Wastelands

Goh, wat leuk, hij was verdwaald. Dat was alweer een tijdje terug, de kater had in zijn jongere jaren al zo'n beetje alles in een straal van 5 kilometer van de stad wel verkend, waardoor hij de rogue gebieden wel redelijk kende. Maar kennelijk was hij vandaag net wat te ver gegaan, waardoor hij zich in het midden van een enorm veld bevond die zich overal om hem heen uit strekte. Natuurlijk zou hij makkelijk zijn eigen geurspoor terug naar huis kunnen volgen, maar ergens vond hij het idee ergens te zijn waar zijn zwarte poten nog nooit hadden gestaan wel aantrekkelijk. Daarom dwaalde hij verder tussen het hoge gras dat hem van zijn zich ontnam.



-Eerste post April!

Er was alweer een moon voorbij gegaan sinds ze de BloodClan was gejoind, maar toch bezocht April regelmatig haar oude territorium. Niet dat ze heimwee had naar haar oude leven als Rogue, maar haar oude vertrouwde stukje grond trok haar nog steeds aan. Nog niemand had er iets over gezegd en ze nam aan dat het geen probleem was. Ze kwam altijd wel terug met prooi. Buiten dat had ze door haar dagelijkse tochtjes een goed uithoudingsvermogen opgebouwd. Dat kon toch alleen maar voordelig zijn voor de clan? De grijze poes trippelde kalmpjes verder door het open gebied waar ze haar hele leven in had doorgebracht. Het gras sneed allang niet meer in haar poten en ze was gewend geraakt het gebrek aan beschutting voor de zon. Ze merkte dus amper hoe haar rug opwarmde en hoe het eelt op haar pootkussentjes zijn werk deed. Plotseling ving ze een heel bekende geur op; BloodClan. April nam aan dat haar clanmate haar ook al had opgemerkt aangezien ze niet al te voorzichtig had gedaan. Dus liep ze in de richting waar de geur vandaan kwam. Wegrennen zou namelijk veel meer argwaan opwekken. Uiteindelijk doemde er een zwarte gestalte tussen het gras op. Ze herkende hem vaag en wist dat hij Jinx heette. Verder had ze nooit met hem gepraat en ze betwijfelde of hij haar wel zou herkennen. ''Goedenmiddag'' mauwde ze beleefd. ''Ben je verdwaald?'' ging ze iets speelser verder. Ze had meteen spijt van die vraag. Ze was nu overduidelijk dezelfde vraag aan het uitlokken. De kater zou een slechte smoes natuurlijk nooit geloven.

De kater hief alert zijn kop toen de wind nu ook de geur van een kat mee bracht. Tot zijn verrassing rook hij echter de sterke meur van Elite, die ook onmiskenbaar aan zijn eigen zwarte vacht kleefde. Hij had gedacht dat hij hier in deze uitgestrekte velden alleen maar verdwaalde rogue's en misschien een geschrokken muis tegen zou komen, maar het lot besloot hem eens te verrassen. ''Goedenmiddag''Oh, een kat met manieren in de Elite? Dat was nieuw. Jinx keek de poes aan en nam haar lange postuur in zich op. Ze was duidelijk een stuk jonger, rond de 2 jaar misschien? ''Ben je verdwaald?'' Haar stem klonk speels, haast plagerig. Jinx grinnikte enkel zachtjes en keek haar geamuseerd aan. "Oh ja, echt vreselijk."Sprak hij zeer dramatisch. "Jij wilt me vast wel de weg terug laten zien, niet?" Spottend keek de kater haar aan, zich afvragend wat ze daar op te zeggen had.

De poes keek Jinx geamuseerd aan. Hij probeerde haar duidelijk een beetje klein te krijgen, maar daar zou hij niet in slagen. ''Natuurlijk.'' begon ze semi-beleefd. Dit deed haar heel erg denken aan haar ontmoeting met de BloodClankater Cyber, behalve dan dat Jinx haar niet opjoeg alsof ze een stuk prooi was. Ze wees met het puntje van haar staart in de richting van waar ze vandaag kwam. ''Als je maar lang genoeg die richting inloopt dan kom je weer veilig uit in de stad. Ze kon een grijns niet onderdrukken. Ze vroeg zich af of Clancats ook zo met elkaar zouden communiceren. De BloodClankatten die ze tot nu toe had ontmoet waren namelijk allemaal een beetje apart. Zowel in verschijning als met uitstraling. Was dat een clandingetje, of puur iets van de elite? Er was nog zoveel dat ze moest leren over dit leven. Haar gedachten dwaalden af. ''Ik ben trouwen April, een nieuwkomer.'' Ze was benieuwd naar zijn reactie.

