Mud... my old friend

FORLORNPAW

Pissig, ze was flink pissig, want Starclanverdomme had ze haar moeder Snowdrop op afstand gezien. Haar vacht, grijs-wit gevlekt, haar ogen geel. Geel, dat was het enige dat anders was van haar en haar échte moeder. Toch wist niemand het, ondanks dat ze zo op elkaar leken, van Snowdrop's kittens leek ze het meest op haar moeder, al kon ze haar geen moeder noemen. Nee, Starclan verdoemde haar als ze door haar moeder erkend werd, ze verwachtte geen erkenning, ze verwachtte geen liefde. Ze hoorde niet in Thunderclan, ze hoorde bij haar vader in Shadowclan. In de clan van sterke katten, niet die zwakke zoals haar moeder. Ze was haar moeder niet, ze wou haar niet als moeder zien. Zij was degene niet geweest die haar en haar broer had gezoogd en in de eerste manen had opgevoed. Nee, het was de kattin die haar leven had verpest, die van haar Forlorn had gemaakt. Verloren, ze was verloren in de clan die haar thuis hoorde te zijn. Zoals gewoonlijk waarneer ze pijnsde over haar leven liep de mokkende en sterke kattin richting de grens met Shadowclan. Haar blauwe ogen sprankelde, echter niet met liefde en vrede maar met een soort vastberadenheid. Ze moest haar vader vinden, hij zou haar vast eerder erkennen en lief hebben dan haar moeder, nee het was haar moeder niet. Waarom dacht ze nog steeds over haar als haar moeder, dat verdiende die verdoemde kattin niet. Starclan verdomme, ze moest echt eens die kattin uit haar hoofd zetten. Ze spitste haar oren waarna ze loom verder stapte. Haar blauwe ogen gleden langs enkele bomen waarna ze stroef verder draafde. Ze zag een Shadowclanner, rook hem eerder. Ondanks de modderlaag op hem, ongeïnteresseerd haalde ze haar wenkbrauwen op en bleef ze staan. Zelfverzekerd en koppig als ze was hield ze haar gezichtsuitdrukking neutraal, haar ogen keken de kater nogmaals aan, minachtend bijna. Welke Warrior, van Shadowclan nog wel viel in de modder. Zo'n laag mormel was het dus, ze snoof even minachtend en keek hem nu nogmaals aan. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen. "En smaakt de modder goed?" Mauwde ze smalend.

FORLORNPAW

De kater leek haar geur ook te ruiken, wat niet vreemd was. Opzich was het zelfs normaal, immers was het een clankat en clankatten leerden veel met geuren en reukvermogen te onderscheiden. Zo rook Bloodclan anders dan Shadowclan, al was de eerste niet echt een clan te noemen. Die Starclan bloederige monstertjes waren nu niet precies iets wat ze positief zou noemen. Al was haar beeld van positiviteit wel behoorlijk anders dan die van de meeste clangenoten. Al had ze niet echt clangenoten, ze bleek een halfclanner te zijn, ze hoorde niet tot een clan. Was enkel opgegroeid in een clan en wist niet eens of ze trouw was aan die clan. Immers had haar moeder Snowdrop haar niet gewilt, zelfs haar broer niet. Alsof Risingpaw en zijzelf iets verkeerd gedaan hadden, dat het niet in haar zogenaamde moeder opkwam dat ze zich verlaten voelde. Dan sprak ze nog niet eens over de pluizenbolletjes van Snowdrop die in Riverclan geboren waren, die hield ze wel bij zich en daar was ze wel een moeder voor, hoe moeilijk zou het zijn geweest om voor Risingpaw en haar te zorgen. Forlornpaw reageerde nauwelijks op de kater toen hij haar met rollende ogen aan keek. Fijn, ze was nog nooit zo'n sarcastische kater tegen gekomen. In ieder geval niet in haar clan, als ze Thunderclan haar clan kon noemen. Was het haar thuis? Alleen Starclan zou het weten. "Fantastisch",  zuchtte hij even sarcastisch. Waardoor de kattin haar wenkbrauwen nog eens ophaalde en hem smalend aan keek. "Waarom laat je dan de modder niet gewoon op je vacht zitten", mauwde ze droogjes, alsof het uit zou maken hoe de kater er uit zag. Hij viel toch al niet zo veel op in de schaduwen, waarschijnlijk. De modder zou zijn uiterlijk dan ook niet bepaald opvallender maken, zolang hij in het donker van zijn territorium bleef. Daarbij hield het de sterke geur van Shadowclan ook een beetje uit de lucht, het was een goede camouflage. "Proef het zelf ook maar als je het zo graag wilt weten", vervolgde de kater waarbij hij naar de modderplas naast hem wees. Ze schudde haar kop met een verveelde uitdrukking, nee ze had niet bepaald zin om in de modder te springen als een kleine kitten. Ze zou zich echt niet verlagen tot dat niveau. Haar blauwe ogen priemden in die van hem waarna ze rustig ging zitten. "Modder is wel een fantastische camouflage, zo te zien heb je die nodig." Greens ze naar hem, haar blauwe ogen sprankelden iets met die uitdagende woorden. Misschien dat ze deze kater wel op de kast kon jagen. "Tenzij de prooi gewoon weg rent voor die afschuwelijke modder geur." Mauwde ze sarcastisch waarna ze met het puntje van haar staart zwiepte. In Starclan's naam, ze was nog nooit zo'n vermakelijke kater tegen gekomen.