Do you really love another cat?

[Moonpaw(stripe)]

Brightpaw rook steeds vaker een stukje Riverclan aan de vacht van Moonpaw. Brightpaw kon moeilijk nog vrolijk kijken naar Moonpaw, ze maakte zich zorgen. Hoe vaak ontmoette Moonpaw de witte Riverclan poes. Brightpaw lag opgerold als een stukje vacht zonder een levend lichaam. Haar ogen keken net nog boven haar poten naar de maan kleurige knappe kater. Ze stond langzaam op en verliet de den, met een zwiep van haar staart liet ze merken dat Moonpaw haar moest volgen. Ze liep het kamp uit en ging toen over in een belabberde sprint naar de Zonnenrotsen. Toen ze daar uiteindelijk was vroeg ze zich af waarom zo dicht bij de Riverclan, maar dat deed ze niet met opzet, perrongeluk, en dat moest de maan kleurige kater ook wel weten. 'Je ontmoet haar steeds vaker he?' Begon ze. 'Ben je verliefd op haar?' Zei ze haar ogen stonden glazig, ze was niet jaloers, maar haar hart stond gewoon op het punt te breken. 'Lieg niet, alsjeblieft', zei ze. Ze ging zitten en haar glanzende vacht glansde mooi in het licht van de maan. Haar geel/groene ogen keken recht in die van Moonpaw. 'Ik wil niet dat je je zelf in gevaar brengt', zei ze zacht met een kleine brok in haar keel. 'O-om dat ik van je hou, ik... Ik... Ben...' Ze slikte. 'Verliefd op jou', ze kneep haar ogen dicht en een traan spatte in stukken op een rots ze wende haar blik af en keek naar een grasspriet tussen de rotsen. Er kwam onverwacht eens tukje songtekst in haar hoofd: Het doet pij aan de gedachte dat jij met een ander bent, het doet pijn de geur van een andere poes in jou vacht te reuken, mijn liefde voor jou lijkt te veranderen in verdriet voor jou....

