. Starclan, nee, ze had nog iets om voor te leven toch? Paniekerig probeerde de uitgeputte kattin zichzelf overeind te hijsen toen ze een bekende vacht tegen haar voelde. Ze had helemaal niet gezien, noch geroken of gehoord hoe de Medicine Cat van Shadowclan er aan was gekomen, totdat ze zijn warmte door haar heen voelde vloeien. "Hey Ocean.. rustig maar, ik ben het." Klonk een diepe troostende stem, al waren de woorden niet echt door de kattin opgemerkt. Ze hoorde het maar ze verwerkte het nog niet. Ze voelde enkel de warmte en de rustige ademhaling van de kat naast haar. Haar grote blauwe ogen keken bijna nietsziend naar Acefray, ze leek hem niet te herkennen. "Rustig maar..." Mauwde de kalmerende stem verder, de kattin leunde iets tegen de warmtebron aan waarna haar ogen uitgeput sloten, haar hartslag hamerde nog in haar keel waardoor haar ademhaling wat hoger dan normaal was. Ze zei nog niets, haar oren trok ze ongemakkelijk in haar nek waarna ze haar kop verborg in de lange, pluizige vacht. De geur was bekend, was het Acefray? Was hij weer degene haar in deze toestand vond, totaal van de wereld. Acefray kende ze nog wel, die kater was bekend. Hij kende haar waarschijnlijk nog niet eens bij Warriornaam, had haar voor het laatst als piepjonge Apprentice gezien. Ze slikte moeizaam en met schorre stem probeerde ze hem aan te spreken, dit ging moeilijker dan gedacht. "Acefray?" Vroeg ze verward, zo voelde ze zich ook, was Acefray er? Een frons stond op haar voorhoofd waarna ze zuchtte. "Het spijt me..," mauwde de kattin toen ineens wanhopig met trillende stem voordat haar ogen weer sloten en haar lichaam zwakjes op de grond zakte. Ze was niet buiten bewustzijn, echter was het haar lichaam te veel geworden, ze was uitgeput, had te veel mee gemaakt en zoogde eigenlijk ook te veel kittens. Niet dat ze een keuze had, haar lichaam was gesloopt. Dit was echter niet te zien aan haar gewicht, die was nog gezond echter als iemand haar vacht nader bekeek bleek die dof, alsof ze langzaam maar zeker te weinig voeding binnen kreeg. Ze voelde zich leeg en koud vanbinnen, toch leek ze niet zo verward dat ze iemand kwaad zou doen, hoogstens haarzelf. Beelden van haar dode kitten schoten weer voor haar ogen langs en ze verstarde wat, ze trilde dit keer van emotie, niet alleen van de koude. "Oh, Starclan," murmelde ze waarna ze zichzelf onhandig opkrulde en snikken het enige geluid was dat ze maakte, haar staart was om haar heen gekruld, bijna krampachtig in de manier. Ze mocht een dikke vacht hebben maar voelde zich toch koud. De wind drong door haar spieren heen en liet haar weer rillen, ze had nog steeds niet uitgelegd wat er was gebeurd."Ik had vijf kittens, en een pleegkitten, Silverkit die een maan ouder is. Bearkit, Safekit, Rosekit, Narrowkit en Faithkit. " Begon ze op trillende stem, niet harder dan een fluistering. "Het was veel werk, maar het is het waard. Het is het waard. Silverkit wordt ooit vast een goede Warrior, kan haar broertjes en zusjes vast veel leren. Faithkit doet me door haar witte vacht aan Whitelion denken," haar stem haperde even al leek ze dolgelukkig met het feit dat ze kittens had. "Ze is toch zo slim, ze lijkt alles te weten met die intelligente blauwe ogen van d'r. Bearkit is een beetje afzijdig maar oh zo groot en heeft een goed hart. Safekit, is een aparte eend in de bijt maar juist daarom houdt ik van hem. Rosekit leek zoveel op haar vader met haar rosse vacht en was genoemd naar de liefde. Narrowkit was ook rood maar erg slank, hij lijkt niets op zijn grote broer maar is straks vast een geweldige jager." Haar stem trilde nog steeds al sprak ze nu iets luider. "Rosekit was onderzoekend, dat blijkt. Ik had niet eens door dat ze naar buiten was gekropen. Ze zijn twee weken, dat verwacht een kat niet. Ik vond haar, toen ze al in Starclan was." Deze woorden perste ze over haar lippen. "Hoe kan ik dat niet gemerkt hebben. Ze is gestorven aan de koude," Haar stem klonk verdrietig maar ook schuldbewust. "Ik ben haar moeder ik had het moeten weten," ging ze verder, duidelijk boos op zichzelf. Hoe kon ze zichzelf hiervan ooit vergeven... "Zelfs al heb ik Mousewish kittens en had ik Brindleleafs kittens om voor te zorgen, hoe kan ik ooit mijn eigen kitten verliezen. Gewoon doordat ik slaap," grauwde ze gefrustreerd.