End of the day [Dawnpaw]

Het was eind van de dag toen hij het Thunderclan camp weer binnenwandelde. Z’n poten voelden zwaar en vermoeid aan. Bovendien had hij zich verstapt, waardoor er in z’n linker voorpoot een zeurende pijn te voelen was. Op gladde rotsen klimmen was dus niet zo slim geweest. Toch was hij tevreden over z’n dag. De jonge kater was weer een stapje verder gekomen en had the Fourtrees nu eindelijk een keertje gezien. Wie weet wat de aankomende dagen zouden brengen, want hij was zeker van plan om weer op stap te gaan. Hij keek even om zich heen om te zien wie er allemaal in de buurt was.

Bij de stralen zonlicht die steeds schaarser en roder werden stroomde het kamp weer vol met katten die weg waren geweest. Van een jacht- of grenspatrouille bijvoorbeeld. Zelf had ze vrij weinig gedaan. Ja ze had bij zonhoog met haar mentor jachttechnieken geoefend en was toen even gaan jagen, wat drie muizen en een lijster had opgeleverd. De poes stond op en keek om zich heen in de hoop iemand te zien om bij te zitten. Ze had nog niet zoveel vrienden in de clan, maar ze was sociaal genoeg om die snel te maken. Daar. Een crèmekleurige kater kwam het kamp binnengelopen. Ze merkte dat hij zijn gewicht niet helemaal op zijn linkervoorpoot zette. Nieuwsgierig trippelde ze op hem af. ''Zware dag gehad?'' miauwde ze lichtelijk geamuseerd.

Voordat hij er erg in had stond opeens een clangenoot naast hem. Toen hij omkeek zag hij een jongere poes naast hem staan. Ze was hem niet bekend, maar dat was ook niet erg verwonderlijk. "Zware dag gehad?" vroeg ze. Blijkbaar was het haar opgevallen dat hij nogal moeilijk liep. De pijn in zijn linker voorpoot maakte het lastig om zijn volledige gewicht erop te zetten, waardoor hij een beetje onhandig erbij liep. "Soort van," antwoordde hij. Hij zou het zelf eerder omschrijven als een avontuurlijke dag. Het enige waar hij wel op hoopte was dat zijn poot zou herstellen, want anders zou hij het vervolg uit moeten stellen. "Heb jij nog wat beleefd?" Nu hij hier toch was kon hij net zo goed een gesprek aanknopen met deze dame. Bovendien kon hij wel wat sociale contacten binnen de clan gebruiken. Veel vrienden had hij immers niet.

Ze had vrijwel meteen een goed gevoel bij de kater. Hij zou nog wel eens een vriend van haar kunnen worden. Hij leek ook niet veel ouder dan haar. ''Ik ben vandaag alles behalve nuttig geweest.'' Mauwde ze. Iets waar ze zich een beetje voor schaamde. Ze voegde er nog aan toe:''Ja, ik heb wat getraind en gejaagd. That's it.'' Jeetje wat klonk dat sullig. Alsof ze een van die vreselijk luie en zeurende leerlingen was waarmee ze haar hol moest delen. Ze merkte dat de honger zo langzamerhand aan haar begon te knagen. Ze had sinds zonhoog niets meer gegeten. Misschien was het tijd om eens wat te eten. ''Trek in een stuk verse prooi?'' vroeg ze, terwijl ze met haar staart naar een bos brandnetels wees. Ze hoopte dat hij haar subtiele vraag naar een avondmaal had begrepen.

