Final assessment || Hounds of war

De grote kater lag te pitten in de apprentice den, meestal deed hij dit ook op de meest onmogelijke uren, voornamelijk omdat hij de jonge apprentices wou ontwijken. Nu had hij de afgelopen drie maken toch in de medicine den doorgebracht dankzij een verwonding aan zijn poot, dus het kon erger. Toch werd hij wakker toen hij zijn naam hoorde, en hoewel hij dit normaal vol op zou hebben negeert.. hij was ook zo mooi en verantwoordelijk.. herkende hij de stem. Het waren echter pas de volgende woorden die hem pas echt in beweging kregen. Werd eens tijd. Nu had hij er ook niet enorm veel voor gedaan. Nee, zijn motivatie was compleet gestopt rond zijn 13de moon, al was hij altijd al een lax typje geweest. Ach ja, je kon niet alles hebben. De kater kwam vrij snel omhoog nu, gaf zijn calico pels enkele likken en liep toen naar buiten. Zijn houding was een mix van zijn nonchalantheid en zelfvertrouwen, iets wat hij beiden goed kon dragen. Eenmaal buiten liep hij naar Butterstar toe en gaf haar een knikje. Hoe vriendelijk.

In alle eerlijkheid, waarschijnlijk was hij niet eens aan het luisteren toen Butterstar het gisteren vertelde. Echt wat moest er van hem terecht komen? Warpaw bewoog scherp met zijn oor bij haar korte en zeer... duidelijke uitleg. Oh hij deed zo zijn best niet met zijn ogen te rollen toen hij haar staart voelde. De kater grijnsde dus ook droogjes, maar charmant zoals bekend aan hem was. "Ik zou niet durven je tijd te verspillen" Kwam er op bijna dezelfde manier uit, deels omdat ze zo emotieloos naar hem was. Eigenlijk was dat voor hem de grootste straf, hij hielt van reactie, positief of negatief maakte hem niet uit. Dingen zoals geen reactie echter... dat irriteerde hem.. het irriteerde hem niet eens zo beetje ook. Het was te zien aan de manier waarop hij met zijn staart sloeg en zijn zorgeloze houding voor een seconde brak. Maar hierna ging hij op een flink tempo het kamp uit, wetende dat hij dit kon volhouden. Het vissen was het grootste probleem.. hier was hij domweg gezegd slecht in. Landdieren daarin tegen moest zonder zorgen verlopen. Hij zou wel kijken waar hij eindigde, er was in ieder geval niks te verliezen hier. Het duurde in ieder geval niet lang voor hij de stream bereikte, en zijn lange passen wat afremde zodat hij over het wateroppervlak kon kijken naar eventueel vis.

Dit was wel een beetje hard to get spelen of niet soms Butter? Pff. Zijn arme hartje deed al bijna pijn ervan. En hij deed nog wel zo goed zijn best.. oké nu moest hij ook niet gaan liegen. Hij deed zijn best met de verkeerde dingen. Andere irriteren en met ze flirten hoorde niet je prioriteit in het leven te zijn. Maar tja, je kon niet alles hebben. Hij wou gewoon aandacht en als je geen positieve kreeg, dan begon je het ook met negatieve te doen. Aandacht was aandacht. Bij de duidelijke woorden van de flamepoint knikte hij nonchalant, zoals heel zijn houding zoals gewoonlijk uitstraalde. "Je kent me toch?" sprak hij bijna op een teasende toon... zelfs een knipoog toevoegend, alsof hij verwees naar de leugen dat hij een schat van een kat was. Hij hielt van het laatste woord krijgen, tja, het gebeurde. Maar toen de ander verdween ging hij verder naar waar hij mee bezig was. Goed. Hij zou maar een of twee vissen vangen voor hij bij het echte werk begon. Hij kon vrijwel niks met water, enkel land jagen was zijn ding. Hij had immers meer weg van een Wind en Skyclanner met bouw en de tegendrukkende kracht van het water was niet zijn beste punt. Maar hij begon alsnog, vrij geconcentreerd op zijn taak. Mooi niet dat hij deze weinige kans ging verspillen. Toch kan je ervan uitgaan dat het langer duurde dan bij iedere andere Riverclanner voor hij enkele vissen had, en zelfs deze waren nog niet noemingswaardig groot te noemen. Maar het was vis en het was dood dankzij hem. Dus missie geslaagd. Geen tijd willen verspillen door op en neer te lopen, dekte hij alles af zoals geleerd en begon hierna aan zijn betere onderdeel, en rook de grond af naar sporen van landdieren.