And there's nothing I can do; except bury my love for you

Met een patrouille aan haar zijde, liep Waspsting terug richting de plek waar ze zojuist nog vandaan gekomen was. Een onbehaaglijk gevoel bekroop haar; waarom waren ze Innerstar nog niet tegengekomen? Ze had haar niet verteld wat ze hier nog doen wilde, dus misschien had ze het fout en was de leidster hier nog gewoon. Misschien liepen ze elkaar enkel mis. Maar de warrior merkte geen enkele geur van haar vriendin op, ook al kwamen ze toch echt dichterbij de nieuwe grens. Ze zouden niet op de badgerset kunnen kijken, het gebied was immers een uur geleden nog van hen afgenomen. Het was heel onwaarschijnlijk dat de WindClan er geen enkele katten liet staan, om precies dat te voorkomen. Haar blauwe ogen keken vlug van kat naar kat, om na te gaan of hun ook nog niets geroken of gezien hadden. Echter was ze zo oplettend, dat haast niets haar zou kunnen passeren nu.

- Voor de patrouilleleden die mee op zoek gaan naar Innerstar

Kalm was hij Waspsting gevolgd. Zijn groene ogen kalm op haar gericht. Ze was zo oplettend, was ze gespannen? Hij zuchtte even zachtjes en keek schuin weg. Hij zou meteen de geur van zijn leader opmerken mocht ze dichterbij zijn. Ze waren met vier, ze zouden het wel fixen. Toen hij terug keek naar de oudere kattin knipperde hij even langzaam. "Dus je hebt haar het laatst bij badgerset gezien, right?" vroeg hij kalmpjes om meer een grasp te krijgen op de situatie die zich aan het afspelen was. Want tot nu toe... Leek alles nog vrij normaal, tenzij iets hem ontging...

Thornfang had niet mee kunnen doen aan het gevecht om de Abandoned Badgerset. Hij had in plaats daarvan in het kamp moeten blijven en het kamp moeten bewaken. Deze tijd had hij voornamelijk gespendeerd om in de buurt te blijven van zijn kittens en te zorgen dat hun niks zou overkomen. In ieder geval was er de afgelopen paar uur al niks meer gebeurd en Thornfang spitste zijn oren toen hij pootstappen hoorde. Hij keek over zijn schouder, maar zijn kittens lagen er rustig bij en hij had niet het idee dat ze zouden gaan panikeren. En dus ging hij naar buiten en kwam hij tot stilstand toen hij enkel zijn deputy en een paar warriors zag terugkeren. Hij fronste lichtelijk toen hij ook een apprentice zag, maar deze leek niet al te gewond te zijn. Hm. Dit moest Tallshadow’s idee zijn geweest, want hij kon zich niet inbeelden dat zijn moeder een onervaren apprentice mee liet gaan. Goed, ze had niet al te veel wonden opgelopen, maar toch… Hij opende zijn bek in een grauw toen hij hoorde dat WindClan de Abandoned Badgerset terug hadden gewonnen en schraapte ongeduldig met zijn klauwen over de bosgrond toen de kater verder ging met praten. Hij zou later wel tegen Tallshadow zeggen dat hij op minstens één van die hunt patrols gezet wilde worden, voor nu was het het belangrijkste dat ze zijn moeder terug zouden halen. Hij had te laat door dat Waspsting Lurkingshade en Amberhunt al verzameld had nog voordat hij iets kon inbrengen. Hij draaide zich met een ruk om en volgde de warriors buiten het kamp. Hij opende zijn bek om de verschillende geuren in te drinken, maar het was niet extreem moeilijk om ze te vinden en al snel haalde hij Waspsting in. ‘Ik ga mee,’ zei hij met een stem die niet veel tegenspraak duldde. ‘Ze is mijn moeder en ik wil dat ze veilig terugkeert.’ Meer informatie hoefde hij niet te geven, right? En dus richtte hij zijn blik weer naar voren en opende zijn bek om de geur van zijn moeder in te drinken. Hij merkte de alertheid van Waspsting op en voelde sympathie voor de senior warrior. ‘Rustig, Waspsting,’ murmelde hij zodat de anderen het niet konden verstaan. ‘We vinden haar wel terug. Het is Innerstar waar we het over hebben, dat weet je toch.'

