Be kind and have faith {Faithkit}

Het viel Bronzemask echt op hoe lekker zacht en pluizig kittens waren. Ze lag om de kittens heen gekruld om ze warm te houden. Het waren net kleine schaapjes. Net zoals dat schaap dat een tijdje geleden nog in het kamp rondliep. Al wilde ze die liever niet knuffelen. Het werd al een beetje donker. Bladkaal was in de aantocht en dat was niet echt iets positiefs. Gelukkig hielpen er een aantal katten mee om de kittens veilig en warm te houden. Ze konden niet nog meer kittens verliezen. Twee waren er al genoeg. Een was er al genoeg. Arme Oceanbreeze, nog maar net warrior en dan dit drama meemaken.

Faithkit eerst

Faithkit had ergens in haar onderbewustzijn wel gemerkt dat er een kitten minder aan haar mama's buik lag. Een kitten waar ze vaak tegen opgekruld had gelegen en waarmee ze waarschijnlijk ooit ook zou spelen, al was die ene kitten al dagen niet meer in het nest geweest en hadden ze niet meer dicht naast elkaar gekruld gedronken. Ook de naam die bij die kitten hoorde, Rosekit werd niet meer uit gesproken. Vandaag had de spierwitte kitten dan ook besloten dat ze op zoek zou gaan naar Rosekit. Hoe de kitten er precies uit zag wist ze niet. Wat ze wel wist was de geur. Een geur die op die van haar, haar moeder en broers leek. Al rook Silverkit toch wel een tikkeltje anders. Ze snuffelde iets aan het mos dat dichtbij lag maar kon Rosekit echt niet vinden. Verward liep ze richting de gevlekte Queen die haar moeder ook leek te kennen. Of beter gezegd kroop en kronkelde ze. Echt veel gewicht konnen haar pootjes nog niet dragen. Lopen was nog iets relatief nieuws net zoals kijken, zien. Een paar blauwe oogjes namen de kattin in zich op.

Een witte gestalte kroop naar haar toe. Het was een kitten van Oceanbreeze. Faithkit was een kleine pluizige witte kitten met enorme blauwe ogen. Ze likte Harekit, Mistkit en Russetkit allemaal een keer voor ze voorzichtig opstond en naar de witte kitten heen liep. De gestippelde kattin klemde zachtjes het nekvel van Faithkit tussen haar tanden en legde haar weer bij Oceanbreeze neer. ''Sorry kleintje, maar blijf maar lekker bij je mama.'' Miauwde Bronzemask vriendelijk. Ze kon het niet maken om het kleintje zomaar te laten gaan. Na de dood van Rosekit was het geen goed plan om de kits überhaupt los te laten lopen.

Faithkit voelde de bekende sensatie van een kattin die haar op tilde. Zonder ook maar op tegenspraak te wachtten. Niet dat een kat snel tegenspraak van Faithkit kon verwachten, zeker niet op haar jonge leeftijd. Ze sprak überhaupt nog niet, wist niet wat ze moest zeggen en of ze wel wat wou zeggen. Woorden waren niet voor de kitten weg gelegd, wel hoorde ze de gestippelde Warrior tegen haar praten. "Sorry kleintje, maar blijf maar lekker bij je mama." Had de kattin gemauwd, verward zettelde de kitten zich naast haar moeder en staarde ze de kattin met intelligente en grote ogen aan. Haar oortjes trilden van spanning, wie was dat. Wat was er met haar mama? Ze sloeg een vragend piepje uit waarna ze haar staartje over haar poten drapeerde, haar ogen bleven de kattin aanstaren alsof ze met haar blik duidelijk zou kunnen maken dat ze een missie had. Ze wou de kitten vinden, ze moest de kitten vinden. Dat was háár missie en niemand zou haar ervan weerhouden, toch? Onbegrijpend keek ze de kattin nogmaals aan voordat ze weer richting het nest van de gestippelde kattin kroop, misschien dat daar de bekende geur te vinden was?

Bronzemask was weer naast Hare-, Mist- en Russetkit gaan liggen. Faithkit bleef haar maar aanstaren, met van die grote kittenoogjes. Alsof ze haar iets wou vertellen. Er was iets... maar wat? De kitten slaakte een klein piepje. Nu stond het pluizige ding op en kwam, alweer, naar haar toe kruipen. Wat was ze van plan? Oh, misschien zocht ze haar overleden zusje, Rosekit. Arm ding. Wat moest ze nou doen dan? Haar maar weer gewoon terugleggen? Dat had geen zin, de kitten probeerde het waarschijnlijk steeds weer opnieuw. Dus besloot Bronzemask haar maar gewoon te laten kruipen. Maar ze hield wel een oogje op haar. Als Faithkit de nursery uitging was Bronzemask er snel bij.

Faithkit had natuurlijk wel door dat de kattin weer bij drie andere kittens ging liggen. Kittens die ze niet kende, al zag ze nog niet zo lang dus wist ze het natuurlijk niet zeker. Wat ze wel wist was dat ze haar zus zocht. Een kitten met een bekende geur die een beetje op die van haar en haar moeder had geleken. Echter kon ze behalve in hun vaste mosbed nauwelijks die geur meer ontdekken, ze had dan ook nog niet geleerd hoe ze het beste een kat of ander dier op kon sporen. Echter vertrouwde ze wel op de geur, zoveel geuren waren er ook weer niet in de Nursery, behalve die van enkele andere kittens, haar broers en moeder. Ze kroop weer richting de andere volwassen kattin, die niet naar zoetige en weeïge melk rook zoals haar moeder. Als ze er naar dacht was ze ergens wel dorstig. Uiteindelijk kwam ze bij dat nest aan, tergend langzaam maar ze was er. Dat was ook het moment dat ze klagelijk en verdrietig piepte. Die geur was hier niet...