''Ik ben vandaag alles behalve nuttig geweest. 'Ja, ik heb wat getraind en gejaagd. That's it," vertelde de jonge poes. Dan was zijn dag toch een stuk avontuurlijker. Hij had vandaag voor het eerst in zijn leven een bezoekje geschonken aan de Fourtrees. Probleem was alleen dat hij tijdens een klimpartij op een stel rosten zich verstapt had en dat was nu in zijn poot merkbaar. "Trek in een stuk verse prooi?" hoorde hij opeens. Eigenlijk had hij wel trek gekregen, alleen zag hij het niet zo zitten om nu te gaan jagen, maar dat gaf hij liever niet toe aan deze poes. Hij wilde niet zwak lijken in haar ogen. "Ehm, jawel," antwoordde hij. Hij vroeg zich af hoe ze het wilde gaan aanpakken. Hopen dat ze niet iets al te moeilijks voorstelde. "Ik ben trouwens Flintstrike. Wij hebben elkaar volgens mij nog niet ontmoet hier." Er waren maar weinig katten hier die hij kende. Dit kwam voornamelijk door z'n afwezigheid. Toch wilde hij wel zoveel mogelijk vrienden maken.

Dawnpaw besefte zich dat de kater dacht dat ze zouden gaan jagen, terwijl ze eigenlijk wou voorstellen om samen te gaan eten. Wat nu? Ze zou na die vraag nog veel luier lijken dan ze al overkwam. Opgelucht dat ze over een ander onderwerp begonnen stelde hij zich voor. Flintstrike.. Het was een naar haar mening mooie naam. Hij klonk in tegenstelling tot zijn karakter ook erg fel. Althans. Wat ze tot nu toe van hem had gezien. ''Dawnpaw,'' mauwde ze net iets te kortaf dan haar bedoeling was. ''Kom,'' mauwde ze enthousiast terwijl ze richting de prooihoop sprong. Nu moest hij haar toch wel volgen?

Ze stelde zich voor als Dawnpaw. Die naam had hij ook nog niet eerder horen vallen hier op het Thunderclan camp. ”Kom,” sprak ze opeens, terwijl ze wegliep. Enkele tellen bleef hij gewoon staan waar hij stond, maar toen ze eenmaal al een stukje verderop stond besloot hij er achteraan te gaan. Er was blijkbaar voedsel, dus dat scheelde al wel. Hij hoefde niet te gaan jagen en ze poot te overbelasten. ”Daar lusten wij wel wat van,” merkte hij op. Zijn blik ging even naar Dawnpaw. ”Dames eerst.” Altijd de dames bij alles voorlaten was een van de dingen die hij onder andere in zijn leven geleerd had. Hij snapte de gedachte erachter niet, maar toch leefde hij het wel na.  

''Ik heb dus te maken met een attente kater,'' snorde ze. Ze mocht de kater wel. De blik in haar ogen stond - zoals altijd - erg vriendelijk en uitnodigend. Ze zocht naar iets smakelijks uit de hoop prooi. Uiteindelijk werd het een aardig volle muis. Nieuwblad bracht zoals altijd niet alleen een groen woud, maar ook goedgevulde prooi. Ze wachtte even tot de kater zijn avondmaal ook had uitgekozen. Daarna wenkte ze met haar staart naar de zelfde kluit varens als eerst. ''Laten we daar gaan zitten. Ik rammel van de honger.'' Er lag een lichtelijk plagerig toontje in haar stem, al had ze geen idee waarom.

"Ik heb dus te maken met een attente kater," merkte ze Dawnpaw op. Hij moest even grijnzen bij het horen van die woorden. Je kon van alles over hem zeggen, maar hij was wel redelijk netjes opgevoed. Ondertussen speurde hij in de bult op zoek naar een geschikte maaltijd. Dawnpaw koos voor een muis. Flintstrike gaf de voorkeur aan een stuk vis die hij tussen al het andere eten vandaan plukte. "Laten we daar gaan zitten. Ik rammel van de honger." Hij knikte even en liep naar de plek toe waar Dawnpaw het over had. Nadat hij z'n achterwerk op de grond had geplant en zijn vis voor zich had neergelegd wachtte hij even tot Dawnpaw bij hem kwam. Ondertussen voelde hij plots wat kriebelen op zijn neusje. Een vlinder had zojuist een landing gemaakt. Nogal onhandig probeerde hij met z'n poot het diertje van z'n neus af te slaan, maar in plaats van de vlinder te raken kreeg Dawnpaw een klap. Shit, had hij weer.. "Sorry," mompelde hij. Dit kon ook alleen hem gebeuren.