Amberhunt volgde Waspsting samen met Thornfang en Lurkingshade, ze zochten naar hun vermiste leider. Ze liepen langs de grens die nu anders lag door het verloren stuk land dat Windclan had opgeëist. Waspsting leek erg gespannen en alert, niet zo vreemd als je bedacht dat haar beste vriendin en leider vermist werd. Thornfang leek dit ook te merken en hij murmelde iets wat Amberhunt niet kon verstaan, maar hij wist zeker dat hij haar gerust probeerde te stellen. Toen miauwde Lurkingshade "dus je hebt haar het laatst gezien bij Badger set, Right?" Aangezien het gevecht daar had plaats gevonden leek dat Amberhunt wel logisch. Hij keek over de nieuwe grens, ze moesten en zouden hun territorium terug krijgen. Ongeacht hun verliezen, Shadowclan gaf zich niet zomaar gewonnen.

Hij hoefde alleen de woorden 'Innerstar' en 'zoeken' te horen en toen was zijn aandacht getrokken. Wolfpaw liep naar het ensemble katten toe. "Ik ga ook mee." zei hij vastberaden tegen de rest. Het maakte hem niet veel uit of ze hem mee wouden of niet. Als Innerstar weg was moest hij helpen zoeken. Zij had hem ook gevonden toen hij een kitten was, dus hij kon haar vast ook vinden! Zijn oogjes gingen naar Thornfang. "Ik weet zeker dat we Innerstar vinden. Ze heeft mij ook gevonden!" zei hij tegen de kater. Wolfpaw wou graag vertrekken, hij wou weten waar Innerstar uithing.

Niet allen Amberhunt zou meekomen, zo te zien ook Thornfang, dat had hij zelf beslist nu... Even vernauwde de gevlekte kater zijn gifgroene ogen even als teken dat hij het niet goedkeurde. Hij vond het niet kunnen dat de kat gewoon deed wat hij wilde zonder op toestemming te vragen, wat een dwaas. Ugh... "Ik ga ook mee." Klonk er plots. "Ik weet zeker dat we Innerstar vinden. Ze heeft mij ook gevonden!" De gevlekte kater draaide zich wat naar de jonge kat en hij schraapte zijn keel. "Het is denk ik beter als jij hier blijft," zei hij kalm. "Geen zorgen, we zullen der vinden," op z'n minst een geur want het stond droog genoeg om dat te verzekeren. En ze moesten nu ook niet met een hele ensemble gaan, enkele waren genoeg... En ze hadden nu al een kat die voor zich had beslist, sigh. Toch gleed zijn blik kort naar Waspsting, aangezien zij nog steeds degene was die de leiding had over de patrol, hij zei enkel de feiten die voor hem logisch waren.

Lurkingshade kwam naar hem toe, waarschijnlijk om te vertellen dat hij mee mocht en dat hij het goed vind. Wolfpaw rechtte zijn borst trots. "Het is denk ik beter als jij hier blijft," uhm. Excuse you. "Geen zorgen, we zullen der vinden," sprak de zwart-witte kater tegen hem. Wolfpaw keek eventjes en verwerkte de woorden. "Maar dat is niet eerlijk! Tallshadow zei dat ik mee mocht!" zei hij tegen Lurkingshade. "Hij heeft het beloofd aan mij." zei hij daarna wat zachter. Hij moest gewoon mee. En als hij niet met de patrouille mee mocht, ging hij zelf wel zijn weg zoeken. Hij was niet heel dom, hij kon het wel. Met zijn ogen gericht op Lurkingshade en toen afdwalend naar Waspsting wachtte hij op reactie. Wolfpaw bleef echter stug meelopen. Hij had de patrouille gevonden, nu kon hij net zo goed blijven. Thornfang was er ook, dus het zou allemaal goed komen!

Hoewel Tallshadow duidelijk om drie katten gevraagd had, kwamen er meer op zijn uitnodiging af. Blijkbaar was zij niet de enige die op zoek wilde naar Innerstar, en ze kon dat begrijpen ook. Snel liet ze haar ogen over de vijf katten glijden, maar liet deze kort even hangen op de jonge Wolfpaw. Lurkingshade had het onvermijdelijke al gezegd; de kleine apprentice was eigenlijk te jong. Natuurlijk liet deze het niet meteen gaan, dus sloeg ze met haar dikke staart. "Ik wil dat jullie vijf meegaan, Wolfpaw, jij ook." miauwde ze, waarna ze Lurkingshade een knikje toegunde, want hij had immers gelijk. Het zou ook het beste zijn als Wolfpaw hier bleef, maar ze wilde weg en had geen zin om een scene te creëren. Vervolgens draaide ze zich om, de anderen wenkend met haar kop. "We gaan." bromde ze en zette een hoge pas in. "Wolfpaw, ik wil dat je naast mij komt lopen. Vooraan." miauwde ze nog achterom, en nam toen de leiding van de groep. Haar blik gleed naast de zwarte tom-cat naast haar. "Zorg dat je ons tempo bijhoudt, anders moet je terug naar het kamp lopen. Zodra we aankomen wil ik dat je altijd aan mijn zijde blijft, ik wil het niet een tweede keer moeten zeggen."

