Outlaws

Shark keek met een dreigende blik naar de kittypet die zijn richting opkwam. Wat was het aan hem dat kittypets toch zo aantrok? Het was net alsof er iets aan hem was waardoor kittypets zich genoodzaakt voelden om tegen hem te beginnen praten. Hij haatte het. Schrikten zijn hondentanden hun dan niet af? Hij kon niet geloven waarom kittypets hém nu juist moesten hebben. Misschien kwam het vanwege het feit dat hij vroeger in hun buurt had geleefd, maar hij kon zich niet herinneren dat hij ooit contact met hun had gezocht of zo. En als dat al zo was dan moest de kittypet wie hij gemarteld had samen met Claw hun al wel gewaarschuwd hebben, toch? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden. Het irriteerde hem mateloos. Hij wilde gewoon met rust gelaten worden, maar schijnbaar begrepen die domme katten dat niet. De deputy liet een zucht ontsnappen en besloot om weer terug naar het camp te gaan. Misschien dat hij nog wat taken kon verdelen onder de young one’s. Misschien dat hij zich nog wat kon vervelen door zelf iets te doen of dat Claw een opdracht voor hem had. De tom rende terug naar het camp. Hij merkte tevreden op dat de spieren die onder zijn pels bewogen tijdens het rennen steeds soepeler bewogen. Dat wilde zeggen dat hij er steeds meer als een robuuste, getrainde tom uit begon te zien. Het zou vast niet meer lang duren tot de meesten hem eindelijk als een waardige deputy begonnen te zien, maar dan moest hij wél nog een paar hondentanden verdienen. De tom gromde en draaide zijn kop toen hij in het camp was. Hij trok met zijn oortje toen hij Shallow herkende, een nieuwe young one van de Elite. Niet iemand die in de Elite geboren was. De tom naderde haar en gaf haar een knikje toen hij voor haar stond. ‘Begin je je weg al te vinden in de Elite?’ vroeg hij aan de she-cat.

De she-cat had een vriendelijke glimlach opgezet en hoewel Shark’s vermogen tot glimlachen niet bepaald ver ging, dwong hij zichzelf om zijn mondhoeken licht omhoog te laten gaan. Hij durfde te wedden dat hij nu de meest maniakale grijns ooit om zijn lippen had liggen, maar daar moest ze het maar mee doen. Wanneer was de laatste keer dat hij echt gelachen had? Hij dacht aan de keren dat hij samen was geweest met Chawl. Steeds als hij dan had gelachen of gegrinnikt, was dat oprecht geweest. Maar de laatste keer in zijn leven dat hij echt eens over de grond had gerold van het lachen kon hij zich niet eens meer herinneren, dus hij ging er van uit dat die keer ook gewoon nooit bestaan had. Dat hij nooit het blije gevoel had mogen meemaken van eens heel hard om iets te lachen. En hij dacht niet dat één van de Elite cats of de Clan cats hem zo hard aan het lachen zouden brengen, hoe hard ze ook zouden proberen. Bovendien was een deputy die over de grond rolde van het lachen niet nu bepaald iets om ‘u’ tegen te zeggen; dadelijk werd hij nooit meer serieus genomen of zo. En hoewel Shark niet bepaald deed aan lachen, bewogen zijn snorharen toch lichtelijk geamuseerd heen en weer toen hij Shallow’s enthousiaste reactie hoorde. ‘Vergeet niet dat in de Elite zijn geen spel is,’ sprak hij streng tegen de she-cat. ‘Er wordt van je verwacht dat je op een serieuze manier met dingen om kan gaan en dat je goed oplet tijdens je trainingen. Vooral je final assesment is heel belangrijk.’ De tom sloeg met zijn staart toen de she-cat vroeg wie hij was. ‘Mijn naam is Shark,’ sprak hij tegen de young one. ‘En ik ben jouw deputy.’ Hij had haar wel naar zijn hondentanden zien kijken. Hij was opgelucht over het feit dat hij met zeven hondentanden deputy was geworden en niet met drie of met vier. Hij moest immers wel een goede indruk achterlaten en laten zien dat hij het meende om in de Elite te zijn. ‘Waar kom je vandaan?’ vroeg hij aan haar. ‘Wat sprak je zo aan om de Elite te joinen? Je moet wel een sterk karakter hebben wil je het hier overleven.’

