A piece of my heart

De clan was in rep en roer en Crowcall begreep niet precies wat er allemaal gebeurde. Ze hoorde katten zeggen dat Brindleleaf vertrokken was, maar het werd haar niet duidelijk waarom. Had het iets met Sparrowfeather en dat hele drama te maken? Persoonlijk begreep Crowcall niet waarom dat nou zo erg was. Het mocht natuurlijk niet, een medicine cat met kittens, maar om eerlijk te zijn had ze dat altijd nogal een vreemde regel gevonden. Waarom niet? Het was niet dat ze erg een tijd voor hadden. Leiders mochten toch ook gewoon kittens krijgen? Typisch een gevalletje 'StarClan wil alles voor zichzelf hebben'. Hoe dan ook, de queen was weg, haar kittens achterlatend. Vertrokken. Foetsie. Was ze vannacht vertrokken? Had ze nog afscheid genomen? Wisten katten dat ze van plan was te vertrekken of kwam het voor iedereen als een verassing? Verward keek Crowcall rond. Ze wilde het wel aan iemand vragen, maar eigenlijk waren het haar zaken niet echt. Ze kende Brindleleaf nauwelijks en de katten uit haar oudste nestje ook maar oppervlakkig, al waren ze ongeveer haar leeftijd. Ze kon zich er beter niet mee bemoeien. Katten zouden het alleen maar vervelend vinden als zij als een nieuwsgierig aagje haar vragen op hen af zou vuren terwijl zij waarschijnlijk vooral bezig waren met de verdwenen poes missen. Ze wist dat zij in zo'n situatie weinig zin zou hebben om vragen te beantwoorden.
Ze zag Barksound uit de warriors den komen. Hij liep naar de nursery, maar nadat hij een blik naar binnen had geworpen, liep hij richting de kampuitgang. Hij leek in de war Zocht hij Brindleleaf? Hij wist het nog niet, natuurlijk, hij was vast nog maar net wakker. Hij kende Brindleleaf natuurlijk heel goed, het moest een schok zijn om opeens te ontdekken dat ze weg was. Hij zag er in ieder geval niet uit alsof ze het had aangekondigd. Crowcall twijfelde of ze naar hem toe moest gaan. Zou ze hem kunnen troosten? Ze mocht hem. Dacht ze. Ze wist eigenlijk niet precies meer wat ze van hem vond na het RiverClangevecht. Ze had in ieder geval genoeg vragen voor hem, al wist ze niet of hij nu erg in de stemming zou zijn om daar antwoord op te geven. Aarzelend liep ze naar hem toe. "Barksound?" miauwde ze voorzichtig, niet goed wetend hoe ze hem moest benaderen. Ze bestudeerde zijn gezicht in de hoop dat dat wat aanwijzingen zou geven.

Barksound keek haar wat afwezig aan en Crowcall voelde een steek van medelijden. De kater leek helemaal verdwaasd door het nieuws en miauwde dat hij Brindleleaf moest gaan zoeken. Crowcall betwijfelde of het veel zin zou hebben. De queen was waarschijnlijk midden in de nacht vertrokken en was intussen allang het territorium uit. Crow kon zich echter voorstellen dat Barksound het gevoel had dat hij iets moest proberen en misschien was het ook wel beter om te gaan zoeken, hoe zinloos ook, dan om hier ongelukkig te zitten wezen. "Ik ga wel mee", stelde Crowcall voor, want het leke haar geen goed idee om hem alleen te laten gaan in deze staat. Als hij nu een indringer tegen het lijf liep zou hij misschien niet eens in staat zijn daar echt op te reageren. Niet dat zij in zo'n geval nou een enorme hulp zou zijn, maar het ze kon in ieder geval een oogje op hem houden. En deels was het puur eigenbelang, want ze hoopte nog altijd dat hij antwoorden had op haar vragen. Als ze nu met hem meeging, zou hij straks misschien wat kalmer en helderder zijn en dan had zij de gelegenheid om haar vragen te stellen.