[Clanevent: new commander] All roads out of hell leads home

Ziras dead

Het was een koude dag, kil en guur. Een perfecte dag om normaal te functioneren. De hitte was eindelijk weggetrokken maar de droogte echter niet. Het Elite kamp werd gehuld in grijs, want de zon had zich nog niet laten zien. Het was bijna spookachtig. De wind blies tussen de planken van de barns door en maakte een suizend geluid. De oude schommel een stukje buiten het kamp, maakte een piepend geluid, omdat die bewoog in de wind. Claw zat boven op zijn muurtje en zijn staart hing langs de bakstenen. De blik in zijn groengele ogen staarde over het kamp. Zijn nagels waren uit en zaten in de kleine gaatjes die hij al in het steen gemaakt had. Opnieuw sneed een koude windvlaag door zijn gitzwarte vacht en maakte de vele littekens in zijn huid zichtbaar. Waardoor niet alleen die over zijn borstkas en in zijn oor opvielen. Niet dat zijn vacht er überhaupt uitzag. Zijn gitzwarte vacht was ongelijk, zijn haren waren niet allemaal meer even lang aangegroeid. Waardoor sommige plukken schots en scheef stonden. Even ging zijn blik naar de schommel die een nog hogere piep produceerde, irritant. De windvlaag had ook de schommel bewogen.

Toen schoot zijn blik naar iets anders, iets wat zijn aandacht getrokken had. Even kneep hij zijn ogen wat samen. Hij herkende de kat die daar liep als Jinx, maar de kater liep nog al moeizaam. Dat was ook niet zo vreemd met het gewicht wat hij met zich meezeulde. Hij had vaak genoeg dood gewicht gezien. Je hoefde hem ook echt niet te vertellen hoe zwaar dat was, dat was nog zwaarder dan een kat die tegen liep te stribbelen. Naarmate ze dichterbij kwamen zag hij dat Jinx Zira in zijn bek had. Al zijn haren kwamen overeind. Plots draaide de wind en nam de geur van het tweetal mee. Het rook naar hond, bloed maar ook naar de dood. Dit kon niet. Zijn commander… Ooh hij had Zira niet uit kunnen staan. Ze had altijd precies gezegd wat hij niet wilde horen. Ze hadden meer onenigheid gehad, dan dat ze het eens waren geweest. Toch hadden ze elkaar altijd aangevuld. Zira was een goede commander geweest. En nu was hij haar kwijt. Jinx hoefde hem niet meer te vertellen dat ze dood was, de geur zei genoeg.

Hij sprong van het muurtje en sjouwde met grote passen het kamp uit. “Hier blijven.” Bulderde hij tegen iedereen die het ook maar in zijn kop haalde om hem achterna te gaan. Dit wilde hij alleen doen. Er waren geen emoties in zijn houding te ontdekken, maar in zijn kop waren alle radartjes gaan draaien. Hij zou het nooit hardop zeggen, maar hij zou haar missen. “Jinx!” Riep hij bars en kil. Hij liep verder en stond pas bij de kater stil. Zijn blik ging naar het levenloze gedaante van Zira. “Spreek.” Opnieuw keek hij de gitzwarte kater aan, met een onverbiddelijke blik in zijn groengele ogen.

[Eerst alleen Jinx!]

Do you still remember when we were little?
We were playing in the park,
And you asked me what happens when you die.
I said you forget everything
…everything.
‘Even you?' you asked.
Yes, even me.
You did not want to die.
Never forget.
The remains of what we used to have were taken away with the softest squeeze.
How did I forget?
How…

Het had veels te lang geduurd voordat hij eindelijk de kracht had om op te staan en haar mee te nemen. Inmiddels hingen de onweerswolken al dreigend boven de stad en het zou niet lang duren of de regen zou het bloed uit zijn zwarte vacht weg kunnen spoelen.
De kater liep moeizaam onder het dode gewicht van haar lichaam, maar veel merkte hij er niet van. Hij voelde zich vreemd leeg, alsof alles uit hem was gezogen en enkel een leeg hulsel achter had gelaat. Er kwamen al geen tranen meer uit zijn ogen, zijn groen-gele ogen waren bloeddoorlopen, zowel zijn eigen bloed als dat van Zira en de honden kleefden aan zijn vacht terwijl zijn staart nog steeds een rare bocht maakte die eigenlijk niet zou moeten kunnen; Jinx zag eruit als een wrak, en zo voelde hij zich ook terwijl hij zich langzaam richting het kamp bewoog. Toen Claw dan ook aan kwam denderen keek hij dof en kwaad op, hopeloos zoeken naar een reden om hem de schuld te geven. Natuurlijk was dat er niet, en diep van binnen besefte Jinx zich dat ook wel, maar het was zo veel makkelijker om iemand de schuld toe te kunnen schuiven, want anders zou hij dat bij zichzelf doen. “Jinx!”Claw klonk bars en kil en Jinx liet een zacht, vijandig gegrauw horen toen hij in de buurt kwam. “Spreek.” Woest keek hij hem aan in zijn onverbiddelijke ogen. Voelde Claw dan echt helemaal niets? Het was zijn commander geweest, en verdomme, zij was waarschijnlijk de beste commander die de Elite ooit zou kennen. "Gebruik je neus eikel."Siste hij naar hem en bleef trillend door het gewicht staan. Hij had haar wat ongemakkelijk op zijn rug getild, maar weigerde haar zware lichaam neer te leggen. "Drie paar honden vonden ons in een doodlopend steegje, ze... Ze vocht als-" Voordat hij zijn zin af kon maken begaven Jinx zijn poten het door de vermoeidheid en het bloed verlies. De zware kater klapte voorover en het lichaam van Zira kwam met een doffe plof op de grond terecht voor de zwarte poten van Claw .

