Finding a way to light

<sub>Somber, en iet wat gestresst wandelde Snowdance -weliswaar onbewust- richting de twolegplace. Tranen dreigden uit haar ogen te ontsnappen. Ze miste haar broer en zus, en ze haatte die ruzie om Branchpaw. Ze wandelde tot nu toe met haar ogen gericht naar haar poten, en ontweek dus ook soms maar net op tijd een boom, of struik. Toen eenmaal de sterke geur van Kittypet en Bloodclan haar op deed schrikken, was het al te laat. Ze zag de grote nesten van de twolegs al. Maar wat maakte het ook uit? Het was toch veel beter als.. als... Bij de gedachte al stroomden de tranen over haar wangen. Hoe kon ze zo denken? Een rilling ging door haar lichaam en ze plofte al huilend neer. Ze mocht zo niet denken, dat was haar niet. Een geluid deed haar opkijken. "W-wie is d-daar? hakkelde ze, terwijl er tussen de woorden door luide snikken te horen waren.

- Draco</sub>

Draco zuchtte zachtjes. Hij bleef maar denken aan vroeger en nu. In zijn hoofd klonk hij als een soort elder die terugdacht aan zijn kittentijd terwijl er maar een jaar voorbij was. Toch was er genoeg veranderd om het als een heel leven te zien. Gelukkig had hij nog genoeg van zijn oude karakter over om de Draco Malfoy te zijn die hij altijd al was geweest. Zijn arrogantie was er nog steeds, alleen diep weggestopt onder vernedering en zijn charme had hij ook nog. En natuurlijk het feit dat hij nooit goed over dingen nadacht. Dat laatste bracht hem vaak in problemen zoals nu. Zonder er ook maar een seconde bij stil te staan liep hij naar de she-cat toe. "Draco Malfoy is de naam." Antwoordde hij kalm. "En ik ben niet van plan om je pijn te doen." Voegde hij er meteen aan toe.

Een sneeuwwitte kater stapte uit zijn schuilplaats en Snow deinsde even naar achteren. In haar hoofd gingen er enkele alarmbellen af. Bloodclan! Maar sinds de ontmoeting met Shallow wist ze dat niet iedere Bloodclanner slecht was, dus ze dwong zichzelf kalm te blijven. Ze kalmeerde al helemaal toen ze hoorde dat deze haar geen pijn zou doen. "Ik ben Snowdance, van Thunderclan." bracht ze er uit, ondanks dat haar stem nog steeds onvast was.

Nieuwsgierigheid had de strijd gewonnen. Waarom was deze Thunderclanpoes zo verdrietig? En iets in hem wou gebruik maken van haar zwakte. Door de verwarrend emoties duurde het even voor hij antwoordde. "Hey Snowdance. Je bent wel erg ver van het Thunderclangebied...?" Hij probeerde om zijn stem kalm te maken en haar een veilig gevoel te geven. Terwijl hij ook haar verhaal eruit probeerde te peuteren. Het was duidelijk dat ze niet zou wegrennen voorlopig en ze een gesprek konden houden. Iets waar hij erg blij mee was.

Ergens voelde Snowdance een zekere veiligheid bij deze kater. Ze kalmeerde, en haalde nog één keer schokkend adem, om vervolgens antwoord te geven op Draco's vraag. "Nou, mijn broer en zus hebben ruzie om één kater die ze voor zich willen winnen." sprak ze somber. Ze vatte het immers zo op, en dus vertelde ze het ook zo. "Ik vind het vreselijk dat ze ruzie hebben; normaal zijn we met z'n drieën heel close." vervolgde ze haar verhaal, terwijl ze de Bloodclankater kalm, toch verdrietig aankeek. Misschien wist hij een oplossing.

Draco knikte om aan te geven dat hij luisterde. Het klonk niet heel dramatisch maar misschien lag het voor deze poes anders. Als het in haar ogen het einde van de wereld was was het alleen maar makkelijker voor hem. Tenslotte wou hij graag katten bij de Elite krijgen en ook supporters buiten de Elite waren fijn. In zijn ogen was ze een eenvoudig doelwit. "Ik weet precies wat je bedoelt." Dat was een groot leugen. "Een verbroken familieband doet pijn maar het is niet het einde. Een familie zul je altijd blijven en zij zullen dat ook inzien. Voor je het weet zijn jullie weer een hechte groep. Maak je geen zorgen."

