Thorns [& Thornfang]

Kon een dag in het kamp nog saaier worden? Ondertussen had Nightthorn niet het gevoel hier veel te doen te hebben. Hij kende t allemaal wel. Ja, het territorium kon hij dromen, en veel zin om naar het Rogue Gebied te gaan had hij niet. De kans dat hij daar een leuke kat tegenkwam was toch klein. En tsja, de gebieden van andere clans mocht hij niet komen. De zwarte kater snapte niet dat hij de enige leek te zijn die zich hier niet thuis voelde. Hij voelde zich.. een zwakkeling, een lafaard, een gevangene. Wanneer zou Shadowclan sterk worden? Wanneer zouden ze het woud overnemen? Nooit.. Niet tenzij hij op een of andere magische wijze de leider zou worden. Ugh... Waarom bleef ie nou steeds? Het was al een tijdje geleden, de ontmoeting met de Bloodclanner, en nog steeds was hij hier? Waarom.. Om de hoop dat hij misschien ooit Shadowclan groot zou maken en.. En omdat hij bang was misschien? Nee, nee dat niet. Hij had geen angst, toch? Wie loog hij eigenlijk voor? Anderen of zichzelf? Ja, oké. Hij was bang. Bang dat katten hem niet goed genoeg vonden daar. Bang dat ook die clan hem niet lag.. dat de kater leugens had verteld en het mooier gemaakt had dan het was.. Daarom bleef hij voornamelijk, maar dat hoefde de rest niet te weten. De Shadowclanners mochten blijven denken dat hij hier bleef omdat hij loyaal was, en een voorbeeld krijger. Wat norser, maar niet slecht en trouw aan de Warrior Code. Laat ze dat maar denken.

- Thornfang

Terwijl Thornfang rustig vertelde over hoe ShadowClan was toen hij een kitten was, bewoog hij met zijn staart om de kittens die daar aan plukten van zich af te krijgen. Hij bewoog zijn staart heen en weer in hun gezicht zodat ze proesten en hard begonnen te lachen. Er ontstond een kleine grijns om zijn lippen terwijl hij nog heviger met zijn staart bewoog en de kittens de aanval op zijn staart uiteindelijk maar moesten opgeven. Hij vond het soms wel leuk om hier te gaan zitten en tot over zijn oren gevraagd te worden met allerlei vragen over hoe het vroeger was en over hoe hij Warrior was geworden. De kater vond het grappig om te zien hoe jonge kits van amper twee moons oud al zo geïnteresseerd waren in het Warriorschap. Hij was trots op het feit dat ze al zo’n ambities hadden en bewoog geamuseerd zijnde met zijn snorharen als ze begonnen over dat ShadowClan ooit het hele woud over zou nemen. Hij benadrukte echter dat er vier Clans waren en dat dat al heel lang zo was. Dat ze er dus niet op moesten hopen dat dat opeens zou veranderen. Daarom vond hij het ook heel dom van BloodClan dat ze dachten dat zij het woud in één keer over konden nemen en een paar Clans zomaar van de kaart konden vagen. Thornfang stond hard op tegen de katten als ze zouden proberen hun territory binnen te dringen. Hij hoopte ook dat deze kittens wat zouden oppikken van de Warrior Code als hij die uitlegde aan hun. De kater besloot uiteindelijk om wat in het kamp te gaan eten zodat de kits wat rustiger zouden worden. Aan de gezichten van de Queens was dat namelijk wel nodig en nadat Thornfang afscheid had genomen liep hij naar het centrale gedeelte van het kamp, maar zijn blik kruiste die van Nightthorn. Het was een kater waar hij moeilijk hoogte van kreeg, maar tot dusver wel loyaal bleek te zijn aan ShadowClan. ‘Nightthorn,’ zei hij en hij gaf de kater een knikje. ‘Zin om wat prooi te delen?’