De rode poes lag rustig ergens in het kamp, het was een rustige dag. Of dat was het voordat er een geur haar neus binnen stroomde, het was erg vaag. Het rook naar bloed, honden en... De poes schoot overeind. Haar ogen vielen op een zwarte gedaante die het kamp binnen kwam strompelen, met een andere kat in zijn bek. Brat's ogen werden groot, ze herkende de andere kat als Zira. Het duurde niet lang of Claw onderzocht de situatie, hij commandeerde alle katten om achter hem te blijven. Maar Brat kon het niet helpen, dit was haar zus verdommen! Snel sprintte de poes naar de zwarte kater ze duwde hardhandig iedereen aan de kant die in haar weg stonden 'Aan de kant verdommen!' siste ze vel, de rode poes stond nu voor haar dode zusje. Ze hoorde Jinx vertellen dat ze waren aangevallen door een hond, waarna hij zelf ook aan bloed verlies neer stortte. Brat keek naar het dode lichaam van haar zusje, ze kon het niet geloven Zira was dood. Maar...hoe? Brat had altijd gedacht dat als er een van hun eerder dood ging was het zij...niet Zira. Ze hadden dan niet de beste relatie, maar ze was familie. En Brat had altijd naar haar opgekeken. En nu was ze er niet meer, ze wist niet wat ze moest doen.Ze zou niet huilen, maar dat betekende niet dat het haar niks deed. Want dat deed het zeker wel. Met een ijzige blik keek ze naar Claw wachtend op zijn reactie. Ze geloofde het verhaal van Jinx voor geen meter, hij had haar vast vermoord. Want drie honden? beetje moeilijk te geloven niet waar?

Vandaag was anders geweest. Anders dan iedere andere dag, al kon ze niet vertellen waarom. Ze lag in het kamp, wat nu haar gevangenis was. Claw had haar opgedragen niet meer weg te gaan zonder zijn of Hellhound's toestemming, en haar angst voor de kater had ervoor gezorgd dat ze hem gehoorzaamde. Haar donkerblauwe ogen hadden nu al lange tijd naar de hemel gestaard, die langzamerhand dicht trok. Alsof wat er daar ook boven was, niet wilde neerkijken op wat er zou gaan gebeuren. Wolken rolden over het dorp heen en de hemel begon te huilen. Het kamp werd donker, donkerder dan normaal en de regen begon te versterken. Toch bleef ze buiten liggen, uit anticipatie. De wind was guur, ontzettend guur, zelfs de leider van de Elite leek lichtelijk te slijten onder het slechte weer. Ze hield de leider scherp in de gaten, bang voor iedere onverwachte beweging. Ze spitste haar oren toen hij van het muurtje af sprong, zag iets dat zij niet gezien had. De kater vertelde de rest om daar te blijven, en wederom gehoorzaamde ze. Ze probeerde wat geuren op te vangen, iets dat moeizaam ging met de regen en de wind. Ze pikte de geur op van haar vader, haar moeder, samen. Ergens maakte het haar blij, al was het van korte duur. De andere geur bracht niets anders dan onheil. Bloed, dood verderf. Alsof een onzichtbare kracht haar aanstuurde, kwam ze overeind en liep ze op de groep af. Haar vader was onderuit gezakt, het levenloze lichaam van haar moeder vlak bij hem. O staarde ongelovig naar de twee. De regen had ervoor gezorgd dat haar dikke vacht verdwenen was; de kattin was niets meer dan een klein, mager, zielig hoopje. De sterkste kat die ze had gekend was weg.

New commander

Hij nam het hem niet kwalijk, zoals hij eigenlijk wel zou moeten doen. Toen Jinx hem verrot schold, maar ja gaf hem eens ongelijk. Het was waarschijnlijk precies zijn reactie geweest als het Howl op zijn rug was geweest. Dus bleef hij hem ijzig kalm aankijken zonder verder een kik te geven. Pas toen Jinx door zijn poten zakte en het lichaam van Zira voor zijn poten belandde, leek er weer beweging in hem te komen. “Als een ware commander.” Maakte hij de zin van de andere kater af. Zijn blik zocht die van Jinx en al liet hij het niet zien, kon je als je hem goed kennen, uit die reactie halen dat het hem wel degelijk iets deed. “Jij kiest de plek om haar te begraven.” Het klonk als een bevel, maar hij gaf daarmee de vrijheid voor Jinx. Toen pakte hij Zira bij haar nekvel en hees haar dode gewicht op zijn eigen rug. Zijn spieren bolden onder haar gewicht terwijl hij haar het laatste stuk naar het kamp droeg. De rest van de Elite moest weten wat er was gebeurd.

Bij het muurtje zakte hij door zijn poten en legde zo haar lichaam voor het muurtje neer. Even keek hij om, maar Jinx zou het vast wel voor elkaar krijgen om het kamp binnen te komen. Toen ging zijn blik weer naar Zira en hij keek een tijdje naar haar. Ze was flink toegetakeld, net zoals Jinx. Al had de hond bij haar doorgebeten en zo zijn commander van hem afgepakt. Er trok een harde streep om zijn bek terwijl hij zijn blik van haar afwende en boven op het muurtje sprong. “Katten van de Elite!” Bulderde hij. De commotie had iedereen waarschijnlijk al uit de barns gelokt, maar hiermee gaf hij ook aan dat ze erbij moesten komen. “Zira is vermoord door honden.” Even gleed zijn blik weer naar haar lichaam. Toen keek hij over de groep katten.

