Blood on the dancefloor (Birthtopic)

Hij was pas veel te laat ingelicht. Hoe hadden ze hem dat aan kunnen doen. Goed goed, hij was weer buiten het kamp geweest maar alsnog. Zijn kittens werden geboren en hij hoorde het nu pas?! Zo snel hij kon met zijn slechte poot en gebroken staart strompelde hij naar de nursery en duwde zichzelf naar binnen. "Gaat alles ok..e.." Adem stokte in zijn keel. De overweldigende geur van bloed leek hem duizelig te maken en met horror in zijn diep groene ogen keek Danger toe hoe Mistgaze de laatste kitten uit de queen leek te trekken enorm veel bloed meenemend. Dat kon onmogelijk goed zijn. De kitten werd snel overgenomen door een andere queen en met grote ogen staarde Danger toe hoe de poes waar hij de afgelopen manen mee had doorgebracht dood werd verklaard door Mistgaze. Zijn wereld leek even weg te brokkelen voor zijn ogen naar de queen schoten van wie hij wist dat ze zelf maar een kit had. 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.. Er lagen 7 kittens. Minus 1 van haar.. Zijn ogen schoten rond of er een ander kits miste.. Nee.. 6 pas geboren kits.. Hij was vader van 6 kittens. Met trillende poten stapte hij op de queen af en nam plaats naast haar terwijl de dode queen de den uit getrokken werd maar wat enkel voor hem overbleef wat het aanzicht van zijn kittens. De queen vertelde zachtjes welke kit als eerste geboren was en wat er precies gebeurd was en een voor een trok de grote kater ze langzaam naar zich toe terwijl hij zijn gebroken hart met hun warmte probeerde te helen. Bij de eerste kit gaf hij zijn kleine kopje een zachte lik. "Nightkit. Je bent net zo zwart als je halfzusje." Fluisterde hij een brok in zijn keel. Oh hij moest Crowcall over deze kits vertellen.. Ze zou het geweldig vinden. De tweede liet hem even slikken en zacht glimlachen. "Mijn grote man. Stagkit.." Fluisterde hij tegen de tweede zwarte kitten. Oh wat leken ze veel op zijn dochter.. Hij had gedacht dat zwart in Suntail's bloed zat. Maar duidelijk in de zijne. Een traan drupte op de derde, grijzige kitten. Een poesje met diep donkere ogen. "Mijn kleine Darkkit.." Hij glimlachte even al brak zijn hart opnieuw bij het zien van de vierde kitten. Zelfs al had het een poesje geweest was er geen seconde aan twijfel voor de naam. "Dustkit.. Ik hoop dat mijn broer op je neer zal kijken en je altijd zal beschermen.." De woorden kwamen moeilijk over zijn lippen terwijl hij de bruin witte kitten dichter naar zich toe trok. Zijn ogen groeide echter iets groter en zijn maag leek even om te keren het verhaal horend van de vijfde kitten. "Ribkit.. Je hebt gevochten om te overleven.. Voel je nooit schuldig.." Mompelde hij de jonge kater een paar vlugge likjes gevend voor hij zijn ogen neersloeg. De bijna witte kitten ziend die zojuist nog diep rood was geweest van al het bloed dat hij had meegenomen. Hij was groter dan de rest wat verbazingwekkend was voor de laatste van het nest. Maar zeer zeker de druppel die de emmer had laten overlopen. De rede dat de queen was overleden. Toch kon hij het de jonge kater niet kwalijk nemen.. Het was zijn zoon. "Snowkit. Ik hoop dat nooit iets wits gekleurd zal zijn met jouw bloed zoals jouw vacht was met je moeders.." Hij krulde zijn donker bruine staart om de kittens. Geen een van hen leek echt op hem. Maar misschien moest hij daar dan wel blij om zijn.. Zijn kittens.. Zijn kleine wondertjes.. Wat ging hij ooit doen zonder hun.. En wat gingen hun ooit doen zonder moeder?

De ongeboren kitten was langzaam gaan groeien in zijn moeders buik. Er waren ook andere kittens, maar daar was hij zich nog niet bewust van. Dat hij dan ook de kleinste was, was dan ook zeker niet iets waar hij bewust van was. Langzaam werd de ruimte waarin hij zat steeds kleiner en begon hij toch wat meer bewust te worden. Echter bleef alles vredig tot er plots iets gebeurde. De ruimte leek nog smaller te worden waarna hij weer wat meer ruimte kreeg. Dit gebeurde nog een paar keer tot hijzelf uiteindelijk ergens naartoe geleid werd. Het werd nog krapper om hem heen tot hij ergens op neerplofte.
Het was koud, dat was het eerste dat hij voelde. De warmte die hij eerder had gehad, was er niet en een zwak piepje verliet zijn lippen. Hij voelde echter al snel iets over zijn lichaampje heen gaan wat hem toch iets opwarmde, waarna hij opgepakt werd en bij iets warms gelegd werd. Toch maakte hij nog geen aanstalten om echt verder te bewegen en bleef vrij stil liggen waar hij neergelegd was. De kitten was al langzaam in slaap aan het vallen tot hij plots weer verplaatst werd. Een licht piepje verliet zijn bekje tot hij weer warmte voelde, ook al was deze anders dan de vorige het gaf hem toch een veilig gevoel. Dustkit, zoals de kitten nu genoemd was, krulde zich voorzichtig op tegen zijn vader aan, waarna hij weer langzaam in slaap viel.

