Life goals. [&BREAKINGPAW]

Met een rustige blik stond Butterpaw ’s morgens op, rekte zich uit en keek naar de uitgang van zijn Den. Oké, in principe was het niet zijn Den, maar hij wilde het vaak geloven dat het zijn Den was. Maar wacht maar. Op een dag zou hij naar de uitgang kijken van zijn eigen Den. Want dan zou hij leader zijn. Dan zou hij Butterstar heten, ironisch genoeg dezelfde naam als die van de leader die ze nu hadden. Hij had zijn naam dan ook waarschijnlijk gekregen omdat zijn moeder zo goed bevriend was met haar. Zijn moeder… Butterpaw’s gedachten dwaalden af naar de grijze tabby. Zijn moeder was nu Deputy van de Clan. Wie weet zou Butterstar ooit sterven en zou zijn moeder hem uitkiezen als de volgende Deputy. Zijn vacht prikkelde bij het idee en zijn oortjes bewogen kort bij het vooruitzicht dat hij Deputy zou zijn van de RiverClan. Maar goed, voor nu was hij enkel nog een simpele Apprentice en moest hij eerst kunnen aantonen dat hij klaar was om Warrior te worden. Spellbound had hem al veel geleerd, maar hij had van zichzelf ook al vrij veel geleerd. Hij wist dat Butterstar hem binnenkort Warrior ging maken omdat hij de rechtmatige leeftijd had en omdat hij de nodige trainingen had gevolgd. Hij was er vrij zeker van dat hij zijn laatste opdracht goed zou doen en dat hij als Warrior bekroond zou worden. Dan was het enkel een kwestie van inzet tonen om zelf een Apprentice of twee te krijgen, hun training perfect af te ronden en zichzelf verkiesbaar stellen als Deputy. Maar goed, voor nu bleef het enkel bij een ambitie die hij had en na wilde jagen. Eerst moest hij maar eens zorgen dat hij bekend werd onder zijn Clangenoten en dat hij Warrior zou worden én binnenkort een Apprentice zou krijgen. Butterpaw trippelde in gedachten verzeild geraakt naar de prooistapel toe, eindelijk zijn Den verlatend.

Butterpaw merkte nu pas dat hij voor de prooistapel stond en snel pakte hij er een muisje vanaf. Hij hoefde niet veel te eten. Hij was één van de weinige katten dat niet echt heel veel om prooi gaf. Tijdens de winter was hij ook niet echt heel erg hongerig geweest, hoewel een paar dagen geen prooi je natuurlijk wel anders deden piepen. Butterpaw zou echter zorgen dat hij genoeg voor zijn Clan voorzag en voor zichzelf zodat hij toch nog wat kon eten. En anders sloeg hij maar eens één dagje over. Ook al was hij vrij arrogant aangelegd en moest hij niet veel hebben van de lagere rangen hier in deze Clan toch was hij zorgzaam aangelegd als het op hun kwam. Het was de Clan die hij in de toekomst misschien zou gaan leiden. Butterpaw wilde zijn bekje opendoen om een hap van de muis te nemen, maar rook de geur van zijn broer. Hij draaide zijn kopje en zag de kater aan komen wandelen. Hoewel ze vroegers als kittens veel met elkaar hadden gespeeld en gevochten, besteedden ze de laatste tijd weinig aandacht aan elkaar. En als Butterpaw het gedrag zag van zijn luie broer wist hij niet of hem dat veel kon schelen. ‘Breakingpaw,’ zei hij koeltjes. ‘Toch besloten om eindelijk eens uit je Den te komen?’ Hij wist heus wel dat Breakingpaw opzettelijk een nest achterin de Den had gemaakt om te voorkomen dat de zon hem zou wekken zodat hij zich nog eens een extra keer om kon draaien. Zo lui was hij wel. ‘Maakt ook verder niet uit,’ ging hij koeltjes verder. ‘Maar nu je uit je Den bent zal je vast wel staan te potelen om met me op jacht te gaan en wat prooi te verzamelen voor de Clan.’ Het klonk niet eens als een vraag, maar eerder als een vaststelling en Butterpaw daagde zijn broer met zijn ogen uit om ‘nee’ te zeggen. Hij begon van de muis te eten, maar zijn ogen keken zijn broer strak aan. Het verschil tussen zijn gedrag van nu en zijn gedrag van toen hij een kitten was, was vrij duidelijk.