Moonpaw zuchtte, en keek door zijn oogleden naar buiten. Het was mistroostig, al scheen de maan, en was er geen regen gevallen. Meestal voelde hij zich s'nacht het best, misschien doorr zijn gelijknamige naam en vachtskleur. Hij lag in de den, en ging langzaam rechtop zitten, waarom was alles zo moeilijk voor hem? Hij zuchtte, en keek om zich heen. Brightpaw was er ook, maar iets hield hem tegen om met haar te praten. Het was allemaal te gevoelig, en hij wist niet welk onderwerp hij zou moeten beginnen zonder haar pijn te doen. Ze lag daar, zo.. kwetsbaar. Als een kleine kitten, maar dan bewust van alles, en iedereen. Moonpaw keek even naar haar, en zwaaide zwak met zijn staart, ze was zo anders de laatste tijd. Al sinds de Gathering, hij begreep er niets van, maar Moonpaw dacht dat het van Darkfire kwam. Ze moest steeds doodsangsten uitstaan! Brightpaw stond langzaam op en verliet de den, met een zwiep van haar staart liet ze merken dat Moonpaw haar moest volgen. Verbaast gaf hij zijn vach tnog een laatste lik, en trippelde toen achter de gevlekte poes aan. Wat wou ze hem zeggen dat het niet in het kamp kon? Eenmaal het kamp uit, begon ze richting de zonnerotsen te sprinten, maar ze was duidelijk niet in form. Moonpaw volgde haar met een staartlengte afstand. Hij wist niet waartoe ze naar toe wou, maar als ze plotseling stopte wou hij niet op haar botsen. Moonpaw zag waar ze heen gingen, en sperde geschrokken zijn ogen open, ze gingen RiverClangrens! Waarom zou Brightpaw daar naartoe willen? Moonpaw begreep het niet, en keek argwanend naar de poes voor hem. Dat gevoel verdween metteen weer, Brightpaw was zijn beste vriendin, en hij kende haar door en door, alleen de laatste tijd begreep hij niet wat er aan de hand was. 'Je ontmoet haar steeds vaker he?' Begon ze. 'Ben je verliefd op haar?' Zei ze haar ogen stonden glazig, Moonpaw keek haar verward aan. Toen vielen zijn ogen op de rivier, en hij begreep dat ze Snowpaw bedoelde. Hij trok ongemakkelijk met zijn oren, en staarde naar de rotsen die bleek oplichtten. 'Lieg niet, alsjeblieft', zei ze. Ze ging zitten en haar vacht glansde net als de zijne op. Haar geel/groene ogen keken recht in die van Moonpaw. 'Ik wil niet dat je je zelf in gevaar brengt', zei ze zacht. 'O-om dat ik van je hou, ik... Ik... Ben...' Ze slikte. 'Verliefd op jou', ze kneep haar ogen dicht en een traan spatte in stukken op een rots ze wende haar blik af en keek naar een grasspriet tussen de rotsen. Moonpaw keek aar geschrokken aan, was dit waarom zo raar deed? Hij had de neiging om achteruit de deinzen, maar bij het zien van haar verdriet, kon hij haar dat niet doen. 'Brightpaw...' Zei Moonpaw zachtjes, 'Ik.. Ik weet niet,' Hij haalde diep adem, hoe moest hij dit uitleggen zonder haar te kwetsen en hun vriendschap kwijt te raken? Hij staarde treurig naar de RiverClangrens. Daar ergens was Snowpaw, nietsvermoedend. 'Brightpaw, wat er ook is met Snowpaw, jij bent mijn beste vriendin!' Miauwde hij zachtjes. Hij strekte zijn neus uit om haar flank te raken, en keek haar aan. Hij sloeg zijn staart over zijn voorpoten, en keek in haar ogen. 'En wat je ook van me vind, dat zal altijd zo blijven! En Snowpaw, ik weet het niet, maar dat veranderd niets!' Ging hij verder, hij ging nu toch waarschijnlijk haar pijn doen, dus kon hij het beter metteen doen, in de plaats van nog een keer. 'Het.. spijt me' Miauwde hij, en hij keek naar de grond. Hij wou niet zien hoeveel pijn hij haar deed, dat ging hij elke dag in haar ogen zien, aangezien ze van de dezelfde leeftijd waren. Hij keek op, en staarde in het maanlicht. Hij keek naar de sterren, naar de rivier, en als laatste naar Brightpaw. Zijn beste vriendin.

'Brightpaw...' Zei Moonpaw zachtjes. Brightpaw keek Moonpaw neit aan, de tranen bleven steeds sneller uit haar ogen glijden. DE druppen kwamen stuk voor stuk op de stenen. Het leek wel door weekt te worden. 'Ik.. Ik weet niet,' Brightpaw luisterde en huilde door. Ze voelde de steen harde antwoorden al, en het deed pijn, nog erger dan wat haar mentor deed. 'Brightpaw, wat er ook is met Snowpaw, jij bent mijn beste vriendin!' Zei Moonpaw. 'Hoe kan dat nou, als ik zo veel van je hou, het liefst druk ik me tegen je aan en lik ik je met arde liefde volle slagen, maar dat kan niet, het liefst slaap ik elke avond dicht tegen je aan, maar hoe kan ik bij je zijn als je liefde bij heel iemand anders licht!', snikte ze. 'En wat je ook van me vind, dat zal altijd zo blijven! En Snowpaw, ik weet het niet, maar dat veranderd niets!' Zei Moonpaw. 'Voor jou ja, maar ik, ik kijk naar je, reuk je lucht, en ik reuk, háár, en dat, dat doet zo'n vreeslijke pijn.' zei ze. 'Het.. spijt me', zei hij. Brightpaw keek hem recht aan. 'H-het geeft niet, ik kan je neit op eisen, en als jou liefde bij die riverclan poes zit, ik kan er niks aan veranderen, maar, ... Voorlopig, ik denk, ik ehm, ik denk dat ik voorlopig alleen moet zijn.' Zei ze. Ze wouw weg lopen. Maar toen. 'Nee, nee ik kan gewoon niet zonder jou! Ik wil net zonder jou zijn, ik wil jou liefde, ik', ze sprong tegen hem aan en zette haar snoet in zijn vacht. 'Ik wil dit niet voelen, dit doet zo'n pijn!' Huilde ze. Liefdes verdriet was het pijnlijkste wat je kon voelen. Ze wist niet hoe ze zich zou voelen de lopende dagen. Het leek allemaal wel te veel te worden.

