Don't say you don't remember

Het was nu al even geleden sinds het gevecht met Riverclan, de wonden in zijn schouders waren al redelijk goed geheeld. Voornamelijk dankzij Lizardpath en Routpaw, anders was hij wellicht gewoon doodgebloed. Koppig als hij was, probeerde hij zichzelf vroegtijdig uit zijn nest omhoog te duwen en het kamp in te lopen. Het was iets te lang geleden dat hij buiten was geweest, en op dit moment kon het hem weinig schelen of het gevaarlijk was of niet. Hij wilde gewoon zelfstandig opstaan, naar buiten lopen en iets gaan eten. Hoe moeilijk kon dat zijn? Met een flinke kreun werkte de rood-witte kater zichzelf omhoog, maar uiteindelijk stond hij. Stevig. Langzaam liep hij richting de uitgang, vervolgens richting de prooistapel. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Amberpaw, probeerde haar te negeren voor nu. Al had hij geen idee waarom.

Met tegenzin greep hij één van de prooien op de stapel, niet echt lettend op wat hij pakte. Hij hield zijn zusje nog steeds in de gaten. Hij wist hoe ze over hem dacht. Het was zijn schuld, en hij gaf haar weer de schuld. Het was een vicieuze cirkel van idiote miscommunicatie die niemand wilde oplossen. Als dat tweede verdomde nestje er niet was geweest, was er nooit iets aan de hand geweest, en dat was een feit. Ook al had hij gevraagd aan zijn moeder om te blijven, ze had alsnog kunnen gaan. Het was niet alsof hij dat zelf geloofde, het was iets dat hij zichzelf aanpraatte om zich minder schuldig te voelen tegenover Amberpaw. Alsof hij wat hij deed moest rechtvaardigen tegenover haar, en misschien moest hij dat nog wel. Hij had door dat de lichtbruine kattin af en toe naar hem keek, en het irriteerde hem mateloos. Hij besloot zijn prooi te laten voor wat het was; hij had toch geen honger. Hij stapte op de Apprentice af. "In plaats van naar me te staren, kun je ook zeggen wat je probleem is," sprak de oudere kater haar toe, duidelijk gefrustreerd. Hij wist dat dit een slecht idee is, had er toch mee door willen gaan. Hij wist niet waarom.

De kattin leek duidelijk geen zin te hebben om tegen hem te praten, haar vuile blikken zeiden genoeg. Toch boeide het hem niet. Dat kleine, onvolwassen mormel moest eens respect leren hebben voor oudere katten. De Apprentice leek vuur naar hem te spuwen; zowel door haar ogen als verbaal. Blijkbaar moest hij verdomd goed weten wat haar probleem was. Het feit dat ze hier überhaupt al rondliep was Quietsteps grootste ergernis, maar die mening zouden ze waarschijnlijk niet delen. Ze leken beiden heel anders tegen dingen aan te kijken, maar ergens ook weer hetzelfde. Quietstep schraapte zijn keel even en week zijn blik af. "Niemand is er blij mee dat Brindleleaf weg is," miauwde hij nors. Behalve dan misschien Puddleshine. "Maar elkaar de schuld geven helpt niks. Ze is een zelfstandige kat, ze kan haar eigen beslissingen maken." Hij vroeg zich af of ze ook was weggegaan als hij en Puddle niet de laatste duw hadden gegeven.

De rood-witte kater staarde onverschillig neer op zijn jongere zusje, die haar volledige woordenschat aan hem blootstelde. Het was wel een leuke toevoeging dat ze hier en daar zelfs een rijmschema aan haar kleine uitbarsting had toegevoegd. De kater zuchtte, wetend dat hij er later tientallen keren over na zou gaan denken en hoe erg het hem dan zou gaan raken. Voor nu was hij koud, egocentrisch. Precies zoals hij nooit had willen zijn. "Ben je klaar?" zei hij, met een frons die in zijn voorhoofd gegrift leek te zijn. De waarheid was dat hij zijn moeder miste, minstens net zoveel als de kattin voor hem. Echter durfde hij het niet te zeggen, voornamelijk niet omdat ze gelijk had. Omdat het volledig zijn schuld was geweest, toch? Hij slikte de brok in zijn keel door en staarde naar de Apprentice. "Als je haar zo graag terug wilt, ga zoeken. Tegen mij zeuren heeft geen enkel nut," miauwde hij nors. Misschien dat hij wel naar haar zou gaan zoeken. Haar smeken om vergiffenis en haar vragen om alsjeblieft weer terug te komen. Op dit moment leek het zo'n gek idee nog niet.

