˚Special guest˚

Met een paar snelle happen at Shark de muis op die hij had gevangen. Hij beet de botjes expres door om zijn tanden wat aan te scherpen. Hij wilde ze immers zo scherp houden dat hij er een bot makkelijk mee kon breken wanneer dit nodig was. Zijn naam sloeg immers op zijn zeer scherpe tanden; hij wist dat ze net iets scherper waren dan die van de gemiddelde kat. En de betekenis van zo’n naam moest hij natuurlijk wel onderhouden, niet dan? Als katten ooit zijn tanden uit zouden slaan zou hij zijn naam naar Toothless moeten veranderen, want zonder die scherpe tanden was hij zowat zijn krachtigste middel om te vechten kwijt. Maar goed, daar ging hij maar niet al te veel aan denken. Shark liep rustig in de richting van de borders en opende zijn bek, maar rook geen vreemde geuren. Hij liep rustig in de richting van de ThunderClan border en kneep zijn ogen samen. Zou ze al…? Hm. Er was genoeg tijd verstreken naar zijn idee. Hij telde de moons terug in zijn kopje. Het was te riskant geweest om nog voor deze tijd haar op te gaan zoeken. Als een ThunderClan patrol hem had gevonden had hij veel problemen gehad, maar nu was de kans groot dat ze binnenkort steeds meer uit het camp mocht en zelf de borders op ging zoeken. Wie weet werd ze wel nieuwsgierig naar hem, wist ze al wel een deel van het feit dat hij haar echte vader was en niet één of andere zielenpoot uit ThunderClan. Zij was misschien wel zijn enige kitten die het ver zou schoppen en daadwerkelijk iets zou bereiken in haar leven. Aan zijn zonen had hij namelijk niets; zij deden te veel hun best voor hun Clan om ook maar enige invloed op uit te oefenen. Dat had hij al wel gemerkt toen hij ze had zien jagen in de buurt van andere ThunderClanners. Maar voor haar was er nog hoop. Shark opende zijn bek… en rook verrassend genoeg de geur van een she-cat. Behoedzaam sloop hij ThunderClan territory binnen en verstopte zich onder een struik. Hij keek strak naar een kitten die zijn kant op kwam gewandeld. Zij was het. Hij herkende haar aan haar geur, had de geur één keer geroken en voor altijd in zijn gedachten opgeslagen. Langzaam kwam de tom met de halsband met hondentanden tevoorschijn en keek neer op de kleine she-cat. ‘Wel wel,’ sprak hij. ‘Je bent nog mooier dan ik dacht.’ Hij knipoogde naar haar. ‘Maar dat moet ook wel als je een dochter bent van mij.’ Shark, altijd direct, nooit subtiel. Hij ging zitten en keek haar met een strakke blik aan. ‘Ik ben je vader, deputy van de Elite of de BloodClan zoals het in jouw Clan wordt genoemd. Aangenaam om kennis te maken, kleintje.'

De kitten leek zich eerst nog niet te realiseren wat er aan de hand was, leek hem zelfs eerst nog niet in de gaten te hebben en dat gaf Shark de kans om haar beter te observeren. Ze had overduidelijk meer van haar moeder overgenomen in haar pels dan van hem, maar sommige markeringen, hoe licht dan ook, herkende hij wel van zijn eigen pels. Hopelijk zou ze zijn karakter ook een beetje overnemen en dan vooral dat ambitieuze en het niet bang zijn om te doden. Als dit zou werken zouden ze de sterkste schakel in ThunderClan hebben. Een spion die voor hem en de Elite kon werken. Een spion die later misschien nog wel naar de Elite kon komen. Maar dan moest hij haar eerst wel duidelijk maken dat hij weldegelijk haar vader was, dat ze zijn dochter was en dat ze familie van elkaar waren. Drie dezelfde dingen, maar precies die dingen die misschien moeilijk zouden worden om haar uit te leggen nadat ze zes moons had geleefd bij een pleeggezin en te bekend was geraakt met de warrior code en ThunderClan. Ze had te veel kansen gehad om vriendschappen te ontwikkelen in de Clan, maar hij wist hoe makkelijk het soms met een hoop woorden kon zijn om iemands loyaliteit te beïnvloeden. Hij had al zo vaak gezien hoe de Elite een paar katten keer op keer over konden halen om het moordpad op te gaan. Hij stelde zich zijn dochter voor: haar pels vol met bloed en haar ogen woest voor zich uit kijkend. En op de één of andere manier was dat nog niet het beeld dat hij bij haar wilde zien. Hij knipperde even met zijn ogen. Was hij nu al week aan het worden voor haar? Zijn blik dwaalde terug naar de she-cat toen deze begon te spreken. Hij grijnsde. ‘Nee,’ sprak hij vervolgens rustig. Hij boog zich naar voren zodat ze zijn geur goed in zich op kon nemen. ‘Je moeder heeft jouw in ThunderClan achtergelaten en is er met de rest vandoor gegaan. Je bent ondergebracht bij een pleeggezin en zij hebben jou jouw naam gegeven. Maar je hebt nooit echt een goed vaderfiguur in je leven gehad, wel dan?’ Hij trok een pruillip naar de kitten, maar grijnsde vervolgens weer. ‘Zoals ik al zei ben ik dus je vader. De naam is Shark.’