Moonpaw zag waar ze heen gingen, en sperde geschrokken zijn ogen open, ze gingen RiverClangrens! Waarom zou Brightpaw daar naartoe willen? Moonpaw begreep het niet, en keek argwanend naar de poes voor hem. Dat gevoel verdween metteen weer, Brightpaw was zijn beste vriendin, en hij kende haar door en door, alleen de laatste tijd begreep hij niet wat er aan de hand was. 'Je ontmoet haar steeds vaker he?' Begon ze. 'Ben je verliefd op haar?' Zei ze haar ogen stonden glazig, Moonpaw keek haar verward aan. Toen vielen zijn ogen op de rivier, en hij begreep dat ze Snowpaw bedoelde. Hij trok ongemakkelijk met zijn oren, en staarde naar de rotsen die bleek oplichtten. 'Lieg niet, alsjeblieft', zei ze. Ze ging zitten en haar vacht glansde net als de zijne op. Haar geel/groene ogen keken recht in die van Moonpaw. 'Ik wil niet dat je je zelf in gevaar brengt', zei ze zacht. 'O-om dat ik van je hou, ik... Ik... Ben...' Ze slikte. 'Verliefd op jou', ze kneep haar ogen dicht en een traan spatte in stukken op een rots ze wende haar blik af en keek naar een grasspriet tussen de rotsen. Moonpaw keek aar geschrokken aan, was dit waarom zo raar deed? Hij had de neiging om achteruit de deinzen, maar bij het zien van haar verdriet, kon hij haar dat niet doen. 'Brightpaw...' Zei Moonpaw zachtjes, 'Ik.. Ik weet niet,' Hij haalde diep adem, hoe moest hij dit uitleggen zonder haar te kwetsen en hun vriendschap kwijt te raken? Hij staarde treurig naar de RiverClangrens. Daar ergens was Snowpaw, nietsvermoedend. 'Brightpaw, wat er ook is met Snowpaw, jij bent mijn beste vriendin!' Miauwde hij zachtjes. Hij strekte zijn neus uit om haar flank te raken, en keek haar aan. 'Hoe kan dat nou, als ik zo veel van je hou, het liefst druk ik me tegen je aan en lik ik je met arde liefde volle slagen, maar dat kan niet, het liefst slaap ik elke avond dicht tegen je aan, maar hoe kan ik bij je zijn als je liefde bij heel iemand anders licht!', snikte ze. Hij sloeg zijn staart over zijn voorpoten, en keek in haar ogen. 'En wat je ook van me vind, dat zal altijd zo blijven! En Snowpaw, ik weet het niet, maar dat veranderd niets!' Ging hij verder, hij ging nu toch waarschijnlijk haar pijn doen, dus kon hij het beter metteen doen, in de plaats van nog een keer. 'Voor jou ja, maar ik, ik kijk naar je, reuk je lucht, en ik reuk, háár, en dat, dat doet zo'n vreeslijke pijn.' zei ze. 'Het.. spijt me', zei hij. Brightpaw keek hem recht aan. 'H-het geeft niet, ik kan je neit op eisen, en als jou liefde bij die riverclan poes zit, ik kan er niks aan veranderen, maar, ... Voorlopig, ik denk, ik ehm, ik denk dat ik voorlopig alleen moet zijn.' Zei ze. Ze wou weglopen, maar draaide zich om. 'Het.. spijt me' Miauwde hij, en hij keek naar de grond. Hij wou niet zien hoeveel pijn hij haar deed, dat ging hij elke dag in haar ogen zien, aangezien ze van de dezelfde leeftijd waren. Hij keek op, en staarde in het maanlicht. Hij keek naar de sterren, naar de rivier, en als laatste naar Brightpaw. Zijn beste vriendin. 'Nee, nee ik kan gewoon niet zonder jou! Ik wil net zonder jou zijn, ik wil jou liefde, ik', ze sprong tegen hem aan en zette haar snoet in zijn vacht. 'Ik wil dit niet voelen, dit doet zo'n pijn!' Huilde ze. Moonpaw zuchtte, hij kon haar niet troosten, want dan zou ze denken dat hij toegaf, maar hij kon haar ook niet zo laten. 'Brightpaw, 'Begon hij. Moonpaw stopte, en liet haar uithuilen. Hij wist niet hoe hij dit het best kon oplossen, maar hij ging Brightpaw niet zo achterlaten! Hij zuchtte, en bleef zo zitten, met haar neus tegen hem aan gedrukt. Hij keek in haar geelgroene ogen, en hield die even vast, en keek toen naar de rivier, O Sterrenclan, sta me bij, ik wilhaar geen pijn doen, maar ze klampt me zo aan me vast dat het niet anders gaat! Zal ze hier ooit overheen komen? Moonpaw zuchtte, of hij bleef vrienden met haar, wat gevaalrijk kon zijn, of hij maakte het nu voor altid duidelijk, en zette hun vriendschap op het spel. Moonpaw zuchtte, en anm zijn besluit, en een stem zei de hele tijd Egoïscht! 'Brightpaw, Snowpaw is... alles, we vullen elkaar aan, maar jij... JIj bent mijn beste vriendin, wie ik ga beschermer tijdens gevaar, als er iets mis is, kan je altijd naar mij toekomen, ik geloof je altijd, en zal je beschermer. Dat zal nooit veranderen! Maar, dat is het, niets van liefde, ik hou van je, maar als een zus, beste vriendin. Ik kan he tniet uitleggen.' Eindigde Moonpaw triest. Hij staarde opnieuw naar de Rivier, en vroeg zich af waar Snowpaw nu was.