Nooit eerder had hij zoveel woede gezien in zo'n kleine kat. Van de vrolijke Amberkit die met hem mee was geweest buiten het gebied, was helemaal niets meer over. De kattin schreeuwde op luide wijze dat ze zijn plan misschien wel zou uitvoeren, en Quietstep keek even om zich heen. Haar geroep had in ieder geval de aandacht van andere katten getrokken, iets dat hij niet bepaald op prijs stelde. Ondanks het feit dat hij het ergens met haar eens was, zag hij het punt van deze publiekelijke vernedering niet echt. Het was hun familie, dit was iets dat privé bespreken kon worden. Het leek er echter op dat Amberpaw geen behoefte had aan dat soort nuance. Hij merkte niet dat hij standvastig zijn adem inhield, bang om maar ook iets van zijn kant te laten horen. De Apprentice barstte weer uit,  beschuldigde hem van alle mogelijke dingen die konden gebeuren wanneer ze op zoek zou gaan naar Brindleleaf. Ze had gelijk, al die dingen zouden zijn verantwoordelijkheid zijn; het bloed zou aan zijn poten kleven. Hij moest het doen, hij moest naar haar op zoek. Hij keek haar strak aan, zonder in zijn gezicht ook maar iets weg te geven. Het wás zijn schuld. Hij had zijn stomme jaloezie niet voor zich kunnen houden, hij had zijn moeder niet kunnen vergeven voor iets dat in essentie niks uitmaakte, of wel? Zijn blik verzachtte toen de toon van Amberpaw dat ook deed. Hij schraapte zijn keel, wist niet precies wat te zeggen. "Ik weet dat het niet helpt," begon hij, onzeker. "Het spijt me. Ik was boos op haar, omdat ze me niet verteld had wie mijn vader was. Omdat ik hier van Starclan niet had mogen zijn. Het was niet mijn recht om haar weg te sturen," zei hij, voor het eerst hardop. Quietstep had gehoopt dat het op zou luchten, maar dat deed het niet. Hij staarde naar de grond, niet wetend wat hij verder moest doen. Kon doen.

Het speet hem echt, al wist hij niet of dat gevoel echt uit ging naar Amberpaw. Om eerlijk te zijn, miste hij zijn moeder. Zo ontzettend erg. De Apprentice voor hem, voelde echter bijna aan als een vreemde. Hij zag de tranen over haar gezicht rollen, en het maakte hem ergens bang hoe weinig het hem deed. Nog altijd bleef hij wensen dat ze er nooit was geweest, zonder dat tweede nestje was alles nog gewoon in orde geweest. Maar het was nou eenmaal gebeurd, en daarmee moest hij leven. Een nieuwe uitbarsting volgde vanuit Amberpaw, en de kater zuchtte wederom. Natuurlijk was ze niet gewenst, niet door Starclan en al helemaal niet door hem. "Brindleleaf heeft jou niet je hele leven voorgelogen. Ik dacht dat mijn vader dood was, terwijl ik hem elke dag tegen het lijf liep," sprak de kater. Had ze die leugen maar gewoon voortgezet. In onwetendheid leven, klonk helemaal zo slecht nog niet. De kater stond op, wilde zich omdraaien. Hij had geen zin meer in dit gezeur. De kattin leek niet voor rede vatbaar. Hij zou Brindleleaf op gaan zoeken, haar de waarheid vertellen. Deze keer zonder Puddleshine erbij. "Heb je me nog iets te vertellen dat ik niet al weet?" bromde hij geïrriteerd. Hij had overal al tienduizend keer over nagedacht toen Brindleleaf de clan verliet, natuurlijk was hij op het punt gekomen waarop alles zijn schuld was. Hij wilde het alleen niet van iemand anders horen.   

Het was even stil, bijna zo stil dat hij het tandenknarsen van zijn zusje kon horen. Hij fronste even, zich afvragend waarom hij wachtte op een antwoord dat hij toch niet wilde horen. Was het maar zo dat hij iets beters te doen had: het liefste zou hij nu gaan jagen, patrouilleren of wat dan ook. Door zijn wonden mocht hij helaas nog steeds niks doen. De tabby poes vertelde hem om gewoon weg te gaan, om niet terug te komen totdat Brindleleaf weer veilig en wel in het kamp was. Zijn blik verduisterde, wetend dat ze ergens gelijk had. Hij wilde naar haar schreeuwen, naar haar uithalen, maar hij kon het niet verdragen. "Wat jij wilt," sprak hij toen, waarop hij het kamp uit wandelde. Niet echt van plan om terug te komen.

- Topic uit -