Hij wist wie de nieuwe commander moest worden. Claw liep nou eenmaal altijd graag twee stappen voor op de rest. Rampscenario’s waren hem niet vreemd en hij overdacht alles. Op dit scenario had hij ook een antwoord. Als deze dag ooit zou komen dan was zijn keuze al gemaakt en nou was deze dag aangebroken. Dus nu moest hij ook een keuze maken. Opnieuw schoot er door zijn kop dat hij haar ging missen. Die stomme domme kattin, die egoïstische bitch. Zijn groengele ogen stonden hard toen zijn blik zich op Shark richtte. “Jij.” Sprak hij toen. “Kom naar voren.” Hij wenkte de kater naar hem toe en gebood hem naast hem op het muurtje te springen. “Vanaf nu is Shark jullie commander.” Hij had gezien dat Zira haar halsband af had en Jinx die nu omhad. Dus sprong hij van het muurtje sjouwde naar zijn schuur en pakte de hondentand van het stapeltje. Met de hondentand liep hij terug naar het muurtje. Sprong er weer op en deed de tand aan Shark zijn halsband. Een nihil knikje volgde voordat hij zich weer tot de BloodClan richtte.

“Het lichaam is van Jinx blijf daaraf.” Hij wist dat er genoeg katten zouden zijn die daar maar wat graag mee zouden spelen. Zijn blik maakte echter vrij duidelijk dat dat niet de bedoeling was. Toen sprong hij van het muurtje en voegde zich bij zijn Elite.

[Nu mag iedereen posten]

Hij haatte zijn zwakte, maar door vermoeidheid en bloedverlies duurde het even voordat hij overeind kon komen en daardoor was hij gedwongen op te kijken nar de zwarte kat. Waar zijn agressie vandaan kwam wist hij niet, Claw verdiende het niet maar dat drong niet tot de kater door. Hij wilde vechten tot de dood, zijn verdriet omzetten in woede. Alles was beter dan die verdomde leegte die hem aanvrat. “Als een ware commander.” Maakte Claw zijn woorden af en keek hem strak aan. Jinx ontmoette zijn blik, maar de woede verdween daaruit toen hij zich besefte dat Claw enkel een masker voor hield. Hij wist niet tot hoever dit waar was, gezien Jinx nu niet bepaald vriendjes met hem was geweest, maar het moest wel. “Jij kiest de plek om haar te begraven.” Het klonk als een bevel, maar Jinx wist dat hij hiermee hem ook de vrijheid gaf en ookal zou hij dat niet toegeven, zou hij hem daar altijd dankbaar voor zijn.
Meerdere katten kwamen nu zijn kant op en al hun blikken gingen naar Zira, wiens lichaam zwak en misvormd leek door de regen die haar vacht aan haar lichaam liet kleven. Het deed haar geen eer aan, en het liefst wilde hij haar lijk voor iedereen afschermen. Toen Claw haar dan ook mee trok krabbelde Jinx zwakjes overeind en volgde hem het kamp in, een strak oog houdend op de zwarte kater, alsof hij haar nu nog wat aan zou kunnen doen. “Katten van de Elite!” Zijn harde stem liet zijn kop barstten. “Zira is vermoord door honden.” Jinx stapte op het lichaam af en ging er beschermend naast zitten, zich niets aantrekkend van wat iedereen wel niet van hem zou denken. Niemand mocht aan haar zitten, niemand anders zou überhaupt naar het lichaam mogen kijken. Ze was van hem, en hem alleen.
Claw ging verder en benoemde een of andere Shark tot commander. Als Jinx had opgelet had hij gezien dat het de kater was waarmee hij een tijdje terug een hond had verjaagd. Een goede kat, normaal gezien, maar nu verachtte Jinx hem, omdat hij haar plaats in zou nemen.
“Het lichaam is van Jinx blijf daaraf.”Ja, zo was het, van hem en niemand anders. "Ik breng je naar een mooi plekje."Fluisterde hij stilletjes in Zira's dove oren die hij vervolgens nog een liefkozende lik gaf, waarna de kater haar opnieuw wankelend op zijn rug trok en zonder iemand ook maar een blik waardig te keuren het kamp uit stommelde om haar een laatste rustplaats te geven, waar geen van haar vijanden haar ooit zouden vinden.