Butterpaw kon niet geloven dat Breakingpaw zo lui was geworden. Zelfs als kit was hij nog energieker geweest! Nu sliep hij te lang uit, ging meestal nog eens terug voor een tweede dutje en ging dan pas jagen. Butterpaw was er vrij zeker van dat de kater ook te laat op trainingen op kwam dagen, hoewel hij dat niet met zekerheid kon bevestigen omdat hij nog nooit met Breakingpaw’s mentor gepraat had. Hij wist niet eens hoe Breakingpaw’s mentor noemde, maar hij wenste de kat in kwestie mentaal alvast veel sterkte toe als hij deze luie kater moest trainen. Butterpaw was inmiddels bijna klaar met de muis en zijn klauwen schoten gefrustreerd naar buiten toen hij Breakingpaw’s antwoord hoorde. Je had natuurlijk van die katten die tijd nodig hadden om te recupereren na een maaltijd en daar kon Butterpaw misschien nog een beetje begrip voor opbrengen – een heel klein beetje maar want als je slim was hield je een zware maaltijd voor na alle trainingen en patrols – maar dit was puur uit luiheid. Breakingpaw had helemaal geen zin om te gaan jagen. Butterpaw kon echter geen ‘nee’ accepteren die gegeven was uit luiheid. Hij zou Breakingpaw meekrijgen of de kater nu wilde of niet. Hij haalde uit met zijn klauw. Niet naar Breakingpaw – daar had hij nog net genoeg zelfbeheersing en zelfrespect voor – maar naar de baars die hij aan het eten was. Met een simpele beweging sloeg hij het ding weg van de kater. Het belandde een eindje verderop en de kater keek hem aan. ‘Stel dat Butterstar opeens ons zou roepen voor een gevecht,’ snauwde hij. Hij wist dat hij nu alle aandacht op zich had, want de baars kon Breakingpaw niet meer afleiden en hij had zijn lichaam ervoor staan zodat de kater er ook niet naar kon kijken. ‘Ga je dan ook zeggen dat niet kan omdat je net hebt gegeten?’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Je gaat met me mee of je nu wilt of niet,’ zei hij bars tegen de kater. ‘Ik kan niet geloven dat we bloedverwanten zijn,’ mopperde hij verder. ‘Eet je baars op,’ hij keek sarcastisch naar de kater, ‘als je dat nog kunt tenminste en daarna ga je direct met me mee jagen. Geen smoesjes. Heel de Clan werkt hard om prooi te verdienen en de grenzen te controleren, jij dus ook.’

Anderen zouden de beteuterde blik die Breakingpaw op de baars wierp misschien wel zielig hebben gevonden of zouden zich er juist geamuseerd door voelen omdat de kater zo erg gesteld was op zijn eten dat hij het jammer vond als het opeens weggeslingerd werd, maar het irriteerde Butterpaw alleen enorm. De kater had het gevoel dat er niet naar hem geluisterd werd en Breakingpaw kennende was dat waarschijnlijk ook niet zo. Oké, hij wist dat hij anderen soms rond kon commanderen, maar dat had hij nog nooit zo erg gedaan als nu omdat er in de RiverClan ook nog nooit zo’n luie opdonders zoals nu hadden gezeten naar zijn idee. Als Butterstar voorbijkwam of Futuresong dan waren ze allemaal bereid om te werken en lieten ze zich van hun beste kant zien, maar zodra zij weggedraaid waren kwam de luie aard naar boven. Het irriteerde Butterpaw enorm. Hij wilde dat het vooruitging in de Clan en dat iedereen zijn steentje bijdroeg. Je was immers niet geboren in een Clan om rustig op je reet te zitten en niks te doen. Natuurlijk waren er momenten bij dat je rust moest pakken, maar dat wilde niet zeggen dat je het recht had om dat alle dagen te doen. Butterpaw had ook een beetje het idee dat Breakingpaw dacht dat hij dit mocht doen omdat ze toevallig de zonen waren van de Deputy. Als Butterpaw een iets andere ingesteldheid had gehad dan zou hij waarschijnlijk ook zo gereageerd hebben en laks hebben gereageerd op de regels, maar voor hem was het feit dat zijn moeder een Deputy was juist één van de grootste motivaties om aan Butterstar te laten zien dat hij dat later ook kon worden. ‘Daar mag je best blij mee zijn,’ siste hij zijn broer toe. Hij had het natuurlijk over het feit dat Butterstar de leader was en niet hij. Als hij de leader was dan had hij er al wel iets aan gedaan. Hij snoof op de volgende opmerking van Breakingpaw. ‘Ach, houd toch op man,’ snauwde hij naar de kater. ‘Ik zal in elk geval veel meer bereiken dan jij.’ Hij zwiepte met zijn staart. ‘Let op mijn woorden, Breakingpaw,’ spuugde hij. ‘Ik zal eerder Warrior worden dan jij ondanks dat we op hetzelfde moment geboren zijn. Als je zo doorgaat zal het nog heel lang duren voordat ze jou Warrior maken.’ Hij keek zijn broer kwaad aan, maar liep toch naar de baars toe. Hij pakte deze op en legde deze voor zijn broer neer waarna hij het met één klauw naar voren schoof. ‘Ga je met me jagen nadat je dit hebt opgegeten?’ vroeg hij al op een iets meer beheerste toon. Hoe boos hij er ook op was, het was en bleef zijn broer.