_{Al een paar manen zat het zwarte katertje in de buik van de Queen, tegen zijn broertjes en zusjes aangedrukt. Het was vrij krap, maar het was warm, er was genoeg eten, het was fijn. Verder was de ongeboren kitten zich nog niet van veel bewust. Maar na die paar manen wachten, was hij een volgroeide kitten, klaar om de buitenwereld in te kunnen. Hij was zich vaag bewust van schokkende bewegingen die de baarmoeder begon te maken, voordat hij door de samentrekkingen een holte in werd geduwd. Het was enorm krap, nog krapper dan de ruimte was hij eerst in zat. Zo ging het een tijdje door, voordat hij door de samentrekkingen de holte uit werd geduwd en hij op een nest van mos neerplofte. Gedesoriënteerd en blind probeerde hij piepend rond te kruipen, tot hij na een tijdje voelde hoe hij tegen een bron van warmte werd aangeduwd. De kater maakte rustgevende geluiden voor de kitten, al was de stem een beetje trillerig, het kalmeerde het zwarte katje. De kitten, nu genaamd Stagkit, krulde zich op en viel langzaam in slaap naast het lichaam van zijn vader.}

Het bestaan van deze nog ongeboren kitten bestond uit eerste keren. Eerste keer botsen tegen een sibling, om maar iets op te noemen. Of de eerste keer het kloppen van het hart horen, toen zijn oortjes genoeg gevormd waren om daartoe in staat te zijn. De eerste keer gewaar worden van de andere kittens die zich hier samen met hem bevonden. De eerste keer zijn pootjes uitstrekken, wat zijn moeder dan oh zo duidelijk voelde. Maar deze eerste keer was groter: deze eerste keer zou alles beginnen en tegelijk alles wat hij gekend had eindigen. Viér kittens werden voor hem geboren, en dan was het zijn beurt. De eerste keer geboren worden - en meteen de laatste keer, natuurlijk. Maar de onbenoemde kitten ging niet naar buiten zonder slag of stoot. Hij worstelde, hij sloeg en hij stampte en als hij had gekund had hij gekrijst. Een luide knap was te horen, maar de kitten gaf niet op. Toen de buitenlucht zijn snuitje voor de eerste keer raakte opende hij zijn bekje en een luide piep kwam eruit. Voor de eerste keer piepte hij. Voor de eerste keer rook hij iets - de geur van aarde, van katten, van melk. Voor de eerste keer raakte hij de grond, voor de eerste keer voelde hij de koude. De kitten had nog steeds geen naam, maar dat zou niet lang meer duren. Nog één kitten kwam na hem. Ze werden weggetrokken van hun moeder. Voor de eerste keer rook hij een nieuwe geur, die hem ervoor nog niet echt had opgevallen - de geur van bloed. Van dood. De kitten besefte het natuurlijk nog niet. Een andere warmte omhulde hun, voor de eerste keer. Een andere melkgeur, een andere stem. De stem klonk niet zo bekend, de geur was al helemaal niet bekend - maar het was de geur van melk. En dus dronk de lichtgrijze kitten, voor de allereerste keer. De siblings om hem heen verdwenen weer - en niet veel later ook hij. Voor de eerste keer werd hij bij zijn naam genoemd. Ribkit lag nu aan de buik van zijn vader, drooggelikt. Voor de eerste keer was zijn lichtgrijze vachtje zichtbaar, rechtopstaand door het drooglikken van zijn vader. Voor de allereerste keer rook hij zijn geur, hoorde hij zijn stem. Voor de allereerste keer..