Shark trok kort met zijn oortje toen ze haar antwoord gaf. Twee pleegmoeders? Nou ja, hoe het ook zij, ze was zijn biologische dochters en die pleegmoeder, of het er nu één of dat het er nu meerderen waren, konden voor hem de pot op. De kitten was zijn dochter en zou dat ook blijven. Zij was diegene die door de ThunderClan she-cat, hijzelf en Claw was uitgekozen om een pion te spelen in hun spelletje. Zij was diegene die ThunderClan zou doen zwichten voor de Elite. Het was om alle verkeerde redenen dat hij haar op was gaan zoeken en hij wist dat hij zich niet te hard mocht hechten aan haar, maar hij kon bijna niet anders dan dat te doen. Ze leek een sterke kitten te zijn, eentje waar hij nu al trots op kon zijn. Ze zag eruit als een veelbelovende kitten, een veelbelovende Elite member. Claw zou blij zijn met dit als hij dit ging melden aan de zwarte tom. Toch mocht de kitten niet te erg het gevoel krijgen dat ze maar een speeltje voor Shark was. Hell, de tom wist zelf niet eens zeker of ze wel überhaupt een speeltje voor hem was. Nu hij zo op haar neerkeek… ze deed hem op de één of andere manier aan Chawl denken en van Chawl hield hij écht. Chawl was eigenlijk de enige kitten van wie hij echt hield, hoorde ook eigenlijk de enige kitten te zijn, maar hier was ze dan. En plotseling voelde hij ook de drang opkomen om haar terug te brengen naar het ThunderClan camp zodat ze zeker veilig aan zou komen, maar dat was zowat het idiootste idee die hij kon hebben. Als de ThunderClanners hem daar zouden vinden had hij een probleem. Dan draaide alles echt in de soep. Hij keek op toen zijn dochter de vraag stelde en trok kort met zijn oortje, maar wachtte met antwoorden tot hij zeker wist dat ze niks meer te zeggen had. Het zou te veel informatie zijn anders. Hij trok weer met zijn oortje toen hij haar naam hoorde, maar nam aan dat het wel oké was. Eveningkit heette ze dan als hij het juist had. Of Eveningpaw al. Maar nee, hij had haar houding gezien. Onzeker. Gefascineerd, alsof ze alles voor de eerste keer ontdekte. Hij had ook geen ThunderClan cats in de buurt van haar gezien of geroken. Ze was alleen. ‘Tja… waarom?’ Hij liet de vraag even tussen hun in zweven. Daarna deed hij een stap dichterbij en keek haar aan, zijn pels lichtjes tegen de hare drukkend. ‘Omdat jij speciaal bent, Evening,’ sprak hij zacht tegen haar. ‘En jij gaat nog veel specialer worden, geloof me maar. Je maakt me nu al trots en je hebt nog niet eens wat gedaan.’ Shark had geen idee of het slijmen was of dat hij het écht meende. Hij wist het gewoon niet meer. Verdomme.

Shark zag dat de kitten weer moeite had met de informatie in zich op te nemen, maar het was alvast een goed teken dat ze zich niet wegtrok van hem toen zijn pels langs de hare schuurde. Hij maakte een mental note dat hij haar straks aanraadde om zichzelf in de modder te rollen zodat zijn geur niet te ruiken zou zijn in het camp, want dan zou ze vervelende vragen krijgen en Shark wist niet zeker of ze haar mond wel zou kunnen houden. Er waren een hoop dingen die hij met haar wilde bespreken, maar voor nu was het belangrijkste al wel gezegd. Het belangrijkste was immers dat ze wist dat hij haar echte vader was. Soms kon hij zichzelf ook niet inbeelden dat hij eigenlijk al best wel veel kittens had, maar het was zo. Met sommigen had hij wel contact, met sommigen weer niet. Zijn dochter uit RiverClan hoefde hij bijvoorbeeld al nooit meer te zien omdat ze te ernstig toegewijd leek te zijn aan haar Clan. Zijn zoons in ThunderClan viel nog te bezien of ze hem uiteindelijk op zouden zoeken of niet en zijn andere kittens… daar had hij nog niet veel mee gesproken. Helemaal niet eigenlijk. Zodra de she-cat in de gaten kreeg dat ze enkel een duister spelletje voor hem was had ze duidelijk gemaakt dat contact het laatste ding was wat ze wilde en was ze weggegaan. Het boeide hem echter vrij weinig of ze rogue was geworden of zich bij de Elite zou voegen; hij had alles wat hij nodig had recht voor zijn neus staan. Hij keek op toen ze eindelijk leek te realiseren en zelfs te accepteren dat het echt zo was en gaf een goedkeurend knikje. Zijn hondentanden botsten tegen elkaar en veroorzaakten een onheilspellend geluid, maar Shark dacht niet dat zijn dochter daar echt zo bang van kon zijn. Toen hij de glimlach om haar lippen zag spelen, speelde er bij hem automatisch ook eentje die bijna identiek was. Hij boog zich naar voren en observeerde haar nog een keer waarna hij zijn kopje kort tegen de hare drukte. ‘Het spijt me dat we nog niet veel met elkaar hebben gesproken, maar het was te riskant,’ sprak hij zacht tegen haar. ‘Dit mag absoluut niet uitlekken naar je Clanmates. Ze hebben een verkeerd idee van mij, van de Clan waar ik afkomstig ben. Ze zouden je alleen maar verbieden om met me om te gaan en dat mag absoluut niet gebeuren. Begrijp je dat, Evening? Ik wil je alleen maar beschermen. Beschermen tegen hún en iedereen die jouw pijn wilt doen.’ En opnieuw wist hij niet of dit een spel van hem was of dat hij het echt meende, maar diep vanbinnen wist hij het antwoord ergens ook wel weer wél.