Ah, mooi zo. De poes liet zich niet om de tuin leidden en vertelde hem precies wat hij zelf ook in gedachtes had. Althans, een soort van. Gewoon je eigen geurspoor volgen, terug naar waar je vandaan kwam. Daar hadden ze immers zo'n goede neus voor gekregen, niet? Hij gunde haar dan ook een geamuseerd grijnsje toen ze het hem uitlegde. ''Ik ben trouwen April, een nieuwkomer.'' Een nieuwkomer, het zou allemaal wel. Jinx was dan wel deel van de Elite, hij voelde nu niet bepaald een grote liefde voor de clan en diens leden. Daarom was het enkel aan haar geur dat hij April had herkend als een Bloodclanner. "Aangenaam April, de naam is Jinx."Een grijnsje sierde zijn zwarte lippen. "Een nieuwkomer zo ver weg van het Elite gebied? Valt het dan zo tegen?"Zijn klonk enigszins spottend en hij keek haar geamuseerd aan.

Het ging allemaal net iets te geforceerd voor haar. Dit was echt weer zo'n typisch stijfjes gesprek, gevuld met lege woorden die bedoeld waren om de bedenker van deze sterker te doen lijken. De poes grinnikte even. Wauw, wat oppervlakkig. ''Oh, de elite bevalt me prima hoor.'' Zei ze terwijl ze hem met een schuin gekanteld hoofd aankeek. Forceer. Forceer. ''Soms heb ik gewoon even behoefte aan een pauze.'' Een pauze. Juist.. ''Een pauze tussen de drukte van het leven tussen imbecielen.'' Ze had werkelijk geen idee waar dat vandaan kwam en hoopte zich met de volgende woorden uit deze situatie te redden. ''Ik bedoel, kom op. Er zijn meer zwakzinnige dan intelligente katten op deze aardkloof.'' Dat was dan ook één van de redenen waarom ze hier vaak kwam. Hij hoefde natuurlijk niet te weten dat er meer gaande was. Natuurlijk zou hij haar nu gestoord vinden, of niet veel meer dan een kleine, domme poes met een mening die nergens op sloeg. Maar het laatste wat ze wou was niet loyaal overkomen. Een kat als hij zou haar meteen uitlachen voor haar gemis naar haar oude leven, al was het nog zo klein. Ze was een BloodClanner en geen Rogue meer. Niets kon daar nog wat aan veranderen.

De poes grinnikte enkel."Oh, de elite bevalt me prima hoor.''ze keek hem met een schuin koppie aan. Ze leek nogal nep, maar Jinx moest toegeven dat ze goed speelde. Geamuseerd keken zijn geel-groene ogen haar aan. ''Soms heb ik gewoon even behoefte aan een pauze.'' pauze, jep, hm-hm. ''Een pauze tussen de drukte van het leven tussen imbecielen.'' hij begon hard te grinniken, ah, dat was het addertje onder het gras. ''Ik bedoel, kom op. Er zijn meer zwakzinnige dan intelligente katten op deze aardkloof.'' hij keek haar veel betekenend aan. "Oh, zeg maar met een gerust hart dat de Elite vol zit met imbecielen," sprak hij droogjes met lichte minachting in zijn lage stem. "een stelletje verloren, zwakzinnige en doorgedraaide imbecielen." hij spuugde op de grond. "Desalniettemin, je moet er de goeden uit weten te halen."


-Beetje laat, sorry <'3

"Oh, zeg maar met een gerust hart dat de Elite vol zit met imbecielen, een stelletje verloren, zwakzinnige en doorgedraaide imbecielen." April was even verbaasd over hoe de kater haar opmerking opvatte. Ze had iets van verdediging verwacht, of op zijn minst enige vijandigheid naar haar. In plaats daarvan was hij het met haar eens. Het was zeker waar dat de Elite een zooitje bij elkaar geschraapte gekken was. De meesten waren erg cynisch of gewoon toonden gewoon geen emoties. Anderen waren weer extreem angstig en trokken zich omgeven door angstlucht terug. Beiden bracht het niet bepaald een beste sfeer. De kater spuugde naar haar mening wat nonchalant op de grond. "Desalniettemin, je moet er de goeden uit weten te halen." De poes had nog niet echt vrienden gemaakt binnen de clan. Niet dat ze ooit een goede vriend had gehad. Natuurlijk waren er wel katten waar ze goed mee op kon schieten en zich prima bij voelde, maar verder dan dat ging het vaak dan ook niet. Oppervlakkigheid van anderen was een grote kloof voor haar. ''Tot nu toe heb ik nog niet veel goeds gezien.'' Mauwde ze terwijl haar mond een strakke lijn vormde. ''Uiteindelijk geeft iedereen alleen maar om zichzelf. Zelfs de sterkste liefde die ik heb gezien was niet opgewassen tegen het extreme.'' Daarmee bedoelde ze de keuze tussen leven en dood, maar het was aan hem om zijn extreem uit te zoeken. Misschien had hij dat al wel gedaan. Ze wist helemaal niets van de kater die tegenover haar stond.

-Nu ga ik je slaan met een stuk kaas.