Waspsting zei voor de rest niet al te veel op hem, maar dat had hij ook zeker niet verwacht. Zo veel spraken ze nu ook weer niet met elkaar, maar hopelijk had ze zijn woorden opgevat en zou ze wat rustiger worden. Zijn blik gleed opzij toen Wolfpaw opeens naast hem kwam lopen en even keek hij bedenkelijk naar de apprentice, maar gaf toen een knikje ten teken dat hij het goedkeurde. Zo lang Wolfpaw een beetje bij hun in de buurt zou blijven, zou het vast wel oké zijn. Hij glimlachte naar de tom toen deze bemoedigende woorden sprak en wilde net zijn toestemming geven toen Lurkingshade opeens tussenbeide kwam. Thornfang keek de young warrior lang aan. Hij had natuurlijk wel gelijk, maar Thornfang wilde dat Wolfpaw mee zou gaan. Wolfpaw wilde waarschijnlijk voor dezelfde redenen als hijzelf meegaan en Thornfang kon hem die toestemming niet ontnemen. ‘Nee, hij gaat mee,’ sprak hij vastberaden tegen Lurkingshade, maar draaide zijn kopje naar Waspsting en knipperde dankbaar de she-cat toen deze aangaf dat Wolfpaw inderdaad mocht mee gaan. Runningpaw en Amberhunt hadden zich inmiddels ook bij de patrol gevoegd en Thornfang merkte dat Waspsting wel graag wilde vertrekken, dus hij hoopte dat het voor nu opgelost was. Hij wist niet hoe Lurkingshade dacht over het feit dat Thornfang zich verzet had tegen zijn beslissing, maar hij had er verder ook geen tijd meer voor om daar over na te denken. Twee senior warrior’s hadden inmiddels beslist dat Wolfpaw wél mee mocht gaan en één van die senor warrior’s was de leader van deze patrol, dus… het leek hem wel duidelijk wat er ging gebeuren. ‘Ik zal aan het einde van de patrol lopen,’ sprak hij tegen Waspsting. ‘Je weet maar nooit.’ Daarna keek hij strak naar Wolfpaw. ‘Goed luisteren naar wat er tegen je gezegd wordt. Ik wil geen klachten horen.’ Hij gaf de zwarte tom echter een lik over zijn oor en sprong toen naar achteren om zich achter de laatste katten van de patrol te voegen. En nu hopen dat ze zijn moeder zouden vinden!

"Maar dat is niet eerlijk! Tallshadow zei dat ik mee mocht!" Hij vernauwde zijn ogen wat, duidelijk niet blij met de keuze. Die Tall... Hij werd nog de ondergang van de clan als hij zo lekker door bleef gaan met dwaze keuzes maken. Hij sloeg zijn ogen dan ook meteen weg. "Hij heeft het beloofd aan mij." Hij keek enkel scherp naar de zwarte apprentice. "Hij heeft ook dingen aan mij beloofd," zei hij rustig, maar aan zijn toon te merken waren die beloftes nooit uitgekomen. ‘Nee, hij gaat mee,’ Klonk er en hij keek scherp naar Thornfang. "Goed, ik denk dat jij dan wel een extra oogje op hem kan houden," zei hij. Ze hadden hun zintuigen nodig om hun leader te zoeken, niet om babysitter te spelen. Het was Waspsting die hem een knikje toewierp en hij keek enkel kalm naar haar. Sigh... "Ik wil dat jullie vijf meegaan, Wolfpaw, jij ook." Hij snoof even en keek kalm rond, om te zoeken naar Amberhunt. Het was allemaal zo... dwaas. "We gaan." Klonk er waarna er nog wat woorden vuil werden gemaakt aan Wolfpaw, maar de warrior stapte gewoon achter de rest aan, zijn blik neutraal, maar zijn zintuigen stonden scherp.