"Nightthorn. Zin om wat prooi te delen?" Verbaasd keek de kater op. Wie sprak er? Hij richtte zijn blik op de gene die zojuist had gesproken. Thornfang. Zoontje van de leader. Vast een enorme fan van de Warrior Code, en een heilig boontje. En daarbij geen vriend van hem. Eerlijk, hij sprak hem weinig. Had hij hem wel eens gesproken? Wat moest hij eigenlijk met hem? Prooi delen leek zo onschuldig, maar Nightthorn kan zich slecht voorstellen dat een kater die hij zo slecht kende, die hem zo slecht kende, voor de gezelligheid ene muisje wilde delen. Had hij misschien gezien dat hij naar het Rogue Territorium was gegaan? Wie weet had hij hem zelfs zien spreken met de Bloodclanner? Of had hij de Bloedgeur geroken? Wie weet had de kater voor hem wel opgemerkt dat hij de laatste tijd niet vaak aanwezig was in het kamp. Zou hij het weten, dat hij niet loyaal was aan de clan zoals deze nu was? Had iemand ontdekt dat hij de Warrior Code niet volgde? Wie weet had hij wel als opdracht gekregen uit te vinden wat hij van plan was, hadden ze een waarschuwing van Starclan gekregen.. Of misschien.. Misschien zocht hij er teveel achter. Niet elke kat was zoals hem. Niet elke kat wilde andere pijn doen. Wie weet was de kater hier wel voor de gezelligheid. Wie weet was dit zijn kans om meer gewaardeerd te worden door zijn clangenoten. "Waarom niet" antwoordde hij daarom uiteindelijk. Hoeveel kwaad kon het doen? En als Thornfang toch een achterliggende reden had ervoor, dan zou hij dat wel vertellen toch? Of hij er eten bij kreeg of niet. En daarbij had hij misschien, deze ene keer, zelf ook wel zin in gezelschap. Misschien niet om mee te praten ofzo, maar gewoon een kat die naast hem zat.

Nightthorn leek diep in gedachten verzonken te zijn alvorens een antwoord te geven. Met zijn prooi in zijn bek – hij had een muis van de prooistapel genomen – kruiste zijn blik die van Nightthorn. In plaats van zijn blik af te wenden en naar hem toe te lopen zodat hij daar kon wachten op het antwoord van de zwarte kater keek hij de kater aan en probeerde te ontdekken wat de kater dacht. Thornfang kon niks vinden in zijn blik, maar kon wel raden dat de kater diep in gedachten verzonken was. De kater had echter wel op zijn naam gereageerd, dat zag Thornfang immers aan de manier waarop de zwarte kater zijn kop naar hem had toegedraaid. Was de kater zich soms aan het afvragen of hij er op in moest gaan? Dacht hij soms dat Thornfang een reden had om bij hem te komen zitten? Moet ik er iets achter zoeken? vroeg de donkergrijs en witgekleurde kater zich heel even af. Nightthorn reageerde immers alsof Thornfang hem ging onderwerpen aan een heel lang verhoor. Zou hij daar soms reden toe hebben? Nee. Nightthorn bleek een normale, loyale kater te zijn van de ShadowClan. Thornfang had tot dusver nog geen klachten gehoord over de kater, hoewel Innerstar en Tallshadow hem nog altijd geen apprentice hadden toegewezen. Het was echter niet ongebruikelijk dat warriors moesten wachten tot ze hun young warrior stadium voorbij waren gegaan. Bij Thornfang had het wat minder lang geduurd, maar hij had dat nooit als een oorzaak gezien van het feit dat hij de zoon van de leader was. Hij kende Innerstar goed genoeg. Dat hij haar zoon was wilde niet zeggen dat ze hem een speciale behandeling ging geven en dat wisten de katten binnen ShadowClan goed genoeg. ‘Dat duurde lang,’ zei hij met een kleine grijns en hij gooide de muis voor de kater neer. ‘Nog zo jong en al zo veel om over na te denken. Pas maar op dat je leeftijd niet direct versnelt naar die van mij.’ Hij grinnikte en nam een hap van de muis waarna hij wachtte tot Nightthorn van de muis begon te eten.

"Dat duurde lang." Antwoordde Thornfang waarna deze een muis voor hem neer gooide. "Nog zo jong en al zo veel om over na te denken. Pas maar op dat je leeftijd niet direct versnelt naar die van mij." Nightthorn keek even op. Was dat als grap bedoeld? Was het de bedoeling dat hij had gelachen? In dat geval had de kater voor hem gefaald, of simpelweg de verkeerde kat voor hem. Hij vond het namelijk helemaal niet grappig. Eerlijk werkte het hem flink op zijn zenuwen dat hij soms het gevoel had dat overal ergens achter zat. Toch besloot hij ermee in mee te gaan. "In dat geval kan ik meteen de Elder den instappen." antwoordde hij met bijna serieuze toon. Het zou misschien verbazen, maar de norse Nightthorn kon heus wel eens een grapje maken, al wist hij niet of iedereen zijn humor wel zo leuk vond. Niet dat het hem wat uitmaakte. Als hij er een kat mee beledigde.. so be it. Voorzichtig zette ook hij zijn tanden in de muis. Het vlees was nog best sappig, verbazend gezien het overal zo droog was. Ach, muisjes hadden minder water nodig dan katten. Kauwend dacht hij weer enkele seconde na. Wat nu? Moest hij een gesprek beginnen met de kater? Iets zeggen? "Maak jij je zorgen over de droogte?" vroeg hij uiteindelijk. Het was een interessant vraagstuk. Althans, dat vond hij. De droogte leek een beetje aan te houden en nu Shadowclan al zo zwak was geworden door onder andere de ziektes... Die andere katten maakte Nightthorn geen flikker uit, maar hij besefte goed dat ook zijn eigen weerstand op een gegeven moment de grens bereikte, en de reputatie van Shadowclan zelf ging zo ook wel flink naar de haaien.