Hij trok zijn woorden terug, hij wilde geen broer zijn van dit stuk vossenstront. Hij wilde dat hij een broer had die minstens even ambitieus was als hem. Of nee, eigenlijk niet, want als zijn broer dan door zijn ambitieuze gedrag Deputy zou worden zou Butter zijn oren er wel af kunnen klauwen. Of misschien wilde hij toch liever een broer hebben die minder lui was dan Breakingpaw, maar geen ambities had om de volgende Deputy te worden. Butter wilde zijn moeder heel graag opvolgen, maar dat wilde zeggen dat ze nog minstens tien of vijftien moons Deputy moest blijven en als er rare dingen gebeurden zoals een Clangevecht of iets anders waarbij ze kon sterven dan zou hij nooit haar opvolger worden. Maar niet alleen dat. Het zou zijn hart breken als ze zou sterven. Hij was echt een moederskindje en zij was dan ook de enige zwakte die hij had. Voor de rest had hij niet echt zwaktes. Zijn blik gleed naar Breakingpaw. Als de kater ooit aangevallen zou worden zou Butter echt niet voor hem inspringen, hoor. Dan zou hij hem laten creperen. Hij wist trouwens dat hij dat niet meende en dat hij er heus wel alles aan zou doen om Breaking’s aanvaller te stoppen, maar voor nu klonk het fijner aan in zijn gedachten als hij Breaking zou laten creperen. ‘Je bent echt lui, weet je dat?’ vroeg Butter zuchtend toen Breaking antwoordde dat hij niet mee zou gaan jagen. Hij had niet eens zin om zichzelf er nog eens heel erg kwaad om te maken. Het zou niet bepaald een goed figuur slaan tegenover zijn moeder en tegenover Butterstar als hij zou gaan vechten met de kater, hoewel de neiging om de oren van zijn stomme broertje zijn kop af te klauwen wel erg aanlokkelijk was nu. ‘Hoe veel was het nu gevraagd om gewoon een normale broer te hebben?’ vroeg hij zeurend. ‘Jij bent nog luier als de oudste Elder. Zelfs het idee dat ik een zusje zou krijgen klinkt momenteel aanlokkelijker dan het idee dat jij mijn broer bent.’ Zuchtend ging hij zitten. ‘Misschien heb je dat wel van onze vader,’ zei hij lichtelijk pestend. Ze hadden geen idee wie hun vader was en hopelijk zou dat idee zijn luie broer wat meer frustreren.