Shark onderdrukte een zucht. Young ones. Je kon ook niks aan ze uitleggen zonder dat ze het niet serieus namen. Hij had de speelse grijns om haar lippen heus wel gezien; dezelfde die Chawl ook altijd om zijn lippen had hangen. Natuurlijk. Nu was hun leven nog rooskleurig en waren ze zich nog van geen kwaad bewust, maar dan moesten ze gaan moorden en drong het pas echt goed tot hun door waarvoor de Elite stond. Sommigen pikten het sneller op dan anderen. Rascal, Chawl en Shallow vielen daar duidelijk niet onder. En dan te bedenken dat Rascal zijn zoon was. Soms schaamde hij zichzelf voor de enthousiasme van zijn zoon, maar aan de andere kant zou hij ook weer niet willen dat hij helemaal geen deel meer van zijn leven uit mocht maken. En hij kon zich ook niet voorstellen dat hij Rascal op een dag ergens dood zou vinden. Misschien gaf hij dan toch wel meer om zijn eigen kittens dan hij eerste instantie toe wilde geven. Toen de she-cat uitlegde dat ze een rogue was, gaf Shark een klein knikje ten teken dat hij het begreep. Ze was wel vrij jong om een rogue te zijn naar zijn idee. Waar waren haar ouders? Hij trok lichtelijk afkeurend met zijn oortje toen hij merkte hoe ze over de Elite sprak. Het leek net alsof de Elite een simpele oplossing was voor katten met een saai leven en dat iedereen er makkelijk in kon geraken. ‘Zoals ik al aangaf: de Elite is geen spel,’ zei hij nors tegen haar. ‘Het is geen plek waar je zomaar kunt komen en gaan wanneer je maar wilt. Young ones zoals jij worden geacht om in het camp te blijven tenzij ze toestemming krijgen en dit tot ze tien moons oud zijn. De trainingen die ze krijgen zijn bovendien ook nog eens heel zwaar.’ Hij keek de she-cat kil aan. ‘Er wordt van je verwacht dat je naar de toekomst toe kunt doden zonder angst of spijt te tonen en dat je hondentanden verdient om jezelf een belangrijke plek binnen de Elite te verdienen. Als je de Elite verraadt of je besluit om er van weg te gaan, heeft dit gruwelijke consequenties die kunnen leiden tot je dood.’ Hij was niet bepaald subtiel, maar dat vrolijke, onbezorgde moest er uit voor ze member zou worden. En daar wilde hij graag aan mee helpen.

