Healing Hearts (Quietstep)

Het was al enkele dagen geleden dat Oceanbreeze de rossige kater het vreselijke nieuws had gebracht. Ze voelde zich er nog steeds ergens wel schuldig over. Ondanks het feit dat ze zelf ook wel genoeg om over te rouwen had, besloot ze even langs Quietstep te gaan. De kittens sliepen en ze wist zeker dat hij zich net als haar vreselijk voelde. Onschuldige zielen hadden zich bij Starclan gevoegd, zonder ook maar echt geleefd te hebben, echt verhalen te hebben gehoord over het clanleven. Zonder ook echt een toekomst te hebben. Haar eigen kitten was nog maar twee weken oud geweest, jonger dan Cheekykit, had nog maar net de ogen geopend en was toen al overleden. Ze wist zelf heus wel hoe de koude kon zijn voor jonge kittens, echter had ze dit nooit kunnen voorspellen of verwachten. Arme Rosekit, haar lieve dochtertje. Niemand zou ooit haar plaats in kunnen nemen in haar hart, ondanks dat ze de kitten toch wel kort gekend had. Ze hoopte maar dat Whitelion over de kitten waakte. Want dat was toch wel van belang voor haar. Ze sloeg haar blauwe ogen neer terwijl ze verder trippelde, de bekende geurende den in. Even keek ze rond of ze Routpaw en Lizardpath zag. De een haar nichtje en de andere een goede vriendin. Al was ze natuurlijk ook bevriend met Lizard, ze liep langzaam naar de rossige kater toe, diens wonden zagen er nog steeds niet prettig uit en ging naast hem zitten. Neverland had zich de laatste tijd behoorlijk afzijdig gehouden. Iets dat best lastig was voor de jonge kattin. Ze had hem nodig, maar toch begreep ze het ook. Neverland was natuurlijk niet altijd in staat om met alles om te gaan, was altijd wel net als haar zachtaardig en emotioneel geweest. Het verlies van hun dochtertje had hem vast ook weinig goeds gedaan. Ze liet zich onhandig naast Quietstep zakken en keek hem aan, ze wist nog zo goed hoe Amberpaw zich voelde en wist nog niet alles over hun gezin, hoefde ook niet alles te weten. Maar wist wel dat Quietstep zich minstens zoals Amberpaw moest voelen, of iets in die trant. Dus zei ze er ook niets over en drukte ze enkel als begroeting haar neus voorzichting in zijn vacht. Haar blauwe ogen dwaalden stilletjes door de bekende den heen. "Quietstep, nog gefeliciteerd met je broertjes en zusje." Begon ze zachtjes, waarna ze een onhandige glimlach op haar snoet toverde. "Hoe is het met je? En met je wonden? Genezen ze al goed?" Mauwde ze daarna respectvol en vragend. Ze hoopte voor hem dat hij snel weer zijn Warrior taken op kon pakken. Of in ieder geval deze geurende den uit kon, al waren beide Lizardpath en Routpaw geen katinnen om te vrezen. Haar kop boog ze even voorzichtig waarna ze haar pels begon te verzorgen. Crowfur en Bronzemask waren nu beide in de Nursery en letten op alle kittens. Dus kon ze even een korte adempauze nemen. Daarbij sliepen die van haar nadat ze op korte ontdekking door het kamp en Nursery waren gegaan dus hoefde ze zich niet al te veel zorgen te maken. Al was ze nog steeds bang er nog een te verliezen.

OOC: Die vorige is stil dus vandaar, daarbij was ik zo vrij in gedachten dat Ocean nooit hem zo zou laten creperen in zijn gevoelens dus heus wel eventjes op bezoek zou komen. Dus vandaar dit topic. Hoop dat je het niet erg vind? :")

Denken was een gevaarlijk iets in dit soort situaties. Het verleden, het heden en iedere potentiële toekomst bleven allemaal maar in zijn kop rondspoken, en het ergste was dat hij er niets aan kon doen. Elke keer als hij zijn ogen sloot, zag hij Mousewish, zag hij Brindleleaf en Cheekykit. Hij probeerde te herleiden naar waar het mis ging. Was het met Sparrowfeather's bekentenis? Was het het tweede nestje? Of waren hij en Puddleshine het geweest? Misschien was het wel gewoon een onmogelijke taak om de precieze ommekeer aan te wijzen, maar toch probeerde hij het. Tevens gaf hij zichzelf de schuld van Mousewish' dood. Hoe had hij niet kunnen zien dat ze zoveel pijn leed, dat ze zo verdrietig was? Al die tijd had hij gedacht dat ze onafscheidelijk waren geweest, en ondertussen had hij niet eens vermoed dat ze zich zo voelde. Was hij zo blind geweest? Blijkbaar wel, en zelfs Mistfeather had hem een tijd geleden al gewaarschuwd. Hij had niets gedaan. Elke keer als hij eraan dacht, werd hij misselijk. Haalde hij de stem van Amberpaw weer naar voren, die hem zo hard de schuld had gegeven. Het maakte hem woedend, die rotkitten had nooit geboren moeten worden. Dan zou alles nog goed zijn geweest. Hij schudde zijn kop, hoe kon hij dat nou weten? Zo ging het de hele dag door en hij werd er doodmoe en doodziek van. Zijn ogen prikten hevig, en hij had geen idee of het van de vermoeidheid of van de tranen kwam. Het maakte hem ook niet veel uit. Hij had niet eens gehoord dat Oceanbreeze naar hem toe kwam en zachtjes met haar neus in zijn vacht tikte ter begroeting. Hij keek even verrast op, waarop Oceanbreeze hem nog feliciteerde met zijn broertjes en zusjes. Zijn maag draaide zich weer in een knoop. Eigenlijk was hij er alles behalve blij mee geweest, maar dat vertelde hij niemand. "Dank je," bracht hij dus zwakjes uit. Vervolgens vroeg de grijzige kattin hoe het met zijn wonden ging. "Een stuk beter. Dankzij Liz en Rout," antwoordde hij schor. Hij had zijn leven aan Lizardpath te danken, al was hij nog niet bepaald blij met dat feit. "Ik hoorde over Rosekit," vervolgde de kater, en wendde zijn blik even af. "Gecondoleerd." Het leek wel of Starclan van plan was hun halve Clan leeg te plukken.