Adventure time!

Aspenpaw had bijna niet kunnen slapen die nacht. Het liefst wilde hij nu al vertrekken naar Fourtrees om Sootpaw te ontmoeten en samen SkyClans oude territorium te ontdekken. Toen er eindelijk wat leven ik het kamp begon te bruisen, stormde Aspenpaw bijna de apprentice den uit. Als één van de eersten werkte hij snel een prooi naar binnen. Hij zag de dageraad patrouille verzamelen, maar hij durfde niet eerder dan hen te vertrekken om achterdocht te voorkomen. Toen de patrouille dan eindelijk vertrok, rende hij door de tunnel en rende in de frisse leaf-fall ochtend naar Fourtrees.
Eenmaal aangekomen bij Fourtees zag hij dat de open plek bedekt was met bladeren. Zijn ogen gingen omhoog en nog steeds zaten er nog prachtig gekleurde bladeren aan de robuuste takken van de tientallen manen oude bomen. Het was bijna nog mooier dan als ze groen waren. Zijn blik ging weer naar de open plek. Sootpaw was er nog niet. Aspenpaw kon bijna niet meer langer wachten! Onrustig begon de jonge kater rondjes te lopen, wachtend totdat Sootpaw tevoorschijn zou komen.

[Eerste post Sootpaw]

Sootpaw had het voor elkaar gekregen om zich niet te verslapen, want dat was iets dat hij zeker bang voor was geweest. Hij was pas laat in slaap gevallen door zijn enthousiasme voor de volgende dag, maar dat had er ook voor gezorgd dat hij niet lang had geslapen. Toch voelde hij zich niet echt moe en was hij eerder te vol van energie. Hij werkte dan ook snel wat prooi naar binnen voor hij het kamp verliet. De patrouille was al weggegaan terwijl hij aan het eten was, dus daar hoefde hij niet meer op te letten. Toch maakte hij zijn weg snel naar Fourtrees en vertraagde zijn tred pas toen hij er was. Al snel zag hij Aspenpaw rondjes lopen, het leek erop dat de kater net zo ongeduldig was als hij was. "Aspenpaw!" Riep hij dan ook naar de apprentice terwijl hij dichterbij kwam.

Opeens hoorde hij iemand zijn naam schreeuwen en zijn kop vloog naar het geluid toe. En ja hoor, daar was Sootpaw al. ‘Sootpaw!’ riep hij enthousiast terug en hij rende naar de grijze kater toe. Aspenpaw kon bijna niet wachten om hun reis te beginnen. Snorrend begroette hij de kater met een knikje toen hij voor hem stond en een ongeduldige blik stond op zijn gezicht toen hij de apprentice aankeek. ‘Laten we gaan!’ sprak hij vervolgens enthousiast en voor Sootpaw kon antwoordden, rende hij alweer de open plek af richting wat hij meende SkyClan kamp ongeveer zou moeten zijn. Hij had gehoord dat het vlakbij Highstones was, en ze dus over de grens van WindClan en ShadowClan zouden moeten reizen en bovendien een donderpad zouden moeten oversteken. Maar hoe eng zou een donderpad nou kunnen zijn? Katten hadden het eerder gedaan, de medicine cats deden het elke maan. Hij keek nog even achterom of Sootpaw ook daadwerkelijk volgde, maar zijn hoofd was alweer bijna bij SkyClan.

Sootpaw knikte alleen maar bij de woorden van Aspenpaw, voor hij deze begon te volgen in de richting van wat hopelijk het Skyclan territorium zou zijn. Hij had namelijk geen idee waar het precies lag en hij hoopte dan ook dat Aspenpaw dat wel zou weten. "Weet je trouwens waar het territorium ligt?" Dat leek hem namelijk wel handig om te weten. Ook al kon hij zelf niet zeggen dat hij het wel wist, maar dat hield hem niet tegen om gewoon te gaan verkennen en dan hopelijk op de goede plek uit te komen. Hij vroeg zich wel af wat ze onderweg tegen zouden komen, was er een donderpad? Hij was nog nooit over eentje heen gegaan, maar hij wist al wel dat hij er geen fan van was. Hij was namelijk al wel bij de grens met Shadowclan geweest waar ook een donderpad liep, maar hij had het nog niet willen aanraken en hij had dan ook geen idee hoe zijn eerste keer zou zijn.