Thornfang kneep even kort zijn ogen samen, maar dit was enkel in een flits te zien en was al snel weer verdwenen. Nightthorn zou het waarschijnlijk niet eens in de gaten hebben. Het beviel hem ergens niet hoe Nightthorn hem bekeek. Alsof hij dacht dat Thornfang hem elk moment ging aanvallen of zo. Hij wist dat er katten in de Clan waren die een moeilijk verleden hadden gehad en om die reden wel wat angsten hadden ontwikkeld voor hun Clanmates en de andere Clan cats, maar hij beschouwde Nightthorn niet als één van hun. De tom had hem eerst diep in gedachten verzeild zijnde aangekeken en vervolgens keek hij Thornfang aan alsof het niet eens tot hem doordrong dat de donkergrijs met witte tom een grapje had gemaakt. Thornfang wilde graag weten waarover de tom dacht, want hij vermoedde dat het toch wel serieuze onderwerpen waren als de tom zo reageerde op alles. Hij trok met zijn oortje toen hij het weerwoord hoorde en ondanks dat het zo serieus had geklonken dat Thornfang bijna verplicht was geweest om het beledigd op te vatten, grijnsde hij naar de tom. ‘Ik hoop dat ik er niet zo oud uitzie dat iedereen dat al denkt,’ sprak hij terug, maar hij keek op toen Nightthorn opeens over de droogte begon te spreken. Aha. Dus dat was wat de zwarte tom lastigviel. Mysterie opgelost. Dat kon ook verklaren waarom de tom zo diep in gedachten was geweest en waarom hij niet veel dingen grappig vond. Maar waarom zou zo’n jonge tom daar nu al op die manier mee bezig zijn? Thornfang had altijd al gedacht dat het de young warrior’s niet zo ernstig kon schelen als er dingen zoals deze gebeurden. Hij had zich vergist schijnbaar. ‘Niet echt,’ sprak hij. ‘We zijn ShadowClan. We komen er wel doorheen.’ Hij keek de zwarte tom met sympathie in zijn ogen aan. ‘Je hoeft je er geen zorgen over te maken, Nightthorn. Tot nu toe zijn de Clans nog nooit uitgestorven en we hebben al best veel gevaren meegemaakt, dus nu zullen we er ook wel doorheen komen. ShadowClan toch althans.’

"Ik hoop dat ik er niet zo oud uitzie dat iedereen dat al denkt" grijnsde de tom. Ach, hij was in ieder geval ouder dan hem. Niet dat het zo veel zei, gezien Nightthorn nog niet eens van die Young Warrior status af was. Het zei misschien wel iets over hoe hij dacht. Of dat was gewoon puur omdat jij alle vertrouwen had in een happy ending. Surprise, die zijn er niet altijd. ‘Niet echt. We zijn ShadowClan. We komen er wel doorheen.’ Dat hoopte Nightthorn dan maar. Als hij ooit leader zou worden, dan zouden ze er wel doorheen komen ja. Maar zou hij ooit wel leader worden? Zoals het er nu uitzag.. leek Shadowclan een softe clan te worden. Nog even en zelfs kittypets zouden hen uitlachen. Dat werd ook niet verbeterd toen Thornfang vol sympathie naar hem keek. Oh no.. Dat ging niet gebeuren. Weg met die blik. Het laatste wat hij nodig had was medeleven. Toch veranderde er niks aan zijn houding of gezichtsuitdrukking. 'Je hoeft je er geen zorgen over te maken, Nightthorn. Tot nu toe zijn de Clans nog nooit uitgestorven en we hebben al best veel gevaren meegemaakt, dus nu zullen we er ook wel doorheen komen. ShadowClan toch althans.' Shadowclan ja.. En watals de andere clans zwak waren? Waarschijnlijk zou Shadowclan er niet eens aandenken om het hele woud in te nemen. Kleine stukjes, misschien.. "Ik hoop het, maar het zou niet de eerste keer zijn dat een clan uitsterft." Hij had gehoord over deze Skyclan. En op dit moment was Shadowclan nog steeds een softe clan die aan Starclans eisen leek te luisteren. Dat had Skyclan niet gered...