Muta lag iet wat verveeld voor de Young One's tower. Sinds de commando's van Claw, dat niemand zonder toestemming naar buiten mocht, lag ze alleen maar voor de Young One's tower zich kapot te vervelen. Het leek hier wel een gevangenis, een oord waar niemand iets mocht doen. Behalve de 'beste' krijgers, zoals Claw, Zira, Hellhound, en vast nog wel wat andere moordenaars. Maar toch, er was een sfeer in het kamp wat ze niet goed kon uitdrukken. Een soort van stilte voor de storm, alsof er iets verschrikkelijks, of juist prachtigs, stond te gebeuren. Muta's ogen bewogen van links naar rechts, zoekend naar enige bijzonderheden. Ze keek omhoog, waar de lucht donker werd, en druppels vielen uit de lucht. Een kille wind woei door haar vacht. En alsof het moment daar was, keek Muta naar de ingang van het kamp, waar ze een haveloze Jinx naar binnen zag strompelen. En er was nog iets, iets wat Jinx meesleepte. Een zielig hoopje vacht leek het wel. Claw bulderde iets door het kamp, dat ze dit moesten negeren. Maar Muta deed dit niet. Ze keek vol ongeloof naar de schriele kat, die vroeger zo angstaanjagend kon zijn, soms zo gemeen. Muta schudde haar kop, sloot haar ogen. Het kon niet waar zijn. Ze kon niet dood zijn. Dit was vast weer zo'n droom, die levensecht leek. Het kon gewoon niet. Het was onmogelijk. Toen ze haar ogen weer opende, zag ze dat Claw op het muurtje gesprongen was. "Katten van de Elite!" hoorde de jonge poes hem zeggen. En daar kwam het, het zinnetje wat ze vreesde, maar ook hoopte. "Zira is vermoord door honden." ging de zwarte kater verder. Muta keek naar de tabby die voor het muurtje lag. Kwetsbaar en leeg. Alsof dat levenloze hoopje vacht nooit geleefd had, nooit haar samen met Pyre, Nyra en Ophelia ter wereld had gebracht, alsof ze nooit de afschrikwekkende Commander geweest was. Muta luisterde niet meer naar Claw. Ze hoefde niet te horen wie de nieuwe Commander zou worden. Zira was, en bleef voor altijd háár Commander. Hoe gemeen ze ook kon zijn, en hoe voor slechte moeder ze ook was. Ze hoorde dat Jinx voor haar moeder een plek moest zoeken, en ze wendde zich naar haar vader. Maar al gauw volgde het bevel dat de overige bloodclanners zich er niet mee moesten bemoeien. Dus keek Muta nog één keer vol ongeloof naar de ooit zo grootse Zira, knikte, en ging weer op haar nu normale plek zitten. Voor de Young One's tower. Alleen.

Shark voelde zich voor de eerste keer sinds hij door het woud rende weer gelukkig sinds een aantal dagen. Hij had nooit gedacht dat hij zich ooit gelukkig zou voelen, maar toch was het zo. En hij wist ook waardoor dat het kwam. Chawl’s terugkomst had er voor gezorgd dat de kater zijn geluk niet op kon. Het feit dat het katertje leefde en gezond was, vond hij echt wel geweldig. Hij zou dan binnenkort ook naar het katertje gaan om met hem te gaan praten, maar tot dusver had hij daar geen tijd voor gehad. Hij had zich namelijk over een paar nieuwe plannen ontfermd om aan enkele nieuwe hondentanden te komen zodat hij zijn halsband aan kon vullen. Het waren perfect uitgewerkte plannen, alleen moesten ze nu nog in de praktijk gebracht worden en dat kon wel eens heel anders uitdraaien dan hij wilde. De kater onderdrukte een zucht en wandelde het kamp binnen. Zijn zintuigen stonden op scherp en dus had hij ook algauw in de gaten dat er iets aan de hand was. Hij zag Jinx – de kater waarmee hij een hond had verjaard – en een poes die voor hem lag. Aan de houding van het lichaam kon hij zien dat, wie daar ook lag, diegene dood was. Aangezien hij niet veel poezen kende in de Clan schoot er niet direct een rouwgevoel door hem heen, maar toen hij langs Jinx stapte om te zien was het was bleef zijn hart stilstaan. Hij had nooit veel met de Commander gesproken, maar hij had haar zeker weten een voorbeeld gevonden. Hij kon nauwelijks geloven dat hij haar robuuste lichaam hier zag liggen en ongelovig keek hij Claw aan. Door honden…? Shark kon zich de robuuste, kwade beesten nog precies inbeelden. Hoe ze het kamp binnenrenden en hoe ze de katten de dood in hadden proberen te jagen. Het idee dat Zira gestorven was door deze beesten maakten hem kwaad. Erg kwaad. Een kille blik verscheen in zijn ogen terwijl hij naar Claw keek, maar weer maakte dat even plaats voor ongeloof toen Claw hem aanduidde. Toch deed hij zijn best om met een rustige tred naar voren te komen en sprong niet veel later op het muurtje naast Claw. Hij draaide zich om zodat hij over de rest van de Elite cats kon kijken en enkel het korte trekken van zijn oortje duidde aan dat Claw’s beslissing voor hem net zo onverwachts was als voor de rest. ‘Ik zal mijn best doen om Zira’s plaats in te nemen,’ mauwde hij hardop, ‘hoewel ik denk dat dat me nooit volledig zal lukken. Zira was een Deputy om trots op te zijn. Het is een eer om in haar plaats toegewezen te worden. Jullie kunnen op me rekenen.’ En met die woorden sprong ook hij van het muurtje af om zich te voegen tussen de Elite, hoewel hij niet het idee had dat veel katten hem gingen feliciteren met zijn rang. Ten eerste omdat Zira een enorm gerespecteerde Deputy was en ten tweede omdat hij niet bepaald veel vrienden onder de Elite had gemaakt.