Sootpaw vroeg hem meteen of hij wel wist waar het territorium was. Aspenpaw keerde zijn kop naar de grijze kater en hij haalde half zijn schouders op. ‘Ongeveer,’ gaf hij eerlijk toe. Ja, hij had gehoord dat het wel een stukje lopen was, maar waar precies. Ja, hij was er nog nooit geweest. ‘Ik had gehoord dat het vlakbij Highstones was, achter ShadowClan territorium. Dus eerst de grens van Wind en ShadowClan langs en dan een donderpad over volgens mij,’ sprak de zwart-witte kater met enige twijfel in zijn stem. Maar hij keerde zijn kop alweer naar de horizon en bewoog zich in een vrolijke tred weer voort. ‘Maar hey, hoe moeilijk kan het zijn?’ zei Aspenpaw vol goede moed. En als ze zover waren, dan zagen ze wel verder. Hij kwam in elk geval vandaag op een plek waar hij nog nooit eerder was geweest. ‘Het wordt vast wel duidelijk zodra we dichterbij komen,’ voegde hij er nog aanmoedigend aan toe. Was Sootpaw bang om te verdwalen? Aspenpaw had nog niet eens nagedacht wat zou gebeuren als ze SkyClan niet zouden vinden. Hij was er gewoon blindelings vanuit gegaan dat het makkelijk zou zijn. Hmm, misschien moest hij volgende keer wat beter nadenken. Hij wierp nogmaals een zelfverzekerde blik naar achteren.

Ongeveer was al beter dan hemzelf, de richting moest hij namelijk uit verhalen halen die hij had gehoord en dat waren er niet veel geweest, toch zou dit hem niet stoppen, ook al zouden ze er helemaal niet komen. Achter Shadowclangebied dus, dan zouden ze nog wel een stuk te gaan hebben, maar dan hadden ze in ieder geval een kant om naartoe te gaan. Misschien had hij eerst meer informatie in moeten winnen om erachter te komen waar het territorium lag, maar dat kon hij nu niet meer doen. "Laten we gewoon hopen dat get goed komt." Stemde hij in en mochten ze verdwaald raken, dan was het ook weer niet zo erg, misschien zouden ze dan juist wel wat bijzonders tegenkomen. "Misschien komen we nog wel wat interessants tegen onderweg." Dat was iets waar hij zeker op hoopte. Het was ook kijken of ze niet andere katten tegen zouden komen, want dat risico was er ook altijd, maar zolang het geen clankatten waren zou het waarschijnlijk niet heel veel kwaad kunnen, ook al was hij zeker niet iemand voor vechten en hij kon het dan ook nog niet echt goed. Misschien zou Aspenpaw het wel kunnen, maar om de andere apprentice hem te laten beschermen was iets dat hij ook weer niet wilde. Hij zou het waarschijnlijk wel zien als het echt nodig moest zijn.

Aspenpaw had zijn nieuwsgierige blik op de horizon gericht. Het was nu alleen hij en Sootpaw, op weg naar voor hen onontdekte landen. Hij kon niet wachten om er te zijn, maar de reis zelf zou ook de moeite waard zijn. Ze reisden langs een grens waar hij nog nooit eerder op durfde te lopen. Hij spitste zijn oren toen Sootpaw weer sprak. Hij knikte instemmend. ‘Vast wel,’ sprak hij zelfverzekerd. Het moest wel. Hij stapte vlot door, terwijl hij luisterde naar Sootpaws woorden. Hij keek de grijze kater aan met een vrolijke twinkeling in zijn ogen. ‘Ik hoop het!’ stemde hij enthousiast in. Ze reisden langs WindClans grens, toch? Dan kwamen ze misschien wel een schaap tegen. Hij had verhalen gehoord over wolken op poten. En ze waren niet heel erg gevaarlijk. Maar ze zouden ook langs ShadowClan komen. Wat voor dingen verscholen zich in het naaldbos? Aspenpaw keek Sootpaw met een grijns op zijn gezicht aan. ‘Race je naar de grens,’ sprak hij enthousiast voordat hij wegschoot. Aspenpaw was niet de snelste, maar hij wilde gewoon snel naar SkyClan. Hij voelde de koele wind door zijn vacht toen hij versnelde en geluk welde in hem op.