Lekker warm. Lekker veilig. Dat is alles wat de pikzwarte kit kon bedenken toen hij een bewustzijn kreeg. Hij vond het geweldig in de iets krappe plek, maar al snel werd het té krap. Na enkele manen besefte hij dat het zijn broertjes en zusjes waren. Zij waren de reden dat het zo krap was. Als een instinct besefte de kleine kater dat het nu wel goed was met de warmte en veiligheid. Hij wou weg uit de krappe plek en wou weten wat er hem nog te wachten stond. Zonder te denken aan zijn siblings begon hij te stampen en te zwemmen voor zover dat ging. Eerst ging alles moeizaam en kwam hij nergens, maar dan hielpen de weeën hem verder. Na even vast te zitten in een nog krapper stuk, was hij eindelijk vrij. Een koude golf overviel hem en hij piepte verontwaardigt. Dit had hij niet gewild! De kitten rilde en piepte tot iemand hem droog likte. Met elke lik kreeg hij het warmer en al snel voelde hij zich beter. Een heerlijke geur bereikte zijn neusje en zonder er bij na te denken volgde hij de geur tot hij warme melk in zijn mondje kreeg. Hij voelde aan de schokken van zijn mama haar buik dat zijn broertjes en zusjes ook kwamen. Af en toe hoorde hij een nieuw piepstemmetje, maar hij gaf het geen aandacht. Plots doordrong er een scherpe geur in zijn neus en werd hij weggetrokken. Protesterend piepte de kleine kater tot hij tegen een ander warm lijf werd gedrukt. Instinctief wist hij dat het zijn vader was. "Nightkit. Je bent net zo zwart als je halfzusje." Nightkit zoals hij nu heette voelde hoe zijn vader hem een lik om de oren gaf en snorde tevreden, waarna hij in slaapviel.

De jonge kitten lag rustig lekker warm bij haar andere sibs, al wist ze weinig van hun. Ze dreef langzaam rond, in de baanmoeder van hun moeder. Hun lieve betrouwbare moeder, hun warme maar ook zachte moeder. Ze waren veilig als in gevaar maar ook waren ze bij elkaar, langzaam gingen er een paar weg en kwam er meer ruimte vrij. Ze waren best groot geworden en hadden elkaar best bedrukt daar diep vanbinnen, toch was daar iets. Het leek een uitweg te zijn, daar scheen het licht. Dit keer was het haar beurt, langzaam werd ze mee getrokken door de baan van de stroom. Langzaam maar zeker kwam ze er door, ze werd door gevoerd naar een opening waar al haar eerder geboren sibs zouden zitten. Deze gedachten was er maar voor even, ze viel naar buiten met een plofje op de grond. De kou raakte haar lichaam en haar vacht was met een velletje aan elkaar geplakt aan haar lichaam, haar ogen waren nog niet open al kon je al een beetje zien. Ze opende haar bekje en liet een klein gepiep horen door de kou die ze had, al hoorde ze iets. De eerste keer een stem van een betrouwd iemand, "Mijn kleine Darkkit.." Klonk een stem. Ze was nog nat van het bloed dus kon de traan niet voelen, langzaam werd ze afgelikt door haar moeder en naar haar toe getrokken zodat ze aan de tepels kon zuigen. Ze proefde de warme melk en het smaakte heerlijk, ze genoot van de smaak en van de gedachtes tot ze langzaam in slaap viel. Haar oogjes gingen dicht en viel langzaam in een donkere slaap, omdat kittens ook veel slaap nodig hadden moest ze het nu.

OCC: Sorry voor de late post! Dit zal ik niet meer doen!!

Alles leek normaal te zijn toen de witte bengaal in de buik van zijn moeder zat. Geen bewust zijn, helemaal niks, maar toch leek het normaal. Nee, het leek niet meer normaal toen er een raar gevoel ontstond. De witte bengaal voelde het wel, maar had nog geen de bewustzijn dus wist niet wat het was, wat het inhield, wat hij nou precies voelde. Toen werd het ineens een stuk ruimer en was de kitten nog maar alleen, maar ook hij werd weggezogen. De ongeboren kitten was groot voor zijn doen, het feit dat hij als laatste geboren werd was al vreemd en het kon nooit goed zijn voor zijn moeder. Hij kwam ter wereld, maar nam enorm veel bloed met zich mee, hij bleek zelfs haken en kon niet zelf uit zijn moeder kruipen Nee, in plaats daarvan werd hij uit zijn moeder getrokken en bloedde zijn moeder dood. Hij was de dodelijke klap geweest. Hij had zijn moeder vermoord. Hij werd warm en droog gelikt en de pasgeboren kitten begon te piepen. De eerste geur die hij had waargenomen veranderde in een andere geur. Instinctief ging de pasgeboren kitten toch opzoek naar een bron waar hij melk vandaan kon halen. "Snowkit. Ik hoop dat nooit iets wits gekleurd zal zijn met jouw bloed zoals jouw vacht was met je moeders.." Een piepje die bijna droevig klonk verliet zijn bekje toen hij even stopte met melk drinken, waarna hij weer verder ging drinken.

Onderwerp: Re: Blood on the dancefloor (Birthtopic)