Winter is coming

Crowfur’s flanken zwoegden en elke ademhaling die hij nam begon nu echt zeer te doen, maar hij wilde dat konijn koste wat het kost in zijn klauwen hebben. Zijn achterpoten lieten diepe groeven na in het bevroren gras telkens als hij zich opnieuw afzette, maar hij merkte tot zijn tevredenheid dat het konijn snelheid terug begon te nemen. Hij wist dat het konijn zijn hol zou naderen en dat hij snel moest zijn. Hij merkte ook dat ze van de Moorlands in de richting van de Abandonded Badgerset gingen. Bijna had hij zichzelf tegengehouden omdat hij dacht dat hij dan het stukje van ShadowClan territory inging, maar nog net op tijd besefte hij zich dat WindClan dat stukje territory voor zichzelf had gewonnen. Hij herkende Greywind die een eind verderop zat, maar hij was te koppig om de hulp van zijn Clanmate in de schakelen. Bovendien lag Greywind toch neer; eer dat de tom overeind kwam had het al geen zin meer. En dus gaf Crowfur een kreet zodat het konijn Greywind in de gaten kreeg en naar links rende, maar Crowfur had zijn beweging allang in de gaten en sneed hem de pas af. Hij doodde het beest en keek tevreden zijnde naar de dikke buik van het konijn. Daar konden ze nog eens goed van eten. Zo’n dikke prooien hadden ze de laatste tijd niet meer. Binnenkort zou het ook nog gaan sneeuwen en dan zouden de konijnen ook minder voedsel kunnen vinden. Nu hadden ze tenminste nog iets wakker lekker veel vlees aanzat. Tevreden zijnde met zijn vangst, maar nog altijd wel last hebbend van zijn pijnlijke ademhaling, liep Crowfur in de richting van Greywind en liet de prooi voor zijn neus vallen. ‘Ben ik even blij dat dit deel nu tot ons behoort,’ sprak hij tevreden zijnde. ‘Anders had ik daar al moeten stoppen.’ Met zijn staart wees hij in de richting van waar de ShadowClan border eerst was. Hij ging naast Greywind liggen en liet zijn ademhaling eerst weer rustiger worden voordat hij weer zou gaan jagen. Hij kende Greywind niet zo goed omdat ze niet veel met elkaar spraken, maar wist wel dat de tom iets van twee of drie moons na hem warrior was geworden. ‘Geniet je van het warriorleven?’ vroeg hij een tikkeltje uitdagend aan de tom. Hij schoof het konijn in de richting van Greywind. ‘Ik zie je nu niet bepaald opstaan om dit te vangen namelijk.’

Crowfur knipperde dankbaar met zijn ogen toen Greywind hem complimenteerde met zijn vangst. Ja, hij vond het eerlijk gezegd zelf ook wel een mooie vangst. Hij had niet gedacht dat hij deze dagen nog eens een konijn zou vinden die wat vlees aan zich had zitten. Maar het was natuurlijk altijd leuk als je gecomplimenteerd werd door je eigen Clanmates op je vangst; iets wat hij ook deed bij zijn Clanmates als hij de prooi die ze vingen een geweldige vangst vond. Hoewel hij niet bepaald de vriendelijkste tom binnen de WindClan was en vaak zijn chagrijnige momenten had, dacht hij wel dat hij in omgang nogal meeviel. En meestal als hij begon te spreken met een kat bleek ook wel dat hij redelijk vriendelijk aangelegd was, dus dat zal wel goed. Crowfur richtte zijn blauwe ogen op de grijze tom toen deze weer begon te spreken en grijnsde. ‘ShadowClan had van mijn part wel gewond mogen raken,’ mompelde hij. Zijn grijns verdween. Hij wilde dat hij daar was geweest om ze een lesje te leren; zijn skills verbeterden naarmate hij ouder werd en dat wilde hij graag aan Everstar laten zien, maar zij had hem niet uitgekozen voor mee te gaan naar de border fight. De volgende keer dat er een border fight zou zijn, zou hij er zeker aan denken om mee te gaan. Of Tallshadow hem nu gered had van die hond of niet: hij ging toch mee om ze te verslaan als dat zou moeten. ‘Wie noem jij hier een haarbal?’ Uitdagend ontblootte hij zijn tanden en boog een beetje door zijn rug; het was lang geleden dat hij nog zo speels had gedaan tegenover zijn Clanmates. En hoewel het een tikkeltje awkward aanvoelde, was het zeker geen slecht gevoel. Bovendien hadden Greywind en hij toen ze apprentices waren samen veel gejaagd en dus kon hij het commentaar van de tom wel hebben. En hij wist dat dat andersom ook zo was; ze lagen elkaar nog niet zo slecht. ‘Misschien ga ik wel met je mee,’ zei hij bedachtzaam. ‘Leopardkit zal dan wel weer een keel opzetten, maar ooit zal ze het wel begrijpen.’ Hij grinnikte. ‘Volgens mij heeft ze ook last van de droogte, maar is ze te veel bezig met klagen om er echt iets van door te hebben.’ Hij grinnikte, want lachen deed hij eigenlijk bijna nooit. Als apprentice had hij dat wel veel gedaan, maar sinds hij warrior was geworden en verantwoordelijkheden had gekregen, was hij wel tamelijk serieus geworden. Misschien iets te serieus op sommige momenten. Maar ja, beter dat dan een kat die altijd overal om lachte, right? Right. ‘En de droogte maakt jóu sloom,’ zei hij plagend tegen de tom terwijl hij zijn Clanmate een zetje gaf. ‘Ik ben nog heel energiek. Ik ben dan ook de beste konijnenjager in de Clan.’ Hij grijnsde uitdagend en gaf de tom opnieuw een zetje. Zijn ogen keken de tom uitdagend aan.