'Brightpaw,' Ze bleef huilen. Voelde zich voor de eerste keer niet gerust door de toon van Moonpaw. 'Brightpaw, Snowpaw is... alles, we vullen elkaar aan, maar jij... JIj bent mijn beste vriendin, wie ik ga beschermer tijdens gevaar, als er iets mis is, kan je altijd naar mij toekomen, ik geloof je altijd, en zal je beschermer. Dat zal nooit veranderen! Maar, dat is het, niets van liefde, ik hou van je, maar als een zus, beste vriendin. Ik kan he tniet uitleggen.' Ze Moonpaw. Brightpaw snikte even uit en deed toen een stap naar achteren. Haar blik was verandert, en er was iets in te zien wat een beetje wantrouwen uit straalde. 'Je weet dat je nu recht tegen de Warrior Code in gaat he?' Zei ze zacht. Ze schudde haar kop. Toen draaide ze zich om en ging weg. Met een zwiep van haar staart liet ze zien dat ze haar niet mocht volgen. 'Ow Moonpaw, je gaat helemaal de verkeerde kant op, het is niet omdat ik je als mijn partner is, maar om dat je de clan nu verraad,' mompelde ze. Als eht goed was had Moonpaw het nog kunnen horen. Met een sprong door de bosjes rende Brightpaw weg. Ze liet nog een kreet van pure verdriet en ongelukkigheid horen en ging toen op een rots zitten staren naar de silverpels. Starclan, laat Moonpaw niet op het verkeerde pat komen, alsjeblieft, laat hem weer bij zijn verstand komen, ik maak me zorgen, help me!

[Topic uit.
Ík heb BTW een topic bij de donderpad gemaakt, je mag er reageren als je wil, zou wel leuk zijn]