It's hard to put a leash on a dog once you've put a crown on his head.

Al een tijdje zat de kleine kater neer op een kei met zijn blik op het glanzende oppervlak er van gericht. De kei was hard en geschaafd en gaf zo hetzelfde effect als een spiegel, waardoor Halflion zijn gezicht al een hele tijd aan het bekijken was. Zijn groene ogen stonden nadenkend toen hij zijn spiegelbeeld gadesloeg. Hij zag er nogal strijdlustig uit, met die grote kras op zijn wang en die snee tussen z'n twee ogen, maar het tegendeel was echter waar. Sommige katten, waaronder zijn vader en zus zagen hem aan als een moordenaar die zijn moeder had vermoord bij de geboorte, een monster, zoals ze hem noemden. Hm, ze waren vrij creatief in 't verzinnen van namen geweest moest hij toegeven - demonenaap, dwerg, kabouter, en zo kon hij nog een tijdje doorgaan. Zij waren niet de enige die zulke lieve koosnaampjes hadden verzonnen - er waren nog delen van zijn eigen bloed die met hem met liefde kleineerden. Langzaam en angstloos draaide Halflion zijn kop om toen er een geur in zijn neus schoot, want hij wist al welke foxdung hem aan 't benaderen was - het lievelingetje van zijn zus, een arrogante idioot die Half maar al te goed kende. Hij keek kalm naar het witte katertje dat in zijn blikveld verscheen. Als je van de duivel sprak.

+ Harepaw ^^

De witte kater stapte met een duif in de mond door het territorium. Hij zocht een goede plek om deze te begraven. Elk plantje was zo verdord als iets, hij moest iets geurigs hebben. Door de geur van duif in zijn neus rook hij niet meteen dat hij op zijn lievelingsneef stootte. Pas toen hij de kabouter voor hem zag stopte hij met wandelen. Zijn tedere ogen bleven hangen bij het litteken. Hij liet de duif op de grond vallen. "Perfect ik zocht net een geurige plaats waaronder ik mijn prooi kon verstoppen." Hij trok zijn lip minachtend op. "Hup hup, til die lelijke kont eens van de grond." Harepaw snoof. Hij werd altijd extra prikkelbaar bij Halflion.

Daar was hij, hetgeen wat zijn zuster gebaard had. Een fragiel, opvliegend ventje die dacht dat hij heel wat was. Met een kille, strakke blik keek Halflion neer op Harepaw vanop zijn kei. Hm, hij had 'n duifje in zijn bek - blijkbaar kon hij nog iets anders dan jammeren bij z'n moeder en anderen irriteren. "Perfect, ik zocht net een geurige plaats waaronder ik mijn prooi kon verstoppen," klonk er uit zijn bek terwijl hij vol minachting zijn lip optrok. "Hup hup, til die lelijke kont eens van de grond." Naja, zoiets had hij wel kunnen verwachten van zijn "geliefde" neefje. Nog steeds bleef Halflion hem met een kille blik aankijken, en toverde na een tijdje kort een zoete glimlach op zijn gezicht voordat hij overeind kwam en zich lichtjes uitrekte. De tabby sprong sierlijk van zijn steen en bleef op een voslengte van het witte katertje staan. "Ik moet je helaas teleurstellen, beste neefje van me, mijn lelijke kont is een stuk minder geurig dan je zou verwachten," zei hij zo nuchter mogelijk met een kleine, korte en niet gemeende glimlach op zijn lippen gekruld.

Harepaw haalde zijn neus op. Bitterspots zou hier van horen! "Als jij denkt dat ik aan jouw kont ga ruiken loop naar Dark Forest." Hij pakte zijn prooi weer op en ging hem ergens onder een graspol drukken. Toen hij terug wandelde wierp hij een vuile blik op Halflion. "Vertel mij nog eens het verhaal waarom je vader je Halfkit noemde?" Een gemene grijns kroop op zijn gezicht. Hier zou zijn stiefmoeder van snoepen.

De manier waarop het brutale katertje zijn neus alleen al vuil optrok deed hem al op een kille en kleinschalige manier grijnzen binnenin. Vervolgens nam het diertje zijn prooi die hij op een of andere wijze had buitgemaakt en legde hem ergens onder een graspolletje, waarschijnlijk een "geurigere" plaats. That escalated quickly. "Als jij denkt dat ik aan jouw kont ga ruiken loop naar Dark Forest," was zijn commentaar. Even trok de tabby ietwat kil een mondhoek op voordat hij opnieuw de ogen van zijn bloedverwant ontmoette, kalm en beheerst zonder een spoor van echte emotie. "Altijd voor jou, lief neefje van me," het droop dan wel van sarcasme, doeltreffend om dit opvliegende katertje los te laten branden was het soms wel. Hij kende hem ondertussen al wel - hij moest al acht moons met hem samenleven, jammer genoeg. De vuile blik die Half werd toegeworpen was een teken dat er opnieuw een bespotting ging komen. "Vertel mij nog eens waarom je vader je Halfkit noemde?" Aha. Hij werd steeds beter in opmerkingen maken. "Vertel mij nog eens waarom jij nu bij je stiefmoeder zit en niet bij je lieve moeder?" voegde Halflion er kalmpjes aan toe en trok een tel een pruillipje, gevolgd door zijn wenkbrauwen die kort even de hoogte in gingen. "Moet hard voor je zijn om het teleurstellende kind te zijn."