Tag: Elite cats

O stond daar alsof ze bevroren was. Brat rende op haar zuster af, Claw bracht Zira - of wat er van haar over was - naar het midden van het kamp. Alles ging zo snel, de regen overdonderde haar maar de wind kreeg haar niet van haar plek. Ze staarde voor zich uit, niet wetend wat te doen. Ze had nooit gerealiseerd hoe drastisch haar leven kon veranderen, hoe kwetsbaar iedereen eigenlijk was. Ze had zich nooit gerealiseerd wat Zira was, wat ze had kunnen zijn. Ja, O had een hekel aan de kattin gehad, maar het had nog kunnen veranderen. En nu niet meer. Nu was er alleen nog maar datgene wat ze had, en ze had er spijt van, zoveel spijt. Haar realiteit verkruimelde terwijl Claw in de verte aankondigde dat er een nieuwe Commander was. Shark sprong op de rots, zei iets dat haar totaal ontging. Één, twee, drie, zo makkelijk was ze vervangen. O's ogen prikten, ze had gehuild. Verschrikkelijk hard, al wist ze niet waarom. Ze had haar moeder nooit gemogen, wilde niet eens aangesproken worden met de naam die ze haar had gegeven. Haar blik was gefocust op Jinx en het lichaam van Zira. De Young One zakte door haar poten, stortte volledig in net buiten het kamp. Luid gesnik verliet haar keel en tranen dropen onophoudelijk over haar wangen. "Mama," piepte ze zachtjes, alsof haar vergiffenis de kattin terug kon brengen.

Hij was net terug gekeerd van een jacht partij, waarbij hij wel iets aan de haak had kunnen slaan. Het was geen drama, helemaal niet... Toch niet in vergelijking met de dingen die hij zag toen hij terug kwam. Zijn kalme groene ogen keken even heen en terug, maar zonder veel interesse te tonen in de dode commander, wandelde hij kalm naar een uithoek van het kamp. Hij plofte er neer en begon zich kalm tegoed te doen aan zijn prooi... Uiteindelijk besloot hij na een paar happen dat de sfeer te down was om nog maar een hap naar binnen te werken. Misschien bracht hij de rest naar Chawl, die kit moest immers nog aansterken. Dus daarom legde hij het kalm weg en keek hij voor het eerst dat hij binnen was op naar zijn vader, die de nieuwe commander benoemde. Shark. Hij zuchtte even luid en begon wat te wandelen om rond te kijken. Gebroken katten, familie. Waarom gebeurde dit? Hij keek op toen hij echter iemand hoorde snikken. Konden Bloodclan katten dat dan? Als een ex-rogue zijnde snapte hij deze wezens nog niet goed. Hij dacht dat ze koud waren, allemaal dezelfde waren. Wilde hij een van hen worden? Niet perse, maar het was gewoon zo dat hij ook zo koud was. Altijd al geweest. Hij wilde zichzelf eigenlijk gewoon bewijzen en dat was de enige reden waarom hij hier was. Hij haalde diep adem en besloot even rond te kijken en te zoeken naar de kat die aan het snikken was. Het duurde niet lang voordat de grote kater, die een evenbeeld was van zijn vader, een gevlekte poes had gevonden. Ze was ingezakt en snikte luid. Hij had niemand anders dit horen doen en ergens wekte het zijn nieuwsgierigheid. Hij kon bot zijn, gemeen zelfs, maar dan opnieuw bedacht hij zich dat vele van deze clan zo zouden doen tegen haar. Had ze dat wel verdiend? Hij kende haar niet, maar volgens hem was dit een dochter van de nu dode poes, Zira. Een naam kwam niet in hem op, buiten de high ranks was er weinig die hem interesseerde aan de clan. Hij had zelf geen nood om een high rank te krijgen maar, het was van belang om het toch in je kop te houden. Toen hij haar het bekende woord "Mama," hoorde zeggen werden zijn vermoeden enkel bevestigd. Hij stapte daarom kalm op haar af en ging naast haar zitten, zijn pels niet de hare rakende. Als niemand het deed, zou hij het wel doen. Stil bleef hij naast haar zitten en staarde hij naar de grond. Geen idee waarom hij dit deed, geen idee waarom hij het wilde doen. Hij wilde geen verschil maken... maar aan de andere kant wilde hij ook niet doen zoals de rest zou doen. Want zo was hij niet, hij was zichzelf... Even wilde Cobra zijn mond openen, woorden uitspreken, maar dat leek hem nutteloos... Dus hij sloot deze weer en liet dit voor het was..

Tag: Ophelia
Note: Als je het nie wilt pb even dan verander ik m'n post wel ^^

De grijze poes schrok op uit haar dagdroom toen ze de zware stem van Claw door het kamp hoorde gaan. Nog wat suf stond ze op om vervolgens richting haar leider te trippelen. Een groot deel van de clan was al gearriveerd toen zij aankwam. Wat haar meteen al opviel waren de scherpe geuren van bloed en hond. Ze was in haar voorheen korte Rogueleven aardig wat honden tegen het lijf gelopen. Meestal waren deze aangelijnd, erg loyaal aan hun Twolegs of gewoon heel zwak. De enkele keren dat ze met een waar beest te maken had gehad was ze een boom in gevlogen of had ze kunnen ontkomen dankzij haar snelle lichaam. Niet echt heldhaftig. Toen kondigde Claw eindelijk aan dat Zira was gestorven dankzij een groep honden, iets wat iedereen natuurlijk al had gemerkt. Ze beeldde zich in hoe Zira en Jinx tegen de honden hadden gevochten: Dapper, behendig en vechtkundig, maar ook angstig. Natuurlijk hadden ze angstig moeten zijn. Wat voor kat was nou niet bang in zo'n situatie? Haar blik gleed weer naar Claw, die de nieuwe commandant al weer aankondigde. Was dat het? Een paar simpele woorden en geen ceremonie? Zira had naar horens de clan immers erg lang en goed gediend. Ze moest als nieuweling natuurlijk nog even wennen aan hoe alles hier ging. Daar hoorden doden dus ook bij. Toen ze Shark daar zo zag staan, nog verbluft over de dood van Zira en zijn nieuwe rang zag hij er erg kwetsbaar uit. Dit veranderde toen de kater zijn nobele woordje over de vorige commander deed. Zou April hem feliciteren? Het zag er niet naar uit dat iemand anders het wel ging doen. Na kort overwegen stapte ze op de nieuwe commander af en boog ze kort respectvol haar kop. ''Gefeliciteerd,'' mauwde ze. Ze keek hem met vriendelijke ogen recht aan. ''met je nieuwe rang. Je zult een waardige opvolger zijn.''

