Hard Work Pays Off [Snowpaw]

Nog half slaapdronken verliet de jonge kater zijn slaapplek. Zijn poten voelden stijf aan, wat waarschijnlijk te wijten was aan de training van de dag ervoor. Je kreeg nou eenmaal spierpijn van hard werken en vooral als je het niet gewend was. Hoe dan ook zou het de moeite en de pijn wel waard zijn. Nadat de kater zich een aantal keren had uitgerekt om alles weer wat losser te krijgen keek hij om zich heen. Tot nu toe zag hij niemand die hij kon aanspreken. Iedereen was vooral bezig met zijn eigen dingen zoals gewoonlijk. Daarom koos hij er ook voor om maar even aan de wandel te gaan in het kamp. Misschien kwam hij nog wat interessants tegen.

Voor Snowpaw

Zijn wandeling was van korte duur, want vanuit zijn ooghoeken kwam een jonge kattin op hem afwandelen. Het was Snowpaw als hij het zich goed herinnerde. Veel van deze kattin wist hij niet en hij kon zich ook niet herinneren dat ze ooit een gesprek hadden gehad. In haar bekje bungelden twee muisjes die Snowpaw naar alle waarschijnlijkheid te pakken had gekregen. ”He daar!” groette ze nadat ze de twee muisjes voor zich had neergelegd. ”Hey.” Snowpaw was een apprentice van ongeveer zijn leeftijd en zou dus ook binnenkort warrior worden. ”Is dit je vangst?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij ging er wel vanuit, want ze zagen er ‘vers’ uit.

Het antwoord van de kattin luidde ja. ”En nu zoek ik iemand die dit met mij zou willen delen.” Flint greens even. Dat kwam maar al te goed uit, want hij had na zo’n lekker dutje wel trek gekregen in iets lekkers. ”Dus toen zag ik jou, en toen vroeg ik me af of je deze twee mooie muisjes met mij zou willen delen.” vervolgde ze. Flintpaw knikte. Natuurlijk wilde hij dat. ”Ik voel mij vereerd,” miauwde hij. Langzaam kwam hij naar voren en pakte een van de muisjes die Snowpaw had gevangen. Uit beleefdheid pakte hij de kleinste van de twee. Het was Snowpaws vangst dus mocht zij het muisje met het meeste vlees van hem hebben. Hij legde het muisje weer even voor hem neer. ”Eet smakelijk dan.” Hij wachtte totdat Snowpaw zou beginnen met eten voordat hij er een hapje van zou nemen.

Ook Snowpaw wenste hem smakelijk eten. Hij glimlachte nog even kort naar haar voordat hij zich stortte op het muisje. Gulzig begon hij te eten van het stukje vlees. Opeens hoorde hij Snowpaw vragen hoe zijn trainingen gingen en wanneer hij warrior zou worden. Gauw slikte hij het stukje vlees wat nog in zijn bekje zat door. ”Goed. Jagen is voor mij geen probleem, maar ik heb nog wel wat te leren qua vechten.” Oké, misschien had hij dat beter niet kunnen toegeven. Nu leek het net alsof hij zwak was en niet kon vechten, maar dat was het niet. Hij had alleen niet veel ervaring, maar dat hadden de meeste apprentices niet, toch? ”En het zal niet lang duren voordat ik eindelijk warrior word,” beantwoordde hij haar tweede vraag. ”En jij?” Nu ze het er toch over hadden was hij ook benieuwd naar Snowpaws verhaal.

De jonge kattin scheen beide onderdelen wel redelijk onder de knie te hebben. Zowel jagen als vechten was niet zo’n probleem voor haar. ”Maar,” hoorde hij Snowpaw zeggen. ”Ik ben best wel onhandig, zegt m’n mentor vaak. Ik moet wat beter opletten met sluipen enzo.” Flintpaw herkende ze wel in die kritiek. Volgens Winterbird moest hij ook werken aan zijn focus, want die was hij gauw kwijt. Er hoefde maar iets te gebeuren of dat kater was afgeleid. Ondanks zijn slechte focus, waren zijn technieken wel gewoon in orde en wist hij vrijwel altijd wel iets te pakken te krijgen. Hij was wendbaar en snel en dat was vrij handig tijdens de jacht. Snowpaw melde dat ze bij de volgende ceremonie warrior zou worden. Iets waar hij ook op hoopte, maar waarover hij nog geen zekerheid had. ”Wat goed! Ik misschien ook,” miauwde hij met een glimlachje. Ondertussen probeerde hij steeds een aantal happen te nemen van de muis, terwijl Snowpaw maar door bleef praten. Ze stelde plotseling voor om nu te gaan oefenen met vechten. ”Uh, dat is wel prima denk ik.” Eigenlijk had hij niet het idee dat dit het beste moment was. Vooral omdat hij zijn spierpijn nog goed kon voelen en dat dat nog wel eens een nadeel zou kunnen zijn. Bovendien wilde hij absoluut niet verliezen of zwak lijken in de ogen van Snowpaw, want het mocht best gezegd worden, ze was een prachtige verschijning.

Gelukkig stelde Snowpaw voor hem pas morgen te gaan oefenen met vechten. Dat stelde hem ergens wel gerust, want dan kon hij zich nog enigszins mentaal voorbereiden. Niet dat het heel veel zou helpen. "Ik moet namelijk zo nog is gaan jagen, geloof ik. Wil je anders mee?" sprak de sneeuwwitte kattin. Flintpaw knikte na het horen van het voorstel. Jagen klonk op dit moment al een stuk beter dan vechten. Tenminste iets waarvan hij wist dat hij er redelijk goed in was. Nu was het alleen nog hopen dat zijn lichaam meewerkte na alle inspanning van gisteren. "Ik vind het goed. Enig idee waar je wil gaan jagen?" vroeg hij aan Snowpaw.

Flintpaw kreeg de eer om te bepalen waar ze gingen jagen. Een aantal gebieden schoten door zijn hoofd heen. Owltree misschien? Dat was een prima plek om te jagen met veel prooi, maar daar gingen de meesten heen. Ergens trok Sunningrocks zijn aandacht wel. Het behoorde bij TC terriorium, maar RC maakte er ook graag aanspraak op. Kortgeleden hadden de TC'ers het gebied weer terugveroverd van de RC'ers. ”Sunningrocks?” stelde hij na enkele seconden voor. Daar zouden ze vast wel wat lekkers kunnen vinden.