Zucht. Als hij één ding nauwelijks voor elkaar kreeg bij zijn broertje dan was het wel hem treiteren. De kater liet zich niet gemakkelijk pesten door anderen en werd niet erg snel boos. Hoewel dat een karakteristiek was dat Butterpaw ook deels had overgenomen, was hij, als hij in Breakingpaw’s poten stond, nu wel ontzettend kwaad geworden. Of hij had er om gelachen dat kon ook natuurlijk. Ja, waarschijnlijk dat tweede. Het was een algemeen feit dat ze geen she-cat in hun nest hadden. Of nou ja, in Futuresong’s nest. Butterpaw vroeg zich af of hun moeder graag een she-cat had gewild. Het moest toch ook maar vreselijk zijn om drie katers in één nest te hebben? Nou ja, bij Butterpaw kon ze altijd terecht als ze wilde. Hij was een moederskindje en hij was zich daar bewust van, maar hij vond het dan ook zeer belangrijk dat ze konden communiceren met elkaar. Hoewel Butterpaw vrij weinig over zijn eigen problemen aan haar vertelde, vond hij het belangrijk dat ze wel bij hém terechtkon wanneer ze vragen had of met onzekerheden zat. Of als ze een liefje op het oog had, hoewel hij niet zeker wist of hij daar wel details van wílde hebben. Hij was inmiddels aangekomen op een leeftijd dat hij meerdere gesprekken begon te volgen over poezen en hij vond het altijd vreselijk jammer als één van de toms besloot om zich te binden aan een she-cat binnen de Clan en zijn taken voor een paar weken moest opgegeven als de she-cat beviel van een nest. Als hij verliefd zou worden dan was hij gedoemd! Dus niet verliefd worden was de oplossing. ‘Zoals jij altijd iets nuttigs doet, wil je zeggen?’ Hij keek Breakingpaw droog aan. ‘Bovendien jouw aanzetten tot actie is tien keer moeilijker dan de taken die mam op zich krijgt als Deputy,’ ging hij klagend verder, maar moest zijn klauwen in de grond steken om te voorkomen dat hij door de plotseling krachtig opzettende wind niet omver geblazen werd. ‘Ik denk dat dat StarClan is die jouw straft om je luiheid,’ treiterde hij zijn broer en hij liep naar kater toe om hem een plagerige zet te geven. ‘Goed dan, jij je zin,’ klaagde hij. ‘Maar daar komt natuurlijk wel iets voor in de plaats.’ Hij grijnsde en boog door zijn vier poten waarna hij zijn tanden ontblootte. ‘Wist je nog toen we kittens waren?’ Zijn staart zwiepte uitdagend.

Butterpaw wist dat het geen enkele zin had om zijn broertje te blijven pesten met zijn luiheid. Het leek er op dat niks de Apprentice ging aanzetten om alsnog op te staan en te gaan jagen. Op dit moment wenste Butterpaw dan ook dat hij een zusje had die wel op zou willen staan om te gaan jagen en hem de oren van zijn kop kletste. Een zusje die, net als hij, de vlinders in haar buik voelde als haar mentor aantoonde dat ze een gevechtstraining gingen doen. Een zusje die tegen hem begon over eventueel gevechten tegen andere Clans en welke strategieën ze het beste konden gebruiken om te kunnen winnen tegen hun vijanden. Maar in plaats daarvan had hij een luie broer gekregen die zijn reet nog niet eens wilde opheffen om voedsel binnen te brengen voor de Clan, voedsel waar hij zelf overigens heel erg van genoot. Toen hij over het stoeien begon leek zijn broer er opeens wel gehoor naar te hebben en Butterpaw grijnsde toen zijn broer overeind kwam en hem aanvloog. De kater had zich echter al schap gezet en met een simpele duik naar rechts ontweek hij zijn broer. Zijn klauwen hield hij natuurlijk in omdat hij Breakingpaw niet wilde verwonden. Dadelijk zouden ze een gevecht moeten bijstaan samen en dan zou Breakingpaw niet mee kunnen doen omdat hij te ernstig gewond was geraakt door hem. ‘Je weet toch dat eten en daarna meteen gaan vechten niet samengaat?’ vroeg hij treiterend aan zijn broer. Daarna deed hij een schijnbeweging naar links, maar zette kracht op zijn voorpoten en liet zijn achterpoten in de richting van Breakingpaw’s voorpoten gaan zodat hij hopelijk de poten van zijn broer onder hem vandaan kon halen.