Cold

Cliff zat op een muurtje, rillend van de kou, maar toch had hij geen zin om naar binnen te gaan. Zijn Twoleg baasjes hadden ruzie, en wanneer ze dat hadden deden ze niks anders dan hard lawaai maken met hun stemmen en gooien met spullen. Vreselijk irritant. Ook al had hij een vreselijke haat voor de kou, hij zou het verdragen, puur omdat het buiten rustiger was. Zijn vacht was al dik aan het worden voor de winter, en elke keer als hij klaagde dwong hij zichzelf terug te denken aan Zuko, en de andere wilde katten die dagelijks in de kou moesten staan om prooi te vinden. Zij hadden het erger, dus geen reden om veel te gaan klagen. Hij likte zijn poot, wreef die over zijn kop, en ging zo een tijdje door tot hij een geur rook. Een kat... Maar hij rook niet naar Twolegs. Eerder naar prooi, het wild, en muizen. Cliff werd op zijn hoede, want Jinx had hem goed geleerd dat niet elke wilde kat even aardig is... ''Hey kittypet, kom tevoorschijn,'' miauwde een nieuwe stem plots. Cliff liep de hoek om om een andere kat op een muurtje te zien. Het was een siamese kater, stukken jonger dan hem, met blauwe ogen die hem had geroepen. Hij probeerde erachter te komen of deze kater het echt meende, of gewoon extreem sarcastisch was over zijn aardigheid. Natuurlijk, wilde katten snapten niks van het leven van huiskatten, en andersom ook niet. Kittypet, dacht Cliff. Hij haatte het woord, hij was een huiskat. Geen kittypet. Maar hij had ook geen zin om moeilijk te doen over een woord. Hij sprong op het muurtje naar de kater en keek hem aan. Hij spande zijn spieren, klaar voor een gevecht - of eerder, klaar om te rennen voor zijn leven als dat moest. ''Hallo... Jij bent geen huiskat zeker?'' miauwde hij.

''Toevallig niet nee. Zie ik er dan zo uit?'' sprak de kater. Gelijk voelde Cliff haat voor hem. Gewoon omdat hij een andere leefstijl had, dat maakte hem niet beter! Natuurlijk kon hij niet vechten tegen deze kat, maar wat hij wel kon doen was praten. Bovendien, deze ander was ook gewoon een kat. Wat kon hij doen? ''Toevallig niet nee,'' kopieerde Cliff hem droogjes.''Wat doe je hier uberhaubt?'' Hij was wel nieuwsgierig over de reden dat deze kater hier rondliep. Huiskatten pesten was één ding, maar met het aantal Twolegs en honden dat hier rondliepen zou iedere wilde kat met een goed verstand deze plek ontwijken. Zij waren lang niet zo ervaren met dat soort dingen als de echte huiskatten.

De ander kneep zijn ogen samen en keek Cliff aan. ''Ik ben touristje aan het spelen, lekker tussen de slome kittypets uithangen,'' antwoordde hij. Cliff sloeg zijn staart en draaide zijn oren naar achter. Kittypet, weer dat stomme woord. Wanneer Zuko het gebruikte vond hij het lang niet zo erg als wanneer deze idioot het gebruikte. Cliff zocht in zijn hersenen naar een goede comeback, maar bedacht zich uiteindelijk dat het dat niet waard was. Waarom zou hij zijn tijd verdoen? ''Succes nog daar mee,'' miauwde hij waarna hij zich omdraaide en wegliep.

''Wacht even!'' Plotseling sprong de kater op. Cliff keek over zijn schouder. Dat had hij niet verwacht, wat wou dat beest toch van hem? ''Wijs me even de weg naar dat grote blauwe nest.'' Het grote blauwe nest? Cliff wist iedere gang in de Twolegplace uit zijn hoofd, hij snapte nooit waarom wilde katten zeiden dat het een doolhof was. Een bos, dat was nog eens een doolhof. Alle bomen leken op elkaar - en de nesten juist niet. Cliff wilde net antwoord geven, tot hij een perfect idee kreeg. Hij kon deze kat gewoon de verkeerde kant op wijzen. ''Je loopt deze straat door, gaat naar links, dan zie je een grote boom, dan moet je naar rechts, en dan kom je bij het nest,'' antwoordde hij. Maar eigenlijks had hij net de weg naar het honden park opgenoemd. Cliff was wel nieuwsgierig - zou deze kater hem nog een beetje respect tonen en bedankt zeggen?