Tag; Shark

All Roars out hell leads to home.

Dit was onmogelijk. Een gigantische, gruwelijke nachtmerrie.
Er lag een hoopje bloederige vacht in het midden van het kamp. Bruine strepen bevlekt met bloed. Het was moeilijk, maar onder de metaalachtige geur van bloed zat er nog een enkele geur verborgen. Het was Zira. Ze was dood. Een Commander, een mentor. Ze was bijna als een moeder voor Wasabi geweest, met hun zelfde afkomst, zelfde gedachten. Nu was ze weg. Een trouwe mentor en voorbeeldsfiguur. De grijze kattin stapte naar voren terwijl er stille tranen over haar wangen gleden. Er leek een soort van stop in haar oren te zitten waardoor ze niet kon horen wat Claw zei. Het enige wat ze vaag verstond, was Shark die aangenomen werd als nieuwe Commander, maar ze luisterde niet. Het kon haar helemaal niks meer schelen - het dode, slappe lichaam van Zira was nu het middelpunt van de omgeving die al haar aandacht naar haar toe zoog terwijl er zoute tranen over haar gezicht gleden en haar mond zich tot een dunne, rechte streep vormde. Haar blauwe ogen focusten zich nog steeds op de plek waar haar voormalige Commander lag, zelfs toen Jinx haar wegnam om haar een rustig plekje te geven. Heel even keek ze van uit haar ooghoek naar Claw, door het gordijn van tranen heen voordat ze naar haar massieve voorpoten keek. Mentorloos.

Een huivering trok over de rug van de rosse kater. Dit maal niet door de gure wind die er waaide. Er voelde iets anders, iets was mis, iets was niet meer op zijn plek. Genoeg aan reden voor Hellhound om zich om te draaien en terug richting het kamp te trekken. Toen hij daar aankwam zag hij een verzameling katten om een plek. Er hing een sfeer die niets minder dan bitter te noemen was. Voorzichtig stapte de grote kater richting de groep katten. Iets zei hem dat hij dit niet wilde zien, het stopte hem niet. Zira. De kater beet zijn tanden hard op elkaar. Harder dan ooit. Dit kon niet waar zijn. Hier en daar ving hij stukken op van het verhaal. Honden. Verdomde beeste. Ze mochten branden, stuk voor stuk. by Starclan. Zira, waarom? Waarom Zira? Waarom? Hellhound sloeg zijn klauwen uit en die de grond doorboorde. Met een van zijn klauwen kraste hij een keer over de grond. Zijn kop liet hij zakken, starend naar de sporen van zijn klauwen. De kater haalde een keer diep adem voor hij zijn kop weer hief. Ophelia. Muta. Nyra. Pyre. Zelfs Vitani zocht hij. Maar twee kwamen in beeld. Ophelia zat een klein stukje verderop. Ze werd vergezeld door Cobra, daar zou hij later naar toe gaan. Muta zat voor de Young Ones Tower, helemaal alleen. Of zij behoefte had aan steun betwijfelde hij. Ze viel niet makkelijk te lezen op dat oppervlak. Sommige katten waren liever alleen, anderen zochten liever steun. Hij zelf was een van die katten die liever alleen was. Dat zou hij dan ook zo doen. Een plek opzoeken waar hij zijn rust had, waar niemand hem zou kunnen vinden. Nu zou hij echter eerst zijn laatste eer aan de voormalig Commander laten zien. Er was aangekondigd dat Shark de nieuwe Commander zou worden. Dat was iets waar de rosse kater zijn twijfels over had, hij zou het nog wel zien. “Het lichaam is van Jinx blijf daaraf.” Nog net voor de zwarte kater het lichaam mee kon nemen zette Hellhound zijn ene voorpoot naar achter en boog door de ander voor een buiging. Na de buiging richtte hij zich weer op en draaide zich om. Hij begon te lopen. Weg van het kamp. Ophelia en Muta kregen de dag vrij en morgen misschien ook nog wel. Voorlopig wilde hij even tijd om te kunnen denken. Even alleen zijn.