Shark onderdrukte een luide zucht toen ze hem met dezelfde blik bleef aankijken. Hij kende young ones die nu al wel bang geworden zouden zijn en hem twijfelachtig aangekeken zouden hebben, maar het leek haar allemaal niet zo erg te kunnen deren. Ze was nog jong, hield hij zich voor. Toch wilde hij dat dit onbezorgde gedeelte in haar weg zou zijn nog vóór ze member zou worden. En als hij daar iets voor moest doen, dan zou hij dat ook zeker doen. Misschien moest hij haar een demonstratie geven. Hoewel… binnenkort zou ze toch wel een mentor krijgen en dan zou diegene haar hopelijk streng genoeg aanpakken om te laten zien dat het leven in de Elite niet altijd een pretje was. ‘Ik mag het voor je hopen,’ bromde hij nors. ‘Anders gaat het een vervelende tijd voor je worden binnen de Elite.’ Hij hoopte echt dat haar attitude binnenkort zou veranderen. Dat er iets zou gebeuren waardoor ze killer zou worden. Aan één grapjas binnen de Elite hadden ze al wel weer genoeg. En dan was die grapjas ook nog eens zijn zoon. Nee, Rascal en hij leken totaal niet op elkaar. ‘Maar als Claw je heeft aangenomen binnen de Elite, wilt dat zeggen dat hij wel potentie in je ziet. Ik zal het daar voorlopig maar mee doen.’ Hij trok een vermoeid gezicht naar haar en draaide vervolgens zijn kop. ‘Maar goed, laten we het nog even over je verleden hebben,’ sprak hij verder. Hij wilde haar achtergrond immers wel leren kennen. Misschien kon hij daaruit wel afleiden dat ze weldegelijk klaar was voor haar job binnen de Elite. ‘Dus je bent een rogue geweest voordat je de Elite joinde. Ik neem aan, op basis van je keuze en het feit dat er niemand met je is meegekomen, dat je helemaal alleen was? Waar zijn je ouders gebleven? Het lijkt me vrij onmogelijk dat je je eerste moons overleefd hebt zonder een moeder of wat dan ook.'

Shark bewoog kort met zijn oortje terwijl hij wachtte op reactie van de she-cat. Door hier zo met haar te praten, kreeg hij steeds meer het idee dat hij toch niet alles wist wat er gaande was in de Elite. Hij moest eens wat meer gesprekken hebben met de rest om uit te vinden waarom ze in de Elite zaten. Het was natuurlijk wel handig om als deputy zijnde een beetje te weten wie hij in zijn Elite had zitten, maar hij moest ook weer eerlijk toegeven dat hij daar niet altijd tijd voor had. Sinds hij deputy was geworden, was zijn leven opeens een stuk drukker geworden en moest hij veel meer dingen regelen. Maar goed, het was niet bepaald iets waar hij een hekel aan had. De tom richtte zijn aandacht weer op Shallow toen deze uitleg begon te geven. En toen was het net alsof de realisatie hem van zijn poten wilde slaan. Zijn gedachten gingen terug naar een paar gesprekken die hij had gehad met Kali vlak nadat de kittens geboren waren. Wacht eens even. Ze had het over vier kittens gehad. Joanne, Eveningpaw, Rascal… en ze was er één kwijtgeraakt. Hij herinnerde zich weer de ruzie die hij met haar had gehad daarover. Niet dat hij zich per se bekommerd had over het leven van de kitten, maar ze had een potentiële sterke Elite cat laten ontsnappen. Dit had ze hem natuurlijk pas veel later verteld, maar omdat hij er niks meer aan had kunnen veranderen, had hij het onderwerp achter zich gelaten. Maar het klopte wel allemaal… Deze she-cat werd wakker langs een rivier en dacht dat ze geen ouders meer had. Er was echter niet veel wat hij kon doen om erachter te komen of ze daadwerkelijk zijn verloren dochter was. Haar karakter leek in elk geval op die van Rascal en Rascal was weldegelijk zijn zoon, dus het was niet dat het onmogelijk was. Maar hij moest het zeker weten. ‘Shallow,’ sprak hij en het leek er duidelijk op dat hij de rest van haar verhaal niet eens meer gehoord had. ‘Ik wil dat je even iets voor me doet. Dit gaat raar overkomen, maar het is vrij belangrijk voor me.’ Als dit werkelijk zijn dochter was, zou ze zijn geur wel moeten herkennen omdat hij de kittens één keer tijdens hun geboorte bezocht had. Wat raar dat hij Shallow nooit onthouden had en altijd had geloofd dat er maar drie kittens in het nest hadden gezeten terwijl hij ze toch echt zelf alle vier had gezien. Hij boog zich naar haar toe. ‘Ik wil dat je mijn geur in je opneemt. Herken je het ergens van? Misschien van vroeger of zo? Komen er iets van herinneringen terug?’ Hij keek haar strak aan. Als dit niet zijn verloren dochter was, wist hij het ook niet meer.