Flintstrike was al bij de kluit varens gaan zitten. Dawnpaw besloot om hetzelfde te gaan doen. Ze griste de muis van de grond en trippelde naar de kater toe, waar ze zich installeerde. Toen ze net weer een gesprekje aan wou knopen zag ze in een ooghoek iets bewegen. Ze draaide haar hoofd en zag dat het een vlinder was, die recht op Flint zijn neus landde. De poes proestte het uit. Toen gaf de kater haar een klap, waarschijnlijk naar de vlinder bedoeld. Het diertje zat er ongelukkig genoeg nog steeds. "Sorry," mompelde hij. Dawnpaw keek hem speels aan. ''Maakt niet uit joh.'' mauwde ze vriendelijk. ''Maar je weet dat hij er nog zit, hè.'' voegde ze er plagerig aan toe. Eigenlijk zag het er best wel schattig uit. Die vlinder op zijn neus, terwijl hij er een beetje beschaamd bij stond. ''Misschien moet je me nog een keer slaan, dat hij dan wel weggaat.'' ging ze verder.

Wat was hij toch weer lekker handig bezig. Gelukkig werd Dawnpaw niet boos, maar barstte in lachen uit. "Maakt niet joh. Maar je weet dat hij er nog zit hé," zei ze. Hij had het helemaal niet doorgehad, maar de vlinder zat er nog inderdaad. Vreemd, want hij had vrij wilde bewegingen gemaakt. Dit was er blijkbaar eentje die niet snel losliet. "Misschien moet je me nog een ker slaan, dat hij dan wel weggaat," merkte Dawnpaw op. Hij greens even om die opmerking. Nee, hij ging Dawnpaw niet slaan. "Of jij slaat hem eraf?" stelde hij voor. Dan stonden ze in ieder geval weer quitte.

De poes grinnikte even. De humoristische sfeer tussen de twee werd alleen nog maar groter toen hij haar vroeg zich van de vlinder te ontdoen. In plaats van de kater een klap op zijn neus te geven sprong ze omhoog, bovenop hem. De vlinder was natuurlijk al weg en fladderde wild bij de twee katten vandaan. Ze drukte hem niet al te ruig tegen de grond. ''Kijk.'' mauwde ze alsof hij een kitten was. ''Hij is net van je neus afgevlogen.'' Er verscheen een grijns op haar gezicht. ''En nu heb je nog steeds last van een vervelend beestje!''

Voordat hij er erg in had sprong Dawnpaw opeens naar voren en belandde bovenop hem. Dit was dus niet de bedoeling, maar de vlinder was nu wel als sneeuw voor de zon verdwenen. ”Hij is net van je neus afgevlogen,” sprak ze grijnzend. ”En nu heb je nog steeds last van een vervelend beestje.” Flintpaw probeerde zich eronderuit de wurmen, maar kwam er al snel achter dat dat moeilijker was dan het leek. Toch wist hij na enkele stevige rukken onder de poes vandaan te rollen. ”Maar die is gelukkig makkelijker kwijt te raken dan de vlinder,” sprak hij plagend toen hij eenmaal los was gekomen.

Sorry voor de mega late reactie. Ik heb het nogal druk in RL.

Ze vermaakte zich met deze kater en de stomme dingen waren ze mee bezig waren. ''Weet je..'' begon ze dromerig. Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad als jij.'' Ze keek hem voluit lachend aan. ''Nu zal ik je vaker opzoeken. Je komt nooit meer van me af!'' Nu hij zich had ontdaan van haar ''ijzersterke'' greep moest ze wel weer in de aanval. Dawnpaw zigzagde naar de achterkant van Flintpaw en sprong speels op zijn staart, waar ze zachtjes in begon te bijten. Oh StarClan wat was je als een kitten gedragen toch leuk.