Wat ze tegen zouden komen was iets dat hij niet wist, maar dat nam niet weg dat er wel verschillende opties door zijn kop heen gingen. Misschien zouden ze wel andere dieren tegenkomen of zouden er tweebenen zijn. Andere katten waren natuurlijk ook opties, maar hij hoopte dan niet op katten van de clan. Plots zij Aspenpaw echter dat ze een race zouden doen naar de grens en voor hij het volledig door had was de andere kater al weggeschoten. Snel zette hij de achtervolging in en versnelde zijn pas tot hij op volle snelheid was om maar te proberen de kater in te halen. Er was tenslotte een leeftijdsverschil en hij was kleiner, maar hij hoopte daarbij wel dat het hem sneller maakte. Daarom deed hij ook zijn best om zo hard mogelijk te rennen richting de grens en daarbij te hopen dat hij sneller zou zijn dan Aspenpaw.

Aspenpaw merkte meteen dat hij een voorsprong had genomen en hij leek het eerst te winnen. Hij had langere poten dan de ThunderClanner, maar hij was ook veel logger en breder dan Sootpaw was. Hij was niet erg snel en hij zag al snel dat zijn voorsprong steeds kleiner werd. Aspenpaw kon toch niet verliezen van hem? Maar het gebeurde toch, Sootpaw rende hem voorbij hoeveel hij zijn best ook deed. Aspenpaw kwam achter de grijze katrer bij de grens aan en lachte naar zijn vriend. ‘Oké, jij wint,’ grijsde hij, licht hijgend. Hij was nog lang niet moe, maar voor een sprintje moest hij wel altijd alles geven wat hij had. Hij was beter op langere afstanden, zoals RiverClanners altijd hun conditie van hem zwemmen kregen. Hij keek weer voor zich, geuren van WindClan en ShadowClan begonnen hier dan te mengen. Hij wiebelde zijn oren en werd dan nu toch een beetje zenuwachtig. Straks werden ze wel betrapt door een patrol, hier hoorden ze eigenlijk niet te zijn, twee verdwaalde apprentices van River- en ThunderClan. Aspenpaw zuchtte even diep. ‘Laten we gaan,’ miauwde hij vastbesloten en hij zette de eerste stappen naar voren, maar toch kriebelde de zenuwen over zijn rug.

Sootpaw merkte dat ondanks dat Aspenpaw een voorsprong had gehad hij toch terrein leek te winnen. De afstand tussen hem en de andere apprentice werd steeds kleiner en vlak voor de grens kreeg hij het voor elkaar om de kater zelfs in te halen. Dit verbaasde hem lichtjes, maar al snel had hij de grens bereikt en kwam hij daar hijgend tot stilstand. Een trotse grijns stond op zijn gezicht terwijl hij met glinsterende ogen naar de riverclanner keek. Hij had het toch voor elkaar gekregen om te winnen. Hij besloot het er echter niet verder in te wrijven en richtte zijn blik op de grens dat voor hun lag. Ze hadden hier dubbel zoveel kans om een patrol tegen te kome, het kon namelijk van beide kanten zijn en hij zou dan ook geen idee hebben wat ze zouden doen als ze hun zouden vinden. Hij kon de spanning voelen, maar besloot om het met rust te laten. Het kon tenslotte niet kwaad om wat gespannen te zijn dan was hij hopelijk ook meer alert. Hij volgde Aspenpaw dan ook toen deze de eerste stappen zette. "We zullen wel op moeten letten of we niks tegenkomen." Zei hij nog wel, dan konden ze altijd nog proberen te verstoppen of wat dan ook als ze een patrol tegenkwamen.