Crowfur rolde met zijn ogen. ‘Meneer Pluizenbol,’ sprak hij al even plagend terug. Oké, ze waren nu echt kleine kits. Maar soms mocht dat wel eens. En bovendien was het naar zijn gevoel veel te lang geleden dat hij echt nog eens plagerig had gereageerd op iemand anders. Greywind had zich, net zoals een paar anderen, niks aangetrokken van de chagrijnige buien die Crowfur soms had en had hem altijd op dezelfde vrolijke manier benaderd als toen ze nog apprentices waren. Greywind was dan ook één van de weinigen van wie Crowfur wel iets kon hebben, maar hij merkte dat het de laatste tijd sowieso steeds beter ging met zijn sociale contacten binnen de WindClan. Er waren er echter weinig met wie het in het begin direct goed ging, maar ja. Dat probleem zouden andere katten ook wel hebben, zeker? En naar katten buiten zijn Clan toe was hij gewoon helemaal niet vriendelijk en dan al zeker niet tegen RiverClanners. Hij hoopte dat hij zijn ex-partner nooit meer terug zou zien, maar dat zou haast wel moeten als hij weer naar een volgende Gathering moest gaan. De tom richtte zijn blik op Greywind toen deze zijn opmerking maakte. ‘Of dat zo gezellig is weet ik nog niet,’ zei hij plagerig. ‘En toms blijven toms.’ Hij grinnikte toen hij merkte dat Greywind verontwaardigd in zijn richting keek. Ah. Eindelijk begon de tom door te hebben wat hij wilde bereiken. Uitdagend zwiepte Crowfur met zijn staart toen Greywind al even uitdagend voor hem kwam te staan en ontblootte zogenaamd dreigend zijn tanden. De tom sprong plotseling naar voren en Crowfur wilde zijn achterpoten verzetten zodat hij weg kon duiken, maar door een verkeerde beweging viel hij op zijn zij en kreeg hij als gevolg al het haar in zijn mond. ‘Wat ben je toch een pluizenbol,’ sprak hij terwijl hij de tom een zetje gaf. Plotseling verslapte hij al zijn spieren en keek de tom met grote ogen aan alsof hij een aanval kreeg. Hij maakte een gorgelend geluid en om het nog wat echter te laten lijken, liet hij zijn ogen even in zijn kassen rollen. Daarna grijnsde hij en zette zijn poten schrap. Hij gaf een harde duw zodat de tom van hem af zou vallen en hield de tom vervolgens zelf tegen de grond gedrukt door zijn poten aan weerszijden van hem te zetten. Of dat probeerde hij toch althans. ‘Weet je hoe veel ruimte je dikke vacht wel niet in beslag neemt,’ zeurde hij. ‘Het is onmogelijk om je goed vast te houden.'