"Weetje," begon de jonge kattin plotseling. "Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad als jij. Nu zal ik je vaker opzoeken. Je komt nooit meer van mij af," sprak ze lachend. Hij greens even naar haar, maar doordat hij even niet oplette had hij niet door dat Dawnpaw al bezig was met een tweede aanval. De kattin sprong, voordat hij er erg in had, op zijn zijn staart en begon er nota bene ook nog in te bijten. Hij probeerde met zijn poot uit te halen en Dawnpaw uit balans te brengen. "We zullen wel zien of ik wel vrienden met je wil zijn." Hij zette zijn volle gewicht tegen de kattin aan in de hoop dat ze om zou rollen.

''Iedereen wilt bevriend zijn met ''De Dawn''', grijnsde ze. ''Dus jij al helemaal. Niemand kan mij weerstaan.'' Ze schrok wakker uit haar kleine momentje van roem toen de kater in de tegenaanval ging. Hij zette zijn volle gewicht tegen haar aan, wat haar goed uit haar evenwicht bracht. De grijze poes plofte onhandig op de grond. Ze spuugde vies kijkend een hap aarde uit haar mond en draaide zich schijnvijandig om. ''Hier zult u voor boeten, niet zo nobele krijger.'' zei ze formeel, waarna ze op hem afsprong en haar voorpoten tegen zijn schouders aan plantte. Dit natuurlij in de hoop dat ze hem tegen de grond kon pinnen.

Hij had niet veel vrienden binnen de clan. Dat lag misschien aan hem, want hij stapte nou eenmaal niet snel af op een wildvreemde kat. Het was fijn dat hij nu Dawnpaw had leren kennen. Hij mocht de jonge kattin wel en bovendien waren ze van ongeveer dezelfde leeftijd.
Ondertussen had hij dus Dawnpaw op de grond gekregen en moest ze moeite doen om het zand uit haar bekje te spugen. ”Hier zult u voor boeten, niet zo nobele krijger.” Flintpaw kon alleen maar lachen bij het horen van die woorden. Jammer genoeg was dat misschien ook de reden dat hij niet doorhad dat Dawnpaw al bezig was met een tegenaanval. Voordat hij er erg in had sprong ze met haar voorpoten tegen zijn schouders. Een kleine kreet kon het katertje niet onderdrukken. Door de klap was hij ondertussen ook al gevloerd. Hij wilde opstaan, maar realiseerde zich dat hij zich beter zogenaamd kon overgeven en dan pas een nieuwe aanval kon inzetten. ”Alsjeblieft, genade!” En nu maar eens zien wat Dawnpaw zou doen.

Ze verbaasde zich over het feit dat de kater zich zo gauw overgaf. Zat er geen addertje onder het gras? De poes besloot toch mee te spelen en liet hem los. ''En nu ik je heb verslagen ben je mijn gevangene. Ik mag alles met je doen wat ik maar wil!'' Mauwde ze plagerig en enthousiast. Ze ging op de grond zitten met haar voorpoten voor zich en krulde haar staart netjes over ze heen. ''Haal dan nu een heerlijk volle muis voor mij, onderdaan.'' Natuurlijk zou hij dat niet doen, maar hem een beetje narren was altijd leuk.

Dawnpaw liet hem los, dus zijn plannetje leek te werken. "En nu ik je heb verslagen ben je mijn gevangene. Ik mag alles met je doen wat ik maar wil!" miauwde ze naar hem. "Haal dan nu een heerlijk volle muis voor mij, onderdaan." Dit was het moment dat hij moest aanvallen. Anders was het misschien wel te laat. De kater rolde iets naar achteren om daarna met een lange zwaai omhoog te krabbelen. Voordat hij er zelf erg in had beukte hij met zijn volle gewicht tegen dat van Dawnpaw aan zodat de kattin uit balans zou raken. "We zullen wel eens zien wie wiens onderdaan wordt," sprak hij, terwijl hij met zijn poten de kattin in bedwang probeerde te houden. Nee, hij wilde dit gewoon niet verliezen.