Haar zielige gepiep leek in het niets te verdwijnen. Alle katten leken vage schimmen die zich over een toneel bewogen dat ver van haar af stond. Het leken allemaal vreemden, die om één of andere reden ook rouwden om haar moeder. O staarde met brandende ogen naar het tafereel. Shark opperde dat hij zijn best zou doen Zira's plaats in te nemen. Wat O betrof een lege belofte. Ze begon te snikken, oncontroleerbaar te ademen. Het leven was bijzonder breekbaar, zo breekbaar dat het haar bang maakte. Haar moeder, de Commander van de Elite, was in één klap weggevaagd. Hoe makkelijk was het dan wel niet om O van de aardbodem te krijgen? De kattin fronste, begreep niet waarom ze zich zo voelde. Ze had toch zo'n hekel gehad aan haar moeder? Wilde niet eens aangesproken worden met de naam die ze van haar gekregen had. Had haar nooit moeder genoemd. Waarom had ze dan het gevoel niet zonder haar verder te kunnen? Een rilling trok over haar rug toen er een zwarte kater naast haar kwam zitten. Ze was bang dat het Claw was, blij dat het Jinx had kunnen zijn. Het was geen van beiden. De zoon van Claw was naast haar komen zitten, al had ze geen enkel idee van zijn doel. Haar gesnik werd zachter, totdat het weg stierf. Tranen rolden nog over haar wangen, maar ze rechtte haar rug. Zonder ook maar iets te zeggen. Ze waren samen stil.

De dag was lang en met poten die aanvoelde als betonblokken sjouwde de jonge kattin veder. De bittere geur van Bloodclan kriebelde aan haar neusvleugels toen ze het kamp naderde en even leek alles stil te zijn in het kamp. Geen gekrijs, geen gevechten of brommende katten. Niks. Haar oortjes wiebelde kort toen ze met samen geknepen ogen veder trippelde. Bloed walmde om het kamp heen en al snel ving de roodbruine member bloedsporen op de grond die de geur van Zira meedroeg. De kattin fronste kort voor ze weer veder trippelde, haar aankomst was anders dan verwacht en even leek haar hart voor een paar seconde stil, haar nekharen kwamen overeind door de huivering die over haar hele lichaam liep en alles leek om haar heen te duizelen. Claw stond op de muur met de lichaam van de Commandant, haar moeder. Vitani stapte dichterbij terwijl ze haar emoties verstopte. Vol afschuw had ze op haar moeder neer gekeken en hoe vaak ze ook haar de dood had toegewenst kwam dit echt met een behoorlijke klap aan. Toen Shark als de nieuwe commander werd aangewezen schudde de member haar kop om helder te worden en stapte nog even kort naar haar moeder die op de grond lag. Haar ijzig dode blik was voor een seconde op haar moeder gericht toen ze zich met een ruk omdraaide en stapte op Shark af. Haar rode ogen zochten die van de kater toen ze hem naderde en de kattin knikte kort. "Gefeliciteerd" Mauwde ze voor ze zich omdraaide en het kamp verliet.

Tag; Shark
~~moet weer ff inkomen ;p~~

Alles leek zo snel te gaan. Jinx, Zira, Claw, Shark. En dan ook nog eens demonen die hem omringde. Verdriet was te ruiken, te voelen en te zien op de plek waar hij was. Satsui keek wat ongelofig naar het lichaam van zijn mentor, maar voelde echter niks... Helemaal niks. Blanco. En voor de eerste keer in een lange tijd sprak geen, geen van allen uit zijn koppie. Het enige wat hem dwars zat was het verdriet om zich heen. Er was zoveel pijn. Zoveel pijn die hij van ze wilde verlossen. Hij had totaal geen idee wat er aan de hand was. Medeleven? Niks? B-bloedlust? Met een fronsje stopte hij op de eerste de beste kat af. "Waarom is iedereen nou zo verdrietig?" Hij voelde niks, waarom de rest wel?

Shark had gelijk. Niet veel katten kwamen hem feliciteren, maar hij wist niet of dat kwam omdat ze hem niet mochten of dat het kwam omdat ze het te druk hadden met afscheid nemen van hun oude deputy. Het was dan ook weer echt de tact van de Elite om een nieuwe commander aan te wijzen als de andere commander nog maar net doodverklaard was. Waarschijnlijk deden ze dat in de Clans wel anders. Maar ja. De Elite was de Clans niet en bovendien vond Shark het zo wel goed. Nu wisten ze tenminste wat hun te wachten stond, al wist Shark zelf nog niet eens hoe hij het ging aanpakken. Hij wist wel dat hij zijn kwetsbare houding zo goed mogelijk moest herstellen als hij wilde dat anderen er geen misbruik van zouden maken en dus was er in een mum van tijd weer een emotieloze blik in zijn ogen verschenen. Hij zou later nog wel om Zira rouwen als hij alleen was, nu was daar geen tijd voor. Zijn blik gleed naar Ophelia. De she-cat trok zich duidelijk niks aan van wat anderen van haar dachten en toonde haar emoties juist wel. Cobra deed voor de rest niet veel en Shark schrok op toen een she-cat opeens naar hem toe kwam wandelen. Shark kende nog niet iedereen in de Elite en dat werd hem nu pas pijnlijk duidelijk. Misschien moest hij toch maar eens zijn energie beginnen steken in de katten van de Elite wat beter te leren kennen. Hij vermoedde dat ze een nieuweling was en dat hij haar daardoor niet kende, maar dat ging hij natuurlijk niet hardop zeggen. Hij knikte haar enkel kil toe, maar haar woorden lieten hem wel warm worden vanbinnen. Het was goed om te weten dat er toch enkelen blij waren met Claw’s beslissing. Enkel zijn staartpuntje die hij heel lichtjes op haar schouder liet rusten toonde zijn dankbaarheid aan en hij wilde zich net weer naar Zira richten toen Vitani opeens naar hem kwam toegelopen. Ook haar knikte hij kil toe. Daarna liep hij naar Zira toe, zorgde er voor dat hij wat uit de buurt van Ophelia en Cobra bleef en liet zijn neus kort tegen haar pels rusten. Hij zei niks, maar trok zijn kop weer terug en verwijderde zich daarna van haar zijde zodat anderen de kans hadden om ook even hun spijt te betuigen. Hij draaide zijn kop met een ruk om toen hij de vraag hoorde van Satsui. Ah. Daar had hij al best veel over gehoord. Dat het een gestoorde kater was en zo. 'Omdat de commander en jouw mentor net gestorven is,' beet hij de kater toe.

