Tread Lightly

De rivier stond een stuk lager dan normaal; een zorgwekkend teken. Drinkwater zou er genoeg zijn, maar het feit dat er minder vis te vangen was, was ook een kritiek probleem voor Riverclan. Toch boeide het haar ontzettend weinig. Om één of andere reden bekommerde ze zich niet meer zo om de Clan. Misschien was het om Roxy, misschien was het om de idiote beslissingen die Butterstar de laatste tijd had genomen. Misschien was het wel beide. Het was niet gek dat je Clan op de klippen liep wanneer je rogues toeliet in je Clan en zonder reden oorlogen begon. Misschien was de droogte wel gewoon één grote straf van Starclan voor hoe dom ze met zijn allen geweest waren. Haar ogen volgden afwezig het water, ze had niet echt door dat er ook nog iemand aan kwam.

- Ravenpaw eerst -

 

Het kabbelen van de stroom stelde haar enigszins gerust. Ze was dol op de rivier, wat dat betreft, was ze wel een echte Riverclanner. Buiten dat feit, voelde ze zich niet echt bij de clan horen. Het grootste deel van de vrienden die ze ooit had gehad, waren rogues geweest. Ze was zich bewust van het feit dat dit niet helemaal de bedoeling was, maar toch deerde dat haar weinig. Als Butterstar vond dat ze rogues op kon nemen in de clan en ze vervolgens tot Deputy kon benoemen, kon Sagefeather wel lekker vrienden worden met één of twee buitenstaanders. Althans, dat was hoe de grijze tabby erover dacht. Ze schrok op uit haar gedachten toen iemand haar naam zei. Ze keek achterom, zag een slank gebouwde Apprentice naar haar toe komen. Ravenpaw, de zoon van Silvercloud en Panthergrowl. Hij vroeg om hulp, al wist ze niet helemaal waarom. Jagen, waarschijnlijk. Ze haalde haar schouders op. "Waarmee precies?" miauwde ze. Ze hoopte dat het over jagen ging, dat kon ze behoorlijk goed namelijk.  

De kater voor haar glimlachte, al was het niet bepaald een vrolijke. Meer alsof hij zich ergens voor schaamde, al wist ze niet precies waarvoor. Om hulp vragen was toch niet zo erg? Ze was al lang blij dat hij naar iemand toe was gekomen en het niet koppig zelf uit ging zoeken, wat soms rare consequenties kon hebben. De kater vroeg hoe hij het beste een vis kon vangen, voornamelijk met het lage water waarmee ze nu moesten kampen. Tja, veel makkelijker werd het er niet op, maar onmogelijk was het ook niet. Misschien moest ze hem eigenlijk naar zijn mentor verwijzen, maar aan de andere kant kon het vast geen kwaad om hem hier en daar wat tips te geven. De hele clan had meer aan een Apprentice die wél iets kon vangen. Ze wenkte naar de plek naast haar, en keek weer uit op de rivier. "Door het lage water zijn er een stuk minder vissen, en ze zijn ook een stuk kleiner, wat ze moeilijker maakt om te vangen," begon ze, ogend op de kleine zilvervisjes die door de rivier zwommen. Ze waren er wel, maar ze vormden alles behalve een goede maaltijd. Heel af en toe kwam er een grotere langs hen heen. "Ten eerste moet je rekening houden met je schaduw. Als het voor de vissen ineens donker wordt, weten ze dat je er bent." Ze stond op en positioneerde zich zo dat haar schaduw op het land viel, en niet over het water. "De rest is gewoon een kwestie van heel veel geduld, en snelheid." Ze stond bij de rivier, hield de vissen nauwlettend in de gaten en wenkte naar één die wel redelijk was qua grootte. De bedoeling was dat Ravenpaw hem zou proberen te grijpen.  

De grijze kattin keek even naar de Apprentice, die haar woorden bedenkelijk herhaalde. Jagen bestond maar voor een heel marginaal deel uit theorie: het grootste deel was praktijk. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen, totdat je het eindelijk een beetje onder de knie had. Sommige katten hadden een natuurlijk talent voor het proces, anderen niet zozeer. Uiteindelijk lag het toch het meest aan de moeite die je erin stopte. De kater merkte haar sein op en kwam ook aan de oever van de rivier staan, waarop hij op de vis focuste. Sagefeather keek geboeid toe, terwijl Ravenpaw haar woorden nogmaals herhaalde. Het klonk nu eigenlijk als een soort mantra. Samen wachtten ze, totdat de vis dichterbij kwam. Het moment van actie had de zwarte kater in ieder geval goed ingeschat: nu alleen nog het vangen. De Apprentice haalde uit, en door de spetters heen wist Sagefeather nog net de vis aan te zien komen en wist haar kop nog net uit de weg te trekken. Haar blauwe ogen volgden het arme dier dat als een projectiel door de lucht vloog en op het land belandde. Hij was niet dood, en begon hulpeloos te spartelen. "Toch een soort van gelukt," miauwde de poes, terwijl ze naar de vis liep en deze tegen de grond duwde met haar poot. "Het is vooral een kwestie van oefenen. Jagen leer je niet door erover na te denken," miauwde ze vervolgens. Ze wachtte langzaam tot de vis stopte met spartelen, dood.

De grijze tabby veegde de spetters nog even van haar gezicht; het had niet veel gescheeld of ze had nu een vis in haar gezicht. Ze was even lichtelijk geschrokken, maar vond het verder niet echt erg. Waarschijnlijk kon ze er over vijf minuten wel over lachen. De kater leek behoorlijk enthousiast over hun 'teamwork', en even voelde Sagefeather zich blij genoeg om een glimlachje op haar gezicht te zetten. De kater stelde een vraag, al had ze geen idee of het echt een vraag was. Sommige Apprentices stelden soms 'vragen' waarop ze het antwoord al wisten, gewoon om te laten zien hoe snugger ze waren. "Klopt. In het begin is het wat lastig, maar hoe meer je het doet, hoe automatischer het gaat," miauwde de poes. Het was net als auto rijden, of iets dergelijks. Leren was gewoonweg vervelend, maar uiteindelijk hoefde je er niet meer over na te denken. De kater merkte op dat de Nursery wel blij zou zijn met hun gevangen vis, waarop Sage knikte. Een mooie gedachte. "Goed gedaan. Laat de rest van de clan maar zien wat je gevangen hebt," zei ze met een glimlach, terwijl ze de vis naar de jonge kater toe schoof. Hij had het wel verdiend om een beetje met de eer te strijken.