Aspenpaw grinnikte om de uitdrukking van de jongere apprentice. Ja ja, wees maar lekker trots. Verslagen in zijn eigen race, lekker bezig Aspen. Maar al snel was de stemming van beide katers weer veranderd. Ze zagen allebei de grenzen voor zich uit strekken en alle rampscenario's begon Aspenpaw alweer te bedenken. Nee, niet aan denken. Ze hadden afgesproken dat ze dit zouden doen en dan zouden ze het ook uitvoeren tot het einde. Aspenpaw zuchtte en hij keek Sootpaw weer aan toen hij sprak. Hij knikte instemmend. ShadowClan, WindClan, die zouden wel verrast zijn als ze een RiverClanner en ThunderClanner zagen voorbij komen. ‘Misschien zijn de dageraad patrouilles al geweest,’ vroeg Aspenpaw zichzelf hardop af. Ja, of ze kwamen nog. Sootpaw en hij waren express vroeg vertrokken, maar het kon zijn dat ze de ronde nog niet af hadden. Of een enkele verdwaalde warrior zou ook nog heel goed kunnen. Aspenpaw wiebelde zijn oren maar stapte flink door. Als ze sneller waren, hadden ze ook minder kans om iemand tegen te komen. ‘Laten we maar gewoon opschieten,’ mompelde hij dan ook half tegen zichzelf, half tegen Sootpaw. Niet teveel bij na denken, gewoon gaan.

Hopelijk was het waar dat ze geen patrouilles tegen zouden komen, maar in ieder geval probeerde hij zich er nu geen zorgen over te maken en knikte hij kort bij de opmerking dat ze moesten opschieten. "Laten we inderdaad gewoon gaan." Met dat begon hij wat sneller te lopen, gezien het beter was als ze hier sneller voorbij waren. Hij dacht er eigenlijk niet eens bij na dat ze hier waarschijnlijk op de terugweg ook weer langs zouden moeten, maar dat was zorg voor later, nu moesten ze eerst hier voorbij komen. Hij stapte snel door, maar hield ondertussen nog wel in de gaten of Aspenpaw hem wel volgde en of er geen andere kat in de buurt was. Hij zou geen idee hebben wat te doen als het op vechten aankwam, dus daar hoopte hij al sowieso niet op. "Enig idee hoever het nog is?" De border was nog vrij lang en daarna zouden ze een donderpad over moeten, maar hoelang dat allemaal echt was had hij zelf geen idee van.

En dan waren ze eindelijk écht op pad. Over de grens aan het wandelen met zijn tweeën en Aspenpaw sloot even een kort moment genietend zijn ogen, de wind door zijn vacht voelend die van de open vlaktes van WindClan kwam, met een donker bos aan zijn andere flank. Aspenpaw was benieuwd wat daar precies in verschool. Fernpaw was daar. Maar daar moest hij niet aan denken, ze hadden vandaag een andere bestemming. Hij keek weer om naar Sootpaw en haalde zijn schouders op toen hij iets vroeg. ‘Geen idee, ik ben hier nog nooit geweest,’ grapte hij kort. Maar hij hoopte wel dat het niet lang meer zou duren.
Enkele momenten gingen voorbij en hij rook een zure geur die hij nog nooit eerder geroken had, gevolgd met een vaag, rommelend geluid. Hij keek verschrikt naar Sootpaw en vervolgens weer voor zich uit. Was dat het donderpad dan eindelijk? ‘Ik denk dat we er ongeveer zijn,’ sprak hij, dit keer iets onzekerder. Zenuwen gingen over zijn ruggengraat en hij voelde zijn poten tintelen. Dit zou spannend worden...

OOC: Heb even een kleine time-skip gedaan :')

Na een tijdje te hebben gelopen kwam er plots een zure, vieze lucht zijn neus binnen. Hij had het al een keer eerder geroken in het Thunderclanterritorium bij de grens met Shadowclan en hij wist dan ook wat deze geur betekende. Hij had er echter nog nooit eentje overgestoken, dus dit zou nog spannend gaan worden. Hij hoopte dan ook dat Aspenpaw het al wel een keer had gedaan, want anders zouden ze wat moeten bedenken. "Ben je al een keer een donderpad overgestoken?" Vroeg hij dan ook, gezien hij er zelf geen ervaring mee had, maar dat nam niet weg dat ze er toch overheen zouden moeten. Sootpaw liet zijn blik over het zwarte pad gaan en zag de ene naar het andere monster voorbij razen. Hoe zouden ze hier overheen moeten komen?