Serieus? Deze kat vond zichzelf wel heel wat... Dacht hij nou echt dat Cliff hem nog zou helpen? Hij had hem niet eens bedankt. Cliff gromde zacht, schraapte zijn keel en riep: ''JE LOOPT DEZE STRAAT DOOR, GAAT NAAR LINKS, DAN ZIE JE EEN GROTE BOOM, DAN MOET JE NAAR RECHTS, DAN KOM JE BIJ HET GROTE BLAUWE NEST!'' Tevreden trippelde hij weg. Als de kater hem nu niet gehoord had zocht hij het maar uit.

-ssshhh lying is the most fun

Hij hoorde geen gemiauw, meer gezeur of geklaag van de vreselijke kater achter hem. Hij dacht dat hij eindelijk vrij was van de idioot. Plotseling voelde hij scherpe klauwen in zijn vacht en een zwaar gewicht. Zijn oren schoten naar achter, hij draaide zich op zijn rug en blies terwijl hij zo hard mogelijk met zijn achterpoten schopte, in een poging de vreemde van zich af te schoppen. Wat dacht hij wel niet?

Helaas lukte het hem niet. De andere kater was een stuk sterker, nu pas merkte Cliff wat een spieren hij had. Bloed begon uit zijn oranje vacht te vloeien en hij werd moe van het vechten - of eerder van het proberen om een idioot van zich af te krijgen. Het lukte hem niet, en paniek vulde hem toen hij bedacht dat hij zou gaan verliezen. Ik moet iets verzinnen, snel... Dacht Cliff. Hij sperde zijn ogen open toen hij een geweldig idee krijg. Hij ademde diep in en miauwde zo hard hij kon. Het leek op een hulpeloze schreeuw om hulp, wat zijn tegenstander vast zielig vond. Wat zijn tegenstander echter niet wist, was dat de Twolegs op zijn schreeuw zouden reageren en zich al snel zouden laten zien.

Tijdens zijn schreeuw lieten opeens de klauwen los. ''Ehm hé dude ben je oké?'' vroeg de tegenstander terwijl hij van hem af ging. Cliff's oranje vacht zat onder het bloed. Het was niet alsof hij er niet tegen kon dat hij pijn had, zelfs kittypets raakten gewond, hij was het alleen niet gewend. Geirriteerd sprong hij op. ''Yeah, ik bloed, ik ben helemaal oké,'' antwoordde Cliff en kneep zijn ogen tot spleetjes. ''Waarom boeit jou het?'' Plotseling hoorde Cliff een bekend geluid, het deur van een Twolegnest ging open. Een aardige Twoleg die hij maar al te goed kende stapte naar buiten. Hij keek geschrokken toen hij Cliff's bebloede vacht zag, er rende daarna onhanding op zijn achterpoten naar hem toe. Cliff bleef rustig zitten, de Twoleg zou hem helpen en ook nog eens de gemene kat wegjagen. Alles zou goed komen en bovendien was hij dus een geweldige acteur.

''Het boeit mij, omdat ik geen-'' Geen wat? Cliff was best nieuwsgierig naar het antwoord, maar voor hij het kreeg was de Twoleg alweer bij hun. De idioot besloot om zijn vriendelijkste blik op te zetten en het hart van de Twoleg proberen te winnen. Cliff rolde zijn ogen toen hij een knippoog kreeg. Als hij het zo wilde spelen. Cliff rolde op zijn rug en miauwde alsof hij vreselijk veel pijn had. De Twoleg's blik ging naar Cliff, die grijnsde. De Twoleg tilde hem op en hield hem tegen hem aan. Cliff spinde om te laten zien hoe blij hij hier wel niet mee was. Natuurlijk was hij dat niet echt, maar hij wilde gewoon weg bij meneer idioot. De Twoleg begon richting zijn nest te lopen met Cliff in zijn armen. De rode kater riep de idioot nog even wat na: ''See ya later!''

Het ging goed, ze waren bijna bij het nest, toen de idioot nog een laatste verschijning maakte. Hij zette zijn klauwen in het been van de Twoleg, die een kreet van pijn liet. Cliff voelde woede. Niemand deed zo maar zijn Twoleg pijn! Maar; hij kon er nu niks aan doen. Hij was niet sterk en had geen zin in meer wonden. Ooit, zou hij hem terugpakken, dacht Cliff in zijn hoofd. Alsof dat allemaal niet genoeg was besloot de idioot nog even een laatste vraagje te stellen. ''Links of rechts bij de grote boom?'' Cliff deed zijn uiterste best om niet te antwoorden: ''richting mijn kont.'' Hij zuchtte. ''Rechts.'' Hopelijk had de kater nog veel plezier bij het hondenpark.