Tag: April, Vitani en Satsui

Het moment dat hij dichter bij haar was gekomen en naast haar was gaan zitten, keek hij kalm naar de stiller wordende poes. Haar gesnik was zachter geworden en was uiteindelijk... Weg, verdwenen... Was er iets aan hem dat haar had laten stoppen? Hij had willen zuchten, met zijn ogen willen rollen, maar aan de andere kant zou dat niks opleveren en zou het haar op dit moment meer slechts kunnen doen dan goeds voor hem. Hij haalde daarom diep adem, kantelde zijn kopje wat en stond op. Hij stapte rustig wat naar voren, tot hij voor haar zat en staarde kalm naar haar. Zijn groene ogen rustig gericht op de jonge, gevlekte kat die stil probeerde te zijn. Was ze echt gestopt door hem? Was echt niet zijn bedoeling geweest... Of toch wel? Onbewust dan? Hij slikte even, dat kon het inderdaad zijn. "Je hoeft je niet in te houden," zei hij daarom op een kalme toon, de zware stilte doorbrekende. "Ik wilde je gewoon een soort van steun geven... Aangezien het erop leek dat je het moeilijk had," bekende de zwarte kat even tegen haar. Hoe je het ook draaide of keerde, Cobra kon zorgend zijn. Dat had hij al meerdere malen bewezen. Dit maakte hem anders dan de andere katten van de Elite, maar nog niet een uitzondering. Iedereen kon een zorgend iemand zijn en iedereen kon kijken naar de wereld zoals hij deed... Maar het was het doen en je inzet die je uniek maakte... Niet je gedachtegang.

Tag: Ophelia

Haar zwarte oren lagen nog steeds in haar nek. Haar kleine gestalte was doordrenkt met water en ze zag eruit zoals ze zich voelde; diep triest. Ze rilde, de regen en de wind zorgden voor een onaangenaam koude combinatie die haar ondervoede lichaam niet aan kon. Ze voelde zich leeg, begreep zichzelf niet meer. Natuurlijk was ze verdrietig, ze was altijd ongelooflijk empathisch en emotioneel geweest. Maar dit was één van de katten waar ze zo'n gigantische hekel aan had gehad. Waarom voelde ze zich dan zo? De kater naast haar vertelde haar dat ze zich niet in hoefde te houden. Zijn stem was rustig, kalm. Het tegenovergestelde van de situatie hier. Het kamp was in rep en roer. Ze zag Shark, die nu de nieuwe Commander was van een groep katten die nog moest rouwen om de oude. Naast hem stond Satsui, die geen idee leek te hebben wat er aan de hand was. Iedereen reageerde op zijn eigen manier, en voor de meeste katten was dat met een strak, emotieloos gezicht. Wederom paste ze niet in het plaatje. Ze hield haar bek even open, wilde iets tegen Cobra zeggen, maar wist niet wat. "Dankje," miauwde ze toen, amper hoorbaar. Ze kende hem niet en toch was dit één van de vriendelijkste acties die ze ooit gezien had in de Elite. Zonder het ook maar door te hebben, rolden er weer tranen over haar wangen. Haar kop stopte ze weg in Cobra's vacht, in de hoop dat ze daar een veilig thuis kon vinden.

Tag; Cobra

Nyra was in het kamp met één van de andere young ones aan het sparren. Haar trainingen gingen beter en beter, en langzamerhand begon ze meer de attitude te krijgen van een Elite kat. Ze had net haar tegenstander achteruit doen deinzen, waarna ze trots haar kopje in de lucht tilde. Eerder waren de rollen omgekeerd, maar nu deinsden de andere young ones voor haar naar achteren. Met dat ze haar kopje zelfzeker de lucht in stak, liepen verschillende katten naar de open plek. Nyra fronste bij al de beweging in het kamp. Zelf stapte ze ook naar voren en probeerde ze langs de grotere katten te kijken naar wat er aan de hand was. De aankondiging van Claw was het eerste dat ze te horen kreeg. “Zira is vermoord door honden.” Haar ogen werden wat groter. Haar instinct riep haar om naar voren te gaan, naar haar moeder en haar vader, die bij het lichaam van Zira zat. Haar grote ogen werden weer normaal en rustig bleef de young one staan waar ze stond, wachtend tot de katten voor haar zich verwijderden van het lichaam van Zira. Dat Shark, haar mentor, ondertussen benoemd werd tot Commander ontging haar niet, maar ze hield haar blik strak op de plek gericht waar haar moeder moest liggen. Uiteindelijk liepen de katten één voor één terug weg, waardoor Nyra een goed zicht had op haar moeder en Jinx. Ze stapte niet naar voren, liet geen verdriet zien of eender andere emotie. Ze staarde enkel, alsof ze in een trans was.

Tag: open