My story Corner

14.000 Jaar geleden.

Het woeste geblaf van een groep honden klonk vanuit een smal, stinkend huis. Liggend in hun eigen ontlasting, vechtend met elkaar, puppy’s die opgroeien bij het aanzien van verrottende lijken. Yllin was één van de honden die opgesloten zat in een kooi die nauwelijks groter was dan haarzelf. Ze vond het een schande dat de dieren hier nog steeds bezig hielden met paren als losgeslagen beesten. Ergens verder op hoorde ze jankende puppies, en een moeder die ze zonder succes probeerden te sussen. Één maal per week mochten we naar buiten, op een kleine binnenplek waar je nauwelijks aan je lichaamsbeweging kan werken. Van frustratie kwam er een luide jank uit Yllin haar mond, ze moest eruit het kon zo niet langer. ‘’Mójave.’’ Siste de jonge hond naar de reu in het hok naast haar. ‘’Ik kan zo niet langer meer.’’ Geen reactie. Nerveus klopte mijn hart in mijn keel, sliep hij gewoon of.. nee. Zo kon niet zo denken, ze moest moed houden. Een plotseling fel licht brandde in haar ogen, het was de deur naar ontsnapping die open ging. Onze baas kwam binnen met de schaarse portie voedsel die we af en toe naar binnen konden schrokken. Met nieuwsgierige ogen keek Yllin naar het slot van haar kooi. Het was een simpele schuif, een pin die er door heen geschoven was. Als ze daar net bij kon.. Ze wachtte af, eerst moest meneer weg zijn, dan kon ze eventueel ontsnappen. Mójave’s staart sloeg niet tegen de ijzeren wand tussen hen, toen de baas langskwam. Met een bezorgd gevoel wachtte ze af, ze slikte, de man opende de deur van zijn kooi niet, hij murmelde enkel iets in zijn onverstaanbare mensen taal. Nee. Tranen welden op in Yllin’s helder blauwe ogen, vastberaden te ontsnappen, nam ze de paar droge bokken in haar bek en kauwde er op. Wachtend tot de deur open ging, en weer sloot. Dit was haar kans, dit was de kans waarop ze allemaal hadden gewacht. Yllin duwde haar smalle snuit tussen de tralies, nog een millimeter verwijderd van de ontsnapping. Ze kon er niet bij, met een luide kreet van frustratie zakte ze terug. In de kooi voorhaar keken twee kraalogen haar nieuwsgierig aan, ‘’Probeer er aan te likken, misschien schuift hij dan omhoog?’’ Vroeg hij, de labrador die ze herkende als Lycos. De kop van Yllin knikte, ze stak haar snuit opnieuw tussen de twee ijzeren spijlen, waarna ze er aan begon te likken. Haar zwarte snuit voelde opeens een plofje, enthousiast begon Lycos te blaffen. ‘’Het is je gelukt!’’ Schreeuwde hij vol geluk. Met mijn snuit drukte ik de deur open, eindelijk. Eindelijk vrij. Vlug haastte ze zich naar de kooi naast zich., daar lag Mójave. Zijn flank ging niet heen en weer, zijn regelmatige ademhaling was weg. ‘’Nee,’’ jankte Yllin zachtjes, ‘’Mó sta op!’’ Een luide snik ontsnapte uit haar keel, ‘’opschieten Yllin!’’ Waarschuwde Lycos de 3 jarige hond. Snel herpakte ze zich, en duwde haar snuit onder de pin van de labrador’s kooi. ‘’Help me, het is simpel, je weet hoe het moet.’’ Haar fluweel zachte stem gaf de aanwijzingen vliegenvlug, waarna ze verder ging met de andere honden. Het was een lange rij, maar de moeite waard. Al snel had de groep honden zich bij de deur gevoegd, wachtend op de orders van Yllin. ‘’Pak de pups, en volg elkaar naar het bos, we blijven samen.’’ Riep ze opdringerig. Ze opende de deur, en liet de honden een voor een naar buiten rennen, terwijl ze zich zelf omdraaide en naar de kooi van Mójave heen sleepte. Ze schoof de deur open, en begroef haar neus in zijn koude vacht. ‘’Je blijft mijn nummer één lieve Mó.’’ Fluisterde ze triest, waarna ze de Akita bij zijn nekvel pakte en meesleepte naar buiten, daar stond Lycos op haar te wachten, en glimlachte haar bemoedigend toe. ‘’Kom, je hebt een groep honden te leiden.’’ Mompelde hij, terwijl ze Mójave meenamen klonk er een pistoolschot. Met haar ogen wijd van angst stond Yllin doodstil te kijken. ‘’Auw!’’ Klonk er van naast haar. Lycos was geraakt in zijn poot, ‘laat me gaan. Je hebt een roedel om voor te zorgen, Yllin.’ Een zachte stem, en warme gloed stelde haar gerust, het was de Japanse Akita die ze in haar in haar kaken hield. Ze liet zijn lichaam achter bij een eik, waarna ze Lycos ondersteunde, en samen wegliepen. Naar een nieuw bestaan