De zure geur prikte in zijn neusvleugels en zijn nekharen stonden onzeker overeind. Hij schrok ook een paar keer van de grote, donderende monsters die pijlsnel over het zwarte pad heen vlogen. Ze waren enorm en ze leken niet uit te kijken met hun grote, lichtgevende ogen. Hij schudde zijn kop onzeker toen Sootpaw vroeg of hij hem ooit had overgestoken. Hij slikte de brok in zijn keel weg. ‘Maar hoe moeilijk kan het zijn?’ beaamde hij nog stoer, voordat hij weer naar achteren sprong toen een monster wel heel dichtbij langs kwam scheuren. Hij wierp een onzeker lachje naar de grijze kater, waarna hij voorzichtig weer naar voren stapte. Hij zette een poot op de zwarte grond en voelde dat hij keihard was. De zwart-witte kater keek van links naar rechts over het pad, en wachtte een moment totdat er helemaal geen monsters meer waren. Moesten ze nu gaan voordat ze terug kwamen? Was Sootpaw er klaar voor. Aspenpaw rilde en keek zijn vriend onzeker aan. ‘Nu of nooit,’ opperde hij een beetje onzeker, waarna hij weer voor zich uit keek. ‘Ben je er klaar voor?’

Sootpaw had zijn oren platgelegd vanwege het geluid dat de monsters maakten en ook de stank die ervan af kwam. Hij had niet gedacht dat het zo erg zou zijn dicht bij een donderpad. Er zat er dan wel eentje op de grens met Shadowclan, maar hij was daar nooit zo dichtbij als nu gekomen. Toen hij zijn blik op Aspenpaw wierp, zag hij aan het onzekere lachje dat ook hij nog nooit een donderpad over was gestoken. Er leek echter een moment te komen dat er even geen monsters voorbij kwamen. Hij stapte dan ook wat onzeker naar voren en liet zijn blik van links naar rechts gaan. Leek erop dat het inderdaad nu of nooit was. "Laten we het doen." Gaf hij dan ook als antwoord, ietwat onzeker. Hij keek nogmaals naar links en rechts en zette zich toen klaar om naar de overkant te rennen.

Nog een keer gingen zijn ogen van het donderpad, naar Sootpaw en weer terug. Aspenpaw haalde eens diep adem en toen Sootpaw zei dat ze het moesten doen, testte hij de rare zwarte, harde grond en rende vervolgens als een maniak naar de overkant. Zijn pootkussentjes schuurden op de harde grond, maar hij had enkel zijn ogen naar de andere kant van het pad gericht. Toen hij eindelijk zijn poten weer in het gras zag staan, durfde hij op te kijken hoe zijn vriend het er van afgebracht had. ‘Wow,’ sprak Aspenpaw uiteindelijk onder zijn adem. Dat was echt het engste wat hij ooit in zijn leven had gedaan. De adrenaline van de sprint gierde nog door zijn lichaam. Hij was er zonder ook maar één plukje vacht te verliezen er overheen gekomen. Al voelde alleen zijn pootkussentjes een beetje heet. Nu hij erop terugdacht, was het inderdaad niet zo heel moeilijk. Gewoon super goed uitkijken en zo snel mogelijk naar de overkant rennen. ‘Fjieuw,’ zuchtte hij toen hij eindelijk zijn adem los durfde te laten.  

Nerveus was hij zeker, maar hij wist dat hij dit moest doen, wilde ze naar het oude Skyclangebied kunnen komen. Hij haalde dan ook een keer diep adem en liet zijn blik van links naar rechts gaan, zodra hij er zeker van was dat hij kon gaan schoot hij over de zwarte, harde grond heen. Het voelde raar onder zijn poten, maar hij probeerde het te negeren en rende zo snel mogelijk naar de overkant. Zijn haren stonden recht overeind en zijn hart begon te bonken toen hij het geluid van een monster dichterbij hoorde komen. Hij zette er nog wat meer snelheid achter tot hij eindelijk gras weer onder zijn poten voelde. Niet veel later voelde hij de wind dat het monster met zich mee bracht die vlak achter hem langs ging. Lichtelijk trillend stond hij op zijn poten en keek hij naar Aspenpaw. Dit was zeker niet iets dat hij prettig had gevonden om te doen, maar ze waren nu aan de overkant. Hij hield zich echter stil, niet goed wetende hoe te reageren. Hij had het gehaald, maar toch voelde hij zijn hele lichaam er nog van trillen.