Toen Snowdance eenmaal gesproken had, antwoordde de kater al redelijk snel. De gerustellende woorden klonken als muziek in haar oren, en ze gunde Draco een waterig glimlachje. Ja, zulke woorden had ze nodig. "Dankje..." mompelde ze, met haar vrolijke stem die al langzaamaan terug aan het komen was. Ze waardeerde deze kater echt. "En, hoe is het in jouw Clan, de BloodClan?" besloot ze dus, om een ander onderwerp te beginnen. Ergens was ze wel nieuwsgierig naar die zogehete Elite. Wat gebeurde daar, nu ze Thunderclan niet meer hadden?

Het luchtte op toen ze naar hem glimlachte. Het leek erop dat hij genoeg troostende woorden had gezegd. Ze veranderde zelfs het onderwerp. Gelukkig naar iets waar hij veel meer verstand overhad. Niet dat hij dat onmiddellijk wou showen. Uit zijn toon moest blijken dat ze nog steeds bij hem haar verdriet kwijt kon. Hij had precies uitgedacht wat hij wou zeggen. "Het is erg raar. Ik ben een tijd weggeweest door Twolegs en het is allemaal zo veranderd. Ik voel me.. niet echt meer thuis." Draco zuchtte. "Ken je dat gevoel?"

Snowdance keek meelevend naar de witte kater, die zich kennelijk een tijd weggeweest was en zich niet meer thuis voelde. Toen hij vroeg of zij dat gevoel kende, schudde ze alleen maar haar hoofd. Nee, ze had zich nooit niet thuis gevoeld in thunderclan. Hoewel de overname van bloodclannwel een klap voor haar was geweest. Haar maag rammelde. Hadden we dat ook nog. "Zeg eens, Draco Malfoy, heb je zin om een hapje met mij te delen? vroeg ze vriendelijk. Deze dienst was als blijk dat ze hem wel mocht, hoewel dat misschien een verkeerde zet was..

Draco merkte haar medelevende blik wel. Precies wat hij wou. Blijkbaar had hij het emotionele manipuleren nog wel in zich. Misschien zelfs beter ontwikkeld dan toen, hij dacht goed na tegenwoordig. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Natuurlijk, moeten we wel iets vinden. Het is zo droog tegenwoordig..." Misschien zou ze wel instemmen met zijn woorden en tonen dat ook de Thunderclan zwak was. Als hij dat aan Claw kon vertellen.. "En zeg maar gewoon Draco hoor." Mauwde hij vriendelijk.

Draco stemde er mee in en dat vrolijkte Snowdance op. Ze knikte toen hij zei dat het zo droog was. Inderdaad, het was niet om uit te houden. "Inderdaad! Het is laatste tijd erg droog hé? Heeft de Elite er ook zo'n last van?" miauwde ze opgewekt, terwijl ze weer opstond. "We moeten wel uit de vuurt van de thunderclan territory blijven. Ik denk niet dat ze erg blij zijn als ze jou met mij zien jagen.." miauwde ze bedachtzaam, en ze schudde even haar vacht heen en weer. "Weer jij goede plekken voor prooi?"

- telefoonpost c:

Draco schudde zijn hoofd. "Minder last denk ik, we hebben een paar grote waterplassen bij de Twolegs." Antwoordde hij doelend op vijvers die in sommige tuinen lagen. Het water was niet veel maar beter dan niks. De witte tom kwam overeind en keek om zich heen. "Ik denk... Ja, daar heb ik altijd wel succes." Hij knikte naar rechts. "Het is een kleine Twoleg park, maar er komen nooit Twolegs. Vooral vogels heb je daar veel." Draco schudde zijn vacht uit en strekte zijn poten. "Ready?"

Snowdance haalde haar schouders op. "Nou... Wij hebben ook nog de rivier die grenst tussen ThunderClan en RiverClan. Het is alleen een eind lopen." miauwde ze losjes. Toen hij de Twolegpark opperde, deinsde ze achteruit. "Weet je heel, héél zeker dat we geen Twolegs tegenkomen?" vroeg de witte poes schuchter. Maar prooi trok haar wel aan; haar maag rommelde nog eens. "Als er een twoleg is, krijg je met mij te maken." miauwde ze geamuseerd, terwijl ze ook klaar stond om te vertrekken.

Draco keek haar serieus aan. "Ik beloof het. En als er een Twoleg is mag je me krabben." Hij hief zijn kop op. "Erewoord." De witte tom begon te lopen op een stevig tempo. Hij begon nu ook honger te krijgen en hoe meer honger hoe minder hij zich kon concentreren. Hij sloeg al snel rechtsaf en het park was het al te zien aan het einde van de straat. Zover hij kon zien was het uitgestorven. Goed, want